Strandapósturinn - 01.06.1977, Qupperneq 27

1870 og bjó þar síðan með reisn og skörungsskap um nærfellt
fimm tugi ára, unz hann lét af búskap um það leyti er kona hans,
Guðrún Guðmundsdóttir, andaðist árið 1916.
Magnús dvaldi þó áfram á Hrófbergi til dánardægurs á
heimili Ragnheiðar dóttur sinnar, ekkju séra Hans Jónssonar á
Stað, og barna hennar. Hann var ern vel allt til efstu ára, enda
tiltekinn léttleikamaður á yngra aldri. Þau hjón eignuðust fimm
börn, sem til aldurs komust, tvo syni og þrjár dætur, sem nú eru
öll látin fyrir nokkru. Synir þeirra voru alkunnir menn á sinni
tíð, Ingimundur hreppstjóri í Bæ í Króksfirði og Gunnlaugur
bóndi á Ytra-Ósi í Steingrímsfirði. Magnús á Hrófbergi var um
fjölda ára einn af helstu forvígismönnum sinnar sveitar, hrepp-
stjóri í full fjörutíu ár og átti lengi sæti í sýslunefnd og hrepps-
nefnd Hrófbergshrepps. Hann var hagorður ágætlega og mjög
létt um að kasta fram stökum. Líklega hefur hann ort lítið undir
öðrum háttum en ferskeyttum hætti, og þá varla nema af sér-
stöku tilefni eða við einhver sérleg tækifæri. Til dæmis man ég
eftir stuttu ljóði undir öðrum hætti, skrifuðu með eigin hendi
Magnúsar í „poesibók“ frú Steinunnar dóttur hans. Ekki lærði
ég kvæðið, þótt ég muni hafa lesið það nokkrum sinnum fyrir um
það bil sextíu árum og nú minnist ég einskis úr því, nema ef til
vill nokkurra samhengislausra orða á stangli.
Sennilega hefur Magnús aðallega ort fyrir líðandi stund, og
hvorki hann sjálfur né aðrir hirt um að skrifa það niður og geyma
til langframa. I fáeinum afskriftum manna á meðal mun þó vera
til eitthvað af lausavísum hans og a.m.k. tvær sveitarrímur um
bændur og húsfreyjur í Staðarsveit (Hrófbergshreppi hinum
forna), önnur frá því um 1900 en hin frá árinu 1910.
Ekkert af kvæðum hans eða vísum hefur birzt á prenti í blöð-
um eða tímaritum, svo að mér sé kunnugt, nema sjúkdómslýsing
í ljóðum á fingurmeini höfundar, send Oddi lækni á Miðhúsum
í Reykhólasveit einhvern tíma á árunum 1901—4 (Heimdragi
III. bls. 170—72. Það hefur löngum verið almælt, að „húmor“
Islendinga sé yfirleitt kerskinn og jafnvel illkvittinn oft og tíðum,
því að „fár bregður hinu betra ef hann veit hið verra“.
Vitanlega er „húmor“ (kímni) afstætt hugtak eins og allt
25