Morgunblaðið - 20.02.2021, Blaðsíða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 20. FEBRÚAR 2021
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1800
www.hjarta.is
Sálm. 16.1-2
biblian.is
Varðveit mig, Guð,
því að hjá þér leita
ég hælis. Ég segi
við Drottin: „Þú ert
Drottinn minn, ég
á engin gæði nema
þig.”
✝ HallberaKarlsdóttir
fæddist 6. maí 1930
í Lækjarhúsum á
Hofi í Öræfum.
Hún andaðist á
Skjólgarði 13. febr-
úar 2021.
Foreldrar henn-
ar voru Karl Magn-
ússon frá Skafta-
felli, f. 20. janúar
1885, d. 5. febrúar
1964, og Sigríður Pálsdóttir frá
Svínafelli, f. 4. júní 1887, d. 9.
janúar 1975. Systkini Hallberu
voru Guðrún, f. 29. desember
1919, d. 18. mars 2000, og
Gunnar Halldór, f. 5. janúar
um tíma ráðskona í Flatey á
Mýrum. Þar hitti hún tilvonandi
eiginmann sinn, Halldór Vil-
hjálmsson, sem lifir konu sína.
Árið 1971 festu þau kaup á húsi
við Kirkjubraut á Höfn þar sem
þau bjuggu saman í nær hálfa
öld, eða þar til þau urðu sam-
ferða á Skjólgarð sumarið 2017.
Á Höfn starfaði Hallbera í
saltfiski og við þrif hjá Kaup-
félagi Austur-Skaftfellinga.
Einnig prjónaði hún lopapeysur
og annan ullarfatnað og var
einn af stofnendum Handrað-
ans, verslunar með heimaunnar
vörur.
Útför Hallberu fer fram frá
Hafnarkirkju í dag, 20. febrúar
2021, klukkan 11. Streymt
verður frá athöfninni á heima-
og fésbókarsíðum kirkjunnar:
https://youtu.be/7ncrEFpsM6M
Virkan hlekk á streymi má
finna á:
https://www.mbl.is/andlat
1922, d. 17. febrúar
1964.
Fyrstu 34 árin
átti Hallbera heima
í Lækjarhúsum og
sinnti búskap og
heimilisstörfum
með foreldrum sín-
um og bróður en
haustið 1964 voru
þær mæðgur orðn-
ar einar eftir og
brugðu búi. Hall-
bera flutti þá til Reykjavíkur.
Þar starfaði hún á versl-
unarlager Sambandsins í Aust-
urstræti og við afurðasölu þess
á Kirkjusandi. Síðar fór hún til
Hafnar og vann í fiski og var
Fyrstu minningar mínar um
Hallberu frænku mína eru frá
því að ég kom sem barn í ný-
lega byggt húsið þeirra í Lækj-
arhúsum á Hofi. Ég man lítið
frá þeirri heimsókn nema glað-
legt viðmót Hallberu, fallegu
handavinnuna hennar í stofunni
og blómstrandi blóm. Þetta
hafði ekkert breyst þegar kom-
ið var á heimili hennar á Höfn
enda voru þau Halldór samhent
í að prýða og snyrta í kringum
sig, utan dyra sem innan. Garð-
urinn þeirra var afar vel hirtur
og augljóst að þarna var blóma-
kona. Heimili þeirra stóð mér
og mínum alltaf opið, hvort sem
um var að ræða stutt innlit eða
athvarf, eftir aðstæðum, og allt-
af fylgdi því mikil umhyggja og
rausnarlegar veitingar. Hall-
bera hafði sterka taug til átt-
haganna og miðlaði fúslega upp-
lýsingum um fyrri tíð sem
gaman og gagnlegt var að
heyra.
Hallbera kunni vel að meta
íslensku ullina og hafði yndi af
að vinna úr henni, enda gerði
hún það alla tíð. Hún var æv-
inlega með eitthvað á prjónum,
seldi lopapeysur o.fl. Hún var
mjög vandvirk og prjónavörur
hennar sómdu sér vel á sölu-
borðum heimahandverks. Hins
vegar var hjartalag hennar
þannig að hún hugsaði ekki
mest um gróðann heldur frem-
ur að það sem hún prjónaði
mætti ylja viðtakendum og vildi
helst gefa sem flestum eitthvað
hlýlegt.
