Morgunblaðið - 12.11.2020, Side 43

tuga, Benedikt Lövdahl. Benna
var svo margt til lista lagt. Hann
var vel lesinn og fróður. Hann
hafði gaman af því að segja sögur
og kunni þá list að hrífa fólk með
sér inn í atburðarás skemmtilegr-
ar sögu. Hann naut sín úti í nátt-
úrunni. Hann var hæfileikaríkur
listamaður og kom það meðal
annars vel fram í fallegum mál-
verkum hans. Hann naut þess að
hlusta á tónlist.
Hann hafði sterkar skoðanir á
mönnum og málefnum og átti auð-
velt með að viðra þær. Hann var
fyndinn og einstaklega orðhepp-
inn og hafði skemmtilega sýn á
flesta hluti.
Benni var bóhem. Hann var
ætíð fallega klæddur og elegant
og lagði mikið upp úr því. Við er-
um þakklátar fyrir allar sögurnar,
öll fallegu listaverkin og músík-
ina.
Farðu í friði, vinur okkar.
Systkinum Benna, öðrum ætt-
ingjum og vinum sendum við okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Elsku Lóa vinkona okkar,
Bjarni, Ireti, Pétur, Anna Kristín,
Ása Diljá og Dagbjört Lóa, við
vottum ykkur okkar dýpstu sam-
úð.
Það hefur verið gott og gefandi
að vera nærri ykkur undanfarna
daga og vikur og sjá þann mikla
samhug og ást sem þið sýnið
hvert öðru. Við dáumst að styrk
ykkar og æðruleysi á þessum erf-
iðu tímum.
Hvíldu í friði, kæri Benni vinur
okkar.
Ása og Hugrún.
Þegar ég og Bjarni, sonur
Benedikts, urðum bestu vinir fyr-
ir að verða 25 árum síðan, vafðist
einnig utan um mig allt þetta góða
fólk sem gerði og hefur gert
Garðsenda 15 að einstöku húsi um
áratuga bil. Á miðhæðinni þurfti
maður að slá frá sér þrálát en
hugljúf boð Guðrúnar um eina
kleinu til viðbótar og að sjálfsögðu
að fara yfir helstu mál líðandi
stundar með Bjarna eldri.
Í risinu fékk maður dýrindis-
mat hjá Lóu en risið hefur alltaf
verið einstök veröld þar sem hægt
var að fá ís á þriðjudegi. Þar
kynntist ég Benedikt, eða Benna,
sem var og hefur alltaf verið svo
miklu meira en bara pabbi vinar
míns. Hann var líka vinur minn.
Ég kíkti stundum til Bjarna á
kvöldin þar sem stefnan var að
horfa á sjónvarpið eða leika sér í
Sega Mega-drive tölvunni. Stund-
um enduðu samt Bjarni og Lóa
saman í sófanum að horfa á sjón-
varpið á meðan ég og Benni þut-
um um götur og stræti á einhverri
glæsireið í nýjasta bílatölvuleikn-
um sem hann var búinn að kaupa
sér.
Benni var ímynd svala pabbans
sem kunni að meta hasarmyndir
og spilaði tölvuleiki. Þetta fannst
mér alltaf óendanlega svalt og
valhoppaði ég nánast af kæti í
hvert sinn sem ég stefndi í Garðs-
endann því ekki bara var gaman
að hitta vin sinn, heldur líka
Benna og hitt frábæra fólkið í
Garðsendanum. Árin liðu og við
hittumst sjaldnar en hvert samtal
var eins og framhald af einhverju
sem hefði gerst daginn áður og
hlátrasköllin mikil.
Benni var maður sem vann sig
upp í lífinu og gerði vel við sig og
sína. Hann elskaði ekkert meira
en Bjarna sinn og lagði mikið upp
úr því að gera hann að góðum,
traustum og duglegum manni
sem allir geta vottað um að hafi
tekist.
Benni var líka afar fær málari
og fékk ég hann til að mála eina
mynd handa mér sem hefur hang-
ið á vegg hjá mér sem stofuprýði í
áratug. Og þar verður hún áfram.
Ég reyndar stóð ekki við mitt að
kenna honum helstu trixin í ein-
um tölvuleik sem áttu að vera
launin fyrir verkið en ég bæti úr
því seinna meir þegar við hitt-
umst hinum megin.
