Morgunblaðið - 28.04.2020, Qupperneq 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 28. APRÍL 2020
✝ Eygló SvavaKristjáns-
dóttir fæddist í
Vestmannaeyjum
22. apríl 1977,
hún lést á heimili
sínu 27. mars
2020. Foreldrar
hennar eru
Hrefna Ósk-
arsdóttir, f. 30.
apríl 1951 og
Kristján Ingólfs-
son, f. 29. nóvember 1950.
Systkini Eyglóar Svövu
eru Kristín Kristjánsdóttir,
f. 30. júní 1968 og Ingólfur
Kristjánsson, f. 8. apríl 1972.
Eygló Svava bjó sín upp-
vaxtarár í Vest-
mannaeyjum, hóf
skólagöngu í
Hamarsskólanum
og síðan í Fram-
haldsskólanum í
Vestmanna-
eyjum.
Hún flutti til
Reykjavíkur
1996 og hóf störf
í Byko, fyrst í
Hafnarfirði en
síðan lá leiðin á skrifstofu
Byko þar sem hún vann til
ársins 2006, er hún varð að
hætta að vinna.
Útför Eyglóar Svövu fór
fram í kyrrþey.
Það var á föstudagsmorgni
sem okkur bárust þær fréttir að
elskuleg frænka okkur Eygló
Svava væri látin. Stórt skarð hafði
verið höggvið í frændsystkina-
garðinn sem ekki verður bætt.
Orð virðast ósköp fátækleg þegar
kemur að því að lýsa Eygló Svövu.
Hún var yndisleg manneskja sem
verður sárt saknað af öllum sem
þekktu hana. Eygló Svava vildi
öllum vel og sýndi samferðafólki
sínu mikið örlæti og vinarþel. Hún
var hugmyndarík, eldklár og
uppátækjasöm. Hún var kát,
skemmtileg og mjög fyndin
manneskja með dásamlegan dill-
andi og smitandi hlátur sem lét
engan ósnortinn. Við erum óskap-
lega þakklátar fyrir að hafa fengið
að vera henni samferða í þessu lífi
og hafa fengið að kynnast henni.
Gleðisögurnar eru margar og ekki
allar prenthæfar en við yljum
okkur við góðar og dýrmætar
minningar. Eygló Svava elskaði
sólina og við trúum því að nú sé
hún í sólríku sumarlandinu með
öðrum góðum sálum sem eru
farnar.
Við sendum Hrefnu og Stjána,
Kristínu og Ingólfi og fjölskyldum
þeirra innilegar samúðarkveðjur
og biðjum góðan Guð að styrkja
ykkur.
Með ástarþökk ertu kvödd í hinsta sinni
hér
og hlýhug allra vannstu er fengu að
kynnast þér.
Þín blessuð minning vakir og býr í vina-
hjörtum
á brautir okkar stráðir þú, yl og geislum
björtum.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Sara Kristín og
Margrét Arnardætur
og fjölskyldur.
Við bekkjarsystkinin vorum
heppin að fá að kynnast Eygló
Svövu í bernsku og skapa með
henni dýrmætar minningar upp
alla okkar grunnskólagöngu og
mörg okkar mun lengur. Þau voru
óteljandi kvöldin sem við vörðum í
leikjum, öll bekkjarafmælin og
hittingarnir, það sem margt var
brallað. Það eru því ófáar sögurnar
um samverustundirnar með Eygló.
Eftirminnilegt er þegar hún ásamt
fleiri stelpum í fann upp á leynimáli
sem var notað óspart í einhvern
tíma og flestar kunna enn í dag.
Flest okkar muna eftir Eygló
Svövu sem litlu indíánastelpunni
með sveipinn sinn og fallega fín-
gerða svarta englahárið, aðeins úf-
ið, bundið í tagl. Hlaupandi um í
íþróttagalla með bolta undir hendi.
