Morgunblaðið - 12.11.2020, Síða 47

MINNINGAR 47
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. NÓVEMBER 2020
Tengsl okkar systra við Má og
systkini hans hafa ætíð verið
sterk þótt lífið hafi farið að rakna
upp hjá sumum okkar sem
breytti lífsmynstri og umgangi
okkar í milli. Eftir standa ljúfar
og skemmtilegar minningarnar
og þær eru og verða alltaf gulls
ígildi.
Már var mikill gæfumaður að
kvænast og eignast sínar fjórar
dætur, hver annarri mannvæn-
legri, enda voru þær og afabörn-
in lífið hans.
Nú er öðlingurinn fændi okkar
lagður upp í sína hinstu för og
allt of fljótt að okkur finnst en við
vitum líka að þegar heilsan er
horfin reynist best að halda til
Sumarlandsins.
Hvíldu vel, kæri frændi, og
hafðu hjartans þökk fyrir allt.
Í djúpið sígur sólin skær.
Húmið blíða
á hauðrið fríða
draumblæju dökkri slær.
Mánabjarma
bundinn armi
þakkar heimur þeim, er bjó
þreyttu hjarta í svefni ró.
(Kristján Jónsson fjallaskáld)
Guð blessi minningu góðs
drengs.
Þuríður, Sigþrúður,
Hallfríður og Björg
Ragnheiður Jóhönnu-
og Ingimundardætur.
„Við urðum fyrir andlegri
vakningu er við stigum þessi
spor og reyndum því að flytja
öðrum alkóhólistum þennan boð-
skap og fylgja þessum megin-
reglum í lífi okkar og starfi.“
Þannig hljóðar 12. reynslu-
spor AA samtakanna og á þann
veg snerist lífshlaup góðs vinar
míns Más Gunnarssonar þau
rúm 40 ár sem liðu frá því að
hann sjálfur losnaði undan ægi-
valdi Bakkusar. Allan þennan
tíma hefur hann fylgt þessari
reglu og miðlað fjölmörgum öðr-
um af reynslu sinni.
Okkar kynni hófust á fundi í
nýstofnaðri AA deild í Nes-
kirkju, en þangað var Már mætt-
ur, nýkominn úr meðferð. Þar
lýsti hann stöðu sinni á svo ein-
lægan og hreinskilinn hátt að ég
ákvað að þessum manni ætlaði eg
að kynnast nánar. Frá þeirri
stundu höfum við gengið saman í
ljósinu og stutt hvorn annan á
leið okkar til batans. Síðar komu
betur í ljós aðrir eiginleikar
hans, en þeir helstu eru: heiðar-
leiki, greiðvikni og ljúfmennska.
Eftir áratugs starf í þessari
deild stofnuðum við ásamt góðu
fólki aðra deild í safnaðarheimili
Dómkirkjunnar, en hún fyllti
þrjá tugi ára í þessum mánuði.
Þar hefur Már allan þennan tíma
verið virkur félagi og máttar-
stólpi og verið öðrum góð fyrir-
mynd.
Með þessum fátæklegu orðum
kveðjum við AA félagarnir vin
okkar Má. Hans verður sárt
saknað. Samfylgdin við hann hef-
ur markað djúp spor, sem aldrei
munu hverfa. Við minnumst með
þakklæti þessa hlýja manns, sem
allt sitt líf leitaðist við að gefa
öðrum af því góða sem hann
sjálfur hafði öðlast.
Megi algóður Guð blessa
minningu Más Gunnarssonar í
huga okkar sem eftir lifum og
nutum samvista hans.
Dætrum hans, tengdasonum
og barnabörnum votta eg dýpstu
hluttekningu og samúð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Valdimar Briem)
Marinó.
Hann Már, félagi okkar og
vinur, hefur nú kvatt þennan
heim og farið á vit nýrra heim-
kynna, en hann féll frá eftir stutt
veikindi hinn 12. október sl. Már
var einn af þeim sjálfstæðis-
mönnum sem settu svip á fé-
lagsfundi okkar á Nesinu og tók
virkan þátt í pólitísku starfi inn-
an Sjálfstæðisfélagsins.