Þín verður sárt saknað, Benni.
Hvíl í friði.
Tómas Þór.
MINNINGAR 43
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. NÓVEMBER 2020
✝ Pétur Bjarna-son fæddist í
Reykjavík 20. sept-
ember árið 1955.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 26.
október 2020. For-
eldrar Péturs voru
Jón Bjarni Krist-
insson, f. 11.2.
1922, d. 19.8. 1975,
og Erna Árnadótt-
ir, f. 15.12. 1922, d. 18.5. 2008.
Systkini Péturs eru: María
Sophía, f. 20.5. 1944, d. 19.1.
1991. Anton, f. 17.7. 1949, og
Guðrún, f. 30.9. 1952, d. 24.10.
1990.
Pétur ólst upp í Vesturbæn-
um, gekk í Melaskóla og Haga-
skóla, fór síðan í Verzlunarskól-
ann og lauk verslunarprófi.
Stundaði nám í Myndlista- og
handíðaskóla Íslands. Hann nam
myndlist í Aachen í Þýskalandi
og öðlaðist MA-gráðu við Nat-
ional Higher Institute for Fine
Arts í Antwerpen í Belgíu þar
sem hann lærði
málmsteypu.
Pétur starfaði
sem myndhöggvari
og var með eigið
verkstæði í Hafn-
arfirði fyrir m.a.
bronssteypu. Hann
sinnti kennslu í
Myndlista- og hand-
íðaskóla Íslands og
Listaháskólanum.
Skapaði vegleg
málmlistaverk, hélt einkasýn-
ingar og tók þátt í samsýn-
ingum.
Pétur kvæntist 26. maí 1979
Sigríði Jóhannesdóttur, f. 24.9.
1955. Börn þeirra eru a) Jón
Bjarni, f. 2.3. 1982, kvæntur
Berglindi Veigarsdóttur, f. 18.5.
1984, börn Margrét Lilja, f. 23.1.
2007, og Anna María, f. 14.12.
2012. b) Skúli Steinar, f. 17.10.
1986, og c) Guðrún María, f.
11.3. 1992, sambýlismaður Jeff
Chris Hallström, f. 24.2. 1992.
Útför Péturs fór fram í kyrr-
þey.
Elsku pabbi okkar, þú varst
alltaf til staðar fyrir okkur
systkinin og studdir okkur í
öllu sem við tókum okkur fyrir
hendur. Á öllum íþróttamótum
og tónleikum sem við tókum
þátt í varst þú á hliðarlínunni
að hvetja okkur áfram með
upptökuvélina á lofti.
Þú hafðir mjög gaman af því
að ferðast, þá sérstaklega um
landið, og eigum við fjölskyldan
margar yndislegar minningar
úr appelsínugula húsbílnum.
Fyrir utan öll flottu lista-
verkin sem þú gerðir varstu
mjög handlaginn og sama hvað
það var þá gast þú það, eins og
að smíða, gera við, elda og
baka.
Það er erfitt að hugsa út í
það að geta ekki hringt í þig
þegar við þurfum á þinni aðstoð
að halda við ýmsa hluti því þú
varst alltaf með ráð eða mætt-
ur til að hjálpa okkur.
Þú varst mjög stríðinn, hlýr
og hógvær, auk þess hafðir þú
gott auga og sterkar skoðanir á
mörgum hlutum.
Takk fyrir allt sem þú hefur
kennt og gert fyrir okkur, við
söknum þín og elskum þig mjög
mikið.
Kveðja, börnin þín,
Jón Bjarni, Skúli Stein-
ar og Guðrún María.
Kær vinur okkar til áratuga,
Pétur Bjarnason, er látinn eftir
baráttu við erfiðan sjúkdóm.
Það er mjög sárt og mikil eft-
irsjá af góðum vini, öðlingi og
frábærum listamanni.
Pétur vann að list sinni hér
heima en ákvað árið 1984 að
halda utan til frekara náms í
höggmyndalist. Fyrir valinu
varð Fachhochschule í Aachen í
Þýskalandi.
Á þeim tíma bjuggum við
fjölskyldan í Aachen. Eins og
oft vill verða á meðal Íslend-
inga vissu skyldmenni Péturs
af okkur í Aachen, og höfðu
þau samband til að kanna,
hvort við gætum tekið á móti
Pétri, þegar hann kæmi.
