Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2002, Side 80

Múlaþing
var illfært með köflum. Upp komumst við
þó en þá var eftir að komast niður hinum
megin, þar var snarbratt. Vilhjálmur tók nú
taumana á öllum hestunum og hálfhrapaði
niður og þeir á eftir.
Ég átti fullt í fangi með sjálfa mig og
mátti segja að ekki væri það björgulegt í
byrjun ferðar. En á misjöfnu þrífast börnin
best og var þetta í eina skiptið á allri leið-
inni sem kjarkurinn hótaði að bresta.
Þegar við vorum komin yfir skarðið
stigum við á bak og riðum heim á fremsta
bæ í Svarfaðardal sem heitir Atlastaðir og
þekkti Vilhjálmur til þar. Við fengurn
prýðilegar viðtökur hjá því góða fólki og
hresstumst vel við gott kaffí og hvíld.
Ferðin gekk ágætlega út dalinn, veðrið
ljómandi gott og sólskin seinnipartinn.
A Sandá bjó bóndi sem var söðlasmiður
og var búið að segja okkur að sennilega
gætum við fengið keyptan hnakk þar, því ég
átti þá engan hnakk. Hann reyndist þó engan
eiga á lager, en sem við erum að tala við
hann um okkar vandræði kemur dóttir hans
heim af stöðlinum, ung og myndarleg stúlka,
og spyr bóndi hana hvort hún muni vilja selja
okkur svo til nýjan hnakk sem hún eigi.
Þetta gekk allt saman íyrir sig, og fmnst
mér ennþá að það sé besti hnakkur sem ég
hefi setið í.
Seint um kvöldið komum við að Hrísum
þar sem bjó skólasystir tengdamóður minn-
ar og tók hún okkur vel. Sváfum við af
nóttina eftir góða hressingu.
Ég fór svo með mjólkurbílnum til Akur-
eyrar morguninn eftir en Vilhjálmur hélt
áfram á hestunum, kom við á Rauðuvík og
tók hesta Aðalsteins, kom svo til Akureyrar
seinni partinn um daginn með fimm til reið-
ar. Þar gistum við um nóttina og keyptum
okkur eitthvað í nesti morguninn eftir, en
frá Akureyri fórum við svo eftir hádegis-
verð hjá Aðalsteini og Valgerði konu hans.
Það var nokkuð erfitt að kveðja litlu
dóttur mína Silju sem þá var um það bil níu
mánaða. Aðalsteinn og Valgerður fengu
hana til uppeldis og er það önnur saga.
Frá Akureyri að Ingjaldsstöðum
Enn var sama veðurblíðan en ferðin upp
Vaðlaheiðina var ekki fljótfarin á þeim
árum. Þegar komið var niður í Fnjóska-
dalinn sáum við að það þurfti að laga
skeifur undir hryssunni hans Aðalsteins og
var ekki um annað að ræða en fara heim á
einhvern bæinn og biðja um hjálp við það.
Bærinn Litlu-Tjarnir varð fyrir valinu
því hann var stutt frá veginum. Bóndinn
kom út og sögðum við honum vandræði
okkar og báðum hann að selja okkur kaffi.
Hann kvað sjálfsagt að hjálpa okkur að
jáma, en hitt gat hann ekki því kona hans
var ekki heima. En stuttu áður en verkinu
lauk kom konan heim og brá bóndi henni á
eintal. Kom hún að vörmu spori út með
mjólkurkönnu og tvö glös á bakka og bað
okkur gjöra svo vel. Við drukkum sem
okkur lysti af þessari ágætu mjólk og
Vilhjálmur lagði 10 krónu seðil undir glasið
sitt. Þökkuðum við kærlega íyrir okkur og
fórum nú að leggja á hestana sem voru
þarna í lítilli girðingu rétt hjá.
En þegar við vorum að stíga á bak kom
bóndinn til okkar og sagði okkur að á
Fosshól væri ekkert pláss í gistingu, en þar
höfðum við ætlað að gista. Bóndinn sagði að
á Ingjaldsstöðum væri pláss og hefði hann
pantað þar fyrir okkur. Allar upplýsingar
veitti hann okkur um þetta og vorum við
honum afar þakklát fyrir hugulsemina.
Áður en lengra er haldið vil ég taka fram
að hvorugt okkar hafði farið þessa leið áður
og vorum við því óðfús í allar upplýsingar
sem við gátum fengið.
Við komum í Ingjaldsstaði um kvöldið,
ekki mjög seint, og fengum þar ágætar við-
78