Dagblaðið Vísir - DV - 02.10.2020, Blaðsíða 11

FRÉTTIR 11DV 2. OKTÓBER 2020
úr krabbameini, Jónas árið
2011 og Sigrún árið 2017. Silla
segist sakna þeirra á hverjum
degi. „Það er bara þannig. Ég
hélt að það myndi fjara út en
ég sakna þeirra á hverjum
einasta degi en það er ljúf-
sárt því við áttum svo gott líf
saman.“
Pabbi þinn trúði á líf eftir
dauðann. Finnur þú eitthvað
fyrir þeim í húsinu?
„Nei, og ég er brjáluð yfir
því.“
Komast þau bara nokkuð
fyrir, eru ekki öll börnin þín
enn heima?
„Jú, jii – og barnabörn og
makar. Þau komast bara ekki
fyrir. Þau koma kannski við
þegar ég fer að senda börnin
mín út í lífið og það léttir á
húsinu. Það verður gaman að
finna ilmvatnslyktina hans
pabba. Ég hlakka til.“
Kynþokki og kakósúpa
Silla hefur lengi þótt ein mest
sjarmerandi fjölmiðlakona
landsins og rödd hennar þykir
umvefja hlustandann hlýju en
hún er með vinsæla þætti á
Rás 1 sem kallast Segðu mér.
Hún hefur starfað á RÚV
nánast frá fæðingu að undan-
skildum sex mánuðum á Stöð
2.
Útvarpskonan hljómþýða
hefur verið útnefnd ein af kyn-
þokkafyllstu konum landsins
en gefur ekki mikið fyrir það
og hlær hátt og innilega þegar
hún er spurð út í kynþokkann.
Á lista yfir Kynþokkafyllstu
konur landsins sem birtist á
DV.is fyrir þremur árum er
henni lýst sem grískri gyðju
sem bætir í kynþokkann hvert
ár og segist álitsgjafinn helst
vilja láta hana lesa sig í svefn
á hverju kvöldi. Annar segir
það skyldu að setja hana í
sjónvarp og segir hana með
einstakan limaburð sem líkist
einna helst gasellu sem líður
um Útvarpshúsið. Þegar upp-
lestrinum úr greininni lýkur
hlær Silla enn meira.
„Þegar ég las þetta á sínum
tíma þá las ég gas-eðlu og
hugsaði að það væri nú lík-
lega eitthvað hræðilegt,“ segir
hún en álitsgjafarnir höfðu nú
nokkuð til síns máls.
Þegar nýr útvarpsstjóri,
Stefán Eiríksson, tók við
embættinu fyrir skemmstu
var það eitt hans fyrstu verka
að birta 10 ára gamla færslu
á Facebook-síðu sinni þar sem
hann hafði skrifað: Flottur
þáttur hjá Sigurlaugu Mar-
gréti Jónasdóttur og spurn-
ingin er; af hverju er hún ekki
oftar í sjónvarpinu? Stefán
endurbirti færsluna eftir að
hann tók við sem útvarps-
stjóri og skrifar: Óskandi að
ég þekkti einhvern sem gæti
gert eitthvað í þessu.
Og nú spyr ég Sillu, er verið
að gera eitthvað í þessu?
Hún kímir. „Ég er eitthvað
að fara að gera.“
Hvað þýðir það?
„Ég á mér drauma. Það er
þetta með matinn. Ég er alltaf
með hann á heilanum,“ segir
hún. Og það er rétt. Marinn
hvítlaukur og gott rauðvín eru
hluti af þeim lífsgæðum sem
hún heldur fast í.
„Mataráhuginn er kominn
frá ömmu Sillu. Hún bjó við
hliðina á okkur í Eskihlíðinni
og ég borðaði alltaf heitan
mat í hádeginu hjá henni. Mér
fannst hún gera besta mat í
heimi og svo var alltaf kakó-
súpa eða hrísgrjónagrautur á
eftir.“
Grátið af gleði
Hún segist snemma hafa áttað
sig á að hún hefði tilfinningu
fyrir matargerðarlistinni. „Ég
var mjög þakklát þegar ég
áttaði mig á að ég get búið til
góðan mat, svo þegar við flutt-
um til Flórens í eitt ár þegar
Torfi fór í gullsmíðanám, þá
bara gerðist eitthvað. Það var
eins og ný vídd. Upplifunin að
versla á matarmarkaðnum og
fá alltaf gefins rucola (kletta-
salat) með var stórkostlegt. Ég
vissi ekki hvað það var þegar
við fluttum þarna út. Og lyktin
af því. Dásamleg.
Við áttum ekki mikinn pen-
ing en alltaf nóg fyrir pasta
og smá rauðvíni. Það var bara
grátið af gleði hvern dag.
Þetta var svo stórkostlegt.
Sonur okkar var þá tveggja
ára og ég keypti ís handa hon-
um alla daga. Hann hafði ekk-
ert sérstaklega mikinn áhuga
á ísnum – en ég hafði það. Ég
sleppti ekki úr degi. Ís alla
daga. Mér fannst þetta svo
stórkostlegt. Þetta er að njóta
lífsins. Þetta er það mikilvæg-
asta sem hefur komið fyrir
mig. Að kynnast nýrri menn-
ingu, það verða allir að upplifa
það að búa í öðru landi.“
Silla segist hafa fylgst náið
með nágrannakonunum sem
voru alltaf með tuskuna á
lofti að þrífa stigana, viðra
hitt og þetta. Hún tók því fljót-
lega upp á því sjálf að vera
alltaf að viðra eitthvað út um
gluggann, vera með matinn
tilbúinn klukkan sex og sjúga
í sig menninguna og hefð-
irnar í kring. „Þetta var svo
skemmtilegt. Svo hjóluðum
við um, hristum mottur og
drukkum rauðvín.
