Strandapósturinn - 01.06.1977, Síða 96

fannst sjálfsagt að gera aðra tilraun til þess að finna það, sem á
vantaði, en ekki var ég bjartsýnn um árangur.
Eftir að við höfðum fengið okkur hressingu, lögðum við af stað
aftur. Við leituðum fram og aftur um þær slóðir, sem við
bjuggumst helzt við fénu, en nú var komið myrkur og skyggni í
mesta lagi 2—3 metrar. Ég fann það, að eftir því, sem á kvöldið
leið, að Jón gerðist að vonum áhyggjufullur og full ástæða var að
óttast um féð, ef hríðin stæði lengi. Ég hafði gert mér far um að
setja vel á mig vindstöðuna, hún var það eina, sem hægt var að
átta sig á. Ég taldi mig ekki hafa tapað áttum en var hálf-
hræddur um, að Jón væri orðinn eitthvað ringlaður. Allt í einu
rákumst við á stein, sem mér fannst ég kannast við, þó ég væri
alls ekki viss, eins var komið fyrir Jóni, en ef þetta væri rétt, þá
vorum við staddir rétt norðan og neðan við Kollsárhæðir. Við
vorum sammála um, að frekari leit væri tilgangslaus og ekkert
annað að gera en að snúa heim. Ég sagði Jóni, að ég væri nokkuð
viss um stefnuna heim, en þyrði samt ekki að taka hana, vegna
mikillar hættu, að við gætum gengið fram af klettum í Hvalsá,
sem þarna rennur í þröngu gljúfri, ef of mikið væri sveigt til
norðurs. Hins vegar teldi ég ráðlegast að taka stefnuna til sjávar
og þaðan heim, sem væri að vísu miklu lengri leið en líka mikið
öruggari, Jón samsinnti þessu.
Mér var litið á hundinn, Hvutta, sem hafði fylgt okkur og
hlaupið snuðrandi í kringum okkur, og datt mér í hug að reyna
hvort hundurinn vildi taka forystuna. Ég beygði mig því niður
að honum og kalla í eyra hans, Hvutti nú förum við heim.
Hundurinn litur á mig, sperrir sig allan og þýtur af stað, skáhallt
í veðrið og er horfinn um leið. Við horfðum á eftir hundinum en
það skipti engum togum, hann er kominn aftur og nú krafsar
hann í fótinn á mér, og um leið og ég geri mig líklegan að fylgja
honum, er hann aftur horfinn út í veðrið. Við Jón göngum nú af
stað í sömu stefnu og hundurinn, en ég hafði séð það á honum, að
hann ætlaði að leiða okkur beinustu stefnu heim. Hundurinn
kom alltaf við og við til okkar, en nú lét hann sér nægja að þefa af
fótum mínum. Ég fór að hugsa um það á leiðinni, ef að við Jón
hefðum þekkt steininn rétt og tekið beinustu stefnu þaðan og
94