Morgunblaðið - 05.05.2021, Blaðsíða 36

36 MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 5. MAÍ 2021
ir hana á Bretlandi, nánar tiltekið í Eastborn.
,,Já mamma og pabbi vildu að ég lærði á
heiminn og myndi tileinka mér fleiri tungumál.
Ég þótti mjög þroskuð eftir aldri enda gerði ég
snittubrauð og stýrði heimilinu með harðri
hendi þegar mamma var í flugi erlendis og ég og
pabbi með heimilið. Ég gekk í málin og gerði
bara það sem þurfti. Pabbi vann mikið á þessum
tíma en við vorum mjög dugleg öll og gerðum
það sem gera þurfti til að láta hlutina ganga
upp.
Mamma vann fyrir Icelandair í tæplega
fimmtíu ár og pabbi kenndi tækniteiknun í Iðn-
skólanum og var með sína eigin teiknistofu. Svo
byggði hann fyrir fjölskylduna stórt og fallegt
hús sem hefur verið í gegnum árin eins konar
miðstöð fyrir okkur fjölskylduna.
Ég var fullorðinslegur unglingur þarna fimm-
tán ára að aldri, en samt svo mikið barn.“
Hlutirnir geta alltaf verið verri
Sólveig dvaldi hjá fjölskyldu í Eastborn í tvo
mánuði og átti dásamlegan tíma þar sem hún
lærði aðeins meira á lífið og tilveruna.
„Ég hitti strák og kom svo með óvæntan
glaðning heim. Ég hafði ekki hugmynd um það
enda hafði ég ekki verið í neinum nánum sam-
skiptum við stráka áður en ég fór í skólann er-
lendis. Í raun vissum við ekki að ég hefði komið
ófrísk heim fyrr en um jólin og barnið fæddist
síðan í mars.“
Sólveig man ennþá viðbrögð foreldra sinna
sem stigu ölduna með henni og í raun færðu sig
nær henni.
„Mér er minnisstætt hvað pabbi sagði. Að
þetta hefði getað verið verra. Að börn væru
blessun og barn væri bara velkomið og jákvætt.
Að það væri gott að ég hefði ekki verið í neinu
rugli. En að sjálfsögðu hefðu allir óskað að ég
ætti barnið tíu árum seinan.“
Sólveig skráði sig í Tjarnarskóla sem hún
gerði til að undirbúa sig betur til að ná mark-
miðum sínum þar sem hana langaði að komast
inn í Verslunarskóla Íslands.
„Á þessum tíma hafði ég eignast litla systur
sem var fimm ára að aldri sem gerði það að
verkum að fjölskyldan var með
eitt lítið barn á heimilinu. Við-
horfið var að það munaði ekki um
eitt lítið barn í viðbót.
Ég fór ekki í Tjarnarskóla af því ég væri orð-
in ólétt en það kom sér vel að vera í litlum per-
sónulegum skóla og ég á bara góðar minningar
frá þessum tíma þó oft hafi þetta verið erfitt. Ég
eignast síðan dóttur mína rétt fyrir páskafrí. Ég
náði að halda áfram í skólanum og að klára sam-
ræmdu prófin en mamma og pabbi skiptust á að
koma með barnið til mín í hádeginu svo ég gæti
gefið henni brjóst.“
Það er alltaf flókið fyrir ungling að ganga
með og eignast barn að hennar mati. Þess
vegna getur hún ekki mælt með því fyrir neinn.
„Ég er samt mjög heppin með
meðgöngurnar mínar og þá stað-
reynd að ég virðist búin til þess að
fæða börn. Ég hefði aldrei getað
gert þetta ein án mömmu og
pabba en við fundum út úr
þessu saman. Síðan þegar
sumarið kom þá fórum
við út í húsið okkar á
Spáni og síðan komst
ég inn í Versl-
unarskólann um
haustið eins og ég
hafði sett mér mark-
mið um.“
Þurfti ekki að fórna
neinu með komu barnsins
Það kom aldrei til greina að
Sólveig þyrfti að fórna draumum
sínum fyrir barneignir.
