Morgunblaðið - 06.11.2020, Síða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. NÓVEMBER 2020
✝ Guðjón fæddistí Hnífsdal 20.
ágúst 1948 en flutti
með foreldrum sín-
um til Bolung-
arvíkur. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 25.
október 2020.
Foreldrar hans
voru Sæunn Guðrún
Guðjónsdóttir frá
Hnífsdal, f. 25. nóv-
ember 1925, d. 29. apríl 2006, og
Kristján Þorgilsson frá Bolung-
arvík, f. 8. mars 1924, d. 13. nóv-
ember 1989. Systkini Guðjóns
eru Ásgerður Katrín, f. 1949, d.
1953, Hrönn, f. 1952, Ásgerður
og Katrín, f. 1955, og Páll Þór, f.
1962. Samfeðra þeim er Júlíus, f.
1947.
Guðjón giftist 7. júlí 1974
Ólöfu Björgvinsdóttur sjúkra-
liða, f. 25. nóvember 1956. For-
eldrar hennar voru Arndís Þórð-
ardóttir, f. 1917, d. 2007, og
viðskiptafræði. Hann var kenn-
ari í Barnaskóla Sandgerðis
1971-72 og í Laugalækjarskóla
með námi í Háskóla Íslands 1973-
74. Þá var hann í enskudeildinni í
HÍ. Síðan í Barnaskóla Sand-
gerðis í fjögur ár, 1974-78. Að því
búnu kenndi hann í Brekkubæj-
arskóla á Akranesi í fjögur ár,
1978-82 og frá 1982-85 var hann
yfirkennari. Þar á eftir, 1985,
kom hann í Sandgerði og var
ráðinn skólastjóri Grunnskólans
í Sandgerði og var þar í 21 ár til
ársins 2006. Eftir það starfaði
hann á bæjarskrifstofu Sand-
gerðis sem skóla-, frístunda-,
ferða- og menningarfulltrúi til
ársins 2015 þegar hann fór í hálft
starf sem fræðslu- og menning-
arfulltrúi. Guðjón starfaði sam-
fellt í 45 ár í fræðslumálum.
Útför Guðjóns fer fram frá
Sandgerðiskirkju í dag, 6. nóv-
ember 2020, og hefst athöfnin
klukkan 14. Í ljósi aðstæðna
verða aðeins nánustu aðstand-
endur viðstaddir en athöfninni
verður streymt á netinu.
Streymt verður frá útförinni á :
https://youtu.be/08bJF9XZYMM
Virkan hlekk á slóð má nálg-
ast á
https://www.mbl.is/andlat
Björgvin Ólafsson,
f. 1926, d.1993.
Börn Guðjóns og
Ólafar eru: 1)
Björgvin, f. 30. jan-
úar 1975, maki Mar-
grét Lind Stein-
dórsdóttir, f. 1979.
Synir þeirra eru: a)
Bjarki Freyr, f.
2003, b) Breki Þór,
f. 2012, og c) Bragi
Hrafn, f. 2017. 2)
Sæunn Guðrún, f. 15. mars 1976,
maki Guðmundur Rúnar Jóns-
son, f. 1975. Dætur þeirra eru: a)
Kristrún Erla, f. 2004, og b) Arn-
dís Ólöf, f. 2012. 3) Kristján Þor-
gils, f. 7. janúar 1985, maki Hild-
ur Hilmars Pálsdóttir, f. 1985.
Synir þeirra eru: a) Guðjón Þor-
gils, f. 2008, og b) Páll Björgvin,
f. 2015.
Guðjón lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum á Akureyri ár-
ið 1970. Eftir stúdentsprófið fór
Guðjón í Háskóla Íslands og nam
Elsku bróðir minn. Með sorg í
hjarta vill ég með fáum orðum
þakka þér, kæri bróðir, fyrir
samfylgdina í gegn um tíðina.
Það voru forréttindi að fá að
alast upp með þér sem yngri
systir á tímum þegar uppgangur
var í Bolungarvík og mikið um að
vera á mörgum vígstöðvum.
Ég minnist þess þegar við átt-
um heima á Bökkunum þar sem
við bjuggum mestan hluta æsku
okkar.
