Morgunblaðið - 17.08.2021, Qupperneq 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 17. ÁGÚST 2021
✝
Kolbrún Þór-
hallsdóttir
fæddist í Reykjavík
10. nóvember 1936.
Hún lést á líknar-
deild Landspítalans
6. ágúst 2021. For-
eldrar hennar voru
Guðrún Guðlaugs-
dóttir, húsfreyja og
saumakona, f. 30.10.
1907, d. 6.3. 1998, og
Þórhallur Friðfinns-
son klæðskeri, f. 6.3. 1911, d.
29.12. 1999. Bróðir Kolbrúnar var
Eyþór Ómar tannlæknir, f. 28.1.
1935, d. 23.11. 1988.
Kolbrún giftist 8.11. 1959 Er-
ling Aspelund, f. á Ísafirði 28.2.
1937. Foreldrar hans voru Erling
Aspelund verslunarmaður, f. 4.1.
1897, d. 12.11. 1971, og Þórey Sól-
veig Þórðardóttir, f. 25.3. 1911, d.
11.10. 1996.
Börn Kolbrúnar og Erlings
eru: 1) Erling, f. 20.11. 1961. Eig-
inkona Kristín Björnsdóttir, f.
11.8. 1962. Börn þeirra: Axel
Thor og Katrín Fjóla, f. 5.2. 1999.
2) Karl Ómar, f. 15.5. 1963. Eig-
inkona Erna Milunka Kojic, f. 8.1.
Íslands 1983 og starfaði þar til
1989 við rekstur félagins, und-
irbúning funda og námskeiða og
var ábyrgðar- og umsjónarmaður
Tölvumála, tímarits Stjórn-
unarfélagsins. Hún skipulagði
ráðstefnur og sýningar um upp-
lýsingatækni og hélt fjölda nám-
skeiða í notkun ritvinnslukerfa
tengdra stórum tölvusamstæðum.
Kolbrún var stofnfélagi Sval-
anna, góðgerðarsamtaka fyrrver-
andi flugfreyja og flugþjóna, og
sat í kirkjunefnd kvenna Dóm-
kirkjunnar í fjölda ára. Kolbrún
vann ötullega í báðum félögum að
framgangi markmiða þeirra í
góðgerðarmálum, fjársöfnunum
fyrir stofnanir og spítaladeildir
og styrkveitingum til félaga, fjöl-
skyldna og einstaklinga.
Kolbrún var læknaritari á
bæklunarskurðdeild Landspít-
alans og skrifstofustjóri á svæf-
inga- og gjörgæsludeild frá 1990
og fram á eftirlaunaaldur. Þar
vann hún m.a. að gerð og upp-
setningu Sögu, forrits til skrán-
ingar á sjúkrasögu einstaklinga.
Kolbrún var virk í félagslífi,
hvort sem um var að ræða Svöl-
urnar, vinafólk þeirra hjóna frá
Bandaríkjadvölinni eða í félags-
starfi fyrir Dómkirkjuna. Útförin
fer fram frá Dómkirkjunni í dag,
17. ágúst 2021, með nánustu að-
standendum og vinum að ósk
hinnar látnu.
1964. Þau skildu.
Börn þeirra: Júlía
Guðrún og Karl Mi-
lutin, f. 9.1. 1995.
Seinni eiginkona
Brenda Jean Aspel-
und, f. 28.5. 1958.
Barn þeirra: Colin
Thor, f. 15.6. 2002.
3) Thor, f. 4.1. 1969.
Eiginkona Arna
Guðmundsdóttir, f.
25.11. 1965. Börn
þeirra: Erling, f. 9.11. 1993, Guð-
mundur Viggó, f. 28.8. 2002, Ari
Karl, f. 14.4. 2005. 4) Guðrún, f.
12.2. 1971. Eiginmaður Gunnar
Jakobsson, f. 15.4. 1970. Börn
þeirra: Kolbrún Hilda, f. 7.9.
2006, Kristín Rebekka, f. 30.10.
2009.
Kolbrún lauk verslunarprófi
frá Verslunarskóla Íslands 1954.
Hún starfaði um tíma hjá Sölu-
miðstöð hraðfrystihúsanna og var
flugfreyja hjá Loftleiðum 1957-
59. Kolbrún og Erling bjuggu í
áratug í New York en fluttu aftur
til Íslands 1969.
