Fiskifréttir - 17.12.2004, Blaðsíða 49

48
FISKIFRÉTTIR 17. desember 2004
FISKIFRÉTTIR 17. desember 2004
49
VEIÐISKÁPUR
Sigurður Magnússon, vinur og félagi Kjartans, á handvað með fulla
kvippuna af eggjum. Sigurður fórst í bjarginu árið 1964.
Reynir var mikill aflabátur í
höndum Kjartans Sigmundssonar.
Löngu seinna sökk hann í róðri
undir Grænuhlíð en áður hafði
Kjartan keypt Sólrúnu, þriðja og
síðasta fiskibátinn sem hann gerði
út.
Válynd veður og
naumlega sloppið
Þegar Kjartan var með Sólrúnu
sannaðist það eitt sinn sem oftar,
að ekki verður ófeigum í hel kom-
ið. Þá var Kjartan í rækjutúr innst í
Djúpinu og með honum á bátnum
var Þorbergur Jóhannesson frá
Skarði í Skötufirði. Frost var mik-
ið, líklega tíu eða tólf stig, og
bremsan á spilinu virkaði ekki sem
skyldi.
„Við erum búnir að hífa hlerann
upp og erum að taka rópinn. Við
stöndum báðir við hlerann og höll-
um okkur út á hann en þá hlunkast
hlerinn allt í einu niður og við för-
um báðir í einu á hausinn í sjóinn.
Báturinn er á rólegri ferð með stýr-
ið í borði eins og jafnan var gert
þegar trollið var tekið inn þannig
að hann fór í hring. Beggi gat synt
á móti bátnum og náð sér upp,
hann var ungur og hraustur, en ég
var í svo þungum galla að ég komst
ekki upp sjálfur en Beggi náði mér
upp í bátinn."
Leifar ísbjarnarins fræga minna einna helst á beinagrind af manni.
Ekki eru það síst „hendurnar“ sem valda því.