Eygló sem átti auðvelt með að
eignast vini og var ein af fáum
stelpnanna sem gat vingast jafnt
við stráka og stelpur. Hún var leik-
in með boltann og skoraði ófá stig
hjá drengjunum fyrir það. Eygló
eignaðist einnig marga vini í gegn-
um fótboltann, en hún æfði lengi
með Tý. Á unglingsárunum var að-
alsamverustaðurinn félagsmiðstöð-
in. En Eygló var í unglingaráðinu í
Féló um tíma, sem þótti mega kúl.
Sum okkar minnast þess að taka
rúntinn með Eygló á rauðu Toyot-
unni sem hún fékk að hafa út í eitt,
með tónlistina í botni og kitla pinn-
ann í bókstaflegri merkingu því
það var nokkurskonar tölvu-
leikjastýripinni sem hún gat keyrt
með. Eygló sá yfirleitt til þess að
enginn sat aðgerðalaus þegar hóp-
urinn var á leið út á lífið. Hún fékk
liðið til að spila, taka þátt í leikjum
og hlusta á tónlist, sem aðrir höfðu
jafnvel ekki heyrt. Hún hafði sinn
smekk á tónlist, þá helst suðrænni
tónlist og var tónlistarmaðurinn
Eros Ramazzotti þar ofar öllum.
Eygló var heimakær og eru marg-
ar minningar sem tengjast heimili
Eyglóar. Í eldhúsi Hrefnu og
Stjána skemmtu vinkonurnar sér
konunglega við að dansa mömmu-
dansinn og fylgjast með pabba
hennar reyna að „hlera“ spjallið
hjá þeim með því að snúast merki-
lega mikið í kringum þær. Eygló
og vinkonur gátu fíflast í foreldr-
unum endalaust og eitt grínið var
að þriðjudagar væru dodo-dagar
hjá hjónunum. Eitt sinn kom
Eygló með grænan Salem til vin-
konu sinnar eftir utanlandsferð og
sagði henni að þær gætu reykt
saman inni því það fyndist engin
lykt. Faðirinn fann engu að síður
lyktina, en allt var fyrirgefið þar
sem það var Eygló. Já Eygló var
líka prakkari. Við munum líka eftir
nautnaseggnum henni Eygló, hvað
henni þótti gott að láta klóra sér á
bakinu og höndunum. Eygló var
gædd mörgum kostum, hún var
óvenjufljót að læra og tileinka sér
nýja hluti. Hún hafði góða blöndu
af húmor og væntumþykju, var
laus við hégóma og tók öllum eins
og þeir voru. Eygló lét sig varða
um náungann og fylgdist vel með
heilsu og líðan þeirra sem hún
þekkti. Hún átti auðvelt með að
setja sig í spor þeirra sem voru að
glíma við alls konar, þar sem hún
sjálf var búin að glíma við veikindi.
Hún var óhrædd við að hafa sam-
band til að spjalla um sameiginleg
áhugamál og veita andlegan stuðn-
ing ef hún skynjaði að þess þurfti.
Það sýnir dálítið hvernig mann-
eskju Eygló Svava hafði að geyma.
Með samúðarkveðju frá bekkj-
arsystkinum Eyglóar,
Meira: mbl.is/andlat
Heiðrún Björk
Sigmarsdóttir.
Eygló Svava
Kristjánsdóttir
✝ Linda Ósk Sig-urðardóttir
fæddist 11. desem-
ber 1979 á fæðing-
ardeild Landspít-
alans við
Hringbraut. Hún
lést eftir langvinn
veikindi á gjör-
gæsludeild Land-
spítalans við Hring-
braut 5. apríl 2020.
Foreldrar henn-
ar voru Sigrún Baldvinsdóttir, f.
1959, og Sigurður Arnórsson, f.
1959.
Linda átti tvo albræður, Arnór
Heiðar forritara, f. 1981, og Har-
ald Björn sjúkraþjálfara, f. 1983,
og tvö hálfsystkini samfeðra,
Guðrúnu Helgu, f. 2006, og Jón
Sigmar, f. 2008, d. 2008, móðir
þeirra og eiginkona Sigurðar er
við Krika, bústað Sjálfsbjargar.
Linda hafði einnig hafið nám í
fötlunarfræði við Háskóla Ís-
lands og naut þess á meðan hún
gat heilsunnar vegna.
