Morgunblaðið - 13.05.2021, Síða 49

MINNINGAR 49
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 13. MAÍ 2021
✝
Marta Böðv-
arsdóttir fædd-
ist 14. september
1931 á Óðinsgötu
20b. Hún andaðist
3. maí 2021 á Dval-
ar- og hjúkrunar-
heimilinu Fella-
skjóli, Grundar-
firði.
Foreldrar Mörtu
voru Böðvar Gísla-
son húsa- og hús-
gagnasmiður, f. 7.3. 1874, d.
5.5. 1943, og Signý Bjarnadótt-
ir, f. 9.3. 1893, d. 23.3. 1975.
Systkini samfeðra: Egill Þor-
steinn, f. 16.4. 1905, d. 7.8.
1987, Sighvatur Elís Pétur, f.
11.10. 1909, d. 16.2. 1978, og Jó-
hanna Irma, f. 7.11. 1915, d.
26.11. 1990.
Systkini sammæðra: Laufey
Valbjörg, f. 17.1. 1914, d. 10.10.
1996, Kristín, f. 29.12. 1916, d.
11.1. 2009, og Haraldur, f. 2.2.
1918, d. 5.6. 1998.
Barnsfaðir Mörtu var Baldur
Guðmundsson, f. 11.4. 1929, d.
21.3. 2016. Þeirra sonur Böðvar
Guðmundur, f. 25.6. 1948, d.
8.3. 2006, kvæntur Gerði
Jensdóttur. Börn þeirra: Grét-
fjögur börn. b) Sigurður, f.
27.10. 1957, kvæntur Dagnýju
Jeremíasdóttur. Börn þeirra:
Hugrún Dögg, á eitt barn, og
Davíð, á tvö börn.
Marta byrjaði ung að vinna
sem þerna, fyrst á Hótel Skjald-
breið og síðar á Hótel Borg.
Eftir að þau Hinrik slitu sam-
vistir réð hún sig sem ráðskona
að Naustum í Eyrarsveit. Fljót-
lega kynntist hún seinni eigin-
manni sínum Þorkeli, en hann
var þá bóndi á Akurtröðum í
sömu sveit. Bjuggu þau þar
myndarbúi þar til hann lést.
Seinni hluta árs 1970 fór Marta
að sækja vinnu inn í Grund-
arfjörð, starfaði hún alla tíð við
fiskverkun, fyrst hjá Soffaníasi
Cecilssyni, síðar í Hraðfrysti-
húsi Grundarfjarðar og lauk
svo starfsferli sínum hjá Sæ-
fangi (nú G. Run.). Marta var
mikið í félagsstarfi og var virk-
ur félagi í Kvenfélaginu Gleym-
mér-ei og í Félagi eldri borgara
í Grundarfirði. Einnig var hún í
mörg ár í Kirkjukór Grundar-
fjarðarkirkju og seinna í Kór
eldri borgara.
Útför Mörtu verður gerð frá
Grundarfjarðarkirkju í dag, 13.
maí 2021, klukkan 14.
Vegna fjöldatakmarkana
verður útförinni streymt á vef-
slóðinni:
https://youtu.be/fcFdLY4lt4
Streymishlekk má nálgast á:
https://www.mbl.is/andlat
ar, á tvö börn,
Signý Marta, á
fjögur börn og tvö
barnabörn, og
Haukur, á tvö
börn.
Fyrri eig-
inmaður Mörtu var
Hinrik Helgi Finns-
son, f. 25.4. 1931, d.
8.6. 2002. Þeirra
synir: a) Már, f.
29.11. 1949, kvænt-
ur Jóhönnu Guðrúnu Giss-
urardóttur. Börn þeirra: Rakel,
á tvö börn, Óðinn, á þrjú börn,
og Bryndís, eignaðist fjögur
börn, þrjú eru á lífi, eitt barna-
barn. b) Finnur Magni, f. 13.1.
