Þróttur 25 ára / Knattspyrnufélagið Þróttur - 01.11.1974, Qupperneq 10

Þegar Þróttur fæddi
Eftir Jón Birgi Pétursson, fréttastjóra.
Aldarfjórðungur er liðinn frá þvi
það kvisaðist um GHmstaðarholt
og Skerjafjörð að til stæði að stofna
alvöru knattspyrnufélag fyrir unga
menn i þessum hverfum. Hreint
ekki smá tiðindi þetta. Þetta sumar
1949 hafði verið eindæma liflegt i
knattspyrnunni á gamla Grim-
staðaholtsvellinum, sem stóð
skammt fyrir sunnan Tripolibió,
sem einu sinni var. Þar sem þessi
bezti malarvöllur landsins var um
skeið, eru nú prófessorabústaðir
við Aragötu vestanverða. Fyrrver^
andi forseti Islands, Ásgeir Ás-
geirsson eignaðist m.a. hús þarna,
mér sýnist að það standi þar sem
vinstri útherjarnir tóku hornspyrn-
ur sinar I gamla daga.
Reyndar hefur mér það á siðari
árum verið hulin ráðgáta, hvilikt
þrek og þrótt Halldór heitinn Sig-
urðsson hafði, hvilik bjartsýni
þetta var. Knattspyrnufélag hafði
ekki verið stofnað i höfuðborginni
svo áratugum skipti. Menn vissu
hreinlega að slik útgerð gat naum-
ast borið sig.
Grímstaðaholtið var hverfi það
sem nú er frægast fyrir ibúa sina úr
leikarastétt og Nóbelsverðlauna-
rithöfund. Fálkagata gömlu dag-
anna vistaði enga slika. Hverfið
hafði aðallega byggzt upp af ungu
og vongóðu, en sárafátæku fólki.
öll byggðin bar menjar þessa. Hús-
in voru lágreist og yfirleitt illa úr
garði gerð. Fólkið var barnmargt,
— en úr barnahópnum spratt upp
mörg kempan, bæði i íþróttum og á
öðrum sviðum, og margir lands-
frægir menn eru einmitt komnir úr
þessu umhverfi.
Halldór Sigurðsson hafði
snemma raikinn áhuga á að virkja
afl þessara ungu manna i einu fé-
lagi. Hann gerði sér grein fyrir
mikilvægi þess að beina þroska
þeirra inn á heillavænlegar braut-
ir. Liklega þurfti lögreglan einum
um of að venja komur sinar á Holt-
ið til að hafa hemil á strákapörun-
um þar.
Það var ekki beðið með hlutina i
gamla daga, — strákarnir réðust
þegar I að útbúa „sinn eigin völl”.
Grimstaðaholtsvöllurinn var jú I
eigu borgarinnar, og var oft I notk-
un, m.a. af ekki „æðri mönnum en
KR-ingum og öðrum slíkum”. Og
nægilega stórt svæði fannst áður en
leitað var langt. Stór sléttur flötur
var milli húsa þar sem blokkir við
Hjarðarhaga og Smyrilsveg eru nú.
Þarna var ráðizt á svæðið með lát-
um, grjót hreinsað og allar garð-
hrlfur hverfisins teknar i notkun.
Einhverjum markstöngum var
tjaslað upp, og gömul og lúin net
fengin frá sjósóknurum á Holtinu,
sem voru fleiri i þann tið en nú.
Sá böggull fylgdi þó skammrifi,
að innan við völlinn var björgunar
félagið Vaka með bækistöð sina.
Oft kom það fyrir i rigningatið, að
kranabilar félagsins þurftu að aka
yfir völlinn þveran með ónýt
bilhræ i eftirdragi. Varð þvi
völlurinn fljótt hinn versti yfir-
ferðar fyrir ungar knatt-
spyrnuhetjur. Var Vöku þá oft
bölvað hátt og i hljóði. En ekki tjó-
aði að fást um slikt, Vaka var i sin-
um fulla rétti, við höfðum ekki haft
fyrir þvi að sækja um tilskilin leyfi
til borgarráðs. Slik tilþrif þóttu
okkur næsta óþörf i þá daga.
Þessi völlur lagðist fljótlega nið-
ur. Þann 5. ágúst var boðað til
stofnfundar Knattspyrnufélagsins
Þróttar. Halldór fisksali hafði
komið við i verzlunum i Skerjafirði
og á Grirnstaðaholti á ferðum sin-
um um hverfin, en þar seldi hann
fisk sinn af bilpalli. Festi hann þar
upp handskrifaðar auglýsingar um
stofnunina. Ekki er fyrir það að
synja að farið hafi um suma Sker-
firðinga a.m.k. að ætla nú að fara
að binda sitt trúss við Holtara.
Löngum höfðu staðið illvigar deilur
milli hverfanna, á stundum bloss-
aði upp algjört hatur, sem endaði i
vopnuðu striði milli fylkinganna.
En þetta fallega kvöld mættu 37
manns, mest kornungir æskumenn,
á stofnfund Þróttar i gömlum her-
skála, sem stóð við Ægissiðu þar
sem grásleppukarlarnir lögðu upp
afla sinn, og gera reyndar enn þann
dag I dag. Skála þennan hafði Ung-
mennafélag Grimstaðaholts átt, en
það félag lognaðist út af, og fékk
hið nýja félag skálann siðar sem
nokkurs konar „arf”. Halldór Sig-
urðsson og Eyjólfur Jónsson,
stýrðu fundinum, greinilega ekki
vanir fundarmenn, en gerðu sitt
bezta. Allavega var félagið stofnað,
þvi var ýtt út á sjónarsviðið. Það
var staðreynd, þótt ófullburða
væri.
Andinn á fundinum var brenn-
heitur. Ég gæti imyndað mér að við
höfum verið álika brennheitir i
hugsjóninni og kaupfélagsmenn-
irnir norður i Þingeyjarsýslu, þeg-
ar þeir settust niður til að stofna
fyrsta kaupfélag landsins. Um
hvert eitt mál var fjallað af hita-
sóttarkenndum spenningi. Fundar-
menn, þótt flestir væru barnungir
aö árum, skildu að hér var eitthvað
stórkostlegt að gerast.
Og vissulega er Þróttur „eitt-
hvað stórkostlegt”. Ég held að allt
of fáir geri sér grein fyrir þvi fyrr
en eftir að þeir eru lausir undan á-
hrifavaldi félagsins, að svo miklu
leyti sem það er hægt, hversu dýr-
mæt tækifæri félagsstarfið hefur
10