Morgunblaðið - 12.03.2021, Blaðsíða 25

Elsku mamma. Nú er komið
að lífslokum og þú varst svo
tilbúin að fara í draumalandið
og hitta pabba og allt þitt góða
fólk. Ótal minningar koma upp
í hugann á svona stundu. Á
æskuheimilinu var alltaf margt
fólk, fjölskyldan, frænkur og
frændur. Ýmsir sem komu og
gistu og alltaf var líf og fjör.
Allir voru ávallt velkomnir og
lítið mál var að koma heim með
vinkonur og fá einhvern bita.
Reyndar undrast ég það í dag
hvað þú áttir alltaf auðvelt með
að reiða fram veitingar handa
öllum og gerðir það á svo róleg-
an og yfirvegaðan máta. Eins
man ég eftir fjörugum laug-
ardagskvöldum þegar ég var
barn og í útvarpinu hljómaði
skemmtileg tónlist. Þá dönsuð-
uð þið pabbi um öll gólf og mik-
ið fannst manni þetta gaman.
Við fluttum oft og alltaf bjugg-
uð þið ykkur fallegt heimili.
Allt var klárað og öllu vel fyrir
komið. Litir voru í samræmi og
hugsað fyrir öllu. Þú varst
ótrúlega smekkleg og sniðug að
koma hlutum fyrir og þið pabbi
voruð mjög samtaka í öllu.
Minningar um mörg hlátur-
sköst þar sem þú gast ekki
hætt að hlæja. Eitt sinn vorum
við í sumarbústað og þú og
pabbi fóruð að dansa úti í guðs-
grænni náttúrunni og síðan
þurftir þú að klifra yfir girð-
ingu, sem gekk brösuglega. Þá
byrjaðir þú að hlæja og gast
ekki hætt og pabbi þurfti að
taka sprengitöflu. Þú hafðir
gaman af tilbreytingu og bíltúr-
um.
Það voru margir ísbíltúrar
sem við fórum í saman. Þótt þú
værir orðin mjög þreytt þá
varstu alltaf til í að halda
áfram.
Þið pabbi kunnuð að njóta
lífsins, voruð mjög dugleg að
ferðast og alltaf svo kjörkuð og
þú hélst þessum krafti og
kjarki alla tíð. Jafnvel þegar þú
varst komin á Hrafnistu þá
skyldir þú ganga, því það var
svo nauðsynlegt og gott fyrir
þig þótt þú værir orðin lúin og
þreytt. Þú reyndir nú stundum
að hlaupa með göngugrindina
og svei mér þá ef þér tókst það
ekki bara og þá varstu nú kom-
in vel yfir nírætt.
Við áttum svo ljúfar vikur
með þér í lokin. Þú varst svo
jákvæð og þakklát fyrir líf þitt,
fyrir fólkið þitt og pabba. Börn-
in þín höfðu ekki verið neitt
erfið þegar þau voru lítil og
aldrei þurftir þú að hafa
áhyggjur af pabba, hann var
svo góður og gerði allt rétt. Þú
hafðir nú átt það til að vera
stundum aðeins beinskeytt og
stundum léstu okkur heyra
það, en það var á bak og burt í
lokin og það var svo ljúft að fá
að kveðja þig á svona fallegan
hátt.
Þú hafðir svo gaman af unga
fólkinu í fjölskyldunni. Þér
fannst svo upplífgandi að heyra
eitthvað skemmtilegt úr þeirra
lífi og alltaf varstu til í að grín-
ast.
Í lokin varstu með svo mikla
speki sem ég ætla að reyna að
tileinka mér. Þú sagðir nokkr-
um dögum áður en þú fórst að
það væri nauðsynlegt að hafa
svolítið gaman af lífinu og vera
léttur í lund. Þetta voru góð
lokaorð hjá þér elsku mamma.
Takk fyrir allt mamma mín
og ég hlakka til að hitta þig eft-
ir mörg mörg ár.
Þín
Ragna.
„Vorið 1931 er allt í einu
komin ný ráðskona á Bustar-
fell. Hún er glæsilegri en aðrar
konur og það geislar frá henni
kærleikur sem vermir og sefar
jafnt holdvotan kúarektor sem
lafmóðan smalastrák. Og með
þessari konu er dóttir hennar
Arnfríður, ægifögur telpa með
ljósgullið hár.
