Heilsuvernd - 01.03.1952, Page 12
8
HEILSUVERND
LœJcnisfrceöingar og læknislist. Frá dögum Hippokrates-
ar og fram á þennan dag hafa verið uppi menn, sem voru
miklir læknar, ekki þó fyrst og fremst fyrir vísindalega
þekkingu sína á læknisfræði, heldur fyrir persónuleika
sinn. Þeir voru lélegir læknisfræðingar, ef miðað er við
nútímaþekkingu í líffærafræði, lífeðlisfræði, meinafræði
eða sýklafræði, en þeir voru samt sem áður góðir læknar,
af því að þeir höfðu skilning á þörfum sjúklinga sinna, bæði
andlegum og líkamlegum, ást og áhuga á starfi sínu, skyldu-
rækni gagnvart köllun sinni, karlmennsku til að taka á sig
ábyrgð á þeim ákvörðunum, sem geta varðað líf eða dauða.
f höndum þeirra varð læknisstarfið að læknislist, en ekki
bara að andlausri fræðimennsku.
Sálræn afstaða til sjúklingsins. Nú á tímum er læknis-
fræðin orðin það yfirgripsmikil, að það hefir orðið að
skipta henni í allskonar sérfræðigreinar, sem fjalla um
sjúkdóma í einstökum líffærum. Sérfræðingunum hættir
til að einblína svo á sitt sérstaka líffæri, að þeir sjá ekki
sjúklinginn sjálfan, þeir glugga í sjúkdómseinkenninu, en
þeim sést oft yfir persónueinkenni sjúklingsins og gleyma
því, að hann hefir sál og að sálræn afstaða manna gagnvart
lífinu og viðfangsefnum þess veldur ekki hvað minnstu um
heilsu þeirra og líkamlega vellíðan.
Nú á tímum er hið almenna húslæknisstarf metið lítils,
en góður og samvizkusamur húslæknir hefir oft betri skil-
yrði til að verða sjúklingnum að liði en sérfræðingarnir, af
því að hann þekkir sjúklinginn, fortíð hans, heimilisástæð-
ur og hagi, hefir verið hollvinur hans og ráðgjafi og á því
trúnaðartraust hans. Þetta persónulega trúnaðarsamband
milli læknis og sjúklings er sá grundvöllur, sem byggja
verður á rétta meðferð á sjúklingnum sjálfum, en ekki að-
eins meðferð á sjúkdómseinkennum hans.
1 moldviðri doktorsritgerða. Fyrir 20—30 árum átti
kenningin um sálrænan uppruna líkamlegrar vanheilsu ekki
miklu gengi að fagna, a. m. k. ekki í Þýzkalandi, þar sem
efnishyggjan sat við háborðið. Bók dr. Lieks hefði því senni-