Strandapósturinn - 01.06.1979, Blaðsíða 110

Fyrir tæplega einu ári síðan bárust mér í hendur allmikið af
ljóðum og stökum eftir Áslaugu og við nánari athugun á ljóðum
hennar virðist sem hún hafi dulið djúpa sorg og sársauka undir
yfirborði glaðlyndis og gamansemi.
Áslaug varð fyrir barna óláni, missti 2 drengi, Guðmund Hjört
er dó 24/7 1905 tæplega eins árs gamall og Elís Guðmund er dó
27/3 1916 og varð tæplega tveggja ára gamall.
Á ísafirði trúlofaðist Áslaug Norðmanni Óla Seimland og átti
með honum son er Jón hét, hann fórst í fiskiróðri ekki tvítugur að
aldri.
Óli Seimland sveik Áslaugu í tryggðum og var það og sona-
missirinn henni mikill harmur sem hún bar í leyni til dauðadags.
Áslaug mun hafa verið dulræn og á seinni árum hennar fór
hún að spá fyrir fólki. Áslaug hefur verið mjög vinsæl og vel látin
af fólki sem kynntist henni, um það bera ljósan vott nokkur
afmælisljóð til hennar frá vinum og kunningjum.
Það er um Áslaugu eins og móður hennar að minningin um
hana er að hverfa í móðu gleymskunnar og því hef ég minnst
hennar hér að nokkru.
Eg læt fylgja hér með eitt af ljóðum Áslaugar, það heitir
„Sonarminning“.
Sonarminning.
I faðminn mig tók hann, í síðasta sinn
sá ég þá ástkæra drenginn minn
til skiþsins halda með hraða.
Eg má ekki tefja mamma hann kvað
mér verður best að fara af stað
geymdu nú lundina glaða.
Mér líður illa ég lasinn er
ég lceknast á sjónum trúðu mér
ei tjáir í landi að liggja.
Eg kem eftir tvo daga hingað heim
ég hef víst gott upþ úr túrnum þeim
best er á sjóinn að byggja.
108