Már var hress og skemmtileg-
ur maður og var jafnan hnyttinn í
tilsvörum og hafði ótrúlega góða
nærveru. Ég kynntist honum
fyrst í flokksstarfinu fyrir Sjálf-
stæðisflokkinn 1990. Hann sat í
fulltrúaráði flokksins á Nesinu
og gegndi þar trúnaðarstörfum
til dagsins í dag. Þegar ég settist
í stól bæjarstjóra fann ég alltaf
fyrir miklum velvilja og hvatn-
ingu frá honum. Már reyndist
mér góður stuðningsmaður –
persónueinkenni hans voru góð-
mennska og ekki síst umhyggja.
Már var mikið góðmenni og lífs-
glaður maður og kynni mín af
honum voru einstaklega góð.
Okkur fannst báðum gaman
að fylgjast með meistaraflokkum
Gróttu spila, hvort sem það var í
handbolta eða fótbolta. Þegar ég
hitti hann síðast í sumar á leik
meistaraflokks karla í fótbolta
ræddum við hvað það væri gam-
an að Grótta væri að spila í
Pepsídeildinni. Ég bauð honum
upp á kaffi og prinspóló og við
vorum sannfærð um að Grótta
myndi vinna þennan leik. En
Már var mikill Valsari og þegar
ég nefndi að Grótta myndi spila á
móti Val brosti þá Már kíminn á
svip eins og honum var einum
lagið. Þessi síðustu augnablik
okkar mun ég geyma í minning-
unni.
Ég sendi dætrum hans og allri
fjölskyldu innilegar samúðar-
kveðjur á sorgarstundu. Megi
hann nú njóta þess að vera mætt-
ur á grænar grundir eilífðarinn-
ar.
Ásgerður Halldórsdóttir
bæjarstjóri.
Fallinn er frá Már Gunnars-
son, kær vinur og samstarfs-
félagi til fjölda ára. Mása kynnt-
ist ég fyrst í ársbyrjun 1988 er ég
hafði nýverið hafið störf í stór-
flutningadeild Eimskipa og hann
starfsmaður Nesskipa. Það átti
væntanlega við um mig sem og
flesta sem kynntust honum að
strax tókst með okkur vinátta og
virðing. Mási hafði einstaklega
góða nærveru og sýn á lífið al-
mennt. Við áttum með okkur
nokkurt samstarf í skipamiðlun á
þeim tíma en leiðir skildi síðan að
mestu er ég fór til annarra starfa
hjá Eimskip. Í febrúar 2004 lágu
leiðir okkar saman á ný er ég
réðst til Nesskipa. Það vafðist nú
ekki fyrir okkur að endurvekja
vináttuna og samstarfið sem síð-
an varði fram á síðasta dag. Mási
hóf störf hjá Nesskipum árið
1979 og lét af störfum á vormán-
uðum 2016 eftir 37 ára farsæl
störf hjá félaginu, þá sjötíu og
eins árs að aldri.
Það er ekki ofsögum sagt að
Mási hafi umvafið okkur öll, sem
störfuðum með honum, með sinni
einstöku nærveru, glettna við-
móti og ástríðu fyrir starfinu.
Þetta veit ég að átti einnig við um
viðskiptavini og samstarfsaðila
Nesskipa, hvort heldur hér inn-
anlands eða erlendis. Það kunnu
einfaldlega allir vel við og virtu
Mása. Í störfum sínum og senni-
lega almennt var hann ekki mikið
fyrir að flækja hlutina, hann setti
ekki mikið á blað, a.m.k. ekki
meira en þurfti, en geymdi þeim
mun meira af upplýsingum og
þekkingu í kollinum. Þar kom
maður ekki að tómum kofunum.
