Fréttablaðið - 04.02.2021, Blaðsíða 44

Franska sendiráðið, l’Alliance Française og Bíó Paradís láta sérstakar aðstæður heimsfar-
aldursins ekki aftra sér frá því að
halda Frönsku kvikmyndahátíðina,
sem hefst í dag, í 21. skipti.
Hátíðin hefst í kvöld með frum-
sýningu myndarinnar Été ’85 (Sum-
arið ’85) eftir leikstjórann François
Ozon. Síðan tekur við fjölbreytt
kvikmyndaveisla sem lýkur sunnu-
daginn 14. febrúar.
Allar myndirnar á hátíðinni eru
sýndar í Bíó Paradís en hátíðin fer
einnig að hluta til fram á streymis-
veitunni Heimabíó Paradís, heima.
bioparadis.is, þar sem kanadíska
sendiráðið býður meðal annars
upp á kanadíska kvikmyndahelgi
dagana 13.-14. febrúar.
Vegna sóttvarnaráðstafana er
hætt við að færri komist að en vilja
í bíó og þeir sem ætla sér að mæta í
bíó ættu því að tryggja sér miða fyrr
en síðar.
Opnunarmyndin, Sumarið '85,
átti að vera á Cannes-hátíðinni sem
var aflýst í fyrra en fór í almennar
sýningar í Frakklandi síðasta
sumar. Eftir að hinn myndarlegi,
átján ára gamli David bjargar Alex-
is, sem er sextán ára, frá drukknun
tekst með þeim ástríðufull vinátta
sem á eftir að hafa ófyrirséðar
afleiðingar fyrir þá báða.
Meðal annarra mynda á hátíðinni
eru til dæmis La Daronne (Múttan)
sem skartar Isabelle Huppert í
aðalhlutverki blankrar móður sem
kemst yfir yfirgefna hasssendingu
og stígur þá fram sem hin harðsvír-
aða glæpadrottning Mútta. Myndin
er gerð eftir skáldsögu Hannelore
Cayre sem kom út á íslensku 2019.
Petit pays (Litla land) fjallar um
hinn tíu ára gamla Gabríel sem lifir
áhyggjulausu lífi í úthverfi Búj-
úmbúra í Afríkuríkinu Búrúndí.
En þegar borgarastríð skellur á í
landinu, og þjóðarmorð er framið
í nágrannaríkinu Rúanda, breytist
allt.
La Vérité (Sannleikurinn) eftir
japanska leikstjórann Hirokazu
Koreeda var tilnefnd til Gyllta ljóns-
ins og í henni mætast stórleikkon-
urnar Catherine Deneuve og Juliette
Binoche í fyrsta sinn í kvikmynd.
 Allar frekari upplýsingar um
hátíðina eru á bioparadis.is.
Franska hátíðin
Afdrifarík ást grípur ungu mennina.
Isabelle Huppert er Múttan.
Hörmungarnar í Rúanda breyta öllu.
NETFLIX
The Dig
Leikstjórn: Simon Stone
Aðalhlutverk: Ralph Fiennes,
Carey Mulligan, Lily James
Streymisveiturnar hafa blessunar-
lega verið duglegar að gefa út nýtt og
ferskt efni á meðan kvikmyndahús
út um allan heim hafa staðið meira
eða minna tóm. Kvikmyndinni The
Dig, sem kom á Netflix um mánaða-
mótin, hefur verið vel tekið á Íslandi
þar sem hún hefur haldið sig í efstu
sætum vinsældalista efnisveitunn-
ar.
The Dig er byggð á bók John
Prest on og fjallar um sannsögulega
atburði í kringum frægan forn-
leifauppgröft í Suffolk árið 1939
þegar Bretland var á barmi heims-
styrjaldar.
Ralph Fiennes og Carey Mulligan
eru í forgrunni sem sjálfmenntaði
fornleifafræðingurinn Basil Brown
og Edith Pretty sem lætur gamlan
draum rætast með því að fá Brown
til þess að grafa upp forna greftr-
unarhauga á landareign hennar.
Þrátt fyrir að á milli þeirra séu
bæði kynslóðabil og stéttamunur
tengjast þau í sameiginlegum forn-
leifafræðiáhuganum auk þess sem
Brown verður einhvers konar föð-
urímynd fyrir Robert son hennar.