Kolbrún var ráðin fram-
kvæmdastjóri Skýrslutæknifélags
Þegar Kolbrún, tengdamóðir
mín, var flugfreyja í lok sjötta
áratugarins og átti viðkomu í
New York, hitti hún þar fyrir
mannsefni sitt, Erling, stöðvar-
stjóra hjá Loftleiðum. Þetta var
ást við fyrstu sýn og voru þau
hjónin ávallt samrýmd og áttu
farsælt hjónaband. Fyrstu árin
bjuggu þau í New York og eign-
uðust þar góða vini og kynntust
nýjum siðum og venjum. New
York-árin mótuðu ungu hjónin
og börnin þeirra og hafa tengsl-
in við Bandaríkin alltaf verið
sterk.
Þegar ég kynntist Kolbrúnu
fyrir um fjórum áratugum, bjó
fjölskyldan á Fornuströnd á
Seltjarnarnesi. Þar höfðu þau
Erling byggt sér fallegt og vel
hannað hús. Opið rými var í
miðju hússins með veglegu eld-
húsi, fjölskyldurými og gengið
beint út í garðinn. Rýmið var
táknrænt fyrir margt af því sem
Kolbrún hafði dálæti á: samveru
með fjölskyldunni, eldamennsku
og nálægð við náttúruna.
Kolbrún var listakokkur og
fannst fátt skemmtilegra en að
hóa fjölskyldunni saman í mat-
arboð. Hún var óhrædd við að
prófa nýjar uppskriftir og var
oftast búin að finna eitthvað
nýtt og spennandi til að deila
með okkur. Aðrir réttir voru
klassískir og í miklu uppáhaldi
eins og „spaghetti with meat-
balls“, ekta „New York cheese-
cake“ og „lemon meringue pie“.
Kolbrún var glæsileg kona og
alltaf vel til höfð. Okkur þótti
gaman að heyra sögur frá ár-
unum þegar hún var ráðin til að
sýna föt og afgreiða í nýrri deild
fyrir ungar konur hjá Bergdorf
Goodman-versluninni á Man-
hattan. Kolbrún hafði gaman af
fallegum flíkum og allri hönnun
enda dóttir klæðskera og
saumakonu og kunni að meta
gott handbragð.
Kolbrún var vinmörg og þau
hjónin þekkt fyrir gestrisni og
höfðingsskap. Það var mikill
gestagangur á heimilinu og
haldnar margar skemmtilegar
veislur. Vinirnir frá New York
reyndust okkur Erling yngri vel
þegar við fórum þangað í nám.
Margir aðstoðuðu okkur við að
hefja búskap í stórborginni og
vil ég þar helst nefna Hildi Tob-
in, Dúu Gallagher og Edith
Jaffe, yndislegar konur sem ég
minnist með þakklæti.
Þegar tvíburarnir okkar, Ax-
el og Katrín fæddust í Seattle,
voru Kolbrún og Erling ekki
lengi að mæta hálfa leið yfir
hnöttinn til að aðstoða. Kolbrún
var barngóð og naut þess að
vera með barnabörnunum. Það
voru farnar ótalmargar sund-
ferðir, hjólaferðir, ísferðir og
haldin skemmtileg spilakvöld.
Kata og Axel minnast með mik-
illi hlýju sumarbústaðaferð-
anna. Birkiból var ævintýra-
staður þar sem amma bakaði
með þeim, málaði steina, gaf
fuglunum, gróðursetti og synti í
vatninu á sumarkvöldum. Kol-
brún fylgdist vel með barna-
börnunum. Hún var næm á líðan
þeirra og þau áttu auðvelt með
að segja henni frá lífi sínu. Hún
dæmdi aldrei en veitti stuðning
og góð ráð á sinn blíða og hug-
ulsama hátt.
Veikindi Kolbrúnar bar brátt
að, en hún tókst á við þau af
miklu æðruleysi. Eins og í öllu
sem hún tók sér fyrir hendur
var hún fyrirmynd og lagði sig
fram við að veita sínum nánustu
stuðning og ást. Ég kveð Kol-
brúnu með trega, en er þakklát
fyrir allt sem hún gaf mér og
fjölskyldu minni. Minningin um
góða og elskulega tengdamóður
mun lifa með mér alla ævi.
