Strandapósturinn - 01.06.1977, Side 61

I gœr var ég auðug, glöð í lund
geislandi Ijósið um mig streymdi,
yndœla lífið, unaðsstund
uppvakti Ijóð er sál mín geymdi.
Ljóðið um augun dimm og djúp
dularfullt bros, sem enginn skilur,
augu, sem minna á huldu hjúp
hjarta, sem allar raunir dylur.
Hví varðstu aðfara svo fljótt á braut
fannstu ekki hvað ég práði meira,
alltaf ég þess afalúð naut
ástvinur þína rödd að heyra.
Bak við þá rödd er undra afl
afl, sem mig kœtir, stundum hræðir,
mér finnst ég vera að tefla tafl
tapi ég pví, mitt hjarta blœðir.
Eitt veit ég þó, að aldrei meir
upplifi ég svo bjartan tíma.
Ef lífsins skœrasta Ijósið deyr
löng verður bið uns kemur skíma.
59