1953. Fyrri eiginkona hans:
Ólöf Guðmundsdóttir. Börn
þeirra: Lóa Dís, á eitt barn, og
Hinrik Elvar, á eitt barn. Seinni
eiginkona hans: Jónheiður Guð-
rúnardóttir Haralds, á tvo syni
og þrjú barnabörn.
Seinni eiginmaður Mörtu:
Þorkell Gunnarsson, f. 8.8.
1924, d. 8.3. 1993. Þeirra synir:
a) Þorkell Gunnar, f. 14.3. 1956,
kvæntur Olgu Sædísi Einars-
dóttur. Börn þeirra: Selma Rut,
á þrjú börn, og Þorkell Máni, á
Það er með söknuði sem við
kveðjum móður og tengdamóð-
ur en þá er líka gott að rifja
upp gleðistundir sem voru
margar og ylja minningar um
þær okkur um hjartarætur. Líf-
ið er ekki alltaf dans á rósum
og því kynntist Maddý snemma
á ævinni er hún missti föður
sinn aðeins níu ára gömul.
Hafði sá atburður mikil áhrif á
hana enda voru feðginin mjög
náin og var hún mikil pabba-
stelpa. Faðir hennar var mikill
hagleiksmaður, lærður húsa- og
húsgagnasmiður og fékk Maddý
þennan hagleik í arf frá honum.
Hún var listakona í öllu sem
hún tók sér fyrir hendur, allt
lék það í höndum hennar. Hún
hafði yndi af allri handavinnu
og eru til eftir hana margir
listilega vel gerðir hlutir sem
við munum njóta áfram. Eftir
að leiðir Maddýjar og Hinna
skildi réð hún sig sem ráðskona
að Naustum í Eyrarsveit og tók
Finn með sér, var hann þá um
1½ árs. Það voru mikil viðbrigði
fyrir unga borgarkonu að koma
í sveitina þar sem hún var vön
öllum nútímaþægindum sem
borgarbúar voru aðnjótandi á
þeim tíma, í sveitina þar sem
allt var upp á gamla tímann og
rifjaði hún það oft upp í góðu
tómi. En þessi ráðning hennar
varð heldur betur örlagavaldur
í hennar lífi. Hér kynntist hún
seinni manni sínum, Þorkeli
bónda á Akurtröðum, og hófu
þau sameiginlegan búskap með
blandað bú. Hennar hlutverk
var mestmegnis innivinnan og
var það gert af miklum mynd-
arskap og vel tekið á móti gest-
um og gangandi. Þegar tók að
hægjast um og synirnir að
mestu uppvaxnir byrjaði Maddý
að sækja atvinnu utan heimilis.
Ekki var úr mörgu að velja þar
sem Grundarfjörður var og er
sjávarpláss svo fiskvinnsla varð
fyrir valinu. Nú var ekki til bíll
á heimilinu á þessum tíma en
Finnur átti skellinöðru og þá
skellti hún sér bara fyrir aftan
hann og saman þutu þau til
vinnu og heim á hverjum degi
en þegar skólabíllinn byrjaði að
ganga fékk hún far með honum.
Seinna tóku hjónin bílpróf og
fengu sér Volkswagen-bifreið
sem bætti ferðamáta þeirra til
muna. Við andlát Þorkels
treysti Maddý sér ekki til að
búa ein í sveitinni og festi kaup
á litlu raðhúsi í Grundarfirði, en
hún fór oft og dvaldi í sveitinni
sinni, sérstaklega á vorin og
sumrin þegar hún var að passa
æðarvarpið og safna dún. Síð-
ustu æviárin dvaldi Maddý í
íbúð er var byggð fyrir eldri
borgara hjá Dvalarheimilinu
Fellaskjóli og þegar heilsan bil-
aði flutti hún inn á heimilið og
naut umönnunar og hjúkrunar
þess góða fólks er þar vinnur.
Færum við þeim kærar þakkir
fyrir.
Þessi lilja er mér gefin af guði
hún grær við hans kærleik og náð,
að vökva hana ætíð og vernda
er vilja míns dýrasta ráð.
Og hvar sem að leiðin mín liggur
þá liljuna í hjartastað ber,
en missi ég liljuna ljúfu
Þá lífið er horfið frá mér.