Hún kann alla leiki borgar-
barna en vill hvorki sjá horn
eða leggi og gjörir okkur
krakkana oft orðlausa með
meinfyndnum tilsvörum.“
Svona skrifar Gunnar Valdi-
marsson um ömmu Fríðu og
mömmu hennar, Jakobínu
Soffíu, í bókinni Bóndi er bú-
stólpi.
Þó að ég hafi auðvitað bara
kynnst henni ömmu minni á
hennar efri árum sé ég hana
ljóslifandi fyrir mér sem barn.
Því þessi meinfyndnu tilsvör,
húmor og gleði bar hún með
sér allt fram á síðasta dag.
Bara fyrir nokkrum vikum sat
ég hjá henni og sagði henni
hversu mikil fyrirmynd hún
væri og að ég ætlaði sko heldur
betur að reyna að tileinka mér
hennar jákvæðni. Þá svaraði
hún hissa: „Já finnst þér það?
Þú getur kannski skrifað það í
minningargrein.“ Svo hlógum
við mikið.
Það hefur verið alveg ómet-
anlegt að eiga hana ömmu að
svo lengi. Við höfum átt saman
svo margar notalegar stundir
og mörg tækifæri til að spjalla
og fannst mér alltaf sérstak-
lega gaman að spyrja hana út í
uppvaxtarárin á Bustarfelli og
ekki fannst henni það heldur
leiðinlegt að rifja upp. Alltaf
hef ég haft yndi af því að koma
til hennar ömmu. Heimilið
hennar og afa var svo töfrandi.
Í minningunni var alltaf sól í
garðinum og krukkur fullar af
kóngabrjóstsykri á borðum.
Hlýjan sem stafaði af bæði
ömmu og afa var svo notaleg og
allt virtist svo áreynslulaust.
Þrátt fyrir söknuðinn er
huggun í því að vita að hún
amma var svo sátt við sig og
sína, lífið og tilveruna og var
sérstaklega þakklát og auð-
mjúk þau síðustu skipti sem við
hittumst.
Hennar verður sárt saknað
en minning hennar mun hlýja
mér alla tíð.
Kamilla.
MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. MARS 2021
Hann lagði til atlögu við Seðla-
bankann og hafði betur. Hann
glímdi við Flugmálastjórn þar
sem hann taldi sig órétti beittan.
Hann fékk erlenda sérfræðinga
til liðs við sig í dómsmáli og hafði
betur.
Hér er Erni rétt lýst. Rétt-
sýnn, fastur fyrir og fylginn sér.
En alltaf hvers manns hugljúfi.
Við JC-félagarnir sendum fjöl-
skyldu Arnar okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Megi minning
góðs drengs lifa lengi.
Sverrir V. Bernhöft,
Lúðvík Andreasson,
Jens Ágúst Jónsson,
Árni Þór Árnason,
Andrés B. Sigurðsson.
Þá er vinur minn til 40 ára
floginn á braut.
Við kynntumst 1980, þegar
nokkrir flugáhugamenn, Jón
Jónasson, Geir Þorsteinsson, Örn
og ég keyptum fyrstu JODEL-
flugvélina til Íslands sem kom 26.
mars það ár frá Danmörku. Í
september 1981 kaupum við
ásamt Georg Tryggvasyni seinni
ULF-inn sem við höfum átt og
flogið í 40 ár. Flugklúbbur Mos-
fellsbæjar var stofnaður vorið
1981 og var Örn þar félagi nánast
frá upphafi.
Margar ógleymanlegar flug-
ferðir fórum við Örn á Úlfinum
okkar um landið, má þar nefna
árlegar ferðir í Vatnsdalinn að
fljúga með krabbameinssjúk
börn, hópferðir í Reykjafjörð á
Ströndum, í Látravík í tjaldtúr, í
Grímsey og í Hagavaðal á Barða-
strönd, fjársjóðsleit við Bæ í Lóni
með málmleitartæki, þar hafði
Örn verið í sveit sem drengur.
