Þróttur 25 ára / Knattspyrnufélagið Þróttur - 01.11.1974, Page 32

HONUM
TÓKST HIO
ÓTRÚLEGA
Viðtal við Halldór Sigurðsson
skráðaf Sigurði Guðmundssyni, ritstjóra.
— Fyrst langar mig til að for-
vitnast um uppruna þinn og æsku-
ár.
— Ég er fæddur á Isafirði, 22.
september 1897. Faðir minn var
Sigurður Jónasson, formaður þar
vestra og siðar fiskimatsmaður,
ættaður úr Dalasýslu. Hann varð
háaldraður, dó 99 ára. Móðir min
var Ingibjörg ívarsdóttir, ættuð úr
önundarfirði.
— Hvað er þér minnisstæðast frá
bernskuárunum á Isafirði?
— Móðurmissirinn: móðir mln
dó þegar ég var sex ára: við vorum
átta börnin. Heimilið sundraðist,
mér var komið fyrir á Kleif, bæ inni
i botni á Skötufirði. Bóndinn þar
hafði verið háseti hjá föður minum
minnir mig.
Þetta voru mikil umskipti, að
fara úr foreldrahúsum þar sem allt
lék við mann, til vandalausra. Mér
leiddist alla tið, vinnuharka var
mikil og barsmiðar ef eitthvað var
út af brugðið, atlæti allt laklegt. Á
þriðja ári minu á þessum stað, þeg-
ar ég var orðinn níu ára, kom snún-
ingadrengur á aldur við mig á hitt
búið á Kleif, þar var tvibýli. Við
urðum miklir mátar: hann var ári
eldri en ég, átti heimili i Álftafirði.
Hann hafði komið landleiðina að
heiman, en ég sjóleiðina. Báðum
leiddist ákaflega og loks tókum við
það ráð að strjúka. Hann þóttist
viss að rata leiðina heim I Alfta-
fjörð.
Þetta gerðum við, lögðum af stað
um hábjartan dag, okkur hafði ver-
ið sagt að leita að kindum sem lengi
hafði vantað, og þvi var eðlilegt að
við leggðum til fjalls og værum
lengi.
Við fórum heim á bæinn Eyri f
Skötufirði og orðnir mjög
svangir. Þar var okkur vel
tekið, við sögðum bóndanum
sem Einar hét eins og var um
ferðir okkar, og hann vildi hjálpa
okkur eins og hann gat. Hann visaði
okkur til þar sem hægt myndi að fá
ferjað yfir Hestfjörð* og fórum við
þangað að tilvisan hans. Við sögð-
um enn eins og fyrr allt satt um
ferðir okkar, og að við hefðum eng-
an eyri til að borga með, en fengum
okkur samt ferjaða yfir fjörðinn og
munaði okkur það miklu.
Við vorum á ferðinni alla nóttina
og fram á næsta dag og eftir sólar-
hrings ferðalag komum við i Álfta-
fjörð, heim til félaga mins. Þar var
okkur tekið tveim höndum, og
sagði móðir hans að hún vildi
ógjarna að við yrðum keyrðir til
baka. Hún fór með mig niður á
bryggju og hittist svo vel á að þar
var lítill mótorbátur að fara inn á
tsafjörð. Konan sagði formannin-
um öll deili á mér og bað hann að
sleppa mér ekki þó eftir væri sótt.
Þegar til Isafjarðar kom, fór for-
maöurinn með mig i annan bát sem
var að fara til Hnifsdals, en þar var
þá pabbi minn og Lárus bróðir,
sem kominn var um tvitugt: á bát
um Hálfdáns Hálfdánarsonar út-
gerðarmanns. Mér var visað i ver-
búð þar sem áhafnir þriggja báta
héldu til, ráðskonan kom fram og
ég spyr eftir pabba, en hann var þá
ekki kominn að. Sjómenn af hinum
bátunum voru að borða og ég heyri
að Lárus bróðir spyr ráðskonuna
hver spyrði eftir Sigurði Jónassyni.
Ég hugsa að það sé sonur hans,
sagði ráðskonan og á samri stundu
var Lárus þar kominn, hann var
um tvitugt, og tók mig i faðminn.
Nokkru siðar um daginn kom karl-
inn frá Kleif að sækja mig, en hann
var ekki látinn sjá mig og fékk mig
ekki aftur. Hálfdán útgerðarmaður
heyrði um tiltæki okkar og ferða-
lag, og varð að orði að það væri táp
og kjarkur I strákum sem i slikt
réðust ekki eldri. Spurði hann
pabba hvort hann mætti ekki fá
strákinn til sin og var það auðsótt.
Var ég þar við margs konar snún-
inga og átti ólikt betri ævi. Hálfdán
hafði mikið bú, um 300 ær og marg-
ar kýr, auk sjósóknarinnar og fisk-
vinnslu, og var ég þar þangað til
um fermingu. Þá gerðist voðavið-
burður sem losaði um mig I Hnifs-
dal.
32