Morgunblaðið - 15.07.2021, Blaðsíða 45

MINNINGAR 45
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 15. JÚLÍ 2021
✝
Elín Erlends-
dóttir fæddist
9. mars 1932 á
Brekkuborg í Fá-
skrúðsfirði, næst-
yngst 6 systkina,
sem nú eru öll látin.
Hún lést 27. júní
2021.
Foreldrar henn-
ar voru Jóhanna
Helga Jónsdóttir og
Erlendur Jónsson.
Elín var ung send í vist, eins
og þá tíðkaðist, enda ekkert ríki-
dæmi á Brekkuborg á þeim ár-
um.
Hún fluttist til Reykjavíkur á
táningsaldri og stundaði m.a.
annars vinnu á Hótel Borg, þar
sem hún kynntist mannsefni sínu,
Haraldi Erni Tómassyni. Þau
bjuggu um skeið í leiguhúsnæði,
lengst af á Aragötu 1 þar sem
synir þeirra Hörður,
Gunnar og Trausti
fæddust. Skömmu
fyrir 1960 eignuðust
þau eigið húsnæði í
Álfheimum 30, þar
sem þau bjuggu allt
þar til þau fluttu að
Rauðagerði 20,en
þar bjuggu þau nán-
ast til dauðadags.
Skömmu eftir
1965 hófu þau að
reisa sumarhús í landi Grímsness
skammt frá Álftavatni. Elín vann
mest við þjónustustörf, lengst af
við Hrafnistu í Reykjavík. Árum
saman stundaði hún sundlaug-
arnar í Reykjavík, þar sem hún
synti ævinlega sinn daglega
sprett.
Útför Elínar fer fram frá
kirkju Óháðra í Reykjavík í
dag,15. júlí 2021, klukkan 15.
Elsku amma Elín.
Ég veit ekki hvar ég á að
byrja, þær eru svo ótal margar
minningarnar. Álfheimar,
Brekkuborg, Hrafnista, Rauða-
gerði og svo mætti lengi telja.
Fyrsta minningin mín hjá ykkur
afa Halla í Álfheimunum. Lítil
skotta, sem var alltaf mætt á jóla-
dag, hringdi bjöllunni spennt að
komast til ykkar og hitta alla. Í
Álfheimunum kenndir þú mér að
prjóna þegar ég var aðeins 5 ára
gömul. Allar stundirnar í sum-
arbústaðnum, Brekkuborg, fyrir
austan í þjónalandinu. Þú svo
dugleg, úti alla daga að gróður-
setja og huga að plöntunum og afi
að hlusta á veðurfréttirnar, hann
kunni veðurstöðvarnar utanbók-
ar, það fannst mér skrýtið. Það
var gaman að koma til ykkar í
sveitina, þar var gott að vera og
ég var alltaf velkomin. Svo var
það Rauðagerðið en þar leið ykk-
ur vel. Ég kom til ykkar nær dag-
lega þegar ég var í menntaskól-
anum enda stutt að fara. Kom oft
í mat og til að spjalla. Oft gauk-
aðir þú að mér smáaurum, það
kom að góðum notum hjá fátækri
námsmey. Svo unnum við saman
eitt sumar á Hrafnistu, í matsaln-
um. Þér féll aldrei verk úr hendi
og varst hörkudugleg. Árið 2005
fórum við saman til Kaupmanna-
hafnar með Ásdísi Eiri, mikið var
gaman hjá okkur. Vorum þrjár
saman í herbergi, spókuðum okk-
ur á Strikinu, versluðum, fórum
út að borða og svo var spilað á
kvöldin, dásamleg helgi.
Síðustu árin hafa verið þér erf-
ið, elsku amma mín, og því get ég
trúað að hvíldin hafi verið þér
kærkomin. Það er alltaf erfitt að
kveðja en mikið hefur verið gott
að koma til afa Halla og Gunnars
pabba. Hvíldu í friði og takk fyrir
allt og allt.
Nú ertu héðan hafinn
á hærra og betra svið.
Þar ást og alúð vafinn
en eftir stöndum við.
Þig drottinn Guð svo geymi
og gleðji þína sál.
Í öðrum æðra heimi
þér ómi guðamál.
(Valdemar Lárusson)
Þín
Elín Bubba.
Elsku amma. Það er alltaf svo
erfitt að missa ástvin; þó svo að
maður viti í hvað stefnir verða
fréttir af fráfalli oft svo óbærileg-
ar. En eftir sitja fallegar minn-
ingar. Flestar tengjast þær
ömmusveit þar sem þið afi höfðuð
byggt ykkur sumarbústaðinn
Brekkuborg og ræktað svo fal-
lega í kringum hann. Í ömmu-
sveit var alltaf nóg að gera. Það
þurfti að gefa öllum plöntum og
trjám sem gróðursett höfðu verið
vatn, leika í sandkassanum sem
var falinn í kjarrinu, leika í fal-
lega dúkkuhúsinu, ganga einn
hring um sumarbústaðalandið,
fara upp á leikvöll, fara í tásubað í
eldhúsvaskinum, skreppa í sund
á Hraunborgum, stelast í smá
kandís og svo var tekið í spil á
kvöldin, ýmist kana eða Trivial.
