Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2002, Side 19

í landnámi Freysteins fagra
Viðfjörður um 1953. Eigandi myndar Sveinn Þórarinsson.
sem ekki hafa á prent komið. Húsffeyjan fær
hinsvegar þá umsögn að hún hafi verið
einstök atorkukona sem var jafnfær að ganga
til sláttar sem raksturs, tóskaparkona mikil og
veijarkona með afbrigðum.14
Þrátt fyrir að Guðrún hafi senn legið í
gröf sinni í þriðjung aldar ganga enn í
Norðfirði sögur af dugnaði hennar og
stjórnsemi; t.d. kunni hún betur við að hafa
hönd í bagga þegar að því kom að böm
hennar völdu sér lífsförunaut. Einn af
sonum hennar felldi hug til fátækrar stúlku
á næsta bæ sem þótti lítillrar ættar. Guðrún
sætti sig ekki við ráðahaginn, kom hún því
til leiðar að pilturinn flytti til Vesturheims
og fylgdi honum sjálf á báti til Seyðis-
fjarðar og kom honum þar í skip. Sagan
segir að á heimleiðinni hafi Guðrún ásamt
fylgdarliði sínu mætt bátnum af nágranna-
bænum og var segl breitt yfir einhvern
varning í skutnum. Skiptust áhafnirnar á
kveðjum. Síðar kom í ljós að seglið hafði
hulið ungu stúlkuna en fóstra hennar hafði
gripið til sinna ráða og flutt hana með leynd
til skips. Kannski hefur unnustinn verið
með í ráðum en elskendurnir ungu settust
að í Kanda þar sem þau eignuðust börn og
buru og er þar einn angi Viðijarðarættar.15
Kunnastur barna Guðrúnar og Bjarna er
doktor Bjöm Bjamason, norrænufræðingur.
Björn skrifaði doktorsritgerð um íþróttir
fommanna áNorðurlöndum og varði hana við
Kaupmannahafnarháskóla vorið 1905. Einnig
kom hann að söfnun þjóðfræða og var vinsæll
kennari og fræðimaður. Björn var jafnan
kenndur við Viðijörð en æskustöðvarnar
munu alla tíð hafa átt rík ítök í huga hans.
Bjöm var berklaveikur og var um árabil til
lækninga í Danmörku og Sviss.
Veikindi Björns voru þrálát og hann
kom ekki heim fyrr en sumarið 1917 og hóf
hann þá að safna til íslenskrar orðabókar og
14Ód/«n 1. tbl 1927 bls. 64 -65. 17
Munnleg heimild ína Gísladóttir og Sveinbjörg Sveinbjörnsdóttir.