Dagblaðið Vísir - DV - 02.10.2020, Blaðsíða 12

12 FRÉTTIR 2. OKTÓBER 2020 DV
og pabbi að leita að kornfleks-
pakkanum sem við höfðum
tekið en aldrei neitt meira.“
Eftir að foreldrar Sillu lét-
ust kom þó aldrei til greina
að selja íbúðina þeirra á neðri
hæðinni heldur tók húsið
það aftur að sér að safna af-
komendum. Í dag búa börnin
þeirra þrjú heima með maka
og barnabörn. „Húsið er vant
þessu. Það bara andar eins og
við viljum. Sonur minn er með
son sinn hjá okkur, dóttir mín
með sína litlu og kærastann
og þessi yngsta 22 ára með
kærastann.“
Ert þú þá ekki bara föst í að
elda ofan í alla?
„Jú, jú, stundum, og sonur
minn er líka duglegur að elda.
Við eigum líka sumarbústað
og erum mikið þar eða þau.
Þetta dreifist bara vel. Þetta
eru allt krakkar sem eru að
reyna að koma undir sig fót-
unum og mér dettur ekki í hug
að segja þeim að fara að leigja
fyrir tvö hundruð þúsund á
mánuði.“
Hún viðurkennir þó að hún
verði alveg pirruð við skarann
ef illa er gengið um. „Það er
tvennt sem ég vil að sé í lagi.
Að það sé ryksugaður stiginn
og hreint eldhúsið – jú, og
stofan. Ég get alveg alveg lát-
ið í mér heyra. Skellt skápum
og svona en þetta gengur al-
mennt bara vel. Við erum í
takt,“ segir Silla sem heldur
fast í jákvæðnina.
Þetta verður allt í lagi
„Jákvæðnin og það að vera
hláturmild, mér finnst gaman
að hlæja, það er það sem ég
er svo ánægð með. Það hefur
gert lífið mitt betra. Ég er
ekki langrækin eða verð mjög
reið. Ég æpi ekki eða öskra.
Eða kannski jú. Ekki mikið.
Ég þegi yfirleitt ef ég verð
reið. Það er þungt í mér og ég
skelli skápum. Þá er kannski
enginn búinn að vaska upp
og ég skelli öllu með látum
í vaskinn. Já, og ég blóta.
Krakkarnir mínir myndu
segja það. Ég blóta alveg
hrikalega og mér finnst það
geggjað. Skápa skellingarnar
skila engu og ég veit það en ég
geri það samt.“
Silla segist almennt ekki
vera reið týpa né langrækin.
„Ég verð frekar hrædd en
reið. Þú veist, hugsa um hvort
börnin mín og barnabörn séu
örugg og hvort þau séu ham-
ingjusöm. Það er fáránlegur
frasi en þetta snýst allt um
það.“
En með COVID. Ertu að
fylla á frystinn og undirbúa
heilt hús undir sóttkví?
„Nei. Ég er ekkert að hugsa
um það. Og ég er almennt
ekkert hrædd. Ég hugsa
bara, þetta verður allt í lagi.
Kannski fáránlegt og barna-
legt en ég segi það samt. Þetta
verður allt í lagi.“
Gleymdi pilsinu
Silla er meinfyndin og óhrædd
við að deila sögum af óförum
sínum. „Ég er oft að flýta mér
og á það til þegar ég klæði
mig að vinna hratt. Þá fer ég í
mínar 80 den sokkabuxur, bol
og skóna og þramma um. Svo
einn morgun er ég að verða
sein, Torfi kominn út í bíl, ég
stekk í úlpuna og kem mér upp
í RÚV. Nú, þegar ég klæði mig
úr kápunni tek ég eftir að ég
er ekki í pilsinu. Ég trúi þessu
varla, geng um og hugsa: Guð,
ég get ekki sagt neinum frá
þessu! Svo byrja ég að hlæja,
og er farin að tárast úr hlátri,
geng fram á gang og hitti þar
Helga Seljan og Jónatan Garð-
arsson og held fyrir munninn
og tárin leka og ég segi við þá:
Þið verðið að hjálpa mér.“
Á þessum tímapunkti segir
Silla að þeir félagar hafi hrokk-
ið í kút og gert ráð fyrir hinu
versta.