(Þorsteinn Gíslason)
Finnur og Jónheiður.
Í dag kveðjum við tengda-
móður mína, sem var mér eins
og önnur móðir. Við náðum
strax vel saman, þegar ég kom
rétt rúmlega 17 ára gömul fyrst
að Akurtröðum, með Gunna
mínum. Við höfum brallað mikið
saman í gegnum tíðina, búið
saman, unnið saman, eldað sam-
an, prjónað saman, ferðast sam-
an, sungið saman og bara verið
mjög góðar vinkonur.
Maddý var listakona, lista-
verkin sem hún lætur eftir sig í
hannyrðum eru einstök, stórar
og litlar ísaumsmyndir, hekluð
rúmteppi, prjónaðir dúkar og
margt fleira. Á vorin gat hún
varla beðið eftir því að komast
út í garð, að hlynna að blómum
og trjám, gróðursetja, setja nið-
ur kartöflur og rækta græn-
meti. Hún gaf sig að þeim verk-
efnum sem hún var með þá
stundina.
Það var góður tími þegar við
vorum með ferðaþjónustu á
Þórdísarstöðum og Akurtröð-
um, þá var Maddý alveg í ess-
inu sínu, henni fannst svo gam-
an að taka á móti fólki og vildi
allt fyrir það gera. Henni fannst
alltaf svo leiðinlegt að hafa ekki
lært að tala ensku svo hún gæti
spjallað við fólkið, en einhvern
veginn komst allt til skila og
allir fengu matarást á henni.
Maddý fannst alltaf gaman
þegar fólk kom saman, henni
fannst einstaklega gaman að
syngja í góðra manna hópi, og
að fara á tónleika með henni
var yndislegt, að sjá upplifunina
og gleðina hjá henni.
Það hefur alltaf verið stór
barnahópur í kringum hana,
fyrir utan strákana hennar,
voru alltaf krakkar í sveit á Ak-
urtröðum í lengri og skemmri
tíma. Þegar barnabörnin komu
til sögunnar fóru þau að koma í
sveit á sumrin, sum á hverju
sumri. Börnin okkar Gunna,
Selma Rut og Þorkell Máni,
voru svo heppin að fá að alast
upp í nágrenni við ömmu og
afa.
Eftir að Þorkell féll frá flutti
Maddý út í Nes, eins og sagt er
í framsveitinni þegar farið er í
Grundarfjörð, og bjó sér fallegt
heimili á Sæbólinu og síðar í
íbúðum aldraðra á Hrannar-
stígnum. Henni fannst alltaf
gaman að hafa fallegt í kringum
sig.
Síðustu tvö árin hefur hún
verið á Dvalarheimilinu Fella-
skjóli, og notið góðrar umönn-
unnar þar. Hún var alltaf svo
þakklát starfsfólkinu og vil ég
þakka fyrir einstaka hlýju og
umhyggju sem tengdamóðir
mín fékk á Fellaskjóli, sérstak-
lega síðustu mánuði.
Þakklæti er mér efst í huga
nú þegar við kveðjum, ég á eftir
að sakna stundanna sem við átt-
um saman, í spjalli, söng og
lestrarstundum, en ég veit að
Maddý er komin á góðan stað
þar sem Þorkell og Böðvar hafa
tekið á móti henni.
Ég læt hér fylgja hluta af
uppáhaldslagi hennar, Liljunni
eftir Þorstein Gíslason og
Skarpheiði Gunnlaugsdóttur.
Ég leit eina lilju í holti,
hún lifði hjá steinum á mel.
Svo blíð og svo björt og svo auðmjúk
en blettinn sinn prýddi hún vel.
Ég veit það er úti um engi
mörg önnur sem glitra og skín.
Ég þræti ekki um liti né ljóma,
en liljan í holti er mín.
Þessi lilja er mín lifandi trú,
þessi lilja er mín lifandi trú.
Hún er ljós mitt og von mín og yndi,
þessi lilja er mín lifandi trú.