Það var líka gott að koma inn í
Rauðagerði. Þar tók afi Halli á
móti manni á sínum stað, í sóf-
anum á móti eldhúsinu, á meðan
amma sýslaði eitthvað í eldhús-
inu. Þegar ég var orðin nógu
sjálfbjarga hjólaði ég stundum úr
Kópavoginum inn í Rauðagerði,
það þótti mér spennandi. Þá voru
þau ófá skiptin sem við amma
lögðum kapal á eldhúsgólfinu og
létum kapalinn spá fyrir okkur
um framtíðina, við spurðum já-
eða nei-spurninga áður en kapall-
inn hófst. Ef kapallinn gekk ekki
upp var svarið við spurningunni
nei, ef hann gekk upp var svarið
já! Spurningarnar voru misgáfu-
legar og var mikið hlegið að nið-
urstöðunum.
Elsku amma mín, eftir sitja
ótal minningar sem ég er afar
þakklát fyrir að hafa átt með ykk-
ur afa. Minning um ákveðna og
sterka konu mun lifa í hjarta
mínu. Ég veit að afi Halli mun
taka á móti þér í sumarlandinu
þar sem þið munuð líklega keyra
um á grárri Ferozu og fylgjast
með afkomendum ykkar dafna.
Þín ömmustelpa,
Eva Hrund.
Elín Erlendsdóttir
✝
Ásta Sigfús-
dóttir var fædd
á Seyðisfirði 9.
ágúst 1930. Hún
lést á Landspít-
alanum Hring-
braut 8. júlí 2021.
Móðir hennar var
Steinunn Þor-
steinsdóttir, f. 15.8.
1905, d. 5.10. 1993
og faðir hennar
var Sigfús Jónsson,
f. 15.6. 1903, d. 20.5. 1993.
Ásta ólst upp hjá móður sinni
og móðurömmu, Ragnhildi
Sveinsdóttur, f. 28.7. 1871, d.
22.2. 1951, á Grund í Svínadal
ásamt systkinum móður: Ingu, f.
4.10. 1902, d. 29.10. 1990, Þóru,
f. 19.9. 1908, d. 16.8. 2000, Guð-
Ásta vann við bókband í Bók-
felli. Hún var handlagin, skarp-
greind og minnug og fylgdist
alla tíð vel með þjóðmálum.
Hún tók virkan þátt í fé-
lagsstarfi heyrnarlausra, ferð-
aðist um landið og sótti sam-
komur. Ásta saumaði og
prjónaði og einnig fannst henni
gaman að spila. Hún var tækni-
glögg, hún nýtti sér tæknina til
samskipta, fyrst með faxtæki,
svo með farsíma og loks spjald-
tölvu.
Þegar Ásta var orðin ein árið
2000 keypti hún sér íbúð á
Grensásvegi 52 og bjó þar í 20
ár. Seinasta árið bjó hún í þjón-
ustuíbúð á Dalbraut 27.
Útför Ástu fer fram 15. júlí
2021 frá Grensáskirkju kl. 13.
Útförinni verður streymt á:
https://sonik.is/asta
Virkan hlekk á streymið má
finna á: https://mbl.is/andlat
mundi, f. 11.10. 1910,
d. 6.11. 2000 og
Þórði, f. 27.6. 1913,
d. 8.8. 2000, Þor-
steinsbörnum. Þegar
Ásta var 10 ára göm-
ul fór hún suður í
Heyrnleysingjaskól-
ann í Reykjavík og
þar eignaðist hún
vini fyrir lífstíð.
Henni leið alla tíð vel
í skólanum. Þær
mæðgur fluttu til Reykjavíkur og
héldu heimili ásamt Þóru og
Ingu, lengst af á Flókagötu 7.
Bjuggu þær mæðgur alla tíð sam-
an og voru þær mjög nánar. Þær
héldu tryggð við heimaslóðirnar
og fólkið þar og dvöldu fyrir
norðan í sumarleyfum.
Nú er hún Ásta, frænka okk-
ar, búin að kveðja eftir stutt en
erfið veikindi. Það var eitthvað
svo sárt að missa hana núna og
geta ekki heimsótt hana oftar,
en sem betur fer vorum við
nýbúin að heimsækja hana rétt
áður en hún veiktist og kvöddum
við hana því glaða og hressa og
er það okkur mikils virði. Hún
kom líka stundum í heimsókn til
okkar, eftir að við fluttum suður,
og voru það ánægjulegir dagar,
ekki síst ef barnabörnin okkar
voru líka í heimsókn, því þá var
farið að læra táknmál og reyna
að tala við Ástu frænku og mátti
þá ekki á milli sjá hver var glað-
astur í hópnum.
