Strandapósturinn - 01.06.1977, Qupperneq 97

heim, hefðum við komið að túngirðingunni á auðþekkilegum og
ákveðnum stað og það hvarflaði að mér, að fróðlegt væri hvað
hundurinn væri nákvæmur með stefnuna, ekki efaðist ég um
ratvísi hundsins eftir að hann hafði tekið svo ákveðna forystu.
Eftir alllangan tíma að okkur fannst og nokkrar byltur, því
skyggni var sama og ekkert, komum við að túngirðingunni á
nákvæmlega þeim stað, sem ég reiknaði með. Hundurinn hafði
fylgt þráðbeinni stefnu, sem hefði ekki getað verið nákvæmari,
þó dregin hefði verið með reglustiku. Við komum brátt til bæjar
nokkuð hraktir og vonsviknir yfir því að hafa ekkert fundið af
fénu. En mikið erfiði og tíma hafði hundurinn sparað okkur, með
því að taka svona ákveðna forystu, þegar okkur lá nokkuð við.
Með birtingu morguninn eftir hafði hriðinni létt, og var þá
rokið af stað. Megnið af því fé, sem vantaði, fundum við í einum
hóp, og kom þá í ljós, að ég hafði gengið fáa faðma frá því í fyrri
ferð minni. Nokkrar kindur hafði hrakið töluvert langt, en þær
fundust fljótlega, tvær kindur hafði fennt og fundust þær ekki
fyrr en nokkru síðar. Að ekki fór verr en þetta, var aðeins af því,
hvað hríðin stóð stutt.
Af hundinum Hvutta eru til margar sögur, er sýna vitsmuni
hans og hæfileika, en þær eru svo ótrúlegar, að ekki þýðir að
segja þær, því að fáir myndu trúa.
95