Linda átti ótrúlega auðvelt
með að kynnast fólki hvort sem
það var í netheimum eða á förn-
um vegi. Hún hafði mikil áhrif á
líf margra og hennar er sárt
saknað af fjölskyldu, ættingjum
og vinum.
Linda Ósk var sannkölluð
hetja sem af hugrekki tókst á við
margskonar erfiðleika sem fötl-
un hennar orsakaði. Árin hennar
urðu 40 fleiri en henni voru ætl-
uð í upphafi. Stóran hluta ævinn-
ar dvaldist hún á sjúkrahúsi og
síðustu þrjú árin var hún að
mestu rúmliggjandi eða inni á
sjúkrahúsi. Aldrei var bilbugur á
Lindu sem trúði því að hún
myndi sigrast á hverri raun sem
á hana var lögð.
Útför Lindu verður gerð að
viðstöddum nánustu ættingjum í
dag, 28. apríl 2020. Minningar-
athöfn verður haldin og auglýst
síðar.
Sigríður Ólöf Krist-
jánsdóttir, f. 1967.
Linda bjó sér
heimili í Búsetu-
kjarnanum við
Skúlagötu 46 frá
1999 þar sem hún
undi sér vel í ná-
lægð við borgar-
lífið.
Linda var glæsi-
leg kona sem bjó við
líkamlega fötlun
alla ævi en lét það ekki stoppa sig
í að njóta alls þess besta sem lífið
hafði upp á að bjóða. Á yngri ár-
um tók Linda þátt í kórstarfi, var
í sönghópnum Blikandi stjörnur,
vann á leikskóla og stundaði fé-
lagslífið af fullum krafti. Hún
hafði undanfarin ár notið þess að
fara upp að Elliðavatni og elsk-
aði félagsskapinn og kyrrðina
Í miðjum heimsfaraldri valdi
almættið að ljúka lífsbókinni
hennar Lindu Óskar. Í innilok-
un sjálfskipaðrar sóttkvíar er
það óraunverulegt. Eftir sitjum
við aðstandendur í þessari súr-
realísku skáldsögu sem dagarn-
ir virðast og lítum til baka með
hugann fullan af minningum og
hjartað fullt af þakklæti yfir að
hafa fengið að hafa hlutverk í
lífinu hennar Lindu.
Minningarnar litast af stærð
og umfangi hlutverkanna.
Minningar unga mannsins sem
fékk í hendur stærsta hlutverk
lífs síns aðeins tvítugur að
aldri, að vera faðir litlu stúlk-
unnar sem ekki var hugað líf.
Hann man ljúfu stundirnar
þar sem hann gat borið hana á
háhesti, hann man sambúðina
við unglingsstúlkuna, hann
man eftir dögum, vikum og ár-
um við sjúkrarúm og hann
man fallegu samtölin og stund-
irnar. Minningar systurinnar
sem aðeins fjórtán ára hefur
bæði misst systur og bróður
en er sannfærð um að bæði lifi
í hjartanu hennar. Hún man
skemmtilegar ferðir í Kringl-
una og Smáralind, hún man
ljúfar samverustundir og sam-
töl og hún man systurina sem
hataði lauk jafn mikið og hún.
Minningar stjúpmóður sem í
nærri tuttugu ár hefur fengið
að taka þátt í lífi Lindu og
fylgjast með henni í leik og
starfi. Enginn var meiri knús-
ari en Linda og það þýddi ekk-
ert fyrir snertifælnu stjúpuna
að segja neitt annað en „auð-
vitað“ þegar Linda sagði „fæ
ég ekki knús?“
Linda Ósk var kraftaverk.
Hún var fædd með klofinn
hrygg og vatnshöfuð og við
fæðingu var henni ekki hugað
líf. En hjartað var sterkt og
lífsviljinn mikill og hún lifði í
rúmlega 40 ár. Hún var ynd-
islegt barn, frábær stóra systir
sem stóð alltaf með systkinum
sínum og siðaði þau til ef
þurfti. Hún dýrkaði systkini
sín, mágkonur og litla frænd-
ann og frænkurnar.
