Strandapósturinn - 01.06.1977, Qupperneq 76

kom mikið af því fram, og ef fólk hefði gaman af þessu, þá var
það því víst ekki of gott. Stundum hafði hún séð raunamædd
andlit verða uppljómuð af bjartri von. Aldrei hafði hún tekið
neitt af neinum fyrir þetta, en það kom samt ekki ósjaldan fyrir
að hún fékk hjartans þakklæti frá einum og öðrum og góður
hugur var alltaf mikils virði.
Hún var nú trufluð í hugsunum sínum — það var bankað á
dyrnar.
Hún opnaði. Dökkhærð, fölleit kona skauzt inn fyrir. „Góða
kveldið, Ólöf mín, hvernig líður hjá þér?“ „Þakka þér fyrir,
svona líkt og vant er, nema Stefán hefir verið með verra móti upp
á síðkastið. En hvað þýðir að tala um það, honum er ekki sjálf-
rátt, aumingjanum.“
„Nei, það er víst satt“, mælti grannkonan, „en nú er ég komin
til að biðja þig bónar og þætti mér vænt um, ef þú gætir liðsinnt
mér. Þú kannast við hana Fríðu, systurdóttur mína. Hún á ósköp
andstreymt eins og er, og hana langar fjarska mikið til að fá að
tala við þig. Ég held það væri velgerningur — þetta er nú
unglingstetur, sem þekkir lítið mótlæti lífsins enn þá. Annars
ætla ég ekkert að segja þér nánar um hennar hagi, þér finnst það
ef til vill verra.
Ólöf þagði stundarkorn, en sagði svo: „Ætli ekki sé bezt þú
látir hana koma, við skulum sjá, hvað ég get fyrir hana gert. Þú
kemur þá með henni og færð kaffisopa um leið.“ „Hjartans
þakkir“, sagði Rósa grannkona, „ég skrepp þá yfrum til mín og
sæki telpuna, og kaffið þigg ég með þökkum.“ Að svo mæltu fór
hún.
Ólöf gekk að tréborðinu, sem var millum rúmanna, lagaði til
eftir beztu getu, settist síðan á kofort, sem hún var vön að sitja á
við slík tækifæri og fór að stokka spilin. Eftir litla stund kom
Rósa, og í fylgd með henni ung og mjög lagleg stúlka. Ólöf virti
hana fyrir sér, hún hafði ekki séð hana fyrr. Stúlkan var grönn og
fíngerð, ennið hátt og bjart, augun blá, en dálítið köld. Andlitið
var frítt, en ekki að sama skapi svipmikið, sérstaklega var hún
sviplaus kringum augun.
Stúlkan sagði til nafns síns. Þær tókust í hendur — handtakið
74