Heimilispósturinn - 16.12.1950, Page 24

var kominn inn og hafði drýgt ódæð-
isverkið, hvernig gat hann þá kom-
izt út, þegar slagbrandar voru fyrir
dyrunum og rimlar fyrir gluggun-
um? 1 þriðja lagi: Morðinginn gat
hafa skotið Meyer utan af götunni,
en hvernig gat hann höggið af hon-
um höndina, án þess að koma inn
í herbergið? 1 fjórða lagi: hvers
vegna hafði morðinginn höggvið
höndina af Meyer og haft hana burt
með sér?“ —• Allar þessar spurn-
ingar hringsnerust í galtómu heila-
búi lögregluforingjans þetta heita
kvöld. „Það er eitthvað leyndardóms-
fullt við þetta,“ sagði hann."
„Ég sagði honum, að mig langaði
til að sjá líkið,“ sagði McCarey.
„Hver var þessi Meyer?“ spurði
ég ísmeygilega.
Vinur minn var annars hugar.
Hann var að hugsa um leyndarmálið
og heyrði ekki til mín.
,,Ég þekki hann á augabragði,"
sagði hann að lokum. „Mér er óhætt
að segja þép það. Ég þekki hann
við fyrstu sýn. Og ég rauk strax á
lögregluforingjann og hristi af hon-
um slenið. Ég dró hann með mér
hús úr húsi í nágrenninu, og við
spurðum alla spjörunurp úr. En eng-
inn vissi neitt um Meyer. Það var
engu líkara en þessi kynlegi þvotta-
maður hefði aldrei lifað. Hann var
eins og skuggi á tjaldi."
„Og allan tímann var Neiddinger
að muldra: „Hvers vegna byrgði hann
' gluggana og læsti dyrunum í tíu ár,
og hvenig gat morðinginn komizt út
aftur" ?“
„Ég sagði honum, að Meyer hefði
gert þetta, af því að hann hefði ver-
ið hræddur. Og ég reyndi að láta
þenna heimska blóðhund herða sig
við eftirgrennslanina. En árangurs-
laust."
„En þú vissir ,allt,“ sagði ég.
„Já,“ sagði vinur minn.
„Hver ?“
„Við tölum ekki um það núna.“
Mér varð ljóst, að það munaði litlu,
að McCarey segði mér leyndarmálið,
og ég reyndi að vera þolinmóður.
„Komust þeir að þvi?“ spurði ég.
„Já," svaraði McCarey.
Það var kominn reiðihreimur í röddi
hans.
„En Gavin, þetta bölvað óféti, er
raggeit. Hann neitar að prenta það.
Neiddinger neitar að opna munninn.
Og þrír lögregluþjónar, sem vita eins
mikið og ég, hafa verið hækkaðir
í tign og steinþegja. Hér sérðu mann,‘‘
sagði McCarey og brýndi raustina,
„sem er fórnarlamb mesta samsæris
í sögunni."
„Hvernig komust þeir að því?"
spurði ég.
„Með því að njósna um frú Maum,
þegar hún fór í skrifstofu eina í
Fertugasta og níunda stræti," sagði
hann.
McCarey kallaði á þjóninn, pantaði
meira vín og skipaði jafnframt svo
fyrir, að undireins og Gavin kæmi,
skyldi hann leiddur fyrir okkur til
þess að hljóta makleg málagjöld fyr-
ir athæfi sitt.
„Hvað var hún að vilja 'í Fertug-
asta og níunda stræti?" spurði ég.
„Hver?" sagði McCarey.
„Frú Maum," sagði ég.
„Ó, sú bölvuð bykkja," sagði Mc
Carey og hrækti.
„Já.“
„Ég má ekki segja þér það,“ sagði
McCarey. „Ég get sagt þér það eitt,
að hún var að sækja blóðpeningana
sína. Það var hún, sem lék á snill-
inginn Neidlinger. Það var hún, sem
lét litla fávitann sinn skríða inn um-
gluggaboruna fyrir ofan dyrnar, sem
var varla nógu stór fyrir kött, og
læsa dyrunum, þegar morðingjamir
voru farnir. Þessi þvengmjói dreng-
22
HEIMILISPÓSTURINKJ