Eitt meginþema myndarinnar
liggur á mörkum óljósrar fortíðar og
óráðinnar framtíðar og kristallast í
sambandi Roberts sem dreymir um
að vera geimfari og Basil sem hefur
áhuga jafnt á ráðgátum himintungl-
anna og því sem leynist neðanjarðar
og opnar augu drengsins fyrir því að
fortíðin og það sem við skiljum eftir
okkur er ekki síður verðugt rann-
sóknarefni.
Uppgröfturinn vekur athygli víða
um Bretland og fleiri fornleifafræð-
ingar bætast í hópinn þar á meðal
Lily James í hlutverki ungrar konu í
ástlausu hjónabandi, Peggy Piggott,
og eiginmaður hennar.
Ástarsamband Peggyar og Rory
Lomax, frænda Edithar, verður efni-
viður í fremur slaka hliðarsögu sem
nær hápunkti þegar allt of langt er
liðið á myndina til þess að áhorf-
endur nái nokkurs konar tengingu
við þau og samband þeirra.
Eins og áður segir byggir myndin
á samnefndri bók um raunverulega
atburði en eins og gengur tekur höf-
undurinn sér skáldaleyfi til þess að
dýpka söguna. Ástarsambandið er
þannig heldur misheppnuð tilraun
til að krydda söguna og hefði þurft
mun betri útfærslu til þess að ná til-
ætluðum árangri.
The Dig fer vel af stað en atburða-
rásin er aftur á móti fremur hæg og
myndin missir svolítið dampinn
þegar á líður. Aðalleikararnir ná
manni hins vegar strax með öflugri
persónusköpun.
Ralph Fiennes tekst að láta Basil
Brown, alvörugefinn og orðfáan
mann, virðast áhugaverðan og
leyndardómsfullan fremur er leið-
inda sveitadurg sem vill bara fá að
vinna eins síns liðs í drulluhaug.
Carrey Mulligan er einnig stórgóð
sem hin ljúfa en veikburða Edith
Pretty en úr andliti hennar skín
hver tilfinning og hugsun Edithar
sem virðist í túlkun hennar mun
eldri og reyndari en hún er í raun.
Breska sveitin gegnir vitanlega
stóru hlutverki í myndinni og
mikilfenglegu landslaginu eru gerð
góð skil með einstaklega fallegri
myndatöku. Grá skýin eru áberandi
í myndinni þar sem skuggi seinni
heimsstyrjaldarinnar vofir yfir og
kuldinn og bleytan eru aldrei langt
undan. Edda Karitas Baldursdóttir
NIÐURSTAÐA: The Dig er lágstemmt
drama sem hafði alla burði en nær
ekki almennilega flugi. Góður leikur og
myndatakan bjargar deginum.
Hægur uppgröftur
Ralph Fiennes og Carey Mulligan
lyfta The Dig upp úr grafarhaugnum
á hærra plan með öflugum leik.
KVIKMYNDIR
The Little Things
Leikstjórn: John Lee Hancock
Aðalhlutverk: Denzel Washing-
ton, Rami Malek, Jared Leto
Enginn veit hvað átt hefur fyrr
en misst hefur í kófið þannig að
því fylgdi nánast sæluhrollur að
fá loksins aftur að setjast í bíósal
til þess að horfa á raðmorðingja-
mynd. Loksins, loksins er aftur ógn
og skelfing í bíó!
The Little Things fer meira að
segja ansi vel af stað og upphafs-
atriðið gefur fögur fyrirheit þar
sem líklega morðóður eltihrellir
leikur sér sem villiköttur að lítilli
mús þar sem hann lokkar unga
konu í bíleltingaleik eftir myrkum
og afskekktum þjóðvegi þar sem
spennuþrungin feigð svífur yfir
svörtu malbikinu.
Strax á fyrstu mínútunum kemur
í ljós að myndin gerist 1990 og því
miður kemur fljótlega í ljós að hún
gæti einnig hafa verið gerð fyrir 30
árum og maður hefur í raun séð
þetta allt saman oft áður. Og betur
gert.
Fálmað í djúpinu
Gott ef ekki eimir hreinlega enn
eitthvað eftir af gömlum töktum
og stemningum úr til dæmis The
Silence of the Lambs og Se7en.
Ekki leiðum að líkjast svo sem en
geymsluþol þess sem var gulls ígildi
í spennuhryllingi tíunda áratugar-
ins er takmarkað.