Minnist nálægðarinnar við
hafið, þar sem við höfðum svo
gott útsýni út á sjóinn. Við horfð-
um á öldurnar brotna og upplifð-
um ævintýralegan heim. Ég
minnist góðra stunda þegar þú
kynntir mér bækur eins og Prins
Valiant, Ævintýrabækurnar og
Fimmbækurnar, svo ég tali nú
ekki um Tarsanblöðin og Sígildar
sögur.
Snemma kom félagslyndi þitt í
ljós og hve tilbúinn þú varst að
taka þátt í öllu félagslífi sem var í
boði.
Vil ég þá sérstaklega nefna
skátastarfið, sem var þér svo
hugleikið og gerði það að verkum
að ekki var um annað að ræða en
ég tæki einnig þátt í því ævintýri.
Þú gast líka verið uppátækja-
samur og prakkari en alltaf var
það græskulaust sprell. En alltaf
naut ég þess í leik og starfi að
vera litla systir þín.
Ég vil líka nefna listræna
hæfileika þína en þér stóðu
margar dyr opnar á því sviði,
einkum þó í myndlist og leiklist.
Björgvin sonur þinn orðaði það
þannig í fésbókarfærslu: „Hann
var listamaður, skáld, fræðingur,
kennari, sáttasemjari, leikari,
kokkur, klettur.“
Eftir að menntaskóla lauk hjá
þér bjuggum við saman einn vet-
ur í Reykjavík þar sem við vorum
bæði í námi.
Það fór afar vel á með okkur
enda varst þú einstakt ljúfmenni.
Sem dæmi um hvernig þú hugs-
aðir til litlu systur var að um
hver mánaðamót fékk ég hluta af
laununum þínum sem þú fékkst
fyrir vinnu með skólanum.
Einnig áttum við góðan tíma
saman á Álftröðinni þar sem við
bjuggum eftir að ég hafði kynnst
Snævari.
Guðjón minn, ég veit að það
verður tekið vel á móti þér á æðri
stað.
Ég votta Ólöfu mágkonu minni
mína dýpstu samúð en hún stóð
eins og klettur við hlið þér til
hins síðasta. Þá hafa börn og
barnabörn misst yndislegan afa
og bið ég almættið að styrkja þau
í sorginni.
Það var einstakur kærleiks-
þráður á milli okkar minn kæri
bróðir og mun ég ætíð sakna þín.
Þín systir,
Hrönn.
Blómin falla, fölskva slær
á flestan ljóma.
Aldrei hverfur
angan sumra blóma.
Þannig varstu, vinur, mér
sem vorið bjarta.
Það sem gafstu
geymist mér í hjarta.
Ilma sprotar, anga lauf,
sem aldrei falla.
Drottinn launi
elskuna þína alla.
(Sigurbjörn Einarsson)
Þessi yndislegu orð eiga svo
sannarlega við á þessum vetrar-
degi, þegar Guðjón mágur og
svili okkar kvaddi þessa jarðvist
eftir snörp átök við erfiðan sjúk-
dóm.
Þegar að kveðjustund kemur
hrannast upp minningar um
hann, sem geymast í huga okkar
eftir 47 ára kynni.
Guðjón hafði einstaka lund og
mjög góða nærveru. Faðmur
hans var alltaf opinn og til staðar
fyrir okkur, góður í að hlusta og
lausnamiðaður.
Við eigum eftir að sakna allra
góðu stundanna með honum þar
sem hann var hrókur alls fagn-
aðar, listamaður og mikil fræð-
ari. Góður í öllu sem hann tók sér
fyrir hendur.
Missir fjölskyldunnar er mikill
og það ríkir sorg og söknuður hjá
öllum vegna fráfalls hans.
Að leiðarlokum viljum við og
fjölskyldur okkar þakka sam-
fylgdina á liðnum áratugum.
Elsku Ólöfu systur og mág-
konu, Björgvini, Sæunni, Krist-
jáni og fjölskyldum þeirra, svo og
ástvinum öllum, sendum við okk-
ar dýpstu samúðarkveðjur.
Jóhanna og Valdimar,
Sigfríð og Þórður.
Í dag kveðjum við einstakan
mann sem var hvers manns hug-
ljúfi.
