Strandapósturinn - 01.06.1977, Síða 30

J.S.:
Það vorar
„Nú vorar og sólþýðir vindar blása.
Ur vetrarins dróma raknar.
Nú yngist heimur og endurfæðist
og æskuglaður hann vaknar.“
Stefán frá Hvítadal.
Þegar kemur fram um og fram yfir sumarmál, tekur að vora.
Að vísu er það misjafnlega snemma, sem vorar hér á okkar kalda
og stormasama landi. Stundum er komið vor í land og loft
nokkru fyrir sumarmál. Þá skýtur gróðurnálinni upp þar sem
skjól er, og hlýju sólar nýtur. Þetta er jafnvel stundum svo algert
að allt ræktað land fer að grænka. Það koma hlýir og bjartir
dagar með sól, en kyrrum kvöldum og nóttum. Þegar svo vel
viðrar, hefst hið eiginlega vorstarf náttúrunnar með allri þeirri
fjölbreytni og öllum þeim dásemdum, sem þar fylgir. Stundum
vill þó koma afturkast í þetta snemmkomna vorstarf, það gerir
kuldakast, jafnvel vorhret, sem stundum spillir meira því sem
áunnist hefur, heldur en þó að beðið hefði lengur með sól og
sumaryl. Oft er það þó að þetta vorstarf dregst nokkuð fram yfir
hin raunveruleg sumarmál, þau sem almanakið segir til um. En
alltaf verður þó veturinn undan að láta, fyrir hækkandi sól og
birtu. En þó að okkur finnist vorið stundum seint á ferðinni, þá
er því þó alltaf fagnað, og það jafnvel með því meiri gleði, sem
koma þess kann að dragast. Þegar seint og illa vorar, þá vill
margt ganga erfiðlega í störfum okkar. Sérstaklega er það þó
landbúnaðurinn þ.e. sveitafólkið, sem fyrir mestum erfiðleikum
verður. En þrátt fyrir þetta og alla þá erfiðleika, sem vorharðindi
28