Breytir því hins vegar ekki að
hér er margt vel gert og leikstjór-
inn John Lee Hancock leikur sér
með alls konar skemmtilegar hug-
myndir, klisjur og pælingar í hæg-
fara djúpköfun ofan í myrkustu
fylgsni mannssálarinnar.
Hancock hefði samt mátt nostra
aðeins við og uppfæra eigið hand-
rit sem hann skrifaði fyrir þremur
áratugum þar sem allt er þetta
heldur ómarkvisst og við sitjum
að lokum uppi með þá tilfinningu
að hann hafi svikið okkur um eitt-
hvað magnað sem hann eyddi hálfri
myndinni í að undirbyggja áður en
hann missti sjónar á því.
Þótt The Little Things sé örfáum
áratugum á eftir áætlun getur þó
talist henni til tekna að seigf ljót-
andi og ágeng framvinda sem kennd
er við hægan bruna er mjög í tísku
þessi misserin og hér er svo sannar-
lega boðið upp á sous vide mat-
reiðslu á hugmyndum Nietzsches
um hættuna sem búin er þeim sem
starir ofan í hyldýpið í leit sinni að
skrímslum til að berjast við.
Tveir góðir og einn í lagi
Denzel Washington og Rami Malek
leika tvo ólíka lögreglumenn, Joe
Deacon og Jim Baxter, sem rýna
sig að barmi sturlunar ofan í hyl-
dýpið þar sem þeir gætu mögulega
fundið Jaret Leto í subbulegu gervi
Albert Sparma sem er kannski per-
vertískur raðmorðingi. En kannski
ekki. Þar liggur efinn og spennuraf-
geymir myndarinnar.
Þegar leiðir Joe og Jim liggja
saman er sá fyrrnefndi búinn að
vera smábæjarlögga í einkennis-
búningi í fimm ár eftir að hafa
brunnið harkalega út í rannsókn á
máli morðingja sem mjög líklega er
þarna byrjaður að reyna á taugar
Jim, sem tók við starfi hans í stór-
borginni.
Malek leikur Jim og er hér í fyrsta
stóra k v ik my ndahlut verk inu
síðan hann lék Freddy Mercury
með ógleymanlegum tilþrifum
í Bohemian Rhapsody þar sem
túlkun hans á illmenninu í James
Bond-myndinni No Time To Die er
enn fast í COVID-limbóinu.
Malek er ekkert að ofreyna sig
hérna og hefði þurft að gera aðeins
meira en herða á yfirbitinu og
hvessa augun til þess að falla ekki
í skuggann af Washington og Leto
sem gera gæfumuninn fyrir reikula
myndina og ljá henni bæði slagkraft
og ákveðna vigt.
Washington er svo sem sjálfum
sér líkur en er bara alltaf svo traust-
ur og öruggur að hann hefur ekk-
ert fyrir því að selja áhorfendum
að hann sé maðurinn sem í krafti
reynslu sinnar, öryggis, mannkosta
og með auga fyrir smáatriðunum
geti haft hendur í fituklepruðu hári
morðingjans.
Jared Leto toppar síðan báða mót-
leikarana sem hinn grunaði. Ógeðs-
legur og slímugur skíthæll sem er til
alls vís og þar sem Leto hefur ein-
hvern veginn áru ógeðslega leiðin-
legs manns hefur hann ekkert fyrir
því að töfra fram mannskepnu sem
unun er að hatast við. Alveg óháð
því hvort hann er sekur eða saklaus.
Þórarinn Þórarinsson
NIÐURSTAÐA: Drungaleg stemningin
í The Little Things er komin tilfinnan-
lega til ára sinna og þrátt fyrir fínar og
myrkar pælingar, á köflum áþreifanlega
ógn og ágætis spennu tekst traustum
Denzel Washington og ógeðslega
góðum Jared Leto ekki að koma í veg
fyrir að manni finnist eins og að með
myndinni sé verið að svíkja mann um
eitthvað sem hefði getað orðið miklu
meira og betra.
Störukeppni í dimmu djúpi
Denzel Washington er traustur að vanda og leggur sín mikilvægu lóð á vogarskálarnar í The Little Things.
4 . F E B R Ú A R 2 0 2 1 F I M M T U D A G U R28 L Í F I Ð ∙ F R É T T A B L A Ð I Ð
LÍFIÐ