Eitt sinn sá hún t.d. erlendan
ferðamann nálægt heimili sínu í
kalsaveðri á Höfn, gekk til hans
og rétti honum vettlinga. Hann
hefur áreiðanlega fundið auka-
hlýjuna sem fylgdi með. Þannig
nutum við fjölskyldan góðs af
verkum hennar og ylurinn mun
lengi duga. Þökk fyrir alla sam-
veru og innilegar samúðar-
kveðjur til Halldórs og nánustu
aðstandenda.
Pálína Þorsteinsdóttir
og fjölskylda.
Þá hefur Hallbera, móður-
systir mín, kvatt þetta líf. Til-
vera okkar er fátæklegri á eftir.
Hún verður lögð til hinstu hvílu
í Hofskirkjugarði, var tengd
æskuslóðum alla tíð, ekki síst
eftir að nútíminn fjarlægðist
hugann á síðustu árum. „Veistu
um einhverja ferð í Öræfin –
ert þú á bíl?“ spurði hún fyrir
fáum vikum hjúkrunarfræðing á
Skjólgarði sem var að bjóða
henni góða nótt.
Baðstofan var ekki stór sem
hún Hallbera fæddist í, í Lækj-
arhúsunum. Bærinn var með
einni burst en á heimilinu sann-
aðist að þar sem hjartarúm er,
þar er húsrúm. Ófáir fengu
gistingu og góðan beina og
gestkvæmt var á messu- og
samkomudögum. Pósturinn kom
alltaf í Lækjarhús í sínum lang-
ferðum yfir sanda. Þá var
hangikjöt á borðum, hestur
leiddur að stalli og hans vitjað
áður en sofnað var.
Þá fjóra vetur sem við Ásdís
vorum í skóla á Hofi, hvor fyrir
sig, dvöldum við í góðu yfirlæti
í Lækjarhúsum, fórum bara
heim um jól og páska, þótt nú
sé brunað milli bæjanna á fáum
mínútum. Hallbera vann bæði
úti og inni. Var ein af fáum kon-
um í Öræfum sem keyrðu drátt-
arvél og tók ung ábyrgð á bú-
skapnum því afi var
brjóstveikur og bróðir hennar
fékk lömunarsjúkdóm og dó 42
ára eftir fjögurra ára dvöl á
heilbrigðisstofnunum. Áður en
hann fór höfðu þau systkinin og
afi og amma náð að koma upp
nýju húsi með góðra manna
hjálp.
Hallbera sagði vel frá og það
var gaman að fylgja henni í úti-
verkum. Ég vildi að ég myndi
tófuleikinn sem hún fór í með
mér og fleiri krökkum í rökkr-
inu. Hún kenndi mér að hjóla á
hjólinu sínu og þegar hún sat
við handavinnu fórum við
stundum í leiki eins og Skip
mitt er komið að landi og Gekk
ég út í skemmu í gær. Hún var
hannyrðakona og kunni meðal
annars að vefa. Einu sinni gisti
Kjarval í Lækjarhúsum og
sagði um ofið teppi á baðstofu-
gólfinu: „Fallegt teppi og
smekklega raðað litunum.“
Ekki slæmur vitnisburður frá
slíkum manni.
Miklar breytingar urðu á
högum Hallberu 1964. Hún
missti föður sinn og bróður með
tólf daga millibili í byrjun árs.
Um haustið fór búpeningurinn í
sláturhúsið, þung voru sporin
með gæðinginn Þokka þar inn.
Amma flutti til okkar að
Hnappavöllum en Hallbera suð-
ur. En er hún fór að vinna á
Höfn og í Flatey á Mýrum var
hún svo heppin að kynnast heið-
ursmanninum Halldóri Vil-
hjálms. Átti með honum sín
bestu ár á fallegu heimili á
Höfn, þar sem gott var að
koma. Þau ferðuðust vítt um
land og þegar ég bjó í Svíþjóð
með fjölskyldu minni komu þau
í heimsókn, þá voru dýrðardag-
ar. Oft skrifaði hún okkur og
hittin var hún á að senda það
sem börnin vantaði hverju sinni,
þó höf og lönd væru á milli.