Linda bjó ein frá 20 ára aldri
í búsetukjarna í miðborg
Reykjavíkur. Linda elskaði að
fara í Kringluna og Smáralind.
Hún fór í ferðalag til Portúgals
með fjölskyldunni og til Þýska-
lands með sönghópnum Blik-
andi stjörnum.
Samskipti við fólk voru henn-
ar sérgrein. Ótrúlega margir
heilsuðu henni á förnum vegi
og eftir andlát hennar hefur
komið enn betur í ljós hvað hún
hefur haldið sambandi við mik-
inn fjölda af vinum og ættingj-
um gegnum samfélagsmiðla.
Margir hafa í gegnum árin
komið og haldið henni fé-
lagsskap, sérstaklega þegar
hún lá inni á sjúkrahúsi en
Linda lá samanlagt líklega
fjórðung ævi sinnar á sjúkra-
húsi. Síðustu þrjú árin voru erf-
ið og þeim varði hún að mestu á
sjúkrastofnunum.
Linda hafði óbilandi trú á
ástinni og þráði ekkert heitar
en að vera í sambandi og þó
hún væri rúmliggjandi að
mestu síðustu árin kynntist hún
ástinni þó það hafi ekki varað
lengi.
Linda kenndi okkur margt.
Hún kenndi okkur að vera
þakklát fyrir lífið og setti
markið hátt. Þegar við upplif-
um erfiða tíma hugsum við til
Lindu og þess sem hún gekk í
gegnum í lífinu, þá virkar allt
minna mál og auðveldara.
Kaflarnir um Lindu í lífs-
bókum okkar verða ekki fleiri.
Að leiðarlokum viljum við af al-
hug þakka elsku Lindu allt sem
hún var okkur. Í hjörtum okkar
mun minningin um hana lifa að
eilífu.
Pabbi, Sigríður (Sirrý)
og Guðrún Helga.
Linda Ósk
Sigurðardóttir
✝ Guðjón Ein-arsson, fyrrver-
andi lögregluvarð-
stjóri, fæddist á
Moldnúpi í Vestur-
Eyjafjallahreppi 16.
júlí 1929. Hann lést
á Heilbrigðisstofnun
Suðurlands 18. apríl
2020. Foreldrar
hans voru Einar
Sigurþór Jónsson, f.
26.4. 1902, d. 31.10.
1969, og Eyjólfína Guðrún
Sveinsdóttir, f. 9.1. 1897, d. 27.5.
1967. Guðjón var elstur í röð sex
systkina, hin eru: Sigríður, f. 11.8.
1930; Eyþór, f. 13.8. 1931, d. 4.10.
2015; Baldvin, f. 22.3. 1934, d. 8.5.
2018; Guðrún, f. 23.9. 1935; Sig-
urjón, f. 29.5. 1938.
Guðjón kvæntist 25.12. 1954
Þuríði Kristjánsdóttur, f. 16.7.
félagi Rangæinga á Hvolsvelli
1954-74, jafnframt héraðslög-
reglumaður í Rangárvallasýslu
frá 1960, lögreglumaður þar í
fullu starfi frá 1974 og lögreglu-
varðstjóri frá 1990-97. Með lög-
reglustarfinu hafði Guðjón verið
sjúkraflutningamaður í Rang-
árvallasýslu frá 1972 og sá um
rekstur sjúkrabifreiða Rauða-
krossdeildar Rangárvallasýslu í
um tuttugu ár. Guðjón starfaði
mikið að slysavarna- og Rauða-
krossmálum og sat í aðalstjórn
Rauða kross Íslands 1986-94.
Hann var sæmdur gullmerki
SVFÍ 1991 og gullmerki Rauða
krossins 1996.
Útför fer fram í Stórólfshvols-
kirkju í dag, 28. apríl 2020,
klukkan 14. Vegna aðstæðna í
þjóðfélaginu fer útförin fram í
kyrrþey. Streymt verður frá út-
för á facebookhópnum Útför
Guðjóns Einarssonar. Stytt slóð:
https://n9.cl/hyf28. Slóðina má
nálgast á mbl.is/andlat.