(Þorsteinn Gíslason)
Olga Sædís Einarsdóttir.
Margar bestu æskuminning-
arnar eru frá yndislegu sveit-
inni okkar, Akurtröðum í Eyr-
arsveit, hjá ömmu og afa.
Á Akurtröðum er fallegasta
útsýni í heimi og ævintýraheim-
ur að dvelja í; fjöllin, klettarnir,
dalirnir, sjórinn, fjaran, vatnið,
lækirnir, hólarnir, mógrafirnar,
fjósið, hlaðan, fjárhúsið, réttirn-
ar, háaloftið, kjallarinn, sólar-
lagið, myrkrið, dýrin. Og fólkið
okkar. Fyrir börn að vera
þarna, stundum í langan tíma
og stundum stuttan, var æv-
intýri líkast.
Mamma og pabbi fóru alltaf í
sveitina með okkur systkinin á
sumrin og stundum í fríum og
um jól og áramót. Þá var alltaf
mikið um að vera og mikil gleði.
Við fengum að hjálpa til; að
taka þátt í heyskap og leika í
hlöðunni, halda í eða rýja kind-
ur, sækja kýrnar og mjólka eða
stússast í fjósinu með afa, fara
á hestbak eða í berjamó, skoða
fuglalífið og tína æðardún í fjör-
unni, baka kökur, elda mat eða
stússast í garðinum með ömmu
eða fara í heimsókn á næstu
bæi. Við hugsum hlýtt til þess
tíma.
Bílferðin í sveitina var til-
hlökkun sem mamma og pabbi
áttu þátt í að búa til. Þegar
komið var að Vegamótum stytt-
ist í að við kæmum í sveitina.
Kerlingarskarð, þar voru sagð-
ar sögur af tröllum, Berserkja-
hraun, þar var stoppað og borð-
að nesti, Eyrarsveitin, þar voru
taldir upp allir bæirnir, hliðið
opnað á Akurtröðum og þá ann-
aðhvort fengum við að stýra
bílnum hjá pabba eða hlupum
að Akurtröðum, þar sem amma
og afi tóku á móti okkur með
nýbakaða skúffuköku og ískalda
mjólk úr fjósinu. Það var gagn-
kvæm tilhlökkun og hlýja sem
við fundum fyrir.
Pabbi var mikill mömmu-
strákur og við tókum eftir því
systkinin að það var mjög kær-
leiksríkt samband þeirra á milli
sem smitaðist til okkar og
mömmu. Amma var á sautjánda
ári þegar hún átti pabba og
hann ólst upp hjá móðurömmu
sinni í Reykjavík en fór alltaf á
sumrin og í öllum fríum í sveit-
ina til ömmu, afa og bræðra
sinna.
Fallega amma okkar gaf mik-
ið af sér og var alltaf með hug-
ann hjá fólkinu sínu, hún spurði
frétta af okkur og síðar afkom-
endum okkar og var áhugasöm
um hvernig þeim vegnaði. Hún
lagði ást við hannyrðir sínar og
prjónaði mikið á afkomendur
sína.
Það segir margt um lífið á
Akurtröðum og fjölskylduna
sem óx í kringum ömmu og afa
að í mörg ár hafa amma, strák-
arnir hennar og fjölskyldur
þeirra komið árlega saman á
Akurtröðum í lok júní hvert
sumar. Þá eru fagnaðarfundir
og hefur þessi árlegi hittingur
tengt okkur afkomendur þeirra
betur saman.
Við kveðjum nú yndislega
ömmu sem við systkinin og fjöl-
skyldur okkar munum alltaf
búa að því að hafa átt að.
Signý Marta Böðvarsdóttir.
Nú þegar ég kveð Maddý á
Akurtröðum minnist ég konu
sem hafði yndi af söng og fal-
legu handverki, konu sem var
sístarfandi, gerði það sem
þurfti að gera á heimilinu, vann
mörg ár í fiski en hafði samt
tíma til að sinna handavinnu
sem margir nutu góðs af. Hún
var hjálpsöm kona og alltaf
tilbúin að leiðbeina manni,
gagnrýndi líka en aldrei þannig
að það særði mann. Tilbúin að
deila góðum uppskriftum og á
ég tvær góðar uppskriftir frá
henni, fallega handskrifaðar á
blað sem ég geymi vel. Lagtert-
ur og niðursoðnar rauðrófur
sem eru enn notaðar fyrir jólin
og stundum oftar.