Kristín Björnsdóttir.
Mín fyrsta minning af
tengdaforeldrum mínum er fyr-
ir um 30 árum þegar ég var boð-
in í mat á heimili þeirra á Forn-
uströndinni en þá var
húsmóðirin að reyna fyrir sér í
kínverskri matargerð og þau
snæddu með prjónum. Hún var
fljót að sjá að gestinum fannst
þetta heldur framandi og bauð
mér gaffal, mér til mikils léttis.
Síðar urðu þau ófá matarboðin
og veislurnar, fyrst í glæsilega
húsinu sem þau létu teikna að
amerískri fyrirmynd, síðan í
Lækjargötu og loks á Tómasar-
haganum. Alltaf var Kolbrún
búin að prófa eitthvað nýtt og
smávegis öðruvísi, stundum
hafði hún fundið nýja uppskrift
á netinu til að fá sköpunarkraft-
inum í eldhúsinu útrás. Og sem
betur fer erfði Thor sonur henn-
ar þessa dásamlegu hæfileika til
að elda góðan mat og bjóða til
veislu.
Mér fannst hún alltaf vera
heimskona. Alin upp í Vestur-
bænum, gekk í Verslunarskól-
ann og starfaði sem flugfreyja á
6. áratugnum þar til hún kynnt-
ist Erling og þau hófu sinn bú-
skap. Hún hafði margar venjur
og siði sem hún tileinkaði sér
eftir ótal ferðalög um heiminn
og áralanga búsetu í New York-
borg. Þetta sást bæði í fáguðu
fasi, glæsilegum klæðaburði og
hefðum á heimilinu. Á sprengi-
daginn var boðið upp á spag-
hetti og ítalskar kjötbollur í stað
saltkjöts og eftirrétturinn var
oftar en ekki lemon meringue
pie eða amerísk gulrótarkaka.
Þegar Kolbrún átti von á sínu
fyrsta barnabarni bað hún um
að fá að kaupa „layettið“ fyrir
barnið. Það væri hefð fyrir
slíku. Ekki hafði ósigld tengda-
dóttirin hugmynd um hvað það
var. Kolbrún fór í fína verslun-
armiðstöð, Macy’s á Manhattan,
og keypti það sem ætti að vera
tiltækt fyrir fæðingu barnsins,
þ.m.t. samfellur, heilgalla,
handklæði, þvottaklúta og
barnateppi. Allt í gulum og
grænum pastellitum þar sem
óvíst var um kynið. Þetta voru
svo vandaðar og fallegar vörur
að þær entust árum saman, allt í
hennar anda.
Önnur nýleg minning er af af-
mælisveislu unglings á heim-
ilinu þar sem við ákváðum að
fara út að borða á veitingahús í
nágrenni við heimili okkar. Þeg-
ar við mættum á staðinn beið
pakki á borðinu sem við áttum
frátekið. Amma K hafði þá mætt
fyrr um daginn og skilið þar eft-
ir stóran skreyttan pakka handa
afmælisbarninu sem vakti auð-
vitað bæði athygli og ómælda
ánægju.
Hugulsemi, næmi og einstak-
lega náið samband við barna-
börnin er það sem kemur upp í
hugann. Eftir sitjum við hnípin
en með minningar um geislandi
greinda og glæsilega konu sem
við erum staðráðin í að minnast
með miklum veislum þar sem
við eldum upp úr uppskrifta-
heftinu hennar en prófum svo
kannski eitthvað örlítið nýtt í
bland henni til heiðurs.
Arna Guðmundsdóttir.
Þegar ég var tíu ára gamall
fluttist Kolbrún, föðursystir
mín, ásamt manninum sínum,
Erling Aspelund, og börnum til
Íslands frá New York þar sem
þau höfðu búið um árabil. Það
markaði þáttaskil í lífi okkar
hinna í stórfjölskyldunni því að
þeim fylgdi glæsilegur og
heimsborgaralegur lífsstíll sem
hristi upp í fábrotinni tilveru
okkar hér á Fróni. Erling hafði
verið stöðvarstjóri hjá Loftleið-
um á Kennedyflugvelli en varð
hótelstjóri á Hótel Loftleiðum
hér heima. Eldri strákarnir
þeirra, Erling yngri og Karl
Ómar (Kalli), urðu bestu vinir
mínir og við brölluðum ótal-
margt, ekki síst í öruggu skjóli
ömmu okkar og afa á Víðimel
sem höfðu óendanlega þolin-
mæði fyrir uppátækjum okkar.