Reynir við bryggju í Grunnavík.
„Þá var skammturinn sem mátti veiða
kannski 700 kíló á dag og við fengum það
stundum í einu hali. Svo stækkaði trollið
smátt og smátt og veiðin var rosaieg.
Þetta hélt allt áfram að stækka þangað til
veiðin var eyðilögð.“
Lágmúli 7 - Pósthólf 8535 -128 Reykjavík - Sími 588 2600 - Fax 588 2601
vonar og vara en dýrið hreyfði sig
ekki neitt.“
Bjarndýrið var geysistórt. Þeir
félagar flógu björninn í fjörunni á
Horni og gerðu að honum og hirtu
feldinn og kjötið. Hjartað steiktu
þeir og átu. „Við töldum okkur
hafa heyrt að menn yrðu svo sterk-
ir af því að éta bjarndýrshjarta.“
Þegar til ísaijarðar kom seldu þeir
þjarndýrskjöt úr bátnum við
bryggju þangað til sýslumaður lét
stöðva söluna og það sem eftir var
af kjötinu var gert upptækt. Yfir-
völd munu hafa talið varasamt að
éta kjötið og voru á kreiki einhverj-
ar sögusagnir um að í Noregi hefðu
menn drepist af því að éta bjarn-
dýrakjöt.
Beinagrindin og einhverjar aðrar
rytjur af bjarndýrinu munu enn
vera á sínum stað á Horni. Hramm-
arnir minna á mannshendur og því
var líkast að þarna lægju leifar af
manneskju. „Einu sinni sem oftar
fór ég með hóp frá Ferðafélagi ís-
lands norður að Horni og sýndi
fólkinu beinagrindina. Það hélt að
þetta væru mannabein. Ég sagði
konunum í hópnum að svona gæti
nú stundum verið hættulegt að fara
þarna um. Þær urðu alveg rosalega
Handaverk Kjartans Sigmundssonar í brekkunni við Seljalandsveginn á Isaflrði: Nýsmíðuð kæna og lít-
ill sumarbústaður fyrir ofan.
þoka og súld. Þegar við komum inn
á leguna sáum við dýr á ferli í
landi. Gerðum við okkur þegar
ljóst að þar væri bjarndýr á ferð. Er
dýrið sá okkur tók það á rás út eft-
ir bökkunum og flýttum við okkur
í land og eltum það. Eftir nokkurn
spöl beygði dýrið niður í fjöru og
við komumst upp fyrir það. Við
læddumst að því þar til við vorum
komnir í um 60 metra íjarlægð. Þá
hleypti Kjartan af riffli sínum og
dýrið féll. Þá skutum við hinir til
skelkaðar. En á eftir sagði ég þeim
sannleikann. Ég man að þegar við
vorum að flá framfæturna á sínum
tíma, þá var þetta alveg eins og
mannshandleggur með hendi.“
Heimsmet í vissri grein
skotfimi?
Þegar Kjartan skaut sjálfan sig í
bakið á þriggja faðma færi með
haglabyssu eins og áður var vikið
að (hann telur sig áreiðanlega eiga
Heklutindur, fyrsti báturinn sem Kjartan Sigmundsson átti og gerði út.
Ekki síst þegar þess er gætt
hversu mikið frostið var, þá er ljóst
að hér hefúr verið um undraverða
björgun að ræða. Annars segist
Kjartan yfirleitt ekki hafa lent í
neinu sérstöku eða neinu sérstak-
lega slæmu.
„A árunum á milli 1960 og 1970
var hann reyndar oft að skella á
með stormi kannski á fimm mínút-
um. Maður var þá oft í vandræðum
að ná trollinu inn því að þetta var
tekið á höndum á þeim árum. Ég
var norður í Jökulfjörðum á Reyni
þegar tveir rækjubátar fórust hérna
í Djúpinu. Það voru einmitt stærstu
bátarnir, Gullfaxi og Eiríkur Finns-
son. Ég hætti við að fara vestur
heldur fór inn á Lónafjörð, sem
betur fór, og lagðist þar undir eyr-
ina og það bjargaði okkur. Við vor-
um tveir á bátnum eins og alltaf á
rækjunni. Það var svo sem allt í
lagi þarna inni á Lónafirði en veðr-
ið var alveg rosalegt. Á leiðinni
þarna inn misstum við trollið út.
Það flaut út en við náðum því aftur
inn.“
Atu hjartað úr birninum
Isbjarnardrápið fræga átti sér
stað á Horni í Hornvík árið 1963.
Þá var Kjartan einu sinni sem oftar
í bjargferð ásamt Trausta heitnum
bróður sínum, Stíg Stígssyni frá
Horni og Ole Olsen. Þeir félagar
voru á bátnum Reyni og tóku land
neðan við Hornbæinn og sáu þá
bjarndýr snuddandi ekki allsfjarri.
Þeir voru með skotvopn meðferðis
og skemmst er frá því að segja, að
Kjartan drap björninn á sextíu
metra færi með einu skoti úr litlum
kíkislausum riffli. Kúlan hitti dýrið
aftan við eyrað og björninn steinlá.
Kjartan segir reyndar af hógværð
sinni að það hafi verið tilviljun að
hann hitti svona nákvæmlega á
réttan stað.
í fréttaviðtali í Tímanum eftir
þennan atburð segist Stíg Stígssyni
þannig frá: „Leiðindaveður var,
R60-25 vörulyftari
þýsk hágæði í fyrsta sæti
VEIAVERf
R 60 - 25 vörulyftari er vel
hannaður og vandaður að allri
gerð. Sérútbúinnfyrirfiskvinnslu
ef óskað er. Fullkomin viðgerðar
og varahlutaþjónusta, tryggir
lágmargs rekstrarkostnað. Þýsk
gæði eins og þau gerast best.
1|
JDi

<XAÁX,
1994-2004