Ég minnist hennar á manna-
mótum og í ferðalögum sem við
sveitungarnir fórum í alltaf til í
að syngja og gleðjast og eru tvö
lög sem hún hafði sérstakt dá-
læti á mér minnisstæð: „Hvar
ertu vina“ og „lagið úr Rauðu
myllunni“. Hún söng þau af
mikilli innlifum með sinni tæru
og fallegu rödd. Hún var falleg
kona með með skemmtilegt tif-
andi göngulag, sérstaklega fal-
legt bros og spékoppa.
Eftir að hún hætti að vinna
og bjó í Grundarfirði var ég í
heimilishjálp hjá henni í nokkur
ár. Það var lærdómsríkur tími
og skemmtilegur, hún var oft að
rifja upp gamla tímann og sagði
manni margar sögur um hvern-
ig lífið hefði verið á árum áður,
t.d fannst mér borgarbarninu
skrýtið að rétt fyrir 1960 hafi
ekki verið rafmagn á hverjum
bæ og minntist hún þess að það
kom til þeirra rétt fyrir jólin og
var beðið með bakstur og þrif
þangað til það var komið. Oft
þegar ég mætti til hennar var
einhver skemmtilegur „diskur“
í spilaranum því hún hafði
mikla ánægju af að hlusta á
skemmtileg lög og söng þá með.
Það var ýmislegt gert á þess-
um tíma þó það tilheyrði
kannski ekki alveg því sem ég
„átti“ að gera. Fyrir jólin sátum
við stundum við eldhúsborðið
og pússuðum silfrið, bráðnauð-
synlegt í jólaundirbúningnum,
hengja upp jólaseríu, hjálpa
henni í tölvunni eða hún var að
sýna mér myndir sem hún hafði
fengið sendar, oft flettum við
líka gömlu myndaalbúmunum,
þrifin urðu bara skemmtilegri á
eftir. Hún var alltaf með eitt-
hvað á prjónunum, lopapeysur
eða ungbarnaföt og allt þar á
milli. Eitt sinn var hún að
prjóna peysu á væntanlegt
langömmubarn, farin að nálgast
áttrætt, þá fann hún villu neðst
á bolnum og hún nærri hálfnuð,
átti hún að rekja þetta upp eða
eins og ég sagði „bara láta sem
hún sæi þetta ekki“, en nei, hún
rakti þetta upp og byrjaði upp á
nýtt. Svona var vandvirknin
hennar upp á hundrað.
Ég kveð góða konu, Maddý á
Akurtröðum, með þessum texta
sem var kallaður Þjóðsöngur
Eyrsveitunga og ómaði oftar en
ekki í stofunni hjá þeim.
Ég heyri rödd hennar í hug-
anum.
Kvöldið er fagurt, sól er sest
og sefur fugl á grein.
Við skulum koma vina mín
og vera saman ein.
Ég þekki fagran lítinn lund,
hjá læknum upp við foss.
Þar sem að gróa gullin blóm,
þú gefur heitan koss
(I.Þ.)
Innilegar samúðarkveðjur til
fjölskyldunnar.
Sigríður Diljá,
Nýjubúð.
Marta Kristín
Böðvarsdóttir
Ég skrifa þessar
línur nú til minning-
ar um móður mína,
Sigríði Kjartans-
dóttur Thors, en
mamma fæddist á þessum degi
13. maí 1927 og dó þennan sama
dag 2020. Það er erfitt að missa
foreldri og mikil tímamót í lífinu
að tilheyra allt í einu elstu kyn-
slóðinni, enginn eftir til að leita
að upplýsingum hjá og minning-
um um forfeður sína eða löngu
liðna atburði. Þegar það er um
seinan þyrmir yfir sú hugsun að
maður hefði getað nýtt tímann
betur, hlustað betur, spurt meira
en umfram allt notið samverunn-
ar oftar.
