Víkurfréttir - 11.11.2020, Blaðsíða 15

– segir Frímann Gústafsson, smiður hjá Sparra í Njarðvík, en hann er enn við störf 80 ára gamall og vill ekki hætta.
„Mér finnst gefa mér rosa mikið að þurfa að vakna á morgnana og mæta í vinnu og hitta
félagana í stað þess að hanga einn heima og hafa lítið fyrir stafni. Þetta gefur lífinu mikið
gildi þó ég megi ekki vinna meira en sem nemur 100 þúsund krónum á mánuði,“ segir Frí-
mann Gústafsson, smiður hjá verktakafyrirtækinu Sparra og ellilífeyrisþegi. Hann fagnaði
80 ára afmælinu í síðustu viku og samstarfsfólk hans fagnaði með honum í lítilli afmælis-
veislu í fyrirtækinu.
Frímann er léttur á fæti og hress
þó árin séu orðin áttatíu. Honum er
tíðrætt um stöðu eldri borgara og
finnst það ekki sanngjarnt að mega
ekki vinna öðruvísi en að lífeyririnn
sé skertur. Segir að líklega séu eldri
borgarar að geiða mestu skattana
miðað við alla skerðinguna. „Það er
ekki mikil hvatning fyrir eldra fólk
að vinna þó það sé með góða heilsu,“
segir hann.
Ekki atvinnulaus á Suðurnesjum
Frímann er einn af mörgum sem
hafa flutt til Suðurnesja. Hann er
Siglfirðingur og hefur fjölbreytta
sögu að segja. Flutti til Keflavíkur
1994 og fór þá að vinna hjá Hjalta
Guðmundssyni, byggingaverktaka,
sem smiður. „Ég var þá spurður af
hverju í ósköpum ég væri að flytja
til Keflavíkur. Það væri ekki mikla
vinnu að fá þar. Svo mér datt bara í
hug að hringja í Ellert Eiríksson, bæj-
arstjóra, og spyrja hann út í þetta. Þá
sagði Ellert: „Ég veit ekki betur en
að þeir sem vilji vinna hafi vinnu
hérna.“ Og það hefur reynst rétt. Ég
hef ekki verið atvinnulaus síðan ég
kom hingað 1994 að undanskildum
smá tíma á milli starfa,“ segir Frí-
mann.
Leið okkar manns lá frá Hjalta
til Varnarliðsins og þar vann hann
í nokkur ár og segir að herinn hafi
verið góður vinnuveitandi. „Ég var
þar þegar Varnarliðið fór með manni
og mús árið 2006. Var með síðustu
mönnum út,“ segir hann en eigin-
kona hans starfaði einnig hjá Kan-
anum og Frímann segir að það hafi
hentað þeim vel. Gátu meðal annars
farið saman í hádegismat og það hafi
verið gott.
Ævintýri á stríðsárunum á Sigló
Frímann segir að það hafi verið mjög
gott að alast upp á Siglufirði og það
á stríðsárunum en hann er fæddur
árið 1940 eða um það bil sem seinni
heimsstyrjöldin skall á. „Maður fór út
á morgnana og kom heim á kvöldin.
Við krakkarnir lékum okkur og það
var stríð á milli hverfa. Ég man eftir
einu mögnuðu atviki þegar vinur
minn fór upp í fjall með herhjálm á
höfði, þá fékk hann stein í hann og
hjálmurinn dældaðist, svo mikið
var höggið, en hann meiddist ekki
– en svona voru ævintýrin á stríðs-
tímum,“ segir sá gamli þegar hann
rifjar upp meira en sjötíu ára gamla
sögu úr fjörinu í uppeldisbænum
sem hefur breyst mikið. Hann hefur
heimsótt Sigufjörð tvisvar á undan-
förnum árum og segir breytingar
miklar og jákvæðar.
Í nám suður
Sem ungur maður vann hann í
smíðum og fiski en lærði svo skipa-
smíði hjá Slippfélaginu í Reykjavík.
„Ég var búinn að reyna að komast í
nám en það voru bara útvaldir sem
komust í það á Siglufirði en afi fyrri
konu minnar þekkti yfirverkstjórann
hjá Slippfélaginu í Reykjavík sem
hleypti mér inn og ég hóf nám 1959.
Ég var fyrir sunnan eftir námið og ég
vann m.a. hjá Sóló húsgögnum og við
byggingu golfskálans í Grafarholti
en það var fyrsti alvöru golfskáli
landsins, það var mikil bygging á
þeim tíma. Ég fór aftur norður 1972
og kynntist þar seinni konu minni.
Við byggðum okkur hús á Siglufirði
og bjuggum þar til 1994 þegar við
fluttum suður. Ég asnaðist til að fara
í verslunarrekstur á Siglufirði sem
endaði með því að KEA neyddi mig
í gjaldþrot og þá fór ég suður. Konan
mín átti systur í Keflavík og þess
vegna vildi hún fara þangað. Við
höfum unað hag okkar vel hér suður
með sjó en konan mín lést í fyrra.“
Góðir vinnuveitendur
Frímann fékk vinnu hjá Sparra fyrir
þremur árum, á verkstæðinu þar
sem hann hefur handleikið verk-
færin iðulega stóran hluta af sínum
vinnuferli. Bros færist yfir andlit
Frímanns þegar hann er spurður út
í vinnuna hjá Sparra.
„Flestir mínir vinnuveitendur hafa
verið góðir en ég verð þó að segja að
ég hef ekki unnið fyrir betri aðila en
Sparra. Maður mátti nú ekki vinna
of hratt hjá Kananum því þú fékkst
engin aukaverkefni ef þú kláraðir það
sem þú áttir að gera. Það var hins
vegar fínt að vinna fyrir Kanann,“
segir hann og hlær. Á síðustu árum
hjá Sparra hefur Frímann verið í
gluggasmíði og fleiru. Hann smíðaði
m.a. nærri tvö hundruð kassa undir
ávexti fyrir Krónuna.
– En er þetta ekki að verða ágætt?
Viltu ekki fara að njóta lífsins og
leika þér á gamals aldri?
„Á meðan heilsan er svona góð þá
vil ég ekki hætta þessu. Hef á tilfinn-
ingunni að ef ég hætti þessu þá verði
lífið búið. Þetta gefur mér rosalega
mikið,“ segir áttræður unglingurinn.
Páll Ketilsson
pket@vf.is
Hef á tilfinning-
unni að ef ég hætti
þessu þá verði
lífið búið
Frímann með félögum sínum í Sparra á 80 ára afmælisdaginn síðasta föstudag.
Frímann á heimavelli – á verkstæðinu hjá Sparra í Njarðvík.
vÍKurFrÉttir á SuðurneSJuM Í 40 ár // 15