Skólablaðið

Volume

Skólablaðið - 15.11.1977, Page 30

Skólablaðið - 15.11.1977, Page 30
- Ertu lofthræddur? - Eg horfi stundum á krakkana í garðinum. - En þú ert lofthræddur? Þögn. - Já. - Eg kann vel við þig. - Þú ert skrýtin stelpa. Sá minnsti nennir ekki lengur að vera með. Hann er orðinn eldrauður i framan af hlaupunum og munnurinn er samanherptur. Hann sezt niður i grasið og fylgist með hinum þjóta fram og aftur eins og kappakstursbílar. Æ, þetta er ekkert skemmtilegt, þó að Benni á nítján segi það, og hann klemmir aftur augun og - bomm - lætur sig detta á bakið. Dauður. Steindauður. Svo opnar hann augun og fer að skoða himininn. Þarna er eitthvert fólk á efstu hæðinni að glápa. Það bara glápir og glápir. A hann. Oj. Hann ullar upp í loftið... Fyrsti tími. Hafsteinn merkir við nemendurna, sem eru jafn þungbúnir og haustveðrið. Honum líður alltaf eins og öldungi við þetta og reynir að hraða því. - Friðrik? Lágt já. - Ég man ekki hvort þú mættir á mánudaginn. - Eg mætti of seint. - Það er nefnilega það. Hann merkir mætingu. Friðrik bölvar límmiðanum í hljóði. - Jæja, syngur Hafsteinn og tyllir sér á fremsta borð, vegur bók í hendi. Svona, reynið nú að vera aðeins skemmtilegri, - það er hörmu- legt að sjá ykkur. - Að vísu er ég sammála ykkur í því, að Rumney er hundleiðinlegur höfundur. Hann er svona einn af þessum þungbúnu fræðimönnum sem eru að sligast undan voli heimsins og gáf- unum í sjálfum sér. Það kann aldrei góðri lukku að stýra að vera of gáfaður. Hann glottir. Hina vegar hefur ennþá enginn drepizt af því að læra ensku. Heyrðu mig, friðrik, - ertu nokkuð sofn- aður? - Nei. - Hress? - Jé, já. Hann lagar sig i sætinu og lítur í kringum sig... Herbergi Ernu er hlaðið þögn. Það er hennar þögn, og Friðriki er fyrirmunað að ónáða slíka þögn. Hann stendur við gluggann og sér ekki út fyrir rúðunni. Jafnvel kvöldið læðist inn. Litla vekjaraklukkan hefur fundið sinn vitjunartíma og sendir hverri sekúndu um loftið eins og það séu hennar elgin sekúndur. Sjálf stendur hún við skrifboröið að fást við einhver blöð, sem skrjáfar ósköpin öll í. Þögn. Friðrlk skoðar veggina af nýjum áhuga. Þama hangir lítil, afrísk flauta og þegir líka. Hann reynir að ímynda sér hvernig hljóðið í henni sé. Svo veitir hann því athygli, að litla vatns- litamyndin við hlið hans er skökk á veggnum. Það er snotur innsýn í friðsælt skógarrjóður með lít- illi tjörn og fáeinum fuglum að busla. Er hann kom fyrst í þetta herbergi bauð hann velkominn þessi litla mynd. Mikið hræðilegra hallar hún. Hann réttir hana við. Það róar hugann að rjóðrið skuli aftur komið á réttan kjöl. Þetta er góð mynd. Fuglamir segja honum að rjúfa þögnina. - Við ættum að vera þarna. - Við ættum að sitja í þessum skógi, vlö tjörnina, og hafa enga þörf fyrir annað en okkur sjálf. Hann brosir til hennar og lítur strax aftur á myndina. - Við gætum bara setið allan daginn og horft á fuglana í vatninu. Svo gæti ég byggt lítiö skýli svo okkur yrði ekki kalt, - ja, ég gæti að minnsta kosti reynt (hlær), og ef okkur hungraði - hvað helduröu? Ætli við gætum ekki bara látið nægja að tína ber og ávexti úr trjánum? Þögn. Hún horfir upp í loft, andvarpar og lítur á hann: - Friðrik, ég er hætt í leikjum. Hann þekkir ekki röddina Hann er ennþá i skóginum og þekkir ekki rödd- ina. - Þú getur mín vegna haldið áfram að búa til litlar myndir og heima til að flýja inn í. En ekki blanda mér inn í það. Eg hef ekki áhuga. Eg lifi innan um raunverulegt fólk. Hann gerir ráðleysisleit að skýringum. - Eg skil þetta vel. - Ha? (Hann hækkar róminn) - Fyrirgefðu, - ég skil þetta svo vel. Þú ert svo rík í þér'og þarft að hafa stórt, opið svæði með fullt af iðandi fólki í kringum þig. Ég skil það. En leyfðu mér þá að minnsta kosti að elta þig. Hann brosir, og það vottar ennþá fyrir brosi í brosinu. Ema hristir höfuðið: - Eg skal segja þér hvað Hanna sagði um þig. Hun sagði mer að sér liði illa þegar þú værir nálægt. Þú ert alltaf í einhverjum þönkum, í staðinn fyrir að taka þátt í lífinu í kringum þig. Maður getur orðið vitlaus. Erna, þetta er í fyrsta sinn sem ég hef list á að bragða