Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2002, Side 136

Múlaþing
Þarna áttum við heima þangað til um
áramótin 1959-60. Það varð langur tími og
náttúrlega ákaflega margs að minnast á
þeim tíma. Þó að við byggjum á svona
mörgum stöðum, festum við aldrei rætur
fyrr en á Vopnafirði. T.d. undi ég mér aldrei
í Vestmannaeyjum, þótt mér liði vel þar.
Mér fannst ég aldrei eiga heima þar, þótt ég
yndi mér yfirleitt vel þar sem við vorum.
Eg gerði mér ekki grein fyrir því fyrr en
síðar að sennilega hefur þetta stafað af ein-
angruninni og ljarlægðinni frá „meginland-
inu“. Aftur á móti kunni ég afskaplega vel
við mig á Vopnafirði. Mér hefur alltaf þótt
vænt um bæði Seyðisfjörð og Reyðarijörð.
Reyðarljörður fannst mér alltaf fallegastur
af Austfjöröunum en eftir að ég kom til
Vopnaijarðar fannst mér hann langfalleg-
astur því að hann var svo grösugur. Nú, og
svo á maður mestallt sitt ævistarf þar og
hefur alltaf liðið vel, þrátt fyrir að önn
dagsins væri mikil. Þetta var náttúrlega lík-
ast því sem ég var alin upp við, þetta stóra
heimili. Ég hafði unnið mikið á heimilinu
hjá mömmu og lært margt af henni. Hún
bjó til ákaflega góðan mat og ég hef búið að
því síðan. Það var margt í heimili hjá okkur,
algengt var 14-16 manns í heimili, fyrir
utan gestagang á sumrin.
Eftirmáli
Svo sem augljóslega má sjá af framan-
greindu er hér aðeins upphafið að ævisögu
lækniskonunnar frú Aagot, og verður því
ekki rúm hér til að gera henni nein skil. En
þegar á heildina er litið má segja að í lífi
hennar á Vopnafirði endurspeglist líf for-
eldra hennar á Reyðarfirði. En munurinn er
sá, að hér var ekki um kaupmanninn að
ræða, heldur embætismanninn, héraðslækn-
inn. Árni læknir var í hreppsnefnd og odd-
viti staðarins í áratugi. Á heimili þeirra
þurfti því ekki aðeins að veita þreyttum
ferðalöngum beina, heldur var þar sjúkra-
húsið í héraðinu, hótelið og gistiheimilið. I
apótekinu, sem aldrei var nefnt annað, var
móttaka fyrir alla sjúklinga sem komu og
þar voru gerðar aðgerðir. Ef um meiriháttar
aðgerðir var að ræða, þurfti að taka sjúkl-
inginn inn á heimilið og veita honum þar
aðhlynningu. Frú Aagot þurfiti því að vera
margt í senn. Hún var ekki aðeins húsmóðir
á sínu stóra heimili, og móðir bama sinna,
heldur var hún hjúkrunarkona og aðstoðar-
læknir, þótt hún hefði ekki til þess skóla-
menntun. Allt lín og umbúðir sjúklinganna
varð að þvo með öðrum þvotti heimilisins.
Á heimilinu var rekinn smábúskapur,
alltaf voru tvær til þrjár kýr, 30-40 ær, hest-
ar og hænsni. Heimilisfólkið vann að svarð-
artekju til eldiviðar. Mikið var unnið að
heimilisiðnaði. Aagot eignaðist rokk og
lærði að spinna og síðan var prjónað, hekl-
að og saumað. Fljótlega eignaðist hún
prjónavél, og eftir það sá hún ekki aðeins
eigin heimili fyrir prjónlesi heldur prjónaði
hún bókstaflega fyrir alla sveitina í mörg ár,
við miklar vinsældir. Um langt skeið hafði
hún litla hannyrðaverslun inn af lækninga-
stofunni, og var það umboð frá verslun
Baldvins Ryel á Akureyri.
En þótt önn dagsins væri mikil, eins og
hún sjálf komst að orði, fann hún alltaf tíma
til að sinna félagsmálum. Hún starfaði
mikið í Kvenfélagi Vopnaljarðar og var þar
lengst af gjaldkeri. Hún sat um langt skeið
í sóknarnefnd Vopnaljarðarsóknar. Þá er
ótalinn áhugi hennar á leiklist. Hún hafði
mjög gaman af að leika og var ein aðal-
drifljöðrin í leikstarfsemi á Vopnafirði um
árabil.
Læknishjónin fluttust til Reykjavíkur
um áramótin 1959-1960 og hafa búið þar
síðan. Þau eignuðust 11 börn.
Árni lést árið 1977 en Aagot 1995, 95
ára gömul.
134