Mási hafði góða næmni í við-
skiptum og naut sín sannarlega
sem miðlari þar sem oft þarf að
finna lausnir, sætta ólík sjónar-
mið, kunna að greina aukaatriði
frá aðalatriðum og stundum að
hleypa hlutum inn um annað og
út um hitt eins og stundum er
sagt. Við ferðuðumst nokkuð
saman, oftast til okkar aðalsam-
starfsaðila og síðar eiganda hjá
Wilson Eurocarriers í Bergen.
Þar urðu ávallt fagnaðarfundir
og menn hreinlega hneigðu sig
þegar Mási gekk í hús. Ekki skal
hjá líða að minnast gellustu-
ndanna á Þremur frökkum sem
við áttum allt fram á þetta ár
með góðum vinum. Þar voru
sagðar magnaðar sögur og mikið
hlegið þar sem Mási var gjarnan
kóngurinn við borðið.
Undanfarin ár hafa verið Mása
erfið þar sem heilsunni hrakaði.
Hann hélt ávallt góðu sambandi
við okkur í Nesskipum og það
kunnum við sannarlega að meta
og aldrei heyrðum við hann
kvarta undan nokkrum hlut.
Hann tókst á við sín mál af yf-
irvegun og æðruleysi eins og
vænta mátti af honum.
Fyrir hönd samstarfsfólks hjá
Nesskipum og Wilson sendi ég
dætrum og öðrum ástvinum Mása
innilegar samúðarkveðjur. Við
minnumst einstaklega góðs vinar
og samstarfsfélaga með hlýhug.
Guð blessi minningu Más Gunn-
arssonar.
Garðar Jóhannsson.
Fyrstu minningar mínar um
Má Gunnarsson tengjast
Menntaskólanum í Reykjavík þar
sem hann hóf nám haustið 1961.
Hávaxinn, rauðhærður og þrek-
legur piltur með góðlátlegan svip
vakti athygli hvar sem hann fór,
og var hann greinilega vinsæll
meðal skólasystkina sinna. Ekki
staldraði hann þó lengi við í
Menntskólanum því hafið bláa
hugann dró, sem varð til þess að
hann hóf nám við Stýrimanna-
skólann í Reykjavík og lauk það-
an farmannaprófi með skipstjórn-
arréttindi.
Tuttugu og tveimur árum síðar
lágu leiðir saman á ný. Már var þá
flutningastjóri hjá skipafélaginu
Nesskipum sem annaðist stór-
flutninga m.a. fyrir Íslenska járn-
blendifélagið á Grundartanga þar
sem ég var þá nýkominn til
starfa. Það skipti sköpum að
flutningarnir væru í traustum
höndum og snurðulaust flæði til
og frá verksmiðjunni þar sem
skortur á einstökum hráefnum
gat hæglega stöðvað reksturinn
með dýrkeyptum afleiðingum.
Slíkar aðstæður kröfðust náins
samstarfs beggja aðila og var það
lán okkar að eiga um áratuga
skeið ánægjulega samvinnu við
Má um skipulagningu þeirra
flutninga. Hann var vakinn og
sofinn í að tryggja að ekkert færi
úrskeiðis og bar ávallt hag við-
skiptavinarins fyrir brjósti. Full-
yrða má, að langt og farsælt sam-
starf Nesskipa og
járnblendiverksmiðjunnar megi
að hluta til rekja til þeirrar alúðar
og árvekni sem Már sýndi í starfi
sínu.
Már átti oft erindi á Grundar-
tanga enda skipakomur tíðar og
var hann alltaf aufúsugestur.
Hann átti þar marga góða vini
sem glöddust jafnan yfir að sjá
hann og fá tækifæri til að spjalla
við hann.
Már hafði eitthvað það í fari
sínu sem laðaði fólk að honum,
hvort sem það var hæglátt fasið,
hlýlegt viðmótið eða græskulaus
gamansemin. Þá var jafnaðargeði
hans við brugðið og haggaðist
hann aldrei á hverju sem gekk,
því hann kunni þá list að stíga öld-
una í úfnum sjó.