Prjónaskapur var áhugamál
Hallberu og hún var einstak-
lega vandvirk. Þorbjörg Helga-
dóttir, félagsliði á Skjólgarði,
hjálpaði henni að prjóna eftir að
þangað kom. Henni og öðru
starfsfólki heimilisins þakka ég
stuðning, alúð og umhyggju við
frænku mína og kveð Hallberu
með virðingu og þökk fyrir allt
sem hún var mér og mínum.
Gunnþóra Gunnarsdóttir.
Þá hefur Hallbera Karlsdótt-
ir frænka mín kvatt þessa jarð-
vist. Þær hverfa hver af annarri
þessar heiðurskonur sem ég
horfði til í gegnum mín upp-
vaxtarár. Þessi kynslóð sem ólst
upp í þessari afskekktu sveit og
þurfti að bjarga sér og sínum
með mikilli vinnu og útsjónar-
semi á mörgum sviðum.
Það var nú ekki amalegt að
eiga Hallberu og Halldór að
þegar við fjölskyldan fluttum til
Hafnar í Hornafirði árið 1978.
Hallbera var einstaklega trygg
og góð, alltaf til staðar, boðin og
búin til að hjálpa og gauka að
okkur bakkelsi og ýmsu öðru.
Hún leiðbeindi mér um marga
hluti, s.s. að prjóna og sinna
garðrækt og það var alltaf gam-
an að skoða fallega garðinn
þeirra hjóna á Kirkjubrautinni.
Mamma, Sigrún systir hennar
og Hallbera voru afar góðar vin-
konur frá því þær ólust upp á
Hofstorfunni forðum daga. Þá
var oft hjálpast að á bæjunum.
Hún sagði mér t.d. að þær hefðu
átt bakaraofn sem þær skiptust
á að nota til baksturs og þessi
ofn hafði farið á milli bæjanna.
Seinustu árin sem mamma og
Sigrún bjuggu í sinni sveit töl-
uðust þær vinkonurnar þrjár við
í síma oft í viku. Þær áttu sam-
eiginlegt áhugamál, að prjóna
mikið og sérstaklega mikið af
lopapeysum, og báru sig oft
saman í því. Það var Hallberu
dálítið erfitt þegar þær systur
féllu frá með stuttu millibili fyr-
ir u.þ.b. sex árum.
Eitt er mér mjög minnisstætt
þegar við komum heim þegar
yngsta barnið okkar fæddist í
desember 1982. Við komum
austur 30. desember og þá
mætti Hallbera fyrst manna
með dýrindis sex botna kanil-
tertu. Þetta kom sér nú vel fyrir
áramótagleðina.
Margir hafa komið við í kaffi
og meðlæti hjá þeim Hallberu
og Halldóri á Kirkjubraut 36 í
gegnum árin, þau alltaf til stað-
ar fyrir ættingja og vini.
Hallbera unni sveitinni sinni
af öllu hjarta og alltaf var Hof í
fyrsta sæti. Hún gat verið dálít-
ið stíf og látið mann heyra það
ef henni fannst maður ekki vera
að standa sig, t.d. spurði hún
mig oft um heyskapinn á Hofi
og hvort búið væri að slá túnin.
En ég vissi ekkert um heiti
ákveðinna túna. Þá sagði hún
við mig að henni fyndist ég léleg
að geta ekki lært hvað túnin á
Hofi hétu.
Hallbera reyndist börnunum
mínum afar vel. Helga dóttir
mín minnist þess sérstaklega
hve gaman var að fara í heim-
sókn til hennar sem barn því þá
fékk hún alltaf kaffi og syk-
urmola, eða öllu heldur mjólk
með nokkrum kaffidropum út í.
Það fannst henni afar spennandi
og fullorðinslegt. Í seinni tíð
þegar Helga var flutt norður á
land sendi Hallbera henni hand-
prjónaðar stúkur til að hlýja sér
í frostinu og kuldanum. Svona
hugsaði hún alltaf vel um alla í
kringum sig, fyrir það erum við
þakklát.
Nú kveðjum við fjölskyldan
Hallberu með virðingu og þökk
fyrir samfylgdina í gegnum árin.
