Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2002, Qupperneq 132

Múlaþing
Aagot og Valborg Johansen 1919. Héraðsskjala-
safn Austjirðinga.
Fagradal. Þarna voru verkfræðingar að
vinna við þessar ffamkvæmdir og voru að
miklu leyti eins og heimamenn. Pabbi hafði
afgreiðslu fyrir öll skip sem komu og það var
ekki á neinn að vísa nema heim á þetta heim-
ili. Kauptíð var haust og vor, þá kom sveita-
fólkið. Eg man eftir einu vori sérstaklega eftir
að við systumar fengum sérherbergi. Þar voru
tvö rúm inni, herbergið hvítmálað og rnjög
fallegt og við vorum voða hreyknar af því.
Þetta vor komum við ekki inn í herbergið
okkar í þrjár vikur samfleytt, auk þess sem
það var alltaf notað sem gestaherbergi öðru
hvoru. Sem sagt, engum var úthýst, enda var
ekki á neinn annan að vísa.
Við höfðum heimiliskennara í fimm
vetur samfleytt á heimilinu. Sigurbjörg Jóns-
dóttir hét ein. Hún kom úr kvennaskólanum
á Blönduósi og var hjá okkur í einn vetur.
Seinna var Valgerður Bjarnadóttir hjá okkur.
Hún hafði þá nýlokið gagnfræðaprófí frá
Gagnfræðaskólanum á Akureyri og hún var
hjá okkur í fjóra vetur. Þetta var prýðiskona
og það er ábyggilegt að við eigum þessa
góðu íslenskukunnáttu okkar henni að
þakka. Mamma talaði aldrei nema norsku og
þau töluðu norsku saman, pabbi og mamma.
Pabbi talaði íslensku og af útlendingi að vera
talaði hann hana prýðilega og þurfti þess
náttúrlega vegna atvinnu sinnar og sam-
skipta við fólk En mamma fann það að hún
talaði ekki eins vel og hún hefði viljað og
þess vegna gerði hún það ekki. Einu sinni
stóð til að við Valborg fengjum að fara til
Noregs. Okkur langaði til að geta bjargað
okkur á norsku svo að við gerðum samning
við mömmu um að tala bara norsku við
matarborðið til þess að æfa okkur. Það varð
til þess, að yfirleitt var bara þagað við borð-
ið, því ekki mátti tala íslensku.
Svo eitt sinn sagði Valgerður: „Jæja, nú
get ég ekki kennt ykkur meira.“ Ragna
systir pabba og Þorsteinn buðu okkur þá að
vera hjá sér og vera í unglingaskóla á Seyð-
isfirði. Við vorum þar fyrst í 4. bekk barna-
skólans en vorum svo fljótlega flutt upp í
yngri deild unglingaskólans. Þar vorum við
svo þennan vetur og þann næsta í efri bekk,
þangað til í mars að við fórum norður til
Akureyrar, tvær elstu systurnar og Karl,
kjörsonur Rögnu og Þorsteins. Við fórum
norður með koladalli til Sigluíjarðar og
þaðan til Akureyrar. A Akureyri bjuggum
við hjá Friðjóni Jenssyni lækni. Næsta vet-
ur vorum við í 2. bekk, en veturinn sem við
vorum í 3. bekk, fórum við ekki norður fyrr
en í desember og þá var nú kalt á Huldukoti,
heimavistinni. Það var illa hitað upp og þá
snjóaði inn á okkur. Valborg lauk gagnfræð-
aprófi vorið 1917, en ég lauk ekki prófi. Ég
veiktist í miðju upplestrarfríi og var flutt af
heimavistinni suður á spítala. Stefán skóla-
meistari kom á spítalann til mín og vildi að
130