Heilsuvernd - 01.09.1952, Page 7

HEILSUVERND
67
er að mjög miklu leyti sniðgengin eigin framleiðsla sveita-
fólksins. Mælist það eðlilega ekki vel fyrir að taka upp
nýbreytni, sem dregur þann dilk á eftir sér, og það því
síður, að sveitafólk er í rauninni íhaldssamt um mataræði,
jafnvel þótt með sönnu sé hægt að benda á ýms gönuskeið
tízkutilbreytni, sem það hefir hlaupið í þeim efnum. Enn
má nefna það til, að mjög víða í sveitum er svo strangt
áskipað um starfstíma þeirra kvenna, er að matseld vinna,
að þeim væri nær ókleift að taka upp tilbreytni í matar-
æði vegna eins manns, eða svo, í heimilinu. Mataræðis-
breytingin yrði því að ná til alls heimilisfólksins, til þess
að geta orðið framkvæmanleg. Má búast við, að það yrði
næsta fágætt að allir vildu fylgjast að um slíka nýbreytni,
og þá ekki sízt, ef hún væri verulega gagngerð.
Af framantöldum ástæðum má það vera ljóst, að ekki
horfir byrlega um að sveitafólk hér á landi verði virkir
þátttakendur í N.L.F.I., enda þótt félagið gerði sérstakar
ráðstafanir til að boða því fræðslu um stefnu sína og kenn-
ingar, og kynnti því þá reynslu og árangur, sem fengizt
hefir af gagngerðri nýbreytni um matarhæfi hér og annars-
staðar.
En getur þá N.L.F.I. ekkert gert til þess, að sveitafólk
og aðrir, sem líkt er ástatt um, komist eitthvaö áleiðis að
því markmiði, sem félagið hefir framundan?
Ef leggja ætti sanngjarnt mat á þann árangur, sem nátt-
úrulækningastefnan hefir náð hér á landi, síðan hún kom
fyrst fram, væri mjög villandi að telja einungis saman þá,
sem tekið hafa upp nýtt mataræði. Að vísu er í því til-
liti einu hægt að koma tölum við beinlínis, eða mælingum,
en árangurinn liggur samt sem áður engu síður — og fyr-
ir framtíðina jafnvel miklu fremur — í því, að á síðustu
áratugum hefir býsna almennt vaknað ný athygli á því,
að fæðuval og matargerð hefði mjög mikla þýðingu fyrir
heilsufarið. Fleira hefir að vísu að því stuðlað að vekja
þann skilning en áróður náttúrulækningastefnunnar, og
má þar helzt til nefna almenna fræðslu um fjörefnainni-