Hún var heyrnarlaus frá fæð-
ingu og var hún elsti heyrnleys-
inginn á landinu þegar hún dó.
Hún var í heyrnleysingjafélag-
inu og naut þess að hitta þann
hóp einu sinni í viku í Gerðu-
bergi og borða með þeim góðan
mat og spjalla saman á þeirra
hátt. Hún hefði orðið 91 árs 9.
ágúst næstkomandi. Ásta ólst
upp hjá Steinunni, móður sinni,
sem var henni ætíð alveg sér-
lega góð, og móðursystrum sín-
um tveimur, Ingu og Þóru, og
hugsaði hún mjög vel um þær
eftir að heilsu þeirra fór að
hraka.
Hún var mjög minnug, eins
og mamma hennar, og það var
alla tíð mjög gaman að tala við
hana um gömlu dagana heima á
Grund, því allt mundi Ásta, en á
Grund var hún mikið sem barn,
og seinna kom hún á hverju
sumri norður með móður sinni
og þeim systrum. Voru þær þar
allar í sumarfríum sínum á með-
an þær höfðu heilsu til að
ferðast. Það var okkur krökk-
unum á Grund mikið tilhlökk-
unarefni þegar „systurnar og
Ásta“ komu norður með gjafir
handa öllum, þá var sumarið
komið.
Ásta starfaði lengi við bók-
band í Bókfelli á meðan heilsa
hennar leyfði. Hún var alveg
sérlega handlagin og vandvirk
og naut hún sín vel með prjón-
ana sína en hún var búin að
prjóna þvílík ósköp af útprjón-
uðum vettlingum, peysum og
öllu mögulegu um dagana. Ásta
var mjög blíð og góð manneskja
og naut hún sín best er hún gat
glatt aðra með gjöfum, en það
var ansi oft því mestallt sem hún
prjónaði gaf hún frændfólkinu
sínu, einkum þeim litlu. Hún
fylgdist vel með hvernig frænd-
fólkinu fjölgaði og mundi hún
nöfn og fæðingardaga á þeim
öllum, og naut þess að sjá hvað
krakkarnir stækkuðu frá ári til
árs, enda hafði hún alla tíð mikið
yndi af öllum ungviðum, bæði
börnum og dýrum.
Ásta hefur verið á Hjúkrunar-
heimilinu á Dalbraut 27 undan-
farið og naut þar sérlega góðrar
aðhlynningar, sem við þökkum.
Elsku Ásta, við og öll fjöl-
skyldan þökkum þér fyrir allar
góðu stundirnar sem við höfum
átt með þér í gegnum árin. Nú
vitum við að þér líður vel því það
hefur örugglega verið tekið vel á
móti þér, því það eitt áttir þú
skilið.
Ragnhildur og Sigurður.
Ásta frænka mín Sigfúsdóttir
fæddist inn í heim ævilangrar
þagnar. Við Ásta erum systkina-
börn og man ég fyrst eftir þess-
ari yndislegu frænku minni í
fylgd móður sinnar og móður-
systra. Mér fannst hún hlédræg,
en mjög vinaleg. Maður kom líka
oft í heimsókn á heimili þeirra í
Reykjavík og var þá gjarnan
spurður spjörunum úr um eitt
og annað eins og gengur. Þannig
gengu samræðurnar að Ástu
viðstaddri, en eftir á læddist að
mér sú ónotalega tilfinning að
ein manneskja hefði orðið út
undan. Þrátt fyrir fingramál,
handapat og skriftir gekk Ásta
því miður á mis við margt sem
gerðist í heimi heyrenda, en
maður tók líka eftir því hvað það
virtist auðvelt að gleðja hana.
Þegar félagsskapurinn tók tillit
til hennar naut hún sín meðal
fólks. Hún stundaði sína vinnu
og handavinnu, las töluvert og
síðar meir kom textavarp, dyra-
bjalla með blikkandi ljósi og fax-
tæki svo dæmi séu nefnd, að
góðum notum. Ekki er að efa að
félagsskapur við aðra í sama
báti hafi hjálpað Ástu mikið og
veitt henni mikla gleði. Ásta var
góður félagi og frænka. Hún
hefur nú losnað úr sínum þögla
heimi og andi hennar saknar
örugglega ekki fjötranna sem
hún bar. Við sitjum hér eftir,
uppfull af þakklæti og góðum
minningum.