Það er alltaf erfitt að koma
einn í ókunna borg í ókunnu
landi með framandi tungumáli.
Auðvitað var sjálfsagt að taka á
móti þessum unga manni. Við
glöddumst mjög og hlökkuðum
til að fá nýjan landsmann í bæ-
inn, það voru mjög fáir Íslend-
ingar í Aachen á þessum árum.
Dag einn haustið 1984 flaug
Pétur Bjarnason frá Íslandi og
kom svo með járnbrautarlest til
Aachen. Hann hringdi, kynnti
sig frjálslega og sagðist vera
ljóshærður með rauðan bak-
poka.
Hann var auðþekktur, flottur
ungur maður og frá þessum
fyrsta fundi okkar varð ævilöng
vinátta, sem aldrei hefur borið
skugga á.
Í byrjun árs 1985 kom eig-
inkona Péturs, Sigríður Jó-
hannesdóttir, með son þeirra
Jón Bjarna þá 3ja ára. Mikil
gleði var að fá þessa litlu fjöl-
skyldu til Aachen. Eftir fáein
ár í Aachen fluttu Sigga og
Pétur til Antwerpen í Belgíu,
þar sem Pétur hóf nám hjá
National Higher Institute For
Fine Arts og öðlaðist þar MA-
gráðu.
Árið 1988 fluttu þau aftur
heim til Íslands og þá lágu leið-
ir okkar saman aftur.
Eftir heimkomuna fluttu
Sigga og Pétur í hús sitt í
Garðabænum, þar bættust
börnin Skúli Steinar og Guðrún
María í fjölskylduna og hafa
þau búið þar alla tíð síðan. Pét-
ur varð mjög eftirsóttur lista-
maður og verk hans eru víða í
samfélaginu. Hann var valinn
listamaður Garðabæjar árið
1992.
Það er mikil eftirsjá af mikl-
um listamanni og öðlingi. Sorg-
in er mest hjá eiginkonunni
Siggu, traustri, tryggri og ást-
ríkri konu, sem hefur stutt og
styrkt sinn mann alla tíð, svo
og börnin þrjú.
Við vottum þeim öllum okkar
einlægustu samúð og biðjum
þeim blessunar á sorgarstundu.
Lucinda og Grímur Ingi.
Haustið 1972 hittumst við í
fyrsta skipti, hópur ungs fólks
sem var að hefja nám í Verzl-
unarskóla Íslands. Á næstu
tveimur árum var ofinn vefur
vináttu og væntumþykju sem
hefur haldið til dagsins í dag.
Hópurinn valdist saman í 4.
bekk G og einn í þessum hópi
var Pétur Bjarnason.
Við komum úr ýmsum áttum.
Vorum eins og mismunandi
púsl, hvert með sínu sniði og á
einhvern undraverðan hátt
smullum við öll saman og úr
varð heilstæð mynd. Nú vantar
tvö púls í myndina.
Við munum samt hvernig
það var og gleymum ekki.
Við munum ljóshærða krull-
aða strákinn, skemmtilegan og
lausan við allt yfirlæti. Við
munum glaðlynda ljúflinginn
sem virtist ekkert hafa fyrir
því að teikna snilldarskop-
myndir sem var laumað borð af
borði í tímum, með kersknum
texta sem var skrifaður með
fallegustu rithönd sem við höfð-
um séð.
Við munum Pétur og hvíta
Land Roverinn með hliðar-
bekkjunum, oftar en ekki full-
setinn skólafélögum. Hvort sem
var til að snattast innanbæjar
eða fara í útilegur. Alltaf var
Pétur til og alltaf með.
Við munum þvælingsferð í
Þórsmörk á frambyggða Rússa-
jeppanum, yfir Krossá og allir
urðu votir í fæturna. Pétur fet-
aði ekki endilega troðna slóð en
alltaf sjálfum sér samkvæmur.
Við munum partí sem Pétur
bauð til í stóra kjallaranum á
Einimelnum. Okkur tókst að
töfra fram smá hvítvín eða ann-
að, svo þegar fólk tíndist heim
á leið eftir hávaða og gaura-
gang kvaddi móðir hans okkur
með orðunum: „Passið þið ykk-
ur bara krakkar mínir að
skemmta ykkur ekki of mikið.“
- Yfirvegun og umbyrðarlyndi
og við skildum að nokkru úr
hverju Pétur var gerður.