Að hafa fengið að eiga móður
hjá sér sem var líka vinkona og
fyrirmynd eru forréttindi. Enn
frekar eru það forréttindi að geta
minnst hennar með þeirri virð-
ingu og ást sem hún kallaði fram.
Með sinni fölskvalausu ást, góð-
mennsku, virðingu og húmor
kallaði mamma fram það besta í
sínu samferðafólki. Hún var í
mínum huga sveipuð ljósi sem
smitaði út til þeirra sem voru í
kringum hana. Hún reyndi alltaf
að sjá það jákvæða í öðrum en
þegar það var henni um megn þá
þagði hún eða sagði lítið. En með
þögninni tjáði hún oft meira en
orðin hefðu gert.
Sigga Thors eins og hún var
alltaf kölluð ólst upp á kærleiks-
ríku menningarheimili með for-
eldrum og þrem eldri systkinum.
Þar ríkti yfirvegun og ró en þó
gleði og mikil virðing fyrir lífinu í
öllum sínum margbreytileika.
Hún ólst upp við mikið og gott at-
læti, leið aldrei skort og var um-
vafin hlýju frá góðu fólki. Þessa
minntist hún oft með miklu þakk-
læti og sagðist hafa fengið bestu
foreldra sem nokkur hefði getað
óskað sér. Veganestið sem hún
✝
Sigríður Thors
fæddist 13. maí
1927. Hún lést 13.
maí 2020.
Útför Sigríðar
fór fram 28. maí
2020.
tók með sér frá upp-
eldinu var hennar
góða lund, víðsýni
og virðing fyrir
samferðamönnum
sínum óháð stöðu
eða aldri.
Ég er full þakk-
lætis fyrir hennar
óeigingjörnu ást,
hennar stuðning í
blíðu og stríðu, hlát-
urinn og hvernig
hún gat séð hið spaugilega,
hvernig hún kynnti mér mátt og
fagurfræði lista, hvort sem var
tónlist, dans, málaralist eða listin
sem upplifa má í fegurð náttúr-
unnar, dýra og jurta. Hún naut
þessara lista af öllu hjarta eða
frekar hún lifði sig inn í fegurð
þeirra, varð eitt með henni. Hún
tjáði hrifningu sína yfir fegurð-
inni með öllu sínu látbragði,
ósjaldan grét hún yfir fallegri
tónlist eða dansi. Hennar helsta
ástríða eftir að hún varð ekkja
var að dansa og útfæra jafnvel
einfalda dansa á sinn þokkafulla
og fallega hátt svo að eftir var
tekið.
Nú ári eftir að hún kvaddi, há-
öldruð, finn ég jafnvel betur en
oft áður að ég leita í huganum að
hennar leiðsögn og velti fyrir mér
hvernig hún myndi bregðast við
aðstæðum. Ég finn fyrir brosi
hennar, hönd hennar á vanga og
heyri hvetjandi rödd hennar. Það
er erfitt að kveðja manneskju
sem maður elskar út af lífinu og
hefur fylgt manni allt lífið, verið
svo stór hluti af sigrum mínum og
alltaf til staðar þegar verr áraði í
lífinu. Aldrei spör á ást sína eða
tímann sinn fyrir okkur afkom-
endurna, börn og barnabörn.
Ég minnist elsku mömmu á
þessum afmælis- og dánardegi og
óska þess að hennar fallegu eig-
inleikar megi lifa áfram, þótt hún
hafi kvatt. Blessuð sé minning
minnar elskulegu móður, Siggu
Thors.
Margrét Þórdís
Stefánsdóttir
Sigríður Thors
Sálm. 9.11
biblian.is
Þeir sem þekkja
nafn þitt treysta
þér því að þú,
Drottinn, bregst
ekki þeim sem til
þín leita.Minningarkort á
hjartaheill.is
eða í síma 552 5744