Guðjón var maður sem hafði
einstaklega góða nærveru og
fullkomið traust hvar sem hann
bar niður. Hann fór rólega um,
tók leiðtogahlutverkið að sér
þegar á þurfti að halda, gaf góð
ráð og var staðfastur á sínu þeg-
ar við átti. Sérstaklega klár og
vitur maður með einstaka list-
hæfileika. Kveðskapurinn flæddi
frá honum við öll tilefni og átti
hann einstaklega auðvelt með að
mála fallegar myndir hvort sem
það var á pappír eða á stafrænu
formi.
Það var ekki að ástæðulausu
að við hjónin ákváðum að velja
hann sem veislustjóra í brúð-
kaupið okkar. Við vorum sam-
mála um að hann hefði allt fram
að færa sem við treystum í manni
til að stýra brúðkaupsveislunni
okkar. Eggert þurfti ekki langan
tíma til að kynnast honum eftir
að hann kom inn í fjölskylduna,
til að finna þetta traust. Guðjón
hafði einstakt lag á að fá fólk til
að hlusta á það sem hann hafði að
segja, hafði góðan húmor og frá-
bært hugmyndaflug að gera góða
veislu betri.
Það verður skrýtið að hitta
hann ekki aftur í fjölskylduboð-
um og skilur hann eftir sig stórt
skarð í stórfjölskylduna. Við
minnumst hans sem einstaks
manns sem skildi fullt af góðum
ráðum og minningum eftir sig
sem við erum heppin að fá að
geyma í hjarta okkar.
Elsku Ólöf, Björgvin, Sæunn,
Kristján og fjölskyldur, við send-
um ykkur innilegar samúðar-
kveðjur. Við hlökkum til að fá að
knúsa ykkur innilega þegar að-
stæður í samfélaginu leyfa.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Ingibjörg Valdimarsdóttir
og fjölskylda.
Hún var snörp baráttan sem
frændi minn háði við ólæknandi
krabbameinið. En ekki átti ég
von á að hún tæki svona fljótt
enda. Maður er aldrei viðbúinn
fréttum af andláti náinna ætt-
ingja eða vina þó vitað sé að
hverju stefni.
Margar mínar bestu æsku-
minningar tengjast Guðjóni
frænda mínum og hans fjöl-
skyldu. Mamma hans, Sæunn
Guðjónsdóttir, og pabbi minn
voru systkini og afar náin alla tíð.
Sæja frænka og fjölskylda
bjuggu í Bolungarvík og við í
Hnífsdal og frá árinu 1957 eftir
að afi Guðjón lést átti amma okk-
ar, Ásgerður Jensdóttir, heimili
hjá báðum fjölskyldum okkar.
Ein minning tengist heimili afa
og ömmu í Hnífsdal. Við Guðjón
sóttum í að leika okkur nálægt
ánni sem var spölkorn frá heimili
afa og ömmu. Eitt sinn sátum við
saman á árbakkanum í hróka-
samræðum þegar hann hrundi
undan okkur og við duttum bæði
í ána. Ömmu var eðlilega brugðið
þegar tvö rennblaut börn komu
heim og refsingin var að láta okk-
ur hátta um miðjan dag. Þegar
við gistum hjá ömmu og afa sváf-
um við í einhvers konar kassa
sem geymdur var undir rúmi
þeirra og við kölluðum komm-
óðuskúffuna. Það var mikil nið-
urlæging að þurfa að hátta í
kommóðuskúffuna um hábjartan
dag.
Alltaf var mikil tilhlökkun að
fara til Sæju frænku og Kitta og
þeirra barna. Ég öfundaði Guð-
jón frænda minn og Hrönn, syst-
ur hans, af því að sofa í kojum en
frændi gekk gjarnan úr rúmi fyr-
ir mig svo ég fengi að sofa í efri
koju. Það er lýsandi fyrir hann,
alltaf tilbúinn að aðstoða aðra.
Ég leit alla tíð mikið upp til þessa
yndislega frænda míns sem var
mér og öllum sem í kringum
hann voru svo góður. Hann var
mikið ljúfmenni og átti gott með
að umgangast fólk. Það var mikil
gæfa fyrir börn á Akranesi og í
Sandgerði að hann skyldi velja
það ævistarf að vera kennari og
skólastjórnandi.
