Blik - 01.04.1948, Blaðsíða 12
8
BLIK
ekki undra það, því einu sinni
fór ég í kaupstaðinn og var ekki
beysin, þégar ég kom heim aftur,
eftir alla þessa löngu leið í bíl.
Ég var alveg frá í gigt. Ég dróst
varla áfram. Svo ætlaði ég að fara
að liðka mig svolítið og busla í
vatninu hérna rétt hjá, kemur
þá ekk-i bannsettur húsbóndinn
(;g ætlar að fara að baða sig líka,
og ég er ekki með svoleiðis
fígúru að vera í sundbol, ég
varð því að fara í fötin strax aft-
ur. Viljið þið ekki fá vkkur
meiri mjólk, skinnin mín.“ Svona
lét hún dæluna ganga meðan við
borðuðum og ég var dauðfegin,
þegar við komustum út undir
bert loft. Við skoðuðum okkur
um. Það var stór og fallegur trjá-
garður fyrir framan húsið, og var
vatn dálítið fyrir neðan. Mér
fannst reglulega fallegt þarna.
Allt í einu dettur mér í huo-
O’
hvort það væri ekki gaman að
fara út á vatnið og róa. Vinkona
mín féllst strax á það og við
fengum leyfi hjá húsbóndanum.
Síðan var farið af stað og Fína
með okkur með köttinn sinn.
Það var hennar mesta uppáhald
og hafði hún hann með sér,
hvert sem hún fór. Ég og vin-
kona mín rérum eins og herfor-
ingjar að okkur fannst, þó að
við hefðum aldrei snert árar fyrr.
Allt í einu stekkur kisa upp úr
keltu Fínu. „Kötturinn, köttur-
Inn minn!“ hrópar Fína og
dembir sér yfir okkur, og það
munaði nú það mikið um hana,
a'ð bátnum hvolfdi með öllu,
sem í honum var. Ég ætla ekki
að fara að lýsa óhljóðunum í
Fínu, en húsbóndinn hefur ugg-
laust heyrt í henni, því að hann
kom hlaupandi á harða spretti
niður að vatninu, þessi líka fitú
kubburinn. Sem betur fór kunni
ég og vinkona mín að synda, svo
að við gátum dröslað Fínu grey-
inu í land og hún var svo að--
fram komin, þegar þangað kom,
að hún hafði ekki rænu á að
spyrja um köttinn.
Svona fór um sjóferð þá.
Birna Guðjónsdóttir
II. bekk.
— o —
Bernskuminning.
í dag er sunnudagur, en hvað
það er gaman. — Ég á að fara
í nýjan kjól, sem mamma er
nýbúin að sauma. Jæja, þarna
kemur mamma með kjólinn,
og hjálpar mér í hann og á-
minnir mig um leið að óhreinka
mig nú ekki. Já, já, ég lofa öllu
fögru. Ég skottast úti fram að há-
degi, eða þangað til ég heyri
mömmu kalla á mig til matar.
Ég varð að gera svo vel að láta á
mig svuntu, meðan ég var að
borða, því að það getur hent
allra bezta fólk að rnissa eitthvað