Þróttur 25 ára / Knattspyrnufélagið Þróttur - 01.11.1974, Blaðsíða 33

— Hvaða viðburður var það.
— Snjóflóðið mikla I Hnifsdal
1910: þá fórust 22 menn, ungir og
gamlir. 1 Búð, þar sem Hálfdán
bjó, vorum við þrjú skólabörn, og
þegar vont var fylgdi roskinn mað-
ur okkur i skólann. Þennan morgun
var versta veður, en þegar við vor-
um aö búa okkur i skólann um
morguninn fannst mér sem drægi
úr mér allan mátt, og varð úr að
húsmóðir min mældi mig og var ég
með háan hita. Var ég látinn hátta
aftur. Snjóflóðið skall á Búð og
molaöi bæinn. Ég lá fjóra tima
grafinn I fönn áður en pabbi minn
fann mig, hann vildi ekki gefast
upp, þráaðist við að leita með öðr-
um manni þó talið Væri vonlaust,
og kom loks ofan á sængurhornið
mitt, ég hafði haldið dauðahaldi i
sængina. Var ég vist nærri kafnað-
ur þegar hann fann mig. Áður var
hann búinn að finna Lárus bróður
minn höfuðkúpubrotinn og látinn I
fjörunni.
Ég náði mér fljótt. Börnin tvö frá
Búð fórust i snjóflóðinu á leiðinni i
skólann og fylgdarmaður þeirra,
lika tvennt roskið fólk sem i bænum
var.
— Þú hefur unnið alla algenga
vinnu á uppvaxtarárunum?
— Já, margt lærði maður að
vinna. Snemma var manni kennt
að beita, stokka upp og draga fisk
Viðtal það, sem hér birtist, skrif-
aði Sigurður heitinn Guðmundsson,
ritstjóri Þjóðviljans, skömmu áður
en hann lézt. Hann hafði rætt við
Halldór Sigurðsson, frumkvöðulinn
að stofnun Þróttar, og formann fé-
lagsins á bernskuárum þess. Hall-
dór er nú einnig horfinn úr tölu lif-
enda. Það er sérstök ástæða hér i
inngangi þessa ágæta viðtals milli
þessara látnu félaga okkar að votta
þeim virðingu og þakklæti fyrir vel
unnin störf. öllum er kunnur þáttur
Halldórs i félagsmálum Þróttar,
Sigurður starfaði mikið fyrir Þrótt
og lagði mikla vinnu i félagsblöð
Þróttar og miðlaði þar af dýrmætri
reynslu og kunnáttu sem starfandi
blaðamaður. Fyrir þetta kunnum
við þeim beztu þakkir.
úr sjó. Og lika það helzta sem til
þurfti við landbúskap. Þarna i
Hnífsdal var allur fiskurinn verk-
aður og börn og unglingar unnu
mikið I fiskþurrkuninni, breiða og
taka saman. Og það var sannar-
lega liflegt um að litast i Hnifsdal á
þessum árum allar þrær fullar at
lúðuriklingi og steinbit: þorskhaus-
arnir voru lika hertir. Og harðfisk-
urinn mesta lostæti: hann var
þveginn upp úr sjó og tók I sig saltið
um leið. Nú finnst mér harðfiskur
oft svo illa verkaður að hann er
varla étandi.
— Hvert lá svo leiðin frá Hnifs-
dal?
— Þaðan fór ég á skútu frá
Patreksfirði,, hún hét Express,
skipstjóri Markús Bjarnason. Hún
mun hafa verið um 80 tonn, og
stundaði handfæraveiðar. Ég var
þá 14 ára, og mér likaði skútulifið
vel, gekk bara vel að draga að ég
held. En það var svo einkennilegt
eins og allir þekkja sem verið hafa
á handfærum að tveir, þrir, fjórir
menn geta staðið hlið við hlið með
færi en fengið ólikan hlut: einn
dregur miklu meira. Þegar ég fór
af Express, lá leiðin suður, til
Reykjavikur, og réði ég mig á
skútu sem hét Seagull og gerð var
út af Duus-verzlun. Skipstjóri þar
var Benjamin Gislason, faðir Gisla
okkar Benjaminssonar I Þrótti. En
haustið sem ég varð 18 ára hætti ég
á Seagull og lét horfa fyrir Skaga
eins og sjómenn tóku til orða. Ég
lenti til útlanda.
— Hvernig bar það að?
— Það bar svona að: Ég og ann-
ar piltur, vinur minn, sátum kvöld
eitt I lltilli veitingastofu sem Guð-
rún Matthiasdóttir hafði við Amt-
mannsstig. Þar þótti okkur gott að
koma sem höfðum litil auraráð þvi
þar fékk maður kaffi og gott með
þvi fyrir eina krónu. Tveir útlend-
ingar komu inn og settust við borð
rétt hjá okkur. Við komumst fljótt
að þvi að þeir voru norskir, annar
stýrimaður á norsku skipi. Hann
hafði áður verið á Siglufirði og tal-
aði dálitinn blending af Islenzku:
við skildum þá sæmilega og þeir
okkur. Stýrimaður spyr þá hvort
við vissum um pilt á okkar reki
sem myndi fáanlegur að fara einn
túr til Spánar á norsku skipi, og
beint heim aftur.
Vinur minn sem með mér var
segir strax: Ekki ég.
En ég fer að athuga málið. Spyr
hvort eigi að fara með fisk til Spán-
ar, ég hafi heyrt talað um
Barcelonafisk, sem fluttur var
beint þangað. Svo var.þeir voru
með fisk héðan til Laenci á Spáni,
og ætluðu að koma aftur hingað
með salt. Þegar ég sagðist hafa á-
huga á þessu sjálfur, snéri stýri-
33