„Ég sýndi þeim að ég var
ekki í pilsinu undir kápunni,
þeir þögðu aðeins og Helgi
sagði: Bíddu aðeins, náði í
myndavélina og tók af mér
mynd, og sagði „ég bara verð“.
Jónatan keyrði mig svo heim,
ég klæddi mig í pilsið, fór aftur
upp eftir og tók brosandi á móti
gesti mínum eins og ekkert
hefði gerst,“ segir hún og hlær.
Næstu daga hrósuðu vinnufé-
lagarnir Sillu í hvert sinn sem
hún mætti fullklædd.
Hamingjan býr í
draslskúffunni
Það er einhver ró sem ein-
kennir útvarpskonuna með
góðu röddina þó að hún segist
sjálf alltaf vera að flýta sér þó
að hún þurfi ekki að vera mætt
neins staðar. Gangi hratt frá og
geri flest á fullum hraða og sé
lítið í excel-hugsunum, eigin-
maðurinn sjái um það.
„Ég er til dæmis ekki með
bókhaldið á hreinu og er í raun
nokkuð hrædd við bókarann
minn. Hann horfir alltaf á mig
með nettri fyrirlitningu því
hann veit að ég er ekki með
þetta á hreinu. Svo er ég líka
með draslskáp og skúffur sem
ég treð í og loka svo bara hratt
og vona það besta. Ég bara
ýti.“
Ha? Það má ekki. Internetið
vill að þú sért með allt í röð og
reglu. Þú getur fengið ráð og
myndir á Pinterest!
„Nei. Guð, nei. Mér dettur
það ekki til hugar,“ segir hún
og um leið er hugsanlega komin
útskýringin á hamingjunni sem
einkennir hana. Það er þessi
sátt og gleði yfir því sem hún
á. Yfir fólkinu sínu, samvistum
við börnin og að halda fókus á
stóru hlutunum – og leyfa rusl-
skápnum að vera eins og hann
er. Vera með eldhúsinnréttingu
sem er á svipuðum aldri og hún
sjálf. Sjá fegurðina í því að
þroskast og eldast með reisn og
elska hluti og fólk fyrir söguna
sem það segir.
Silla verður 57 ára í nóvem-
ber og segist fagna hverju ári
innilega. „Tíminn er dýrmæt-
ur. Ég pæli aldrei í því hvort
ég sé orðin eitthvað gömul og
hef aldrei gert. Af hverju á ég
að gera það? Ég vil hafa heilsu
en ég fer ekki í leikfimi. Ég
hugsa stundum um það en þá
deyr eitthvað inni í mér. Ég
hef reyndar aldrei fengið pens-
ilín þannig að ég hef haft góða
heilsu. Ég lita á mér hárið, ég
held ég muni alltaf gera það,
en ég myndi aldrei láta breyta
mér.“
Hefurðu aldrei farið í megr-
unarkúr?
„Nei, ég held ekki. Ég myndi
bara deyja ef ég þyrfti að fara
í megrun. Ég hef alveg farið í
föt og hugsað: Voðalegt van-
snið er á þessu, og svo áttað
mig á að ég þarf aðeins að tóna
niður átið. Ég hugsa vel um
mig en nei, aldrei megrun. Það
er svo hræðilegt. Borðum bara
matinn, bara ekki of mikið, en
nei, ekki megrun. Ég vil bara
njóta lífsins.“
Að því sögðu liggur það
beinast við að Silla eigi eftir
að endurnýja kynni sín við
Flórens og matarmarkaðinn.
„Mig dreymir um það ein-
hvern tímann. En hvað geri
ég þá við alla krakkana?“
segir Sigurlaug og skellihlær,
þessum hlátri sem hlustendur
Rásar 1 þekkja svo vel. n
Þegar ég klæði mig úr káp-
unni tek ég eftir að ég er ekki
í pilsinu. Ég trúi þessu varla,
geng um og hugsa: Guð,
ég get ekki sagt neinum frá
þessu!
Sigurlaug býr yfir einstökum sjarma sem skilar sér gegnum útvarpið.