Strandapósturinn - 01.06.1977, Síða 75

Guðrún Jónsdóttir frá Kjós:
Laun heimsins
(Gömul saga)
Ólöf skaraði í eldinum. Skelfing var hann nú dauðalegur
þennan dag, það gerði víst þetta þunga loft, — og svo var nú
vélarskömmin orðin hálfgerður garmur. Það var nú svo sem
ekkert undarlegt, hún var komin til ára sinna, því gömul var
hún, þegar þau Stefán keyptu hana, og svo var nú heldur aldrei
dyttað áð neinu á þessu heimili. Hún ætlaði að hita kaffilögg, því
einhvern veginn fannst henni að einhver mundi líta inn í kotið í
kvöld. Krakkarnir voru sofnuð, og hún vonaði aðeins að Stefán
léti ekki sjá sig þessa nótt. Hún varp öndinni mæðulega. —Já,
hvað skyldi hún móðir hennar hafa sagt, ef hún hefði lifað,
blessunin, — en guð hafði gefið henni hvíldina nægilega
snemma til þess að þurfa ekki að horfa upp á vesaldóm dóttur
sinnar. Ekki hafði henni litizt á Stefán, eða þann ráðahag. Það
var nú samt mikill munur þá, hann vann þó alltaf, enda þótt
hann skvetti í sig af og til, og glæsimenni var hann —- því gat
enginn neitað, og af góðu fólki kominn, en nú var ekki sjón að sjá
hann, og aldrei gat hann tollað í neinni vinnu neins staðar.
Það var verst hvað börnin voru hrædd við hann, þegar hann
kom drukkinn heim. Þá var hann svo mikill fyrir sér, þó að hann
þess á milli væri þeim fjarska góður. Oft hafði hún ætlað sér að
yfirgefa hann, en það var ekki í nein önnur hús að venda, og þessi
skúrgarmur var þó betri en úti, vegna barnanna. Það voru víða
slæmar aðstæður, en það var víst vilji himnaföðurins, eða því var
að minnsta kosti útbýtt meðal sauða hans. Oft hafði hún hug-
hreyst sér aumara fólk. Hún greip stundum i spil þegar næði var,
og lagði stjörnu. Kannske yrði henni reiknað það til syndar, en
það varð þá svo að vera. Hún hafði oft rekið sig á það, að það
73