Það var eðlilegt framhald að
Pétur færi í listnám. Bæði list-
fengur og handlaginn. Hann
lærði hér heima í Þýskalandi og
í Belgíu.
Og við getum glatt okkur við
fallegu bronsmyndirnar hans
sem eru víða um borgina og
landið. Í okkar augum fá þær
fá annað vægi og fyrirferðar-
meiri tilveru eftir að Pétur hef-
ur kvatt.
Pétur og Sigga reistu sér
sumarhús við Þingvallavatn og
þar naut sín handlagni Péturs
sem gat endalaust byggt og
bætt. Hann var frábær pabbi
og stóð með börnunum sínum
þremur í öllu sem þau tóku sér
fyrir hendur.
Okkur finnst við hafa misst
mikið en sárastur er missir
Siggu og barnanna þeirra. Við
sendum þeim okkar innilegustu
samúðarkveðjur og vonum að
þau finni styrk til þess að tak-
ast á við þennan missi.
Við munum okkar góða vin
og félaga.
F.h. Vina og skólafélaga í
4-G í Verzló.
Jón Bjarni, Vilmundur
og Fannar.
Við Deddi ólumst upp í
Skjólunum, hann í Sörlaskjóli
og ég í Kaplaskjóli. Skjólin
voru nýbyggð og mikill krakka-
skari ólst upp í hverfinu. Þar
var alltaf eitthvert fjör að
finna, s.s. í fjörunni, í móanum,
á leikvellinum inni í hverfinu,
áramótabrennan og svo mætti
lengi telja. Ég minnist þess að
fjölskylda Dedda átti 8 mm
kvikmyndasýningavél og öðru
hvoru voru sýndar kvikmyndir
sem svo mörgum þótti einstakt
að fá að horfa á. Við Deddi
stofnuðum meira að segja
leynifélag sem hét Bláa haus-
kúpan.
Þegar við vorum tólf ára
byggðu fjölskyldur okkar hvor
sinn sumarbústaðinn í Svína-
hlíð við Þingvallavatn og
styrktist þá vináttan enn frekar
í veiði- og bátsferðum.
Þegar við fengum bílpróf og
eignuðumst jeppa tókum við
Deddi og fleiri félagar upp á að
ferðast um landið. Við lentum í
ýmsu veseni og eftirminnileg-
um atvikum á þessum ferðalög-
um okkar.
Alltaf var Deddi skemmti-
legi, jákvæði og úrræðagóði
ferðafélaginn. Eitt sinn fórum
við á skíði í Kerlingarfjöllum á
Willys-jeppa sem var orðinn
hálfgert hró. Uppi í fjalli þurfti
Deddi að erindast niður í tjald-
ið okkar og fór á jeppanum.
Eitthvað hefur hann dvalið
lengur en til stóð því þegar
hann kom aftur innti ég hann
eftir hvað hefði tekið svona
langan tíma. „Jú,“ sagði hann,
„festingin á annarri afturfjöðr-
inni brotnaði og ég þurfti að fá
aðgang að suðugræjum í skíða-
miðstöðinni.“ Þessi viðgerð
dugði vel og lengi eftir það.
Það var í einu þessara ferða-
laga sem Deddi hitti Siggu sína
og fljótlega stækkaði fjölskyld-
an. Sigga og Deddi bjuggu sér
framtíðarheimili tiltölulega ung
í Ásbúðinni. Ég man hvað mér
fannst þau vera stórhuga og
samhent í framtíðaráformum
sínum.
Stórt skarð hefur myndast
við skyndilegt fráfall Dedda.
Hugur okkar er hjá Siggu og
fjölskyldu. Okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Kjartan og Auðna.
Elsku Pétur er fallinn frá.
Okkar kynni af Pétri hófust á
unga aldri þegar við kynntumst
Jóni Bjarna, sem Pétur kallaði
ævinlega Jónba, og vorum við
tíðir gestir á heimili fjölskyld-
unnar í Ásbúðinni. Á unglings-
árunum áttum við margar góð-
ar stundir í bílskúrnum þar
sem Pétur og Sigga leyfðu okk-
ur að taka okkar fyrstu skref í
tónlist. Í kringum magnara og
trommusett voru ýmis verk
Péturs, mislangt komin í sköp-
unarferlinu.