Þeir bræður töluðu oft saman á
ensku og mér var því nauðugur
einn kostur að reyna að babla
við þá á þeirri tungu líka til að
geta tekið þátt í leikjunum með
þeim. Enskukunnáttan var í
raun aukaafurð af þessum sam-
skiptum okkar en hefur komið
að góðum notum í lífinu. Þegar
yngri systkinin, Thor og Guð-
rún, bættust við urðu þau líka
óaðskiljanlegur hluti af hópn-
um, þrátt fyrir nokkurn aldurs-
mun. Ásamt systkinum mínum,
Guðrúnu og Ragnari, og foreldr-
um okkar allra var lengi fastur
passi hjá okkur að hittast heima
hjá ömmu og afa, sem þá voru
flutt á Tómasarhaga, og sá siður
var áfram við lýði eftir að
tengdabörn og barnabörn komu
til sögunnar. Athvarf okkar hjá
gömlu hjónunum, Guðrúnu og
Þórhalli, þjappaði fjölskyldunni
saman og gerði það eflaust að
verkum að við urðum nánari en
ella hefði orðið. Þessi góðu
tengsl hafa haldist í gegnum ár-
in og eru ómetanlegur hluti af
tilveru okkar allra.
Kolbrún, eða Keitý eins og
hún var oftast kölluð, lét sér vel-
ferð fjölskyldunnar miklu varða
og stóð þétt við bakið á börnum
sínum enda hafa þau öll skarað
fram úr svo að eftir er tekið,
hvert á sínu sviði. Hún var alla
tíð einstaklega náin foreldrum
sínum og það er merkileg til-
viljun að þau Keitý og Erling
áttu síðar eftir að flytja í næsta
hús við ömmu og afa á Tómasar-
haganum þótt gömlu hjónin
væru þá fallin frá. „Þetta er súr-
realískt,“ sagði Keitý við mig
þegar þessa staðreynd bar á
góma – en kannski var þetta
engin tilviljun því að nálægðin
við heimili foreldranna var tákn-
ræn fyrir þetta sterka samband.
Keitý tók við keflinu þar sem
amma skildi við og hélt
skemmtileg boð á Þorláksmessu
fyrir ættingja og vini sem
hringdu inn jólin í hugum okkar
allra.
Kolbrún Þórhallsdóttir var
tíguleg kona sem hafði mikla út-
geislun, fágun og reisn. Ég hitti
hana síðast nú fyrr í sumar í
fermingarveislu barnabarns
hennar og nöfnu, Kolbrúnar
Hildu, og tók sérstaklega eftir
því hvað hún ljómaði af gleði og
glæsileika þótt ég vissi ekki þá
að hún væri farin að kenna sér
þess meins sem varð henni að
aldurtila. Það er ljúft að eiga þá
góðu minningu um þessa glæsi-
legu frænku mína sem var alla
tíð svo ríkur þáttur í tilveru
okkar í fjölskyldunni.
Ég votta heiðursmanninum
Erling eldri og börnunum, Er-
ling yngri, Kalla, Thor og Guð-
rúnu og fjölskyldum þeirra,
innilega samúð og skila hlýjum
kveðjum frá öllu mínu fólki.
Þórhallur Eyþórsson.
Í dag kveðjum við mæta konu,
Kolbrúnu Þórhallsdóttur. Hún
verður jarðsungin frá Dómkirkj-
unni; helgidómnum fagra sem
henni þótti vænt um og bar mikla
umhyggju fyrir.
Við Kolbrún kynntumst í gegn-
um safnaðarstarf Dómkirkjunnar
fyrir um áratug. Hún og Erling,
eiginmaður hennar, hafa unnið
ómælt og þakkarvert starf fyrir
Dómkirkjuna. Erling var formað-
ur sóknarnefndar og Kolbrún í
stjórn kirkjunefndar kvenna
Dómkirkjunnar. Nú er sonur
þeirra Thor einnig öflugur sókn-
arnefndarmaður.