á mínu eigin lífi, - ég nýt þess eins mikið og hægt er síðan ég hitti þig. Ekki taka það frá mér, Ema. - Hættu þessu, þú ert eins og kelling. - Eg er búin að fá nóg, Friðrik, - þú ert tæmdur. Hann grípur báðum höndum í brún skrifborðsins, eins og borðið geti fremur náð til hennar en hann sjálfur, og sjálfur. - Ema, ég sver að ég skal ekki vera neinn böggull á þér. Leyfðu mér bara að vera áfram til í þér. Þú getur alltaf gert það sem þú vilt: Ef þig langar að gera eitthvaö þá þarftu ekkert að hugsa um mig. Og ég get áreiðanlega gert ýmislegt fyrir þig. - Þú ert hlægilegur, Friðrik.' - Já. - Þú, - þú ert enginn andskotans karlmaðurj - Leyfðu mér þá að vera eitthvað annað.' Hann sér orðin setjast í augu hennar, eitt af öðru eins og kviðdómendur og horfa á sig (...vera ...eitthvað...annað.), - en herbergið er dauða- hljótt, þar til hún segir svo lágt að varla heyrist: - Ha? Og hann sér að það er út í hött. Hann finnur það. Hann heyrir það á raddblæ þessa orðs. En hann skilur bað ekki. Nú væri gott að fá hana aftur, þögnina sem kvaldi hann fyrir augnabliki. Þá gæti maður þó alltaf ímyndað sér að allt væri eðlilegt. - Jú, Friðrik, - þú ert reyndar karlmaður. Þú ert eins og allir karlmenn. Þeir halda lífið á enda að þeir séu svo stó að þeir séu svo stórir, en geta svo ekki staðið uppréttir án þess að vera studdir. Fullir af sjálfsblekkingu, en um leið logandi hræddir um að einhver dragi niður um þá. Það er hlægilegt. Og þú ert hlægilegur. - Nei,' Friðrik, þú hefur ekkert að segja í mínu lífi. Ég á margar hliðar sem þú hefur aldrei kynnzt, og hefðir aldrei getað kynnzt vegna þess hvað þú ert fátækur af þeim sjálfur. Og ég skal áfram fá eitthvað út úr öllu sem ég kem nálægt. Læra á fólk, Friðrik, læra á fólk. Eins og þessa litlu flautu. Þú ert bara fyrir mér, Friðrik. Hann heyrir hvað hún segir en trúir ekki að hann skilji það. Orðin hljóta að þýða eitthvað annað. En þau eru annað. En orðin eru bara ítrekun augnanna. Og þegar hún segir að öllu sé lokið, byrjar setningin að bergmála í höfði hans áður en hún mælir. Og hann gengur út eins og á hurðinni sé skilti sem segi að maður eigi að ganga út. Og hann stendur í kvöldinu með hendur i vösum og er allur svo undarlega tómur., ., nLeyfðu mé.r..þá- að vera eitthvað annað.'" Hann skoðar orðin eins og af forvitni; veltir þeim fram og forvitni; veltir þeim allt um kring eins og hag- smið í mlnjasafnl, fullur áhuga að fá úr þeim nokkra niðurstöðu. Hann finnur rjóðrið í skóginum kveðja hugann og líða brott. Hann veltir því fyrir sér hvert þau séu að fara það sé að fara. Og hann rótar afhuga með fætinum og stendur við bilað götuljós í húminu með fangið fullt af orðum sem enginn nennir að taka við... Venjulegt miðdegi eðlilegs dags. Hafsteinn er laus í dag. Hann gengur hröðum skrefum gegnum suðandi nemendamassann í ganginum og að kennara- stofunni. ðttar er inni að leggja kapal. Hann svindlar. Hafsteinn fer að einu borðinu, tekur saman fáeinar bækur og stingur í töskuna. - Æ, já, Hafsteinn. Rektor bað mig að senda þig inn til sín. Hann lítur upp: - Veiztu vegna hvers? - Ekki hugmynd. Gosinn undir drottninguna. Hafsteinn lokar töskunni og gengur að fata- henginu. Hann tekur frakkann niður, en stendur svo andartak og virðir fyrir sér auðan snagann. Loks hristir hann af sér hugsanirnar og gengur að dyrunum: - Bless. - Bless, segir öttar við kapallnn. Dyrnar lokast hljóðlega. Áleiðinni Á leiðinni mætir hann Ernu. Fyrst augunum, sem brosa fallegar en nokkum tíma... Friðrik sat heima hjá sér og át. Risastórar kjötbollur (alveg makalaust, hvað kjötbollur móður hans urðu alltaf stórar), sem fylltu íbúðina notalegum saðningarilmi. Og mjölmiklar kartöfl- umar, sem hann stappaði niður í sósuna til þess að ná henni betur upp, nutu sín vel í slíkum fél- agsskap. Þó var enginn kominn til með að segja að hvítkálshausinn, já, eða jarðaberjasultan, sem móðir hans var svo forsjál að kaupa í heildsölu, Framhald bls. 22.

x

Skólablaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Skólablaðið
https://timarit.is/publication/782

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.