Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2002, Síða 82

Múlaþing
eða eitthvað annað matarkyns. Um leið
sögðum við honum að við yrðum að hraða
heldur för því langt væri austur í Gríms-
staði. Hann tók öllu mjög vel og skildi
okkar þarfir. Við löbbuðum svo heim með
bónda eftir að hestum var komið í girðingu.
Bóndi kvaddi okkur svo eftir að hafa
talað við konu sína. Og nú biðum við og
biðum og urðum ekki vör við nokkra
hreyfingu. Loks lagði ég af stað í leit að
fólki og varð vör við börn sem áttu fótum
ijör að launa þegar þau urðu mín vör. Þá
heyrði ég mannamál, gekk á hljóðið og kom
að dyrum sem ég drap á og fékk svar um að
ganga inn. Þar voru tvær konur og voru þær
í óða önn að útbúa fínasta mat. Eftir að hafa
heilsað þeim lét ég í ljósi áhyggjur mínar
yfír því að valda þeim svona mikilli fyrir-
höfn, við hefðum aðeins ætlað að fá hafra-
graut eða eitthvað ámóta fljótlegt. Húsmóð-
irin sagði að þetta kæmi von bráðar og ég
sneri til baka. Innan stundar bar hún svo á
borð indælis kjöt sem hún hafði átt niður
soðið og rabbabaragraut með rjómablandi
út á í eftirmat.
Við tókum til matar okkar og bragðaðist
hann ljómandi vel. Ekki man ég lengur hvað
við greiddum fyrir matinn, en við kvöddum
þessa góðu konu með innilegu þakklæti.
Nú var haldið yfir Laxá og upp á Hóla-
sand. Þar var þá hífandi rok og var eins og í
móðu að sjá en þó fjallasýn.
Við höfðum fengið upplýsingar hjá bónd-
anum á Þverá um stefnu á Mývatn og gátum
fylgt henni. Það fyllti öll vit á okkur af sandi
og hestunum leið áreiðanlega ekki vel heldur.
En ekki var um annað að gera en halda áfram
þótt nú hefðum við vissulega storminn í
fangið. Loksins, loksins sáum við bláma fyrir
Mývatni og vorum allt í einu komin á iðja-
grænt engi við vatnið. Nú ákváðum við að
stoppa og lofa hestunum að hrifsa niður.
Við settumst niður í ilmandi skógar-
runna og ég fór að athuga hvort eitthvað
væri eftir í hnakktöskunni matarkyns. Sem
ég er að verða komin að innihaldi hennar
finnst mér dimma í kringum mig og lít upp
í svartan iðandi vegg af flugum.
Hestamir tóku á rás og þeyttist Vilhjálmur
á fætur að ná þeim saman, en ég reyndi eftir
megni að koma aftur töskunni með því að
berja sem óðast ffá mér. Hef ég áreiðanlega
aldrei verið nær því að vera étin lifandi.
Á bak komumst við svo og þurfiti nú
ekki að hotta á hestana því þeir voru eins
fegnir og við að flýja þennan flugnavarg.
Nú var veðrið orðið betra, ekki eins hvasst
og sólskin.
Við riðum framhjá vegavinnumönnum á
leiðinni til Reykjahlíðar og minnir mig að
þeir væru að leggja nýjan veg þarna vestan
við vatnið. Vilhjálmur fékk bithaga fyrir
hrossin rétt hjá Reykjahlíð og við fórum inn
og fengum okkur mjólk og smurt brauð. Á
vegg í veitingasalnum var stórt kort af land-
inu og gátum við alveg áttað okkur á leið-
inni sem við áttum ófama þennan dag.
Pósturinn gistir á Grímsstöðum á
Fjöllum
Nú var ekki til setunnar boðið, Mývatns-
öræfin framundan: við höfðum hraðar
hendur að koma okkur af stað. Það hafði
kólnað meðan við áðum í Reykjahlíð,
kominn þokubakki og sól á undanhaldi. Ég
hringdi í Grímsstaði og lét vita af okkur svo
hægt væri að áætla tímann þegar við yrðum
við Jökulsá. Við riðum ótrauð af stað og
upp í Námaskarðið. Það kólnaði ört.
Framundan vom aðeins bílför eftir þá sem
voru brautryðjendur í ferðamálum á Islandi,
enginn lagður vegur þá yfir Mývatnsöræfi.
Við höfðum storminn í fangið, ekki
hvassan en kaldan, og þokan feyktist í
kringum okkur. Hestarnir stóðu sig með af-
brigðum vel. Það var litla þreytu á þeim að
80