Kolbrún starfaði í kirkjunefnd
kvenna Dómkirkjunnar í áratugi.
Kirkjunefndin var stofnuð 1930 til
þess að standa að prýði Dómkirkj-
unnar og vinna að líknarmálum.
Fyrir 5 árum, þegar kirkju-
nefndin átti 85 ára afmæli, tók
Kolbrún sig til og setti saman
myndband um sögu og sjálfboða-
starf kirkjunefndarkvenna.
Kolbrún var glæsileg, fögur og
fáguð. Hún var góðum gáfum
gædd, greind, jákvæð og
skemmtileg.
Kolbrún
Þórhallsdóttir
á klúbbinn og hét hann SÓL.
Eitt sinn þegar ég átti að hafa
matarboðið þá spurði ég Óskar
hvað hann vildi og ekki þurfti
ég að bíða eftir svari, læri með
öllu og læri var það. Óskari
var tíðrætt um að hann langaði
að fara utan með okkur Lauf-
eyju og var ákveðið að fara
með hann til Óslóar. Sú ferð
var hreint út sagt frábær, Ósk-
ar var orðinn aðeins lélegur til
gangs svo við fengum lánaðan
hjólastól á hótelinu og skoð-
uðum Ósló og fórum út að
borða, vá hvað Óskar naut sín
vel í þessari ferð.
Samband Laufeyjar og Ósk-
ars var einstakt, þeim þótti svo
vænt hvoru um annað og skiln-
ingurinn á milli þeirra þurfti
oft ekki orð heldur sá maður
samskiptin í augum þeirra á
milli. Allir þurfa að eiga eina
svona Laufeyju.
Eftir að hann flutti á Mýr-
arásinn fór maður oft í heim-
sókn til hans og þeirra sem
bjuggu þar og þá var ávallt ís
með í för, enda eitt af því
besta sem Óskar fékk, oft fór
Sara barnabarnið mitt með
enda sagði hún oft: „Eigum við
að heimsækja Óskar vin
minn?“ Þeim fannst báðum ís-
inn góður og oftar en ekki
urðu þeir tveir. Það skiptir
ekki málið hver aldurinn var,
allir voru vinir Óskars.
Ekki er hægt annað en að
nefna hversu frábæra fjöl-
skyldu Óskar átti, foreldrar
hans, öll hans systkini og
frændsystkini sem hann ólst
upp með, já hann ólst upp í
stórum barnahópi með systk-
inabörnum sínum, umvafinn
ást.
Ég vil votta bróður hans og
frændsystkinum og öllum hans
ástvinum mína dýpstu samúð.
Missir að góðum dreng er mik-
ill en nú er hann í faðmi sinnar
konu og allra sinna ástvina
sem farnir eru yfir móðuna
miklu.
Ég kveð þig elsku vinur og
hlakka til að fá kossa og knús
þegar ég hitti þig í sumarland-
inu.
Þín vinkona
Svanhvít.
Þegar ég kveð Óskar, elsku-
legan frænda minn og uppeld-
isbróður, sækja að mér enda-
lausar góðar minningar. Það
væri trúlega efni í nokkrar
bækur að telja þær allar upp
Við ólumst upp á Brávalla-
götunni í húsi afa míns og
ömmu og þar sem foreldrar
mínir bjuggu einnig. Þar sem
aðeins var ár á milli okkar,
varð samvera okkar mjög náin.
Við áttum margar góða stundir
sem börn og vorum svo nánir
að við þróuðum með okkur eig-
ið tungumál, sem ekki fór of
vel í foreldrana þannig að við
vorum sendir til talmeinafræð-
ings sem átti að kenna okkur
mannamál. Eftir það áttum við
engin leyndarmál.
Við Óskar áttum ófáar ferðir
upp í sumarbústað í Sléttuhlíð,
rétt ofan við Hafnarfjörð og
stundum var dvalið þar sum-
arlangt. Þá var vegurinn mjög
hæðóttur, þannig að við Óskar,
sem sátum í aftursætinu,
hoppuðum til og frá líkt og við
værum á sjó. Þar lærðum við
okkar fyrsta dægurlag, sem
var Ship-o-hoj. Þetta lag gát-
um við raulað saman allt fram
á sjötugsaldur.
