Börn og menning - 01.04.2007, Side 28

26
Börn og menning
Mamma les
Margrét Kristín Blöndal
Aö að lesa fyrir börnin sín er meira en
skemmtilegt. Það er í raun eitthvað sem
er svo sérstakt og svo tilfinningalegt
fyrirbrigði að varla er við hæfi að hafa um
það nokkur orð. Óhætt er þó að fullyrða
að í gegnum lestur þann skapist sterk
tilfinningatengsl sem þroska báða aðila
og tengja þá hvor öðrum órjúfaniegum
tiifinningaböndum, fyrir nú utan það hve
málþroski beggja getur tekið stórtækum
framförum og svo maður minnist ekki á
áðurnefnt skemmtanagildi þess að tesa fyrir
barnið sitt góða bók.
Það er mér því mikil ánægja að segja frá þeim
bókum sem mér og börnum mínum þremur
hafa þótt standa upp úr á þeim fjórtán árum
sem ég hef lagt stund á barnabókalestur
fyrir mín eigin börn. Ég á sum sé þrjú börn á
ólíkum aldri, 3 ára, 7 ára og svo 14 ára svo ég
get kannski sagt að ég hafi legið í allskonar
ritum. Smekkur þeirra er jú auðvitað ólíkur
eins og við þekkjum og merkilegt hefur
mér fundist líka, hve ólík upplifun það er,
að lesa sömu bókina fyrir tvo einstaklinga
jafnskylda.
Ólíkur bókmenntasmekkur
Á meðan elsta barnið hefur alltaf tekið
möglunarlaust og af miklum þorsta við öllu
því sem fyrir hana er lesið (þ.e. áður en hún
hóf lestur alfarið sjálf) þá hefur miðbarnið til
að mynda ekki smekk fyrir því að lesið sé neitt
sérstaklega sorglegt eða hræðilegt, vill frekar
eitthvað sem hefur hana upp í gleðilegar
ævintýrahæðir og á það til að stoppa mann
af ef henni finnst hlutirnir vera óviðráðanlega
dapurlegir. Til dæmis hóf ég lestur fyrir hana
á Bliðfinni Þorvalds Þorsteinssonar, sem eldri
stúlkan hafði á sínum tíma gleypt í sig af
mikilli áfergju, og var mér mikill unaðslestur
sjálfri. Hlakkaði ég mikið til að halda á slóðir
Blíðfinns aftur en tilfinningarnar báru mína
Mamma þvoði og þvoði.
ofurliði strax í þriðja eða fjórða kafla, þegar
barnið týnist og svo yfirþyrmandi var reynslan
að okkur var ekki stætt á að halda áfram.
Mamma Stubbs er samherji og
sálufélagi
Ég þori held ég að fullyrða að STUBBUR er
sá sem ég kynni fyrst fyrir börnunum mínum.
Stubbur er stórfengleg bók og þau hafa öll
skilið hann og hann þau. Hann er fallega
teiknaður finnst mér og allt svo konkret
einhvernveginn. Engar vöflur á neinum.
Hnitmiðaðar ódauðlegar setningar sem lifa
með manni frá degi til dags. Setningar eins
og „Hún þvoði og þvoði. Mamma varð þreytt
á að þvo. Fötin voru svo óhrein". Þetta eru
til að mynda þær tilvitnanir bókmenntanna
sem ég muldra hve oftast fyrir munni mér f
dagsins önn og alltaf hlýnar mér jafmikið um
hjartaræturnar við að hugsa um samherja
minn og sálufélaga, þ.e. mömmu Stubbs sem
ég sæki svo gjarnan, og með mikilli gleði,
styrk til.
Heimspekirit á heimsmælikvarða
Visnabókin er alltaf með. Einar Áskell er líka
mikill heimilisvinur sem öll börnin hafa tengst
og þá sérstaklega sonur minn sem er yngstur
eða þriggja ára. Þetta eru þvílíkar eðalbækur