Guðjón frændi minn var lista-
maður af guðs náð. Hann var
áhugaleikari sem tekið var eftir,
söngmaður góður en síðast en
ekki síst frábær myndlistarmað-
ur. Hann var mikill fjölskyldu-
maður og elsku Ólöf, börnin hans
þrjú, tengdabörn og barnabörn
sjá nú á eftir honum allt of
snemma. Þeim öllum og systk-
inum hans og þeirra fjölskyldum
votta ég innilega samúð. Ég hefði
gjarnan viljað að leiðir okkar
frænda míns hefðu legið oftar
saman á fullorðinsárum en raun-
in var, en hugga mig við að í
hvert sinn sem við hittumst fund-
um við sterka þráðinn sem á milli
okkar var alla tíð. Blessuð sé
minning elsku Guðjóns Þorgils
Kristjánssonar.
Ásgerður Ólafsdóttir.
Guðjón hittum við fyrst haust-
ið 1966 þegar við hófum nám við
Menntaskólann á Akureyri.
Í 3. bekk var kynjaskipt í
bekki að hluta til og einnig var
nemendum skipt eftir því hvaðan
þeir komu, þannig að Akureyr-
ingar/Eyfirðingar voru oftast
saman í bekk en nemendur ann-
ars staðar frá voru hafðir saman.
Í 3. bekk var Guðjón í D-bekk, en
við hinir í C-bekknum og Alrún í
A-bekk. Í 4. bekk skiptist hóp-
urinn síðan í þá sem fóru í stærð-
fræðideild og hina sem fóru í
máladeild. Við fórum öll í mála-
deild og Guðjón færðist þá í C-
bekkinn, strákabekk, þar sem við
vorum síðan saman það sem eftir
var skólatímans. Menntaskólaár-
in eru talin þau ár sem móta
óharðnaða unglinga hvað mest. Á
þessum árum mynduðust sterk
vinabönd sem aldrei hafa slitnað.
Á Akureyri voru heimavistir en
við bjuggum flest úti í bæ, en
vorum kostgangarar á heimavist-
inni. Það þýddi að við gátum
stundað skemmtanalífið á Akur-
eyri meira og betur en þeir sem
bjuggu á vistinni og eytt tíma
saman eftir að vistunum hafði
verið lokað. Þetta skipti meira
máli á föstudögum en öðrum dög-
um þar sem vistinni var lokað kl.
10 á föstudagskvöldum, en ann-
ars um kl. 11. Eiríkur bjó í Þór-
unnarstræti ásamt Guðmundi
Beck, rétt ofan við heimavistina
og þar var yfirleitt gestkvæmt og
stundum spjallað langt fram eftir
kvöldi. Kaffikanna var á herberg-
inu og óspart hellt upp á. Einn af
þeim sem sóttu í kaffið og fé-
lagsskapinn var Guðjón. Hann
var hrókur alls fagnaðar og oft
var gantast þarna langt fram á
nótt og var þá stundum erfitt að
vakna morguninn eftir. Gesta-
bækurnar bera vott um hæfileika
Guðjóns á fleiri sviðum en teikn-
un og málun. Hann gat hent í vís-
ur þegar hann vildi, og eru þær
allnokkrar í gestabókunum.
Myndirnar sem til eru frá þess-
um tíma bera svo vott um mikinn
galsa og þar á Guðjón ekki sístan
þátt. Hann tók mikinn þátt í leik-
félagi MA og lék þar hlutverk og
kom að leikmynd öll árin, því
listamaður var hann á mörgum
sviðum.
Eftir menntaskólaárin breyt-
ist margt. Við komum suður til
Reykjavíkur og hófum fram-
haldsnám. Þá teygist á vinabönd-
unum, vinirnir flytjast út á land
og stofna fjölskyldur. Þá gefst
minni tími til að hugsa um gömlu
félagana. Guðjón fór upp á Skaga
og var þar kennari í nokkur ár,
en flutti síðan í Sandgerði og
gerðist skólastjóri, Gísli og Alrún
voru á Eskifirði, en Eiríkur og
Villi voru hér fyrir sunnan. Við
höfðum ekki mikið samband í
langan tíma en vissum ávallt
hvert af öðru. Eftir því sem árin
liðu og börnin uxu úr grasi gafst
meiri tími til að hittast. Árgang-
urinn hefur verið duglegur að
hittast, bæði á stúdentsafmælum
og við ýmis önnur tækifæri. Síð-
ustu 15 ár hefur árgangurinn
haldið árleg þorrablót. Guðjón
kom ekki í þau fyrstu, en hann
var ásamt Ólöfu konu sinni á síð-
asta þorrablótinu, í febrúar sl.,
þar sem hann lék á als oddi þótt
hann gengi ekki heill til skógar.