Óskar var snillingur í tin-
dátaleik, þar sem hersveitum
var raðað upp og glerkúla not-
uð til að skjóta niður andstæð-
inginn. Mikið var lagt í miðið
hjá Óskari og öðru auganu
hallað til að ná sem bestu miði
og helst reynt að skjóta niður
loftskeytamanninn. Hann taldi
að þá yrði samskiptaleysi hjá
herfylkingunni, og það þótti
mér nokkuð djúp hugsun.
Óskar var frábrugðinn fjöld-
anum en átti alltaf var hjá okk-
ur systkinunum og í raun hjá
öllu hverfinu sem gætti hans.
Ef einhver utan hverfis áreitti
Óskar var séð til þess að við-
komandi gerði það ekki aftur.
Óskar hafði þann einstaka
eiginleika að ná góðum sam-
skiptum við fólk. Þegar ég var
í menntaskóla hittumst við
stundum í strætó. Óskar sat
alltaf fremst í vagninum og yf-
irleitt í góðu spjalli við bíl-
stjórann þegar ég kom inn í
vagninn. Þá var sagt „bless-
aður“, og ég að sjálfsögðu sett-
ist hjá honum og við byrjuðum
að spjalla.
Afmæli voru stórar stundir
fyrir Óskar. Og eftir að hann
og Jóhanna byrjuðu að búa
saman var mikið lagt í veit-
ingar og kiknuðu borð undan
kræsingum. Ég var alltaf þess
heiðurs aðnjótandi að þegar ég
kom í veisluna hvíslaði Óskar
að mér: „Má ekki bjóða þér
smá koníak?“ Þar sem það var
ekki í boði fyrir aðra gesti var
ekki hægt að afþakka það.
„Bara smá,“ var viðkvæðið.
Hann fór þá langt inn í skáp
og gróf upp gamlan pela og
hellti upp í hálft glas. „Það er
kannski of mikið í glasinu því
ég þarf að keyra heim,“ sagði
ég. Og þá var svarað: „Þú læt-
ur bara konuna keyra,“ og leit
á Huldu, sem kinkaði kolli og
sagði „Ókei“, maður neitar
ekki svona ástarjátningu.
Hann sá ekki bara um sitt
afmæli. Ég á afmæli í desem-
ber og í nóvember hringdi
hann gjarnan í mig til að láta
mig vita að hann væri búinn að
kaupa „desembergjöfina“. Og
þá var fyrirséð að haldin
skyldi veisla 10. desember.
Þegar Óskar mætti sagði hann
gjarnan: „Maggi, núna er eitt
ár á milli okkar,“ og brosti
sínu einstaka brosi.
Óskar var einstakur félagi
og vinur og fyrir mér var hann
meira bróðir en frændi. Heim-
urinn verður ekki samur án
þín, Óskar minn.
Þinn
Margeir (Maggi).
Hann var góður maður,
hjartans elsku Óskar frændi
minn, og ég mun sakna hans
mikið um ókomna tíð. Við ól-
umst upp í sama húsi, fjöl-
skylduhúsi í Vesturbænum í
Reykjavík, og taugakerfi okk-
ar flæktist eins og rætur
blóma í potti. Sorgin lamar,
ekki bara mig heldur marga.
Óskar var þeim eiginleikum
gæddur að hann kallaði fram
það besta í fólki. Hann var
mikill húmoristi en húmornum
hans fylgdi svo mikil virðing,
sem er einstakur eiginleiki og
aðeins á færi fólks með skarpa
greind. Óskar var vissulega
skarpgreindur. Það er ekki
hægt að minnast Óskars án
þess að hafa Jóhönnu með. Þau
kynntust ung og ég var ellefu
ára þegar þau bjuggu sér
dásamlegt heimili á efstu hæð
Brávallagötu 26. Þar var ég
heimagangur og átti ófáar
gæðastundir í nærveru þessa
dásamlega fólks. Við áttum
saman ævintýri; mikil gleði,
góður matur, hnallþórur og
bjór … já og hlátur … mikið af
hlátri. Æ hvað ég sakna þeirra
beggja. Ég vil þakka sam-
fylgdina, elsku besti Óskar
minn.
Þín litla
Lilja Giss.
Óskar Helgi Sig-
urjón Margeirsson