Kvöldvaka - 01.02.1934, Blaðsíða 9

KVOLDVAKA
7
að opna lásinn á festinni og
smeygja henni af hálsi stúlk-
unnar. Svo fiýtti hann sjer að
feia þýfið í vasa sínum.
Stúlkan hrópaði á hjáip og
reyndi að halda hendi þjófsins
fastri. Hann fann til sárrar
kvalar, er hún þrýsti signet-
hringinn á hendi hans, en von
bráðar tókst honum að rífa sig
lausan. I sama bili heyrðist
skarkali, maður hafði kastað
sjer út um opinn gluggann nið-
ur í garðinn. Þjónninn hafði
leikið sitt hlutverk til enda, en
greifinn ljet sem hann hefði
dottið um stól í fátinu, er hann
var að reyna að finna slökkv-
arann. Að lokum tókst honum
að kveikja. Nú var hann ekki
lengur þjófur, heldur greifinn,
sem stjanaði í kringum stúlk-
una, óhuggandi yfir þv), að
hafa verið óbein orsök til þess,
að festinni var rænt.
Gestirnir þyrptust inn, er þeir
heyrðu stúlkuna kaila á hjálp.
Greifanum varð ekki skotaskuld
úr því, að skýra þeim frá í fá-
um orðum, hvað fyrir hafði
komið.
Nú hló hann aftur að kænsku
sinni. Sannarlega tókst honum
vei að gabba gestina, engan
þeirra grunaði neitt. Hann hafði
svo sem gert það sem í hans
valdi stóð tii að koma ungu
stúlkunni til hjálpar. — Lög-
reglunni var auðvitað strax
gert aðvart. En áður en hun
kom á vettvang, bar þar að
Jean í fyigd með lögregluþjóni.
Hann skýrði frá því, að hann
hefði verið á leið til húsbónda
síns með áríðandi símskeyti. Þá
hefði hann alt í einu sjeð rnann,
sem hljðp sem fætur toguðu
mður eftir Champs Eíysée og
hvarf út í myrkrið. E 1 þar sera
hann befði alis ekkeit vitað utn
þjófnaðinn, veitti hann mjrnn-
inum litia athygli og gat þar
af leiðandi ekki gefið nema ó-
ljósa lýsingu af honum. Samt
fylgdi hann lögreglunni til þess
að reyna að gefa nánari lýs-
ingu á þessum dularfulla manni
og hjálpa til við leitina.
Næsta dag átti að yfirheyra
ungu stúlkuna. og greifann, en
lögreglan dró engar dulur á
það, að sú yfirheyrsia yrði til
lítils. Og yfirleitt gerðu þeir
sjer litla von um að handsama
þjófinn.
Er greifinn kvaddi ungu
stúikuna var hún dauf og sorg-
bitin. Gleði hennar var gersam-
lega horfin, hún gat ekki gleymt,
að hinni dýru festi hafði vetið
ræut. Greifinn þrýsti hendur
hennar og horfði inn í hin
töfrand' augu, sem lauguð voru
heitum tárum. En stúikan Ieit