1926, húsmóður.
Hún er dóttir Krist-
jáns Ólafssonar,
bónda og oddvita á
Seljalandi í Vestur-
Eyjafjallahreppi, og
Arnlaugar Sam-
úelsdóttur, bónda
og húsfreyju. Börn
Guðjóns og Þuríðar
eru: 1) Kristján
Arnar, f. 2.9. 1955,
d. 21.10. 1956. 2)
Rúnar Þór, f. 27.11. 1958, húsa-
smiðameistari. Dætur hans eru
Sara Ósk, f. 4.10. 1990, og Lauf-
ey Rún, f. 7.6. 1992, í sambúð
með Hrannari Bjarka Hregg-
viðssyni. Börn þeirra eru Eyrún
Dís og Eyþór Örn.
Guðjón var sjómaður í Reykja-
vík og Vestmannaeyjum 1947-
54, verslunarmaður hjá Kaup-
Gangur lífsins er nú einu sinni
þannig að samferðamenn hverfa
af sjónarsviðinu. Þannig er það
nú með fyrrverandi lögreglu-
varðstjórann Guðjón Einarsson.
Guðjón snéri sér alfarið af lög-
gæslustörfum árið 1974, fór á
miðjum aldri í Lögregluskólann
og lauk námi með sóma 1976.
Mál æxluðust þannig að sumarið
1985, rétt rúmlega tvítugur, réð
ég mig sem héraðslögreglumað-
ur við embætti Sýslumannsins í
Rangárþingi og starfaði þar
samfellt til vors 2007. Guðjón
sem og hinir er fyrir voru í fá-
mennu lögregluliðinu tóku unga
manninum afar vel og fólu hon-
um strax krefjandi verkefni, m.a.
að sinna sjúkraflutningum en í
þá daga sinntu lögreglumenn í
Rangárþingi sjúkraflutningum
jafnhliða löggæslustörfum. Frá
þessum tíma störfuðum við Guð-
jón mikið og náið saman allt til
ársins 1999 er hann lét af störf-
um fyrir aldurssakir. Ég minnist
þessa tíma með hlýhug og var
Guðjón annar af mínum dagleg-
um stjórnendum sem varðstjóri í
lögreglunni og sjúkraflutningum.
Guðjón reyndist mér vel sem
góður stjórnandi, leiðbeinandi og
ekki síst sem félagi. Reglu- og
vanafastur var hann, hafði hlut-
ina á hreinu og ljóst til hvers var
ætlast. Guðjón hafði lag á að
stjórna mönnum í stækkandi lög-
regluliði og leituðu lögreglustjór-
ar í Rangárþingi til hans við úr-
lausn ýmissa mála og skipti þá
miklu máli hvað hann lagði til, á
það var hlustað. Guðjón var
þannig gerður að hann hafði
mikla „vigt“ þegar til skoðana-
skipta kom. Guðjón var fróður
um menn og málefni. Landið
þekkti hann vel, var náttúruunn-
andi og eru eftirlitsferðir um há-
lendið minnisstæðar. Guðjón var
frístundabóndi, var með sauðfé
og hross á húsi. Hann var mikill
blómaunnandi og bar garður
þeirra Þuríðar eiginkonu hans
þess glöggt vitni við heimili
þeirra að Hlíðarvegi 13. Marg-
verðlaunaður garður sem ferða-
menn sóttu í að skoða. Á mínum
árum sem lögreglumaður í
Rangárþingi sá Þuríður um öll
þrif á lögreglustöðinni og leysti
það afar vel af hendi. Guðjón
kom að félagsmálum, þá sérstak-
lega á vettvangi Björgunarsveit-
arinnar Dagrenningar á Hvols-
velli en hann var á fyrstu árum
hennar formaður sjóbjörgunar-
flokks og líflínuskytta úr flug-
línutækjum fyrir björgunarstól.
