Morgunblaðið - 21.12.2020, Side 4

4
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 21. DESEMBER 2020
er bæði spennandi
og ógnvekjandi
Bókin fæst í Eymundsson
UNGMENNABÓKIN
holar@holabok.is
www.holabok.is
GLÆSILEG JÓLA- OG ÚTSKRIFTARGJÖF
Hvað boðar að
dreyma rjúpu?
Hvaða gagn gerðu
arnarfætur?
Við hverju var gott
að nota hrafnsheila
og súrt smér?
Íslenskir fuglar
og þjóðtrúin
- fræðandi
meistaraverk!
Pétur Magnússon
petur@mbl.is
Davíð Kristinsson, varaformaður
björgunarsveitarinnar Ísólfs, er
einn þeirra fjölmörgu sem staðið
hafa í ströngu á Seyðisfirði og vann
meðal annars það afrek að bjarga fé-
laga sínum úr björgunarsveitarbíl í
miðri aurskriðu. Morgunblaðið
spurði Davíð hvernig þetta hefði
gerst.
„Þarna var björgunarsveitarbíll,
alveg í jaðri skriðu, sem varð fyrir
flóðinu, færðist langar leiðir og kast-
aðist til. Þetta er hátt í sjö tonna
trukkur og ef þetta hefði verið öðru-
vísi bíll, þá hefði maðurinn ekki ver-
ið til frásagnar,“ segir Davíð.
„Ég stökk til, en sá ekkert inn í
bílinn fyrir aur og drullu, framrúðan
farin svo ég hélt að húsið væri fullt
af aur. Ég brýt rúðuna og reyni
samt að opna bílinn, en það var stór
steinn fyrir. Ég veit ekki hvort við
hreyfðumst eða skriðan hreyfðist,
en ég næ að toga manninn út, við
komumst út og náum einhvern veg-
inn að synda út úr skriðunni.“
Við björgunarsveitarhúsið skap-
aðist líka hætta. „Inni í stjórnstöð-
inni um 20-30 manns og aurskriða á
leiðinni. Það var allt í stórhættu
ásamt bæjarbúum. Það var allt í
Guðs hendi og það fékk að lifa.“
Hvernig komst þetta fólk út?
„Ég get aðeins lýst mínu þrönga
sjónarhorni, við
svona kringum-
stæður hefur
maður enga yfir-
sýn,“ segir Davíð.
„Fyrir neðan
gamla ríkið hafði
safnast saman
mikill hópur, en
ég hljóp út í
Múla, stóra húsið
úti í miðri skriðu,
til að tryggja að það sé mannlaust.
Þar koma þrír út. Hleyp svo niður
eftir aftur og útnefni tvo fararstjóra
til að leiða fólk út af þessum þrönga
bletti, svo ég geti farið að sinna
öðru,“ segir Davíð.
„Ég hljóp að björgunarsveitar-
húsinu til að athuga hvort þar væri
enn fólk. Þar var vörubíll í gangi en
hafði oltið á húsið, fyrir dyrnar að
nýju viðbyggingunni. Ég ríf hurðina
aðeins upp og kemst upp að bílnum,
því ég óttaðist að þar væri maður
inni. Hann er á hlið, svo ég brýt
rúðu, næ að stinga hausnum inn og
sé að hann er tómur.
Ég fann annan björgunarsveitar-
mann og við tæmum húsið af nauð-
synjum, talstöðvum og öðru, svo við
getum haldið stjórnstöðinni gang-
andi. Þar var lögreglubíll, sem við
komum niður illa jeppafæra brekk-
una, niður fyrir ríkið og gátum safn-
ast saman,“ heldur Davíð áfram.
„Þar ákveðum að manna bát, til að
komast hinum megin við skriðuna.
Við siglum af stað og framhjá húsum
í skriðunni og athugum hvort við
sjáum eitthvað í sjónum, því við vor-
um ekki viss um að þau væru mann-
laus. Þannig voru feðgar í Þórs-
hamri sem komust út sjálfir. Eins í
gömlu skipasmíðastöðinni, þar var
strákur sem komst út, af því hann
gafst ekki upp. Hann bara hljóp og
hljóp og náði að komast út um dyr
þótt hann væri með aurskriðu á
löppunum,“ segir Davíð.
