Strandapósturinn - 01.06.1977, Page 52

systir Ólínu kom eitt sinn sem oftar inn á Kúvíkur í verzlunar-
erindum. Heyrir þá Jón á tal þeirra systra, þar sem Guðbjörg
virðist ekki ánægð með samdrátt Jóns og Ólínu og telur eins og
títt var þá, að oft væru skáldin auðnu smá. Ólína bar að vonum
í bætifláka fyrir Jóni. Nokkru síðar gengur Jón þar um er Ólína
var við störf og mælir.
Þó mig glósur gangi á
og gjarn óljósar sögur.
Þér ég hrósa á meðan má
menjarósin fögur.
Þótti henni að vonum vænt um vísuna. Þess má geta, að Ólína
kunni á efri árum þau býsn af vísum, sem hún setti fram í
viðræðum og við ýms tækifæri og missti þar aldrei marks. Hún
unni rímnakveðskap og lagði sinn skerf til að hann mætti sem
bestur verða, með því að taka undir (sem kallað var) í endi
hverrar vísu. Lágreist baðstofan ómaði af rímnakveðskap, sem
yfirgnæfði rokka og kamba urg. (Gleðin spratt við arin þann).
Unglingar voru ekki síður ánægðir en eldra fólkið, enda var orðið
„vandamál“ lítt í munn tekið.
50