Hvað hugðarefni Más varðar
er ekki hægt annað en að nefna
íþróttirnar, því hann fylgdist vel
með á þeim vettvangi. Hann var
Valsari frá unga aldri, enda alinn
upp í Hlíðunum, og tók oft virkan
þátt í starfi þess félags.
Helsta hugðarefni Más voru
samt dætur hans fjórar og barna-
börnin. Hann var afar stoltur af
þessum dætrum sínum og var tíð-
rætt um þær og umhyggju þeirra
í sinn garð.
Már lenti í ýmsum hremming-
um á síðustu árum og áratugum
og varð að gangast undir erfiðar
aðgerðir. Alltaf reis hann upp aft-
ur en vildi þá sem minnst úr mál-
unum gera. Ljóst var þó, þegar
við hittumst síðast í sumarbyrjun,
að verulega var af honum dregið.
Það gladdi mig því mjög þegar
hann hringdi síðla sumars, hress í
bragði, og sagði að til stæði að
gamlir félagar snæddu saman há-
degisverð á Þremur frökkum.
Tjáði hann mér að hringt yrði í
mig þegar nær drægi. Mig var
farið að lengja eftir símtali, þeg-
ar einn félaganna hringdi og til-
kynnti lát þessa einstaka val-
mennis og kærs vinar.
Ástvinum Más votta ég mína
dýpstu samúð.
Guttormur Ólafsson
Vinur minn og samstarfsmað-
ur til margra áratuga hefur nú
lagt árar í bát og hvatt okkar
jarðvist. Við Mási, eins og hann
var gjarnan kallaður, kynntumst
þegar við réðum okkur til starfa
hjá Hafskip. Ég hafði ráðið mig
sem stýrimann á Rangá haustið
1963. Nokkrum mánuðum síðar
réð Már sig sem háseta á Selá.
Már gat sér strax gott orð inn-
an fyrirtækisins enda duglegur
og samviskusamur. Hann var
hörkutól, stór og stæðilegur, og
þrautseigja einkenndi öll hans
störf. Þá var hann afar glaðlegur
og skemmtilegur sem er ekki síð-
ur mikilvægt. Hann starfaði í
nær 15 ár hjá Hafskip. Fyrst sem
háseti en síðar sem stýrimaður
og skipstjóri eftir að hafa tekið
hlé frá störfum til þess að afla sér
farmannaprófs frá Stýrimanna-
skólanum í Reykjavík vorið 1968.
Haustið 1977 settist Már aftur
á skólabekk í Tækniskóla Ísland
og útskrifaðist vorið 1979 sem út-
gerðartæknir. Ég hafði nokkrum
árum fyrr fært mig um set og
tekið að mér framkvæmdastjóra-
starf hjá Nesskip hf., nýstofnuðu
skipafélagi. Við Már höfðum
haldið ágætu sambandi frá Hafs-
skipsárunum og sammælst um
að hann kæmi til starfa hjá Nes-
skip eftir að náminu væri lokið.
Það var mikil gæfa fyrir fyrir-
tækið og mig að fá slíkan
reynslubolta í flutningadeildina.
Reynsla Más var afar mikilvæg
því hann þekkti allar hafnir á Ís-
landi og flestar hafnir í Evrópu.
Nesskip var í sókn á þessum
árum, svo það var kærkomið fyr-
ir okkur að fá Má með í foryst-
una. Við unnum þétt saman í 25
ár eða þar til ég lét af störfum ár-
ið 2004.
Már var fljótur að tileinka sér
nýjar aðstæður og nýja starfið
féll honum vel í geð, fjölbreyti-
legt en um leið krefjandi. Í skipa-
rekstrinum þurfti oft að glíma
við óvenjuleg atvik og slys sem
komu upp fyrirvaralaust. Már
var afar fær í að takast á við slík-
ar uppákomur. Þá hafði hann
eindæma góða hæfileika til að
miðla málum og ná samkomulagi
við farmeigendur.