„Þarna vissum við ekki hvort það
væri annað flóð á leiðinni. Þetta var
svo stórt að maður hélt ekki eða
vissi ekki … en þarna var aurskrið-
unum þannig séð lokið í bili og við
fórum að rýma og halda rafmagni.“
Svona gerist ekki af sjálfu sér?
„Það var enginn einn sem gerði
neitt. Það voru allir sem gerðu allt.“
Það tekur á, ekki satt?
„Það er bara … þegar ég komst í
bílinn og horfi í augun á öðrum
björgunarsveitarmanni og vini mín-
um til margra ára … það var ofboðs-
lega fallegt að sjá augun á honum.
Það var bara eins og ást við fyrstu
sýn! Eða þegar strákurinn hljóp út
úr Múla og stökk í fangið á mér …
Þetta eru eiginlega næg verðlaun
fyrir að nenna að sinna þessu, að
vera í björgunarsveit og slökkviliði
og sjúkraflutningum. Það eru þessi
móment … Þau eru góð laun fyrir
allt draslið.“
Og gefandi?
„Jú, það er það. Og að sjá mátt
Seyðfirðinga við þessar aðstæður.
Sjá allt þetta fólk hlusta á einhvern
bjána eins og mig að öskra og garga
skipanir, sem það trúir og treystir
að séu réttar. Það er ekki sjálfgefið
að eiga slíkt traust. Eða að horfa á
hvernig Seyðfirðingar standa sam-
an, haldast í hendur og labba út úr
þessu. Það er Guðs verk.“
„Allt í stór-
hættu og
Guðs hendi“
 Frásögn Davíðs Kristinssonar björg-
unarsveitarmanns af neyðarstarfi eystra
Davíð
Kristinsson
Manntal Björgunarrmaður telur fólk á leið aftur heim til Seyðisfjarðar.
Byggð Innri skriðan, sem féll á fimmtudag, nær yfir stórt svæði undir hlíð.
Morgunblaðið/Eggert
Sjórinn Bátur frá Landhelgisgæslunni lónar fyrir landi. Aurskriðan nær talsvert í sjó fram og eyðileggingin alger.
Rústir Spýtnabrak og lausamunir fljóta í sjó fram og grannt er fylgst með.
Þórólfur Guðnason sóttvarnalækn-
ir fundaði í gær með vísindamönn-
um í Bretlandi ásamt Alþjóðaheil-
brigðismálastofnuninni um nýjan
stofn kórónuveirunnar. Einn ein-
staklingur hefur greinst með þetta
afbrigði á landamærum Íslands.
Þetta staðfesti Þórólfur í samtali
við mbl.is í gærkvöldi. Einstakling-
urinn hafi farið í einangrun og
engin dreifing orðið á þessu af-
brigði.
Þórólfur segir að með faralds-
fræðirannsóknum og líkanareikn-
ingi hafi verið reiknað út í Bret-
landi að sterkar líkur séu á að
þetta afbrigði sé meira smitandi en
önnur.
Einnig sé litið til útbreiðslu þar
sem aðgerðir hafa verið mjög harð-
ar. „Það er á þeim grunni sem þeir
ákveða að fara í þessar hörðu lok-
anir í Bretlandi,“ segir Þórólfur.
Hann bendir á að í Bretlandi
hafi bara hluti af stofnum verið
raðgreindur af þeim sem hafa
greinst þar. „Þannig að þeir vita
ekki hvert umfangið og útbreiðslan
á stofninum er.“
Þórólfur segir að ekki sé vitað
hvað veldur því að þessi stofn er
meira smitandi. Hægt sé að vita
hver stökkbreytingin er en ekki
endilega ennþá hvað það er sem
skýrir að hann sé meira smitandi.
Hann bætir því við að núna hefjist
rannsóknir á virkni bóluefnis við
þessum stofni.
Einn hefur greinst
með nýja afbrigðið
 Þórólfur fundar með WHO og Bretum
Aurskriður á Austurlandi