Við söknum nú látins vinar og
félaga en minningarnar lifa með
okkur.
Við vottum Ólöfu konu hans,
börnum, barnabörnum og öðrum
aðstandendum innilega samúð
okkar.
Eiríkur og Anna, Vilmundur
og Þórhildur, Gísli og Alrún.
Mörgum okkar kom á óvart
sviplegt andlát Guðjóns heitins –
og svo koma minningarnar. Ekki
er oft sem maður kynnist fólki
sem hiklaust fær hæstu einkunn
en í tilfelli Guðjóns heitins er það
vissulega svo. Hann var einstak-
ur maður sem vildi öllum vel, dró
ekki af sér og var alltaf reiðubú-
inn til að hjálpa, fyrirgaf enda-
laust grín og hrekki. Hann hafði
sterkar skoðanir og var fylginn
sér – aðallega í því að gera öðrum
gott. Það er mannbætandi og
guðsþakkarvert að hafa kynnst
og unnið með slíku staðföstu ljúf-
menni.
Guð blessi fjölskyldu og ást-
vini Guðjóns. Hann hafi þökk fyr-
ir samfylgdina og allar góðu
stundirnar í skólanum, á knatt-
spyrnuvellinum og annars stað-
ar.
Einar Valgeir Arason.
Mín fyrstu kynni af Guðjóni
voru þegar hann réð sig sem
kennara við Sandgerðisskóla í þá
gömlu góðu daga þegar ég var
pjakkur. Það myndaðist strax
gott samband á milli okkar því
Guðjón var þannig gerður að
hans eigin áhugi á námsefninu
var svo mikill að hann smitaðist
til okkar krakkana. Svo var alltaf
mjög stutt í húmorinn hjá hon-
um. Sem dæmi um það þá mætti
ég snemma í tíma í sjóvinnu einn
daginn, þar var kennd netagerð,
splæsingar, ýmsir hnútar o.s.frv.
Guðjón sýndi mér hvernig við
gætum platað hina strákana til
að halda að hann myndi rífa mig
upp á eyrunum. Þegar hópurinn
kom svo inn í stofuna greip Guð-
jón um eyrun á mér, ég hélt í úln-
liðina á honum og spyrnti mér
upp og öskraði. Svipurinn á
strákunum staðfesti að vel hefði
tekist til.
Leiðir okkar lágu saman á ný í
Karlakór Keflavíkur fyrir nokkr-
um árum og mér varð strax ljóst
að Guðjón hafði akkúrat ekkert
breyst.
Ennþá sami brennandi áhug-
inn á öllu sem hann tók sér fyrir
hendur og óheftur vilji til að
miðla sinni þekkingu til annarra.
Þegar hann byrjaði sjálfur í
kórnum leið ekki langur tími þar
til hann var búinn að gefa kost á
sér í stjórn kórsins og tók að sér
embætti meðstjórnanda, ritara
og varaformanns í gegnum tíðina
og leysti þau verkefni með mikl-
um sóma.
Hann varð fljótt einn af mátt-
arstólpum kórsins og þær voru
ófáar stundirnar sem hann fórn-
aði fyrir hann. Honum tókst með
hjálp fleiri góðra manna að lokka
mig til stjórnarsetu sem síðan
leiddi til þess að ég tók að mér
formennsku. Það einfaldaði mína
vinnu heilmikið sem formaður að
hafa mann eins og Guðjón með í
stjórninni þar sem hann var stöð-
ugt að gefa af sér til okkar hinna
og óþrjótandi brunnur góðra
hugmynda.
Svo nýttist hans listræna auga
kórnum vel þegar kom að útgáfu
söngskráa og annarri útgáfu-
starfsemi og segja má að hann
hafi verið grafískur hönnuður
kórsins. Í þeim málum naut hann
(og kórinn) einnig dyggrar að-
stoðar Björgvins sonar síns.
