Heilsuvernd - 01.12.1961, Síða 18

100
ÍIEILSUVKRNI)
brátl, að lestur einn væri ekki nægilegur til árangurs. Ekki
mundi ég öðlast heilbrigði með því einu að sitja við vegar-
merkin og segja, að vegurinn væri réttur. Nú varð að
reyna að ganga hann og sjá, hvert hann bæri mig.
Nú hófst ég handa og fylgdi eins vel og ástæður mínar
frekast leyfðu þeim le'ðbeningum, sem gefnar voru í áður-
nefndum bókum, um fæðuval, hreinsun líkamans, utan og
innan, og heilnæma lifnaðarhætti yfirleitt.
Eftir um það bil þrjár yikur fann ég greinilega, að allt
stefndi í rétta átt. Höfuðverkurinn og andarteppan voru
á undanhaldi. Eksemið var að kalla mátti horfið, svefn-
þörf og drungi hafði minnkað til muna. Þetta kom sér líka
sérslaklega vel, því að á þessu tímabili og næstu árin voru
báðir foreldrar mínir rúmliggjandi, svo að ég varð að
hafa miklar vökur, en stundaði vinnu utan heimilis á dag-
inn. Eftir þessa þriggja vikna góðu reynslu ákvað ég að
halda áfram á sömu leiðum í næstu 6 mánuði. Þessir mán-
uðir lögðu lika meira reynslugull í lófa mér og gáfu mér
meiri fyrirheit um heilbrigði en ég hafði áður hlotið þau
45 ár; sem þá voru liðin af ævi minni.
Þótt ég verði að viðurkenna að hafa nokkuð slakað á
kröfunum, að þessum 6 mánuðum liðnum, hefi ég samt
ailtaf reynt að halda þær meginreglur matar- og lifsvenja,
er ég þá tamdi mér. Þrátt fyrir það, að mesti strangleikinn
sé horfinn, hafa þó síðustu 10 árin verið, hvað heilbrigði
snertir, þau langsamlega beztu í lífi mínu. Með hverju
ári hefir veikindadögum mínum farið fækkandi, svo að
þegar þetta er skrifað, viku af nóvember, hefi ég komizt
það lengst að eiga engan fjarverudag frá vinnustað þetta
árið.
Nú vona ég fastlega, að enginn taki orð mín þannig, að
ég haldi mig hafa náð einhverju heilbrigðisstigi, þar sem
sjúkdómar geti ekki náð mér framar. Þvi fer fjarri. Hinu
neita ég ekki, að ég tel ekki ósennilegt, að það sé innan
takmarka þess mögulega, að sjúkdómar hverfi að mestu
úr sögunni. Ég veit vel, að Róm var ekki byggð á einum