Lentum á túni á Húsum í
Fljótsdal hjá Hákoni fjallaskáldi.
Við misstum hluta af skrúfublaði
Úlfsins rétt vestur af Klofningi
2003 og náðum að drepa á mótor
áður en allt hristist í sundur, við
svifum og lentum á túni við Skarð
á Skarðsströnd, án vandræða,
flugvélin var mikið skemmd. Fór-
um í ferðir saman nokkrir flug-
félagar á flugsýningar til Eng-
lands, Frakklands og Kanada.
Góða vini, þá Ernie Horsfall og
Allan Ship, Jodel-sérfræðinga,
eignuðumst við í Bretlandi í sam-
bandi við viðgerðir á flugvélinni
og flugum með þeim ytra.
Eigendur Úlfsins vildu efla
fluglistina og áhugann og stofn-
uðu til árlegrar lendingarkeppni
sem við kölluðum „SilfurJodel-
lendingakeppnina“ þar sem útbú-
inn var veglegur verðlaunagripur
og nöfn sigurvegaranna komu
fram og menn fengu fallegan grip
úr silfri að launum. Silfurmódel
af Jodel-flugvél gáfum við fé-
lagarnir, enda var Flugklúbbur
Mosfellssveitar nánast stofnaður
í kringum Jodel-flugvélar. Örn
hringdi í mig einn daginn og
sagði mér að auglýst væri Jodel
DR-1050 í Óðinsvéum í Dan-
mörku. Okkur langaði að auka
veg Jodel-flugvélanna hér og
keyptum flugvélina TF-ULV,
sem kom hingað fljúgandi í des-
ember 1988 yfir Atlantsála og
hefur verið á Tungubökkum,
mikið flogið og margir eigendur
komið að rekstri hennar.
Örn var alltaf til í eitthvað nýtt
og öðruvísi, þegar búið var að
ræða málin. T.d. reyndum við
nokkrir félagarnir „vatnabrun“
norður á Vatnsdalsá hér um árið,
við töldum það geta verið örugg-
ari máti til stjórnaðrar nauðlend-
ingar á vatni í stað „stall“-lend-
inga sem eru almennt kenndar.
Við vorum að vísu kærðir fyrir at-
hæfið, en fyrir tilstilli Arnar
fengust til landsins sérfræðingar
frá NASA í Bandaríkjunum, þeir
töldu þessa aðferð hættuminni og
unnum við málið en Flugmála-
stjóri greiddi allan málskostnað.
Örn var mörgum kostum bú-
inn, áræðinn, fljótur að átta sig,
úrræðagóður, fastur fyrir og gat
verið snjall í samningum. Smá-
munatal og lítilsmetin mál fóru
ekki vel í hann, en hann var
traustur flugfélagi og meðeigandi
og vinur í 35 ár. Einnig gerðum
við félagarnir saman upp flugvél-
ina og rákum saman flugskýli í
áraraðir. Nú er FKM einn öflug-
asti flugklúbbur á Íslandi, ekki
síst fyrir Örn Johnson.
Votta sonum Arnar og fjöl-
skyldum þeirra samúð mína.
Góða ferð, kæri vinur.
Jón Karl Snorrason.
Fyrir hönd Lionsklúbbs Sel-
tjarnarness vil ég minnast Arnar
okkar Johnson.
Örn var einn af okkar öflug-
ustu félögum og verður hans sárt
saknað. Undanfarið hafði Örn
gegnt stöðu svæðisstjóra um-
dæmis 108 hjá Lion. Hann
gegndi stöðu ritara í okkar klúbbi
og sýndi þar mikið frumkvæði og
sá um að allir hlutir væru fram-
kvæmdir eins og lagt var upp
með.
Með veirunni þurfti að notast
við nýja tækni við fundina og sá
hann um að tengja félagana sam-
an í gegnum Zoom með góðum
árangri.
Jóladagatölin sem klúbburinn
sér um að dreifa frá Akranesi til
Selfoss er stærsta fjáröflunar-
verkefni klúbbsins, en þar fór
Örn fremstur í flokki. Með frá-
falli hans er stórt skarð höggvið í
Lionsklúbbinn okkar.