,,Ég elskaði dóttur mína út af lífinu og það
gerðu foreldrar mínir líka en mér er svo minn-
isstætt eitt sem pabbi sagði sem var að lítil börn
þurfa ekki alltaf þrjá fullorðna aðila til að sjá um
sig daglega. Við gætum staðið saman og skipst á
með hana.“
Á þessum tíma bjó Sólveig með foreldrum
sínum. Eftir tvö ár í Verslunarskólanum áttaði
hún sig á að hún vildi læra að hanna og teikna
og því skipti hún yfir í Iðnskólann. Hún fór í
tækniteiknun og útskrifaðist þaðan árið 1994.
,,Mig langaði alltaf að læra innanhúss-
arkitektúr og að læra það á Ítalíu. Mig langaði
ekki til Danmerkur en hafði augastað á Ítalíu.
Ég fékk inni í góðum skóla þar og tekin var
ákvörðun um að ég færi út í þetta mikla nám og
að dóttir mín yrði heima hjá foreldrum mínum á
meðan. Hún var þá fjögurra ára að verða fimm.
Ég kom heim til hennar alltaf þegar ég gat, á
jólunum, um páska og yfir sumarið. En í þá
daga voru ekki tölvur eða sama aðgengi að sím-
um. Svo við gerðum þau plön að ég myndi heyra
í þeim á hverjum sunnudegi.“
Var ekki erfitt að lifa drauminn en að sama
skapi að fara út og skilja barnið eftir?
,,Mig langaði að mennta mig meira og á þess-
um tíma var ekki hægt að mennta sig í mínu fagi
á Íslandi. Svo þetta var smá föndur. Pabbi var
algjörlega á því að ég skyldi mennta mig á besta
stað og að við þyrftum ekki öll alltaf að vera með
börnin. Þetta væri grunnurinn að minni framtíð
og ég skyldi bara fara og láta drauma mína ræt-
ast.“
Þar sem tímarnir eru aðrir í dag þá ætti eng-
inn að láta barneignir stoppa sig í að fara til út-
landa í nám, að mati Sólveigar.
„Ég var 25 ára þegar ég útskrifaðist og hefði
kannski getað frestað því að fara út þar til dóttir
mín yrði eldri. En í dag eru málin öðruvísi. Það
er hægt að fara til útlanda með börn og fá leik-
skóla og meiri stuðning en á þeim tíma sem ég
fór út. Eins hefði umhverfið verið öðruvísi í
Danmörku, en mig langaði ekki í skóla þar á
þessum tíma.“
Faðir hennar var viðstaddur fæðinguna
Hvað með barnsföður þinn? Varstu í sam-
bandi við hann eða ástfangin af honum á þess-
um tíma?
„Nei alls ekki. Við vorum bæði ung. Hann var
átján ára þegar ég kynntist honum og bjó í
Barcelona. Dóttir mín hefur aldrei hitt pabba
sinn og aldrei verið í neinu sambandi við fjöl-
skyldu hans. Við áttum hana alveg skuldlaust.
Pabba og okkur öllum þótti mikilvægt að hlut-
irnir væru uppi á borðinu svo við höfum alltaf
Morgunblaðið/Kristinn Magnússon
Eins og sést á þessari mynd þá fellur liturinn Kyrrð einstaklega vel inn í um-
hverfið á heimilinu þar sem grunnlitirnir eru grábrúnir og svartir.
5 SJÁ SÍÐU 38
Fjölskyldan situr alltaf saman á
kvöldin og borðar. Það skiptir
Sólveigu miklu máli.
Fjölskyldan málaði heimilið saman í
vetur sem tókst mjög vel. Það er einn
og sami litur á öllu húsinu. Liturinn
heitir Kyrrð og er úr Slippfélaginu.
Sólveig og Hilmir hafa
verið kærustupar lengi
en gengu í hjónaband í
apríl á þessu ári.
Guðrún Clausen lauk tæplega
fimmtíu ára ferli sínum sem flug-
freyja fyrir tveimur árum. Hér eru
mæðgurnar saman í flugi.
Sólveig og Hilmir
ásamt börnum sínum
tveimur; þeim Heklu
Rán og Víking Rafns.