Skólavarðan - 2019, Blaðsíða 12

12 SKÓLAVARÐAN VOR 2019
UMFJÖLLUN / Tækni
Ekki lengur
hægt að bíða af
sér tæknina
I ngvi Hrannar Ómarsson er kennsluráðgjafi í tækni, nýsköpun og skólaþróun hjá Sveitarfélaginu Skaga-firði. Ingvi Hrannar hefur vakið athygli hérlendis
sem erlendis fyrir framsækin störf í þágu
menntamála. Ingvi Hrannar hefur verið
útnefndur af HundrED sem einn af 100
áhrifamestu kennurum heims, hann hefur
hlotið æðstu viðurkenningu Apple á sviði
menntamála og síðasta sumar hlaut hann
hvatningarverðlaun Menntavísindasviðs
HÍ.
Skólavarðan lagði nokkrar spurn-
ingar fyrir Ingva Hrannar.
Hvernig hefur kennsla breyst með
tilkomu snjalltækni? Spurningin ætti í
raun að vera hvernig GETUR kennsla
breyst með tilkomu snjalltækni því
sums staðar hefur kennsla lítið
breyst og annars staðar hefur hún
gjörbreyst. Snjalltæki eru komin
inn í skólana alla, hvort sem það
er sem bannaður sími í vasanum
á nemendum eða iPad-ar sem
skólinn hefur ákveðið að nýta
eigi til náms. Það er kannski
það sem við ættum helst að
vera að skoða. Af hverju
sumir fara af stað á meðan
aðrir ætla að bíða af sér
internetið.
Það sem við sjáum
í þeim skólum landsins
sem hafa innleitt tækni
inn í nám og kennslu,
bæði nemenda og
starfsmanna, er að
verkfærunum fjölgar,
möguleikar á því að
sækja sér þekkingu
aukast, færnin við að
nýta tækni sem náms-
tæki en ekki einungis
leiktæki margfaldast
og nemendur hafa meiri
möguleika í skilum á verkefnum,
svo eitthvað sé nefnt.
Eru möguleikarnir endalausir eða
er eitthvað sem er hamlandi samhliða
þessari tækni? Það eina sem er hamlandi
við notkun tækninnar er okkar eigið
ímyndunarafl, sýn okkar á hvað
menntun er og hefur alltaf verið
og hvort kennarar telja sig vera
hluta af lærdómssamfélagi
skólans eða ekki.
Sumir telja nefnilega að
námi sínu hafi lokið við útskrift
úr Kennaraháskólanum fyrir
nokkrum árum eða áratugum á
meðan aðrir kennarar, á öllum aldri,
halda áfram að mennta sig í gegnum
miðla eins og Twitter (#mennta-
spjall), Facebook-hópa, blogg,
hlaðvörp (e. Podcast) eins
og Menntavarp og
ráðstefnur
– og eru duglegir að fikta í sínum
undirbúningstíma.
Sitja nemendur við sama borð
námslega þar sem ekki allir skólar eru
með slíka tækni í kennslu? Að sjálfsögðu
ekki og það er miður. En það að kaupa
tækni eina og sér án þess að ætla að
breyta skólastarfi, t.d. með teymis-
kennslu, mun lítið gera. Einangraður
kennari sem fær ekki stuðning til þess að
breyta kennsluháttum og þróast í starfi
mun ekki gera það. Skólastjórn-
endur verða að hafa sýn á af
hverju þeir vilja slíka tækni
inn, hvaða markmiðum þeir
vilja ná og hvaða leiðir á að
fara. Það er ekki bara nóg að
kaupa tæki og velta svo fyrir sér
af hverju þau eru ekki notuð.
Ef þú kaupir þér hund, sem þú
ætlar ekki að hugsa um né ala
upp, skaltu ekki láta það koma
þér á óvart ef hann bítur þig
einn daginn.
Hvernig finnst þér undir-
búningi kennara varðandi þessa
byltingu vera háttað? Aftur fer
það eftir skólum. Í sumum skólum
sem nýta tækni fá kennarar stuðning
til að prófa nýja hluti og breyta til. Þeir
fá stuðning af öðrum kennurum með
teymiskennslu, í sameiginlegum
vinnurýmum, með sveigjan-
legum vinnutíma, tækj-
um eins og fartölvum
og spjaldtölvum og
öflugu þráðlausu
neti sem styðja þá
sýn, kennsluráð-
gjöfum sem vinna
með þeim og tæki-
færum til að þróa
sig í starfi með því
að fara á ráðstefnur
og heimsækja aðra
skóla.
Aðrir skólar
hafa það bara áfram
þannig að hver
kennari hafi sína
kennslustofu með 20
borðum og 20 stól-
um. Kennaraborðið
er fremst og á því
er borðtölva tengd
lélegu snúruneti.
Mest er talað um
stimpilklukkur
og inn- og
útskráningu á
starfsmanna-
fundum og ef