Hann var um árabil stjórnar-
maður og gjaldkeri Rauðakross-
deildar Rangárvallasýslu og sat
um árabil í Landstjórn Rauða
kross Íslands. Hlaut viðurkenn-
ingar fyrir störf sín í þágu Slysa-
varnafélags Íslands, gullmerki
SVFÍ 1991 og Rauða krossinn,
gullmerki, 1996. Hann bar sterk-
ar taugar til þessara félaga. Guð-
jón var framsýnn, m.a. þegar ný
lögreglustöð var byggð á Hvols-
velli en sjúkrabílar fengu þar
inni sem og félagsaðstaða fyrir
Rauðakrossdeildina í fundarher-
bergi. Ef ekki hefði til þess kom-
ið þá væri húsið mun smærra í
sniðum en það er í dag. Þá var
hann síðar hvatamaður að því að
Rauðakrossdeildin fengi sitt eig-
ið húsnæði á Hvolsvelli. Guðjón
var formaður kjörstjórna í Hvol-
hreppi um árabil og skoðunar-
maður reikninga Kf. Rangæinga.
Þar sem Guðjón Einarsson kom
að málum naut hann mikillar
virðingar og trausts. Að leiðar-
lokum að sinni vil ég votta Þuríði
eiginkonu hans, syni, barnabörn-
um og fjölskyldu allri einlæga
samúð með þökk fyrir samfylgd-
ina.
Gils Jóhannsson.
Meira: mbl.is/andlat
Elsku besti afi okkar, það er
ennþá hálfóraunverulegt að þú
sért farinn frá okkur. Við héldum
að þú yrðir allavega 100 ára, þú
varst svo ódauðlegur í okkar
augum.
Það er tómlegt að vera heima
hjá þér á Hlíðarveginum án þín.
Nærvera þín var svo þægileg og
rólyndisleg og virkilega afslapp-
andi að koma í heimsókn og
gista. Þú varst ánægður að hafa
okkur hjá þér og var alltaf stutt í
brosið hjá þér.
Þótt þú hafir ekki verið maður
margra orða sagðir þú alltaf
kjarna málsins og ekkert um-
fram það, okkur fannst það alltaf
vera mikið viskutákn, enda
varstu mjög klár og hafðir mik-
inn áhuga á að fræðast. Þú varst
alltaf að lesa eða hlusta á útvarp-
ið. Oft hvort tveggja í einu! Við
söknum þess að sjá þig ekki sitj-
andi með bók í hendi og útvarpið
í botni inni í skrifstofukróknum
þínum eða við eldhúsborðið.
Það var margt gott sem ein-
kenndi þig. Þú varst sérstaklega
duglegur, góður og traustur
maður. Þú varst líka einstaklega
umburðarlyndur og óeigingjarn,
alltaf svo hjálpsamur ef einhvern
vantaði eitthvað. Það var alltaf
hægt að treysta á þig og það gaf
okkur öryggistilfinningu og ef-
laust mörgum öðrum í kringum
þig yfir ævi þína.
Það var svo innilega fallegt að
sjá hvað ykkur ömmu þótti vænt
hvoru um annað og þú varst allt-
af svo góður við hana. Svo varstu
líka mikill dýravinur, þótt þú
vildir ekki viðurkenna það.
Þú hafðir gaman af ferðalög-
um og eigum við margar góðar
minningar úr Spánarferðunum
þar sem þú varst duglegur að
minna okkur á að við yrðum ekki
brúnar á því að hanga inni!
Það var alltaf gaman að koma
á sumrin og sjá garðinn sem var
alltaf jafn fallegur og litríkur ár
hvert með óteljandi tegundir
blóma. Þú varst duglegur að
hugsa um hann og erum við syst-
ur báðar sammála um að hann sé
einn af okkar uppáhaldsstöðum.
Við ætlum að reyna okkar besta
að halda garðinum fallegum fyrir
þig þótt enginn gæti hugsað um
hann af jafnmikilli natni og þú.
Okkur þykir endalaust vænt
um góðu minningar um þig, þær
hlýja okkur um hjartaræturnar.
Við elskum þig afi, takk fyrir
allt.
Sara Ósk og Laufey Rún
Rúnarsdætur.
Guðjón Einarsson