Einnig er óhætt að halda því
fram að Guðjón hafi verið hirð-
skáld kórsins þar sem hann var
ótæmandi uppspretta ljóða og
limra sem oftar en ekki voru upp-
full af hárbeittum húmor.
Það var svo á síðasta ári sem
hann baðst undan stjórnarsetu
þar sem hann þyrfti að fara í
meðferð vegna krabbameins. Það
er gott merki um hans brennandi
áhuga fyrir kórnum að hann
harkaði af sér og mætti á æfingar
í miðri meðferðinni. Hann ætlaði
aldrei að gefast upp. Það kom
okkur strákunum í kórnum nokk-
uð á óvart þegar við fréttum af
andláti okkar kæra félaga.
Mér segir svo hugur að hann
hafi ekki sagt okkur allan sann-
leikann um veikindi sín.
Það er mikill missir fyrir fé-
lagsskap eins og okkar að sjá á
bak svona öflugum félaga. Skarð
hans verður seint fyllt.
Elsku Ólöf, Björgvin, Sæunn
og Kristján. Við félagarnir í
Karlakór Keflavíkur verðum æv-
inlega þakklátir fyrir að hafa not-
ið félagsskapar ykkar yndislega
fjölskylduföður. Minning hans
mun lifa í hjarta okkar um ókom-
in ár.
Guð styrki ykkur og fjölskyld-
ur ykkar í að takast á við sorgina
sem fylgir því að kveðja þennan
einstaka mann.
Fyrir hönd Karlakórs Kefla-
víkur,
Jón Ragnar Gunnarsson
formaður.
Guðjón Þorgils Kristjánsson
var gott dæmi um einstakling
sem gaf mikið af sér til sam-
félagsins og tók virkan þátt í því.
Hann var lífsglaður og fjölhæfur
Bolvíkingur sem kom fyrst til
Sandgerðis sem ungur kennari.
Sneri síðan til starfa annars stað-
ar en sneri aftur og réðst sem
skólastjóri Sandgerðisskóla, sem
hann sinnti með miklum sóma
um 20 ára skeið.
Hann var dáður skólastjóri og
leiddi skólann með manngæsku
að leiðarljósi. Guðjón færði sig úr
starfi skólastjóra árið 2005 og
starfaði síðar um árabil hjá Sand-
gerðisbæ, sem fræðslu- og menn-
ingarfulltrúi og hélt einnig utan
um íþrótta- og æskulýðsmál um
tíma.
Sem fyrr vann Guðjón að öll-
um sínum verkefnum með mikl-
um sóma.
Meðal verkefna sem hann
sinnti af alúð og ábyrgð var að
hann ritaði fundargerðir bæjar-
ráðs og bæjarstjórnar Sandgerð-
isbæjar um árabil, þar sem hann
átti trúnað allra sem að komu.
Eftir að Suðurnesjabær tók til
starfa um mitt ár 2018 sá Guðjón
um fundaritun bæjarráðs og bæj-
arstjórnar fyrstu mánuðina. Á
sinn hægláta máta átti Guðjón
oft mikinn þátt í að leiða erfið
mál til lykta og sá til þess að bók-
anir bæjarstjórnar væru öllum til
sóma.
Það var gott að eiga Guðjón að
þegar nýtt sameinað sveitarfélag
Sandgerðisbæjar og Sveitarfé-
lagsins Garðs var að feta sín
fyrstu spor.
Þekking hans og reynsla kom
sér vel og sem fyrr lagði hann sig
fram af alúð og heiðarleika til
þess að leysa sem best úr þeim
málum sem biðu úrlausnar
hverju sinni. Guðjón lét af störf-
um hjá Suðurnesjabæ fyrir um
ári, eftir áratuga störf og framlag
í þágu samfélagsins.
Guðjón var þægilegur og af-
burðagóður samstarfsmaður.
Hann var vel liðinn í samfélag-
inu, jákvæður og hjartahlýr.
Guðjón tók virkan þátt í félags-
og menningarlífi, var mikill söng-
maður og söng í kórum og við
ýmis tækifæri.
Eitt af einkennum Guðjóns
Guðjón Þorgils
Kristjánsson