Þar hjálpaði til að hann eign-
aðist marga góða vini í viðskipta-
mannahópi Nesskipa, bæði inn-
anlands og erlendis. Þó að
skipamiðlun sé í eðli sínu mjög
krefjandi, gáfum við okkur
stundum tíma til að gleðjast. Um
árabil var þeirri venju haldið að
fara í laxveiðiferðir á sumrin með
viðskiptavinum og velunnurum
félagsins. Þar lék Már aðalhlut-
verkið með skemmtisögum frá
fyrri veiðiferðum og samskiptum
við hina ýmsu samferðarmenn.
Már var sérlega lunkinn veiði-
maður og var alltaf með góðan
afla.
Ég er Má afar þakklátur fyrir
góða og ánægjulega samleið í
gegnum súrt og sætt. Eftir að
löngu samstarfi á vinnumarkað-
inum lauk stóð dýrmæt vinátta
eftir sem hélst allt til loka.
Lífið er ekki bara dans á rós-
um og eins og hjá öllum þurfti
Már að takast á við ýmis áföll í
sínu lífi. Þá erfiðleika tókst hann
á við með aðdáunarverðum hætti
með sinni einstöku skapgerð og
jákvæðni að vopni.
Hjónaband Más og Guðrúnar
Einarsdóttur færði þeim fjórar
vel gerðar og glæsilegar dætur.
Þær voru líf hans og yndi og
leyndi sér aldrei hvað hann var
stoltur af þeim og fjölskyldum
þeirra.
Við Ólöf, og öll fjölskyldan,
sendum öllum ástvinum Más
innilegar samúðarkveðjur.
Guðmundur Ásgeirsson.
Hann var góður
maður. Um fáa eiga
þessi orð jafn vel við
og um Jónas Guð-
mundsson, bónda á Hrafnabjörg-
um í Jökulsárhlíð. Ég kynntist
Jónasi þegar ég hóf þátttöku í
stjórnmálum. Fyrstu kynni okkar
voru þó ekki afleiðing stjórnmála-
starfsins. Stjórnmálastarfið var
afleiðing þess að kynnast Jónasi.
Jónas hafði, ásamt fáeinum
öðrum mönnum af Austurlandi,
komist að þeirri niðurstöðu að ég
ætti að hefja stjórnmálaþátttöku
með hætti sem virtist óhugsandi,
raunar fráleitur. En Jónas sýndi
þá yfirveguðu þrjósku sem var
einn af mörgum kostum hans.
Þegar hann hafði tekið ákvörðun
var henni fylgt eftir og hún gekk
eftir. Síðar áttaði ég mig betur á
því hversu áreiðanlegar þær
ákvarðanir voru. Oft átti ég eftir
að efast um eitt og annað en ef
Jónas hafði trú á því vissi ég að
það væri rétt.
Samtölin í eldhúsinu hjá Jónasi
og Ingibjörgu voru sérstaklega
ánægjuleg, á þeim stað var fastur
punktur í tilverunni. Þar var rætt
um héraðið og landsins gagn og
nauðsynjar yfir kökum og klein-
um eða lambakjöti og kartöflum.
Jónas var alltaf jafn hæglátur og
yfirvegaður og spurði út í mál eins
og hann væri rétt að byrja að átta
sig á þeim. Svo kom iðluega á dag-
inn að það var bara gert til að fá
hreinskilið svar því hann vissi allt
fyrir en vildi ætíð halda opnum
huga. Jónas fylgdist með öllu því
sem fram fór í sveitinni eða í frétt-
um og mótaði sér skoðun sem
byggðist á langri reynslu og
gömlum og góðum gildum.
Oft sagði Jónas meira með
augnaráðinu en í orðum. Viðmæl-
endur hans hlustuðu á blæbrigði
raddarinnar, hvort biðin eftir
svari væri sekúndunni lengri eða
skemmri og fylgdust með augna-
ráðinu.
