Strandapósturinn - 01.06.1977, Síða 45

Svo var miðinn brotinn saman og honum stungið í ofurlitla
plastbuddu, sem síðan var fest ofan á farkostinn.
Ekki var hún hásigld eða tignarleg, litla skútan, sem skreið af
stað í liðugri sunnankælunni, en fljótt hvarf hún sjónum hins
unga manns.
Nú liðu dagarnir einn af öðrum og atburðir þeirra daga viku
minningunni um litlu skútuna úr huganum. En svo eftir mán-
aðartíma kom pósturinn með bréf — bréf til hans — og það var
frá presti. Ekki þó prestinum í sókninni, ónei, heldur presti, sem
hann hafði aldrei heyrt nefndan, séra Sigurði Norland. Hann
sagðist eiga heima í Hindisvík á Vatnsnesi og hafa fundið litla
skútu með nafni drengsins áfestu dag einn er hann gekk á rekann
eins og sinn væri vandi. Nú vildi hann að drengur skrifaði sér og
segði á sér frekari deili.
Já, það var nú það. Drengur, sem er ekki farinn að ganga í
skóla og hefur ekki verið um of fíkinn í fræðin heima hjá sér getur
ekki áreynslulaust mundað pennann og skrifað presti og þá sér-
staklega þegar presturinn skrifaði svona vel. Sök sér ef presturinn
hefði verið í Afríku, eða þar sem öruggt var að drengur þyrfti
aldrei að standa augliti til auglitis við hann. En svo átti hann
bara heima úti undir Vatnsnesfjallinu, sem trónaði þarna hinu-
megin við Húnaflóann. Það var ekki hægt. Því var það, að þrátt
fyrir áskoranir og bænir heimafólks síns skrifaði drengurinn
aldrei fræðimanninum hinumegin við flóann. Vissulega hefði
hann þó litið villurnar og klórið mildum augum og eflaust haft
ánægju af að fylgjast með uppvexti og þroska þessa pennavinar
síns.
En töluverða vegalengd hefir litla skútan verið búin að fara á
þessum mánuði frá því að hún rann út á sjóinn úr höndum
drengsins þar til hana bar upp í fjöru Guðsmannsins.
Jóna Vigfúsdóttir
frá Stóru Hvalsá
43