Strandapósturinn - 01.06.1977, Blaðsíða 34

Já, þannig var það oft áður á árum. Vorið var oft seint á
ferðinni, og það var þráð, bæði af mönnum og málleysingjum, og
vissulega var það af þörf. Vetrar- og vorharðindi svipuð þeim er
oft voru áður fyrr, koma aftur fyrr eða síðar. Við höfum um það
bil nokkuð öruggar heimildir, að hlýviðris- og kuldatímabil
ganga á víxl um lönd og álfur þessarar jarðkringlu. í þeirri
veðurkeðju er land okkar Island, sem og önnur lönd, engin und-
antekning. Nú ættum við þó að vera, og erum líka um flest betur
búin, heldur en áður var til þess að mæta vetrarveðrum og
vorharðindum.
Því verða vorharðindi nú og þeir erfiðleikar, sem þau skapa,
ekki í sömu mynd og áður fyrr. Og um leið mættum við minnast
þess, að ekki erum við á allan hátt betur búnir til þess að mæta
þeim nú, heldur en áður var. Við ættum þó að hafa ýmislegt lært
af reynslu okkar um þessa hluti síðustu áratugina, og við ættum
að nota okkur þá reynslu og þekkingu til jákvæðari þróunar um
þessa hluti.
Það er sagt um okkur Islendinga, að við séum fljótir að
gleyma. Nokkuð mun rétt í því, og víst er það gott að geta gleymt
sumu fljótlega, en ekki gildir þetta nú um alla hluti, enda eru
nokkrar ýkjur í þessu. Hins mættum við þó jafnan vera minnug,
að stundum endurtekur sagan sig, og það jafnvel of oft. Við
mættum því jafnan vera betur viðbúnir þeim erfiðleikum, sem á
vegi okkar verða, hvort heldur sem þeir eru í veðurfari eða öðrum
þáttum lífs okkar. I framförum okkar og menningu eru veikir
hlekkir. Þeir hlekkir geta brostið, ef á þá reynir og þarf stundum
ekki til. Þessa ættum við að minnast og því reyna að forðast allt
það, sem skaðað getur lífsafkomu okkar og lífshamingju. Við
verðum seint fullkomin, enda vart til þess ætlast. Gamall máls-
háttur segir, að „hver sé sinnar gæfu smiður“. Nokkuð mun rétt í
því að vissu marki, en sem algildan sannleik viðurkenni ég það
ekki. Ég ætla svo hér að lokum enn einu sinni að vitna í vor-
hugann, vin minn Stefán frá Hvítadal, og taka hér upp þrjú
erindi úr kvæði, sem hann kallar „Fram til heiða“.
32