Við vottum Halldóri okkar inni-
legustu samúð og einnig ættingj-
um og vinum.
Far þú í friði, friður Guðs þig
blessi.
Ingibjörg Ingimund-
ardóttir og fjölskylda.
Það var gott að eiga Hallberu
að og ekki spillti Halldór fyrir.
Ég leit oft inn til þeirra á
Kirkjubrautina. Alltaf vildi hún
senda mig með eitthvað þegar ég
fór heim, en ég var þver líka.
Einu sinni glopraði ég því út úr
mér að ég væri að fara til Ása
rakara en hafði ekki rænu á að
læsa bílnum þar og þegar ég
kom nýklipptur út var kominn
pakki með kleinum í framsætið.
Ég gisti oft hjá þeim. Dvaldi
meira og minna þar í fimm vikur
þegar ég var að læra undir
meiraprófið 1979. Þá bjó Villi,
pabbi Halldórs, þar enn,
skemmtilegur.
Fyrsta alvörubílinn minn
keypti ég af Halldóri og Hall-
beru 1974, rauðan Volvó, hann
var sprækur. Einu sinni fórum
við þrjú suður til Reykjavíkur
frá Hnappavöllum og til baka
sama daginn, þá á nýjum Volvó
sem þau áttu, skildum þann
gamla eftir hjá Velti. Hann var
ekki útslitinn, keyrður 32.000
km.
Öræfingar fóru stundum í
sumarferðir á rútu. Hallbera og
Halldór tóku stundum þátt í
þeim ferðum, að minnsta kosti
fóru þau með á Vestfirðina 1990.
Hallbera var bílhrædd í eðli
sínu. Þegar Halldór stakk upp á
því seinna að þau skyldu fara á
sínum bíl á Vestfirði þá sagði
hún nei, það væri svo agalega
bratt á Hrafnseyrarheiðinni.
„Uss, það má nú keyra það með
lokuð augun, það er svo stutt,“
sagði Halldór og hún hristi höf-
uðið.
Þau komu oft í heimsókn að
Hnappavöllum og tóku til hend-
inni þegar svo bar undir, Hall-
bera náttúrlega með nesti. Hún
vildi alltaf vera veitandi en ekki
þiggjandi.
Sigurður Gunnarsson.
Í dag er borin til hinstu hvílu
kær frænka mín, Hallbera
Karlsdóttir. Ég man þegar ég
var barn og fékk að fara með
mömmu á Höfn, þá var stund-
um litið við á Kirkjubrautinni
hjá frænku og Halldóri. Og eftir
að ég settist sjálf að á Höfn var
alltaf notalegt að líta við hjá
þeim og þiggja gott spjall yfir
kaffibolla og einhverju góðgæt-
inu sem frænka hafði bakað.
Hún var hæglát og hógvær hún
Hallbera og ekki var nú hávað-
anum fyrir að fara hjá henni.
En fróð var hún um marga hluti
og oft sá hún spaugilegu hlið-
arnar á málefnunum. Og hand-
verkið hennar sveik engan,
prjónarnir léku í höndum henn-
ar og oft sýndi hún mér lopa-
peysuhlaðana sem hún var búin
að prjóna. Ullin var henni hug-
leikin og það sem þær gátu tal-
að um ull, lopa og lopamunstur,
hún og mamma, það var eitt af
þeirra sameiginlegu áhugamál-
um. Þær voru jafnöldrur, ólust
báðar upp á Hofi í Öræfum og
héldu þær þeim vinskap óslitið
þar til mamma dó árið 2015.
Þær töluðust oft við, stundum
oft í viku í síma og þegar
mamma kom í heimsóknir til
mín eyddi hún alltaf dagstund
hjá vinkonu sinni. Einu sinni
var mamma hjá mér og mér
fannst hún tala lengi í símann,
næstum klukkutíma. Þegar ég
spurði hana við hvern hún væri
að tala, jú Hallberu. Var samt
að fara að hitta hana seinna
þennan sama dag. En svona var
þeirra vinskapur, þær skorti
aldrei umræðuefni, enda báðar
fróðar og vel lesnar um alls
konar málefni og fylgdust vel
með því sem var um að vera í
samfélaginu.