Bílskúrinn varð okkar at-
hvarf þar sem tilraunir voru
gerðar, mistök voru leyfileg og
sjálfsmyndir mótuðust. Ekkert
verður til í tómarúmi og er alls
óvíst að hljómsveitin okkar
hefði orðið til ef ekki væri fyrir
Pétur og Siggu og bílskúrinn
heima hjá Jóni Bjarna.
Áhugi Péturs og stuðningur
við tónlistarsköpun og æfingar
okkar drengjanna átti sér eng-
in takmörk. Í lok æfinga átti
hann það til að biðja okkur að
sýna sér afraksturinn. Þá tók
hann sér stöðu í dyragættinni í
hlutverki listrýnisins, kveikti
sér í vindli og hlustaði. Gaf
hann okkur svo álit sitt um það
sem vel var gert eða það sem
betur mætti fara. Það var verð-
mætt fyrir unga tónlistarmenn
að slík virðing væri borin fyrir
sköpunarferlinu, viðhorf sem
við höfum búið að allar götur
síðan.
Í seinni tíð hélt Pétur áfram
að styðja við bakið á okkur.
Hann skutlaði okkur út um
hvippinn og hvappinn, hvatti
okkur áfram og mætti á
ógrynni tónleika. Sá stuðningur
náði jafnvel út fyrir landstein-
ana. Þegar okkur bauðst að
halda tónleika í Aachen í
Þýskalandi, þar sem Pétur
hafði stundað nám, kom ekki
annað til greina en að hann og
Sigga fylgdu okkur stolt þang-
að.
Hann var alltaf boðinn og
búinn að aðstoða okkur og þáði
ekkert nema ánægjuna fyrir.
Okkur er ávallt minnisstætt
þegar Pétur talaði um að í list-
inni kæmist maður vonandi
aldrei á endastöð heldur væri
það leiðin þangað sem skipti
mestu máli.
Við verðum því ævinlega
þakklátir að leiðir okkar Péturs
lágu saman.
Haukur Heiðar
Hauksson, Jón Þór
Sigurðsson og
Skúli Z. Gestsson.
Kær vinur minn og skóla-
bróðir, Pétur Bjarnason mynd-
höggvari, er fallinn frá.
Listræn sýn hans og sköp-
unarkraftur birtust í verkum
hans, í gegnum eldinn, hitann,
massann, víddirnar og formið.
Á mörgum plönum. Hann sam-
einaði andstæða póla – hann
var fullkomið jafnvægi jing og
yang. Hann hafði mýkt og
harða skel. Næmni og hörku.
Hann var ævinlega hjálplegur
og greiðvikinn vinur. Hann var
hér og er nú þar. Farinn á ann-
að plan.
Ég votta Siggu og börnunum
þeirra mína dýpstu samúð.
Ragnhildur Stefánsdóttir.
Pétur Bjarnason
Vesturhlíð 2 | Fossvogi | s. 551 1266 | utfor@utfor.is | utfor.is
VIÐ ÞJÓNUM ALLAN SÓLARHRINGINN
Útfararþjónusta
í yfir 70 ár
Minningarkort á
hjartaheill.is
eða í síma 552 5744
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
GUÐRÚN INGÓLFSDÓTTIR,
Skarðshlíð 14, Akureyri,
sem lést 3. nóvember, verður jarðsungin frá
Akureyrarkirkju föstudaginn 13. nóvember
klukkan 13:30.
Vegna aðstæðna í þjóðfélaginu verða aðeins nánustu
aðstandendur viðstaddir útförina.
Streymt verður frá útförinni á facebookslóðinni: jarðarfarir í
akureyrarkirkju – beinar útsendingar.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Skógarhlíðar fyrir gott atlæti
síðustu árin.
Ingi Hólmar Jóhannesson
María Ingadóttir Daníel Guðjónsson
Laufey Ingadóttir Kristján V. Kristjánsson
Bryndís Sæunn Ingadóttir
Ingibjörg Ingadóttir Bergþór Aðalsteinsson
Agnes Ingadóttir Þór Sigurðsson
barnabörn, barnabarnabörn og barnabarnabarnabarn