Við klúbbfélagar hans kveðj-
um góðan félaga og samstarfs-
mann.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
F.h. Lionsklúbbs Seltjarnar-
ness,
Hannes E. Halldórsson.
✝
Guðrún Erna
Sigurbald-
ursdóttir fæddist á
Ísafirði 3. desem-
ber 1935. Hún lést
á Dvalar- og
hjúkrunarheim-
ilinu Grund 27.
febrúar 2021.
Foreldrar henn-
ar voru Sig-
urbaldur Gíslason,
skipstjóri á Ísa-
firði, f. 25.1. 1898, d. 7.1. 1983,
og Petrína Þórðardóttir, hús-
freyja á Ísafirði, f. 22.4. 1900,
d. 6.10. 1971.
Systkini Ernu voru: 1) Þór-
veig Hulda, húsfreyja í Kópa-
vogi, f. 21.5. 1921, d. 28.5.
1955. Maki Bóas Daði Guð-
mundsson, f. 20.3. 1919, d. 5.1.
1969. 2) Fanney, f. 4.11. 1924,
d. 29.8. 2008, skólastarfsmaður
í Reykjavík. Maki Bergvin
Jónsson. 3) Baldur, f. 26.1.
1930, d. 15.12. 2016, skipstjóri
í Grindavík. Maki Valgerður
María Guðjónsdóttir. 4) Rich-
ard, f. 17.12. 1934, d. 30.3.
2011, bókari í Reykjavík. Maki
Dagný Jóna Guðlaugsdóttir.
Hólmfríður Sigríður, f. 10.9.
1965, viðskiptafræðingur í
Mosfellsbæ, maki Ragnar Stef-
ánsson, f. 7.9. 1961. Börn
þeirra eru: a) Sigurður Örn, f.
25.11. 1991, unnusta Helena
Ríkey Leifsdóttir, b) Stefán
Orri, f. 7.10. 1994, unnusta Eva
Katrín Sigurðardóttir, börn
þeirra eru Rúnar Elí f. 26.5.
2018 og Daníel Ernir f. 16.3.
2020, c) Davíð Fannar, f. 14.4.
1998. 2) Pétur Örn Sigurðsson,
f. 18.7. 1967, rekstrarhagfræð-
ingur í Reykjavík.
Erna ólst upp á Ísafirði og
lauk gagnfræðaprófi frá Gagn-
fræðaskóla Ísafjarðar árið
1953. Hún starfaði við af-
greiðslustörf og önnur almenn
verslunarstörf hjá Bókhlöð-
unni - bókaverslun Jónasar
Tómassonar, að Hafnarstræti 2
á Ísafirði, frá október 1954 til
ársloka 1960, en fluttist þá til
Reykjavíkur. Þar starfaði Erna
hjá gjafa- og leikfangabúðinni
Liverpool að Laugavegi 18A
og hjá Leikfangabúðinni að
Laugavegi 72, en lengstum hjá
Hagkaupum hf. í Skeifunni 15
frá nóvember 1976 til desem-
ber 2004, fyrst í búsáhalda-
deild en síðar í sérvörudeild
snyrtivara, þar til hún fór á
eftirlaun.
Útför Ernu fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 12. mars
2021, klukkan 13.
Foreldrar Ernu,
Sigurbaldur og
Petrína, tóku í
fóstur og ólu upp
sem sinn son Krist-
in Sigurvin Karls-
son sjómann, f.
30.10. 1932, d. 7.3.
2004. Maki Stella
Eyrún Clausen.
Móðir Kristins var
Þórey Solveig
Þórðardóttir, syst-
ir Petrínu. Eftir andlát systur
Ernu, Þórveigar Huldu, ólst
sonur Þórveigar Huldu, Baldur
Þór Bóasson, f. 23.6. 1944, d.
16.2. 2021, útgerðarmaður á
Siglufirði, einnig upp á heim-
ilinu. Maki Hrólfdís Hrólfs-
dóttir.
Erna giftist þann 14.7. 1962
Sigurði Hólm Þorsteinssyni, f.
28.1. 1935, d. 10.10. 2017, mál-
arameistara í Reykjavík. For-
eldrar hans voru hjónin Mar-
grét Sigríður Magnúsdóttir, f.
