Börn og menning - 01.04.2007, Síða 21

Þróun sjónrænna afurða
19
við það en með tímanum breytist ímyndin, í
Glanna glæp hefur búningur álfsins þegar
fengið á sig latexáferð ofurmennisbúningsins
og í sjónvarpsþáttunum er auðvitað farið
alla leið, þar heitir álfurinn Sportacus og
er kominn býsna langt frá uppruna sínum.
Glanni glæpur birtist ekki fyrr en í síðara
leikhúsverkinu og þar hefur íþróttaofurhetjan
loksins fengið verðugan óvin en eins og
allir vita sjálfsagt veit Glanni glæpur fátt
betra en að sitja fyrir framan sjónvarpið
og borða nammi. í leikhúsverkunum eru
foreldralausu krakkarnir í Latabæ leiknir af
fullorðnum leikurum, en þessir krakkar eru
flestir fulltrúar ákveðinna lasta í fari barna
sem þarf að leiðrétta. Þau eru feit, hrekkjótt,
nísk og svo framvegis. ( sjónvarpsþáttunum
er Solla stirða leikin af unglingsstúlku og
hinir krakkarnir eru brúður, einu fullorðnu
leikararnir þar eru Magnús Scheving
í hlutverki Sportacusar og Stefán Karl
Stefánsson er Glanni Glæpur, eða Robbie
Rotten. Það hlýtur að teljast merkilegt
að engum skuli hafa fundist það nokkuð
sérstök tilhögun að byggja þættina upp af
tveimur fullorðnum mönnum í latexgöllum,
barnungri stúlku og leikbrúðum.
Frá hefðbundnu barnaleikriti til
stafrænnar tækni
Áfram Latlbær er býsna hressilegt og
hefðbundið barnaleikrit með söngvum.
Leikmyndin er ódýr og einföld og
tónlistin nokkuð hefðbundin melódísk
barnasöngleikjatónlist. Söguþráðurinn
er líka einfaldur, fjallað er um yfirvofandi
íþróttakeppni í Latabæ sem fer betur en á
horfðist í fyrstu fyrir bæjarbúa. í Glanna Glæp
er Latabæ hinsvegar farið að svipa meira til
þess sem síðar birtist á sjónvarpsskjánum.
Þá er tónlístin til dæmis meira í ætt við hina
hröðu danstónlist af MTV- ættinni sem birtist
síðar í sjónvarpsþáttunum og trónaði um
tíma ífjórða sæti breska smáskífulistans. Útlit
persóna er líka meira í líkingu við það sem
koma skal í þáttunum og einnig er hugmyndin
um íþróttaálfinn sem einhverskonar hálfguð
sem svífur um himininn og Glanna glæp sem
einhverskonar ára f neðra greinilega farin að
þróast þarna. Þessi hugmynd er svo fullþróuð
í sjónvarpsþáttunum þar sem (þróttaálfurinn
fylgist með sínu fólki úr hæðunum og Glanni
úr neðra sömuleiðis. Átökin eru þó alltaf þau
sömu, krakkarnir gera sitt til að lifa þessum
heilbrigða lifsstíl en lífið er sífelld barátta
við sykurinn, e-efnin, hamborgarana og
hræðsluna við að komast ekki í splitt. En hér
eru klippingarnar hraðar og myndbandalegar,
tónlistin er taktföst og endurtekningasöm
og mikil framsýni f notkun stafrænnar
tölvutækni við gerð þáttanna. Og þessi
tölvuáferð gefur þeim einmitt yfirbragð
tölvuleikja, þeirrarsömu afþreyingartegundar
og er frá Satani og félögum hans komin
samkvæmt lífsstílshugmyndum Latabæjar.
Tímarnir breytast. Nú er hægt að selja
fólki þann gullaldarboðskap að það sé
forheimskandi fyrir börn að horfa á sjónvarp
með því að gera sjónvarpsþætti. Og það er
því spurning hvort Latabæjarkonseptið hefur
ekki snúist gegn sjálfu sér?
Greinin var áður flutt sem útvarpspistill í
Ríkisútvarpinu í desember 2006.
Höfundur er bókmenntafræðingur