Síðustu árin fór minnið að
bila hjá Hallberu og hugurinn
leitaði æ meira í gömlu heima-
hagana á Hofi. Það er því nota-
legt að þar fær hún sína hinstu
hvílu við hliðina á gamla æsku-
heimilinu sem henni fannst svo
vænt um. Nú er hún eflaust bú-
in að hitta vinkonu sína og þær
farnar að vera með eitthvað fal-
legt á prjónunum.
Þakka þér fyrir allar ynd-
islegu stundirnar, elsku frænka
mín, minning þín lifir áfram og
hlýju vettlingarnir sem þú gafst
okkur Heiðari ylja okkur enn.
Halldóri, Ásdísi, Gunnþóru, Sig-
urði og öðrum aðstandendum
sendi ég innilegar samúðar-
kveðjur.
Stefanía L. Þórðardóttir.
Hallbera
Karlsdóttir
Elsku pabbi
minn.
Nú þegar ég
sest niður og ætla
að skrifa fáein orð til þess að
minnast þín, þá veit ég ekki
hvar skal byrja. Í minningu
minni áttum við margar gleði-
stundir og þegar ég sagði eitt-
hvað kjánalegt eða misgáfulegt
þá brostir þú kíminn á svip og
hlýja brosið þitt náði alltaf til
augnanna. Þú varst alltaf svo
rólegur og þolinmóður og ég
man ekki eftir öðru en að þú
styddir mig og hvettir mig í
einu og öllu frá því ég var smá-
stelpa og fram til dagsins í dag.
Þú vildir alltaf ræða hlutina og
finna sanngjarna niðurstöðu ef
við vorum ekki sammála, sem
var reyndar ekki oft, og velta
fyrir þér öllum hliðum mála.
Við gátum spjallað um alla
heima og geima og vorum oft
Pétur Maack
Pétursson
✝ Pétur A. Ma-ack Pétursson
fæddist 6. nóv-
ember 1944. Hann
lést 1. janúar 2021.
Útför Péturs fór
fram 15. janúar
2021.
ansi spekingsleg
hugsa ég. Við
ræddum um tónlist
allt frá Rolling
Stones (þú varst
meira fyrir Stones
en Bítlana) yfir í
Pavarotti og allt
þar á milli, bíla
(þótt ég væri nú
ekki sérstaklega
sleip þar), bækur,
fólk, ættfræði, lífs-
speki og hreinlega bara um allt
og alls konar. Þú sagðir mér
ýmsar sögur til dæmis frá því
þegar þú varst sendur í sveit
sem strákur og það sem á daga
þína dreif þá og frá því þið
mamma voruð yngri, frá ská-
taútilegum og fjallaferðum, og
frá ýmsu sem þú og bræður
þínir og félagar þínir brölluðuð
um dagana. Hvað ég sakna
þess þegar ég rifja þetta upp
og líka þess að geta hringt í þig
og fengið ráð, álit, aðstoð og
upplýsingar um svo ótalmargt.
Þú vannst mikið um dagana
og áttir ekkert oft frí, samt
hafðirðu alltaf tíma fyrir mig
og Reyni bróður, þú skutlaðir
mér og vinum mínum um allan
bæ og hjálpaðir með ýmislegt
sem mér datt í hug. Þegar ég
horfi til baka finnst mér að þú
hafir haft næstum endalausa
þolinmæði við okkur systkinin.
Fyrir sautján árum þegar
þú veiktist fyrst breyttist samt
svo margt, og þú þurftir að
sætta þig við það að ná ekki
þinni fyrri heilsu aftur. Þó svo
heilsan brygðist þér þá og þú
yrðir ekki samur, auk þess
sem alls konar fleiri hindranir
yrðu á vegi þínum í kjölfarið,
þá tókstu því af æðruleysi og
með jafnaðargeði sem var
aðdáunarvert.
Elsku pabbi minn, ég kveð
þig með söknuði en hugga mig
við það að nú ertu laus við
veikindi og óþægindi og líður
vonandi vel.
Takk fyrir alla þína gæsku.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni
veki þig með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér
nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni
svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Þín elskandi dóttir,
Þórhildur Þöll
Þórhildur Þöll
Pétursdóttir