25.11. 1909, d. 27.1. 1993, hús-
freyja og Þorsteinn Bertel
Jónsson, f. 19.7. 1908, d. 16.7.
1984, málarameistari. Börn
Ernu og Sigurðar eru: 1)
Ástkær móðir mín, Erna Sig-
urbaldursdóttir, er látin á 86.
aldursári.
Lífshlaup móður minnar
hófst í barnmargri fjölskyldu
foreldra hennar þeirra Petrínu
og Sigurbaldurs í Fjarðarstræti
38 á Ísafirði í húsi sem nefnist
Aldan. Almenn lífskjör fólks þá
voru ólík því sem nú tíðkast.
Lífsbaráttan fyrir vestan hefur
eflaust verið hörð og haft mót-
andi áhrif en verið gott vega-
nesti út í lífið.
Leiðir hennar og föður míns,
Sigurðar Hólm Þorsteinssonar,
málarameistara í Reykjavík,
lágu fyrst saman í Vetrargarð-
inum í Reykjavík, en sá staður
var hluti af Tívolíinu í Vatns-
mýrinni. Þau giftu sig 1962 og
höfðu verið farsællega gift í 55
ár þegar faðir minn lést 10.
október 2017.
Eftir skólagöngu á Ísafirði,
vann móðir mín á Ísafirði til 25
ára aldurs og flutti þá til
Reykjavíkur og tók að sér ýmis
verslunarstörf fram að barn-
eignum. Hún gerði þá hlé á at-
vinnuþátttöku sinni. Hún fór
síðan aftur út á vinnumarkaðinn
1976, er hún hóf störf hjá versl-
un Hagkaupa í Skeifunni og
starfaði þar samfellt í 28 ár þar
til hún fór á eftirlaun 2004.
Móðir mín naut sín þar vel, það
átti vel við hana að vera innan
um margt fólk og ekki skemmdi
fyrir rík þjónustulund hennar.
Hún hélt áfram góðum
tengslum við sterkan og sam-
heldinn hóp fyrrum samstarfs-
kvenna eftir að starfi lauk.
Foreldrar mínir voru bestu
vinir, sem stóðu þétt saman alla
tíð, höfðu gaman af félagsskap
hvort annars og studdu hvort
annað í hverju því sem þau tóku
sér fyrir hendur. Móðir mín var
góð húsmóðir, sem bjó fjöl-
skyldunni notalegt heimili og
vildi alltaf hafa hreint og snyrti-
legt í kringum sig. Hún var
meistarakokkur og bakaði dýr-
indiskökur.
Móðir mín hafði gaman af
tónlist og ólst ég upp við það í
barnæsku að tónlistin ómaði í
útvarpinu í gegnum þætti eins
og Á frívaktinni á fimmtudögum
og Óskalög sjúklinga á laug-
ardögum. Önnur áhugamál voru
ættfræðigrúsk og þjóðlegur
fróðleikur. Henni var annt um
þá sem stóðu henni nærri í báð-
um ættum mínum og fylgdist
vel með lífi þeirra, námi og
störfum.
Móðir mín hafði hlýja og
góða nærveru. Hún var gam-
ansöm og ákveðin, oft skemmti-
lega hreinskilin og lét stundum
skoðanir sínar í ljós með húm-
orinn að vopni þegar henni
fannst þess þurfa. Hún var
ákaflega vönduð og góð mann-
eskja, glöð og kát, enda vel liðin
af samferðafólki sínu og trygg-
ur vinur vina sinna.
Ég minnist allra notalegu
samverustundanna allt til
hinsta dags. Á þessum tímamót-
um er mér efst í huga söknuður
og þakklæti fyrir ástríki hennar
og umhyggju er ég kveð minn
besta vin og ástkæra móður.
Eftir stendur hafsjór af minn-
ingum sem ég mun aldrei
gleyma.
Blessuð sé minning hennar.
Pétur Örn Sigurðsson.