Ef eitthvað af þessu gaf til
kynna að Jónas gæti haft efa-
semdir var ástæða til að hugleiða
betur það sem maður hafði
ímyndað sér.
Heimsókn til Jónasar og Ingi-
bjargar veitti manni festu í lífinu.
Þegar eitthvað bjátaði á stóð ég
mig að því að hugsa „hvað ætli
Jónas
Guðmundsson
✝ Jónas Guð-mundsson
fæddist 8. mars
1946. Hann lést 25.
október 2020.
Útför hans fór
fram 6. nóvember
2020.
Jónasi finnist?“ Ef
Jónas væri sáttur
væri allt í lagi.
Jónas Guðmunds-
son var einkar
vinnusamur maður
og einstaklega
traustur. Það
þekktu allir sveit-
ungar hans, ættingj-
ar og vinir. Hann
naut því sérstakrar
virðingar þeirra sem
kynntust honum. Enda unni Jón-
as sveit sinni og bar hag samborg-
aranna fyrir brjósti. Oft ræddi
hann áhyggjur sínar af þróun
landbúnaðarmála og byggðar-
lagsins sem honum var svo kært.
Jónas lagði einstaka natni í þau
verkefni sem hann tók sér fyrir
hendur. Í Brekkubænum á
Hrafnabjörgum, þar sem ég fékk
að búa, var allt eins og best verður
á kosið. Þar var ekki reynt að fara
einföldustu og fljótlegustu leiðina.
Sérstök natni var lögð í hvert
verk og fyrir vikið varðveittist
hinn góði andi í húsinu og batnaði
áfram við hvert handtak.
Mér er sérstaklega minnis-
stætt þegar við stóðum á hlaðinu
eitt sumarið eftir rigningarskúr
og horfðum yfir landslagið. Jónas
benti mér á að sjá mætti móta fyr-
ir fornri tóft í túninu. Útlínur
byggingar sem umlukin var garði
leyndu sér ekki. Jónas og Ingi-
björg fóru svo með mig um blautt
grasið og útskýrðu kenningar um
hvað hefði verið hverjum stað
meira en þúsund árum áður.
Fornleifarnar hafa eftir því sem
ég best veit ekki verið rannsak-
aðar frá því þær voru fyrst skráð-
ar á ofanverðri 19. öld en þá höfðu
íbúar héraðsins vitað frá fornu
fari að þarna hefði verið hof um-
lukið svokölluðum blóthring.
Seinna var bænahús á Hrafna-
björgum og ljóst er að þar hefur
verið merk bújörð frá því á 10.
öld.
Mér varð hugsað til þess að
Jónas væri verðugur arftaki for-
feðra sinna á þessum merka stað.
Hann hafði til að bera alla mestu
kosti íslenskra sveitamanna,
þeirra sem haldið hafa íslensku
þjóðinni gangandi frá landnámi.
Með Jónasi er genginn mikill
heiðursmaður og höfðingi. Ég
votta Ingibjörgu, Völu vinkonu
minni, Hörpu, Soffíu og fjölskyld-
um þeirra innilegustu samúðar-
kveðjur. Minning Jónasar lifir í
þeim, sveitungum hans og öllum
þeim sem nutu þeirrar gæfu að
kynnast þessum merka manni.
Sigmundur Davíð
Gunnlaugsson.
Heittelskaður eiginmaður minn, faðir,
tengdafaðir og afi,
SVEINN AÐALSTEINSSON
hagfræðingur,
Bergstaðastræti 7,
lést mánudaginn 9. nóvember.
Útförin verður auglýst síðar.
Sigrún Hermannsdóttir
Ragna Björg Sigrúnardóttir Ron Owens
Árni Sveinsson Sigríður María Sigurjónsdóttir
Hrönn Sveinsdóttir Steven Reid Meyers
Marta María Sveinsdóttir
Svanhvít Tryggvadóttir Georg Holm
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Minningargreinar