Það var þarna eitt kvöld
sem við ákváðum að fá okkur
ekki rauðvínsglas með kvöld-
verðinum og ég man að við
vöknuðum og horfðum á
hvort annað og ákváðum að
þetta myndum við ekki gera
aftur. Bara aldrei,“ segir hún
og hlær og undirstrikar að
lífið sé til þess að njóta. „Það
er bara eitthvað við það að
merja hvítlauk og fá sér eitt
rauðvínsglas.“
Að þora að þegja
Hún segir að enn þann dag í
dag, áratugum eftir að hafa
stýrt sínum fyrsta útvarps-
þætti, sé græna útsendingar-
ljósið það besta í heimi. „Mér
líður best í beinni útsendingu.
Græna ljósið og allt er gott.
Það er ekki sjálfsagt að finn-
ast alltaf jafn gaman að ganga
inn í húsið og vita ekki hvern-
ig þátturinn verður, hvað ég
fæ út úr mínum viðmælanda.
Hvað ætlar hann að segja
mér? Hverjir hlusta, ekki það
að ég hafi nokkurn tímann
hugsað mikið um það.“
Það sést langar leiðir að
starfið er órjúfanlegur hluti
af Sillu og samofið flestu sem
skiptir hana máli. Arfleifðinni
og fjölskyldunni. Áhuginn á
fólki og sögum þess. „Almennt
hef ég mestan áhuga á því
hvernig fólk lifir af. Hvernig
það lifir erfiðleika og já, lífið,
af. Þegar fólk gefst ekki upp.
Ég er sjálf þannig. Ég heimta
það ekki að vera hamingju-
söm en maður reynir. Og það
er frábært. Fólk sem notar
húmorinn, það finnst mér líka
geggjað. Að því sögðu hef ég
fengið ábendingar um að ég
hlæi of mikið í útsendingu,“
segir Silla og hlær. „Kannski
hlæ ég of mikið. Ég veit það
ekki.“
En hefur þú aldrei fengið
einhvern í viðtal sem hafði
enga sögu? Ekkert að frétta?
„Einu sinni. Á öllum þessum
tíma bara einu sinni. Ég var
farin að íhuga að spyrja við-
komandi út í skóstærð. Það
var bara ekkert að frétta.
Annars hefur fólk alltaf eitt-
hvað að segja. Pabbi var minn
kennari og þegar hann var
búinn að sannfæra mig um
að maður ætti ekki að óttast
þögnina, þá held ég að ég hafi
fyrst orðið þokkaleg útvarps-
kona. Að þora að taka viðtöl
við fólk og þora að þegja. Því
þá veit maður að fólk heldur
áfram. Því það hugsar, vá,
hún ætlar ekki að segja neitt í
beinni útsendingu. Og þá talar
fólk áfram og segir það sem
það ætlaði ekki að segja. Það
er málið,“ segir Silla.
Hún segir að þó að það sé
allt að fara til fjandans þá
mæti hún alltaf til vinnu og
græna ljósið kviknar og lífið
heldur áfram. „Ég hef mætt
til vinnu á erfiðum degi með
grátstafinn í kverkunum en
það er ekki hægt að hætta
við útsendingu. Maður gerir
þetta bara. Ég hef gengið í
gegnum alls konar erfiðleika,
missi og erfiðleika innan fjöl-
skyldunnar eins og annað fólk.
En ég mæti alltaf í vinnuna.
En svo kemur kannski að því
að maður þurfi að passa sig.
Hjördís systir mín hringir
stundum í mig og segir það.
Silla, þú verður að passa þig.“
Að því sögðu segir Silla
það skipta máli að leyfa sér
að gráta. „Ég mæli með því
að gráta á milli ljósa. Þá er
maður búinn þegar komið er
á áfangastað. Ég notaði það
mikið þegar pabbi var á líkn-
ardeild. Grét á milli ljósa og
snýtti mér áður en ég fór inn
á spítalann.“
Níu manns í mat
Sigurlaug og Torfi kynntust
í MH og eiga saman tvær
stúlkur og einn dreng en þetta
er allt orðið fullorðið fólk að
hennar sögn en þau búa þó öll
heima og gott betur. Makar
og barnabörn fylla nú húsið
sem þau hjónin keyptu með
foreldrum Sillu og bjuggu þau
hvor á sinni hæðinni. Því má
að vissu leyti segja að Silla
hafi aldrei flutt að heiman.
„Hugmyndin kom eiginlega
frá Torfa þegar við komum
heim frá Ítalíu, uppfull af
rómantík yfir stórfjölskyld-
unni. Við fundum þá þetta
hús með tveimur íbúðum og
höfum búið þar öll síðan.“
Var það aldrei vesen? Allir
að skipta sér af öllum?
„Nei, aldrei nokkurn tímann.
Það var venjuleg klassísk fýla
Ég mæli með því að gráta
á milli ljósa. Þá er maður
búinn þegar komið er á
áfangastað.
Silla keypti
þennan fall­
ega silkikjól
fyrir árlegt
kampavínsboð
sitt sem nú
verður að bíða
betri tíma.