Elsku mamma, það hefur
verið erfitt að horfa á þig
hverfa hægt og rólega inn í
annan heim og sjá sjúkdóminn
sem nú hefur lagt þig ná yfir-
höndinni. Ég verð þér ævinlega
þakklát fyrir væntumþykjuna
og áhugann sem þú sýndir
ömmustrákunum þínum en þeir
voru þér svo kærir. Hvernig þú
tókst á móti Ragnari í fjölskyld-
una er mér dýrmætt en á milli
ykkar var fallegur strengur. Nú
eruð þið pabbi sameinuð á ný
og er ég viss um að hann hefur
tekið vel á móti þér.
Ég á mér draum
um betra líf.
Ég á mér draum
um betri heim.
Þar sem allir eru virtir,
hver á sínum stað,
í sinni stétt og stöðu.
Þar sem allir eru mettir
gæðum sannleikans.
Þar sem allir fá að lifa
í réttlæti og friði.
Þar sem sjúkdómar,
áhyggjur og sorgir
eru ekki til.
Og dauðinn aðeins upphaf
að betri tíð.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Ég vil færa starfsfólki
Grundar sérstakar þakkir fyrir
góða umönnun og hlýju í garð
móður minnar.
Góða ferð elsku mamma og
hvíl í friði.
Þín dóttir,
Hólmfríður.
Í dag kveðjum við Ernu föð-
ursystur okkar sem verður okk-
ur alltaf minnisstæð. Hún er sú
síðasta úr hópi systkinanna sem
kveður þessa jarðvist. Erna var
okkur góð frænka. Í gegnum öll
uppvaxtarárin var hún okkur
nálæg í sérstökum skilningi þó
svo að árin liðu og við næðum
ekki að hittast mikið. Við gátum
þó í mörg ár treyst á að finna
hana á milli rekkanna í Hag-
kaup í Skeifunni þar sem hún
vann til margra ára. Já, á milli
rekkanna var húmorinn aldrei
langt undan. Við fengum fréttir
af ættingjum og Erna vildi
heyra af okkur í Grindavík.
Erna ólst upp á Öldunni á
Ísó eins og hún kallaði
heimabæinn alltaf. Afi var skip-
stjóri og amma með næg verk-
efni heima við. Þessi fjölskylda
fékk eins og fleiri fjölskyldur
sinn skammt af mótlæti og
sjálfsagt hefur það haft sitt að
segja í lífi þeirra og samskipt-
um sín á milli. Frásagnargáfa
og leiftrandi húmor var þó aldr-
ei langt undan og gaman að
vera saman undir þannig kring-
umstæðum.
Erna var eins og fólkið okkar
mikil barnakona. Þegar móðir
okkar kom frá Reykjavík vestur
á Ísafjörð með Helgu systur
okkar þá fimm ára tók Erna
henni afskaplega vel. Fljótlega
fæddist Peta og var Erna mikið
í kringum þær mæðgur á þess-
um árum. Á þeim tíma var hún
ung og ólofuð og enn í foreldra-
húsum. Síðar flutti hún til
Reykjavíkur og stofnaði fjöl-
skyldu.
Móður okkar er minnisstætt
þegar Erna kom heim af böllum
í Alþýðuhúsinu. Þá biðu amma
og afi spennt eftir að heyra eitt-
hvað skemmtilegt því Erna gat
leikið og sagt skemmtilega frá
og hún átti svo auðvelt með að
sjá spaugilegar hliðar á fólki.
Allt var þetta þó græskulaust
og alltaf var stutt í samkennd
og væntumþykju gagnvart þeim
sem minna máttu sín.
Síðari ár hafa smám saman
tekið Ernu í burtu þar sem hún
glímdi við alzheimersjúkdóm-
inn. Síðast þegar við hittum
hana fórum við ekki varhluta af
því en samt sem áður var húm-
orinn hafður uppi og gátum við
eins og svo oft hlegið með
henni. Við viljum að lokum
þakka Ernu fyrir velvildina og
áhugann á okkar viðfangsefnum
og endum á orðum hennar sem
eru okkur minnisstæð: Erum
við ekki öll eitthvað sérstök?
Hólmfríður og fjölskylda og
Pétur, við vottum ykkur inni-
lega samúð. Megi minningin um
móður ykkar verða ljós á veg-
inum.
Petrína Baldursdóttir og
Rósa Signý Baldursdóttir.
Guðrún Erna
Sigurbaldursdóttir