Með innilegu þakklæti til
þeirra sem önnuðust hana á efri
árum, bæði minna ættingja og
starfsfólksins á Dalbraut.
Sveinn Helgi Guðmundsson.
Kæra Ásta frænka hefur
kvatt þennan heim.
Við systkinin ólumst upp með
Flókagötuna sem fastan punkt í
tilverunni. Þar bjuggu saman
afasysturnar okkar þrjár; Þóra,
Inga og Steina, ásamt Ástu
frænku, dóttur Steinu. Þær
höfðu allar mismunandi hlutverk
á heimilinu og við þekktum þær
á mismunandi hátt. En þar sem
Ásta var heyrnarlaus voru sam-
skiptin við hana með öllum lík-
amanum. Látbragð, bendingar,
skrif og heilu leikritin áttu sér
stað þegar við vorum að tala
saman. Í dag er það ótrúlegt að
ekkert okkar hafi lært táknmál,
en Ásta ólst upp á þeim tíma að
táknmál var ekki hluti af sjálf-
sögðum samskiptum frá upp-
hafi, það kom seinna inn í henn-
ar líf. Því notaðist fjölskyldan
alla tíð við heimatilbúinn sam-
skiptamáta sem var á margan
hátt takmarkaður, en í raun það
eina sem var í boði.
Ásta kenndi okkur mjög
margt um ánægjuna í lífinu.
Hún kunni svo sannarlega að
njóta, hvort sem það var matur,
samvera, umhverfi eða annað.
Hún sá fegurðina í kringum sig.
Ásta kenndi okkur margt um
ósvikna ánægju og ósviknar til-
finningar, gleði, sorg og reiði.
Hún var ekki sú sem faldi hvern-
ig henni leið. Þegar Ásta var
glöð þá var hún glöð, þegar það
fauk í Ástu þá þá fór það ekki
fram hjá neinum. Ásta naut þess
að hitta fólkið sitt uppi í Gerðu-
bergi, hún var félagslynd og var
dugleg að mæta á viðburði Fé-
lags heyrnarlausra.
Þegar Þóra frænka dó, sein-
ust systranna, var Ásta harð-
ákveðin í því að búa ein og fá sitt
sjálfstæði í fyrsta sinn í lífinu.
Hún keypti sér íbúð á Grens-
ásvegi og bjó þar í 20 ár. Allan
þann tíma naut hún góðrar að-
stoðar frá móður okkar og stjúp-
föður, sem sáu til þess að Ásta
hefði allt sem hún þurfti og
kæmist allt sem hún vildi. Ásta
mat sjálfstæði sitt mikils og hélt
því allt þar til heilsunni fór að
hraka. Fyrir ári síðan flutti hún
svo í þjónustuíbúð á Dalbraut,
flutningurinn gekk vel og Ásta
var mjög ánægð með heimili sitt
þar seinasta árið.
Með því að kveðja elsku Ástu,
kveðjum við seinasta hlekk fjöl-
skyldunnar við gamla tímann,
tengslin við Flókann og kvenna-
veldið mikla sem þar ríkti. En
minningin lifir áfram. Hvíl í
friði, Ásta okkar.
Guðrún, Þórir,
Una og Ragnhildur.
Ásta Sigfúsdóttir
Sálm. 16.11
biblian.is
Kunnan gerðir þú
mér veg lífsins,
gleðignótt er fyrir
augliti þínu, yndi í
hægri hendi þinni
að eilífu.
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
KÁRI BIRGIR SIGURÐSSON,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans í
Fossvogi miðvikudaginn 30. júní.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna. Sérstakar þakkir eru til starfsfólks gjörgæslu
Landspítalans í Fossvogi.
Aðstandendur
Við færum innilegar þakkir öllum þeim sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát
og útför ástkærrar móður, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
MARGRÉTAR INGIBJARGAR
BJÖRNSDÓTTUR,
Víðigrund 6, Sauðárkróki.
Sólborg Jóhanna Þórarinsd. Hávarður Sigurjónsson
Hörður Þórarinsson Hafdís Halldóra Steinarsdóttir
Hrefna Þórarinsdóttir Þorsteinn Kárason
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
ÁSDÍS JÓNASDÓTTIR,
Suðurlandsbraut 58,
lést 24. júní á Landspítalanum í Fossvogi.
Hún verður jarðsungin frá Fossvogskirkju í
Reykjavík mánudaginn 19. júlí klukkan 15.
Sigurlaug Regína Friðþjófsd.
Jónas Gauti Friðþjófsson Ragnhildur Georgsdóttir
barnabörn og barnabarnabarn
Móðir okkar,
INDA DAN BENJAMÍNSDÓTTIR,
Miðleiti 7, Reykjavík,
lést 2. júlí á líknardeild Landspítalans.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Katrín Axelsdóttir
Kristín Axelsdóttir