Morgunblaðið - 24.09.2021, Qupperneq 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. SEPTEMBER 2021
✝
Birna Frið-
geirsdóttir
fæddist í Leirhöfn á
Melrakkasléttu 20.
apríl 1928. Hún lést
16. september 2021.
Foreldrar hennar
voru Friðgeir Sig-
geirsson, f. 1887, d.
1957, og Valgerður
Sigurðardóttir, f.
1892, d. 1975.
Systkini Birnu voru
Vilborg, f. 1919, d. 1924, Guð-
mundur, f. 1920, d. 1924, Hólm-
fríður, f. 1921, d. 2018, Þóra, f.
1923, d. 1924, Vilmundur Þór, f.
1925, d. 1928 og Helga, f. 1927, d.
2003.
Þann 31. desember 1958 gift-
ist Birna Sigurði Guðmundssyni
frá Ólafsfirði, f. 12. ágúst 1931.
Foreldrar hans voru Guðmundur
L. Þorsteinsson, f. 1906, d. 1986,
og Jónína Þorsteinsdóttir, f.
1912, d. 2008. Börn Birnu og Sig-
urðar eru: 1) Valgerður, f. 1955,
gift Rúnari Guðlaugssyni, f.
1956, búsett á Ólafsfirði. Þeirra
börn eru: a) Hilmar Ingi, f. 1980,
kvæntur Rakel Pétursdóttur, f.
1981. Synir þeirra eru Pétur
Ingi, f. 2008, Rúnar Ingi, f. 2011
Barnsfaðir hennar er Sverrir
Hermannsson, f. 1989. Dóttir
þeirra er Vigdís Eva, f. 2011. c)
Eva Katrín, f. 1994. Sambýlis-
maður hennar er Atli Albertsson,
f. 1994.
Birna ólst upp á Melrakka-
sléttu og í Aðalvík. Hún gekk í
barna- og unglingaskóla á Kópa-
skeri, var tvo vetur í Héraðsskól-
anum á Laugum í Reykjadal og
útskrifaðist frá Kennaraskóla Ís-
lands 1949. Að loknu kennara-
námi starfaði Birna við forfalla-
kennslu til 1952. Næstu fjórtán
árin sinnti hún almennri kennslu
í yngri bekkjum ásamt handa-
vinnukennslu við Barnaskólann
á Ólafsfirði. Birna var svo heima-
vinnandi í nokkur ár auk þess
sem hún vann við saumaskap og
síðar við verslunarstörf í um
tuttugu ár. Birna sat í bæjar-
stjórn Ólafsfjarðar í tólf ár, þar
af sem forseti bæjarstjórnar í
tvö, fyrst kvenna. Hún var einnig
félagi í Slysavarnadeild kvenna á
Ólafsfirði og formaður í átta ár.
Fljótlega eftir að Birna og Sig-
urður hófu búskap fluttu þau að
Gunnólfsgötu 18 Ólafsfirði þar
sem þau hafa búið síðan ef frá er
talið síðasta tæpa árið sem þau
bjuggu á dvalar- og hjúkrunar-
heimilinu Hornbrekku á Ólafs-
firði.
Útför Birnu fer fram frá
Ólafsfjarðarkirkju í dag, 24.
september 2021, og hefst athöfn-
in klukkan 14.
og Haukur Ingi, f.
2014. b) Tinna, f.
1982, gift Rúnari
Pálmarssyni, f.
1981. Þeirra dætur
eru Telma, f. 2014,
og Rebekka, f. 2017.
c) Orri, f. 1985. Sam-
býliskona hans er
Kolbrún Steinþórs-
dóttir, f. 1986.
Þeirra börn eru Ey-
þór, f. 2017, og
stúlka, f. í september 2021. 2)
Guðmundur, f. 1960, kvæntur
Sigurborgu Gunnarsdóttur, f.
1961, búsett á Seltjarnarnesi.
Þeirra börn eru: a) Rannveig, f.
1989. Sambýlismaður hennar er
Gunnar Magnússon, f. 1989.
Þeirra börn eru Sigurborg
María, f. 2016, og Magnús Logi, f.
2017. b) Sigurður, f. 1992. Sam-
býliskona hans er Kelechi Anna
Árnadóttir Hafstað, f. 1995. c)
Gunnar, f. 1995. 3) Friðgeir, f.
1963, kvæntur Ragnhildi Skúla-
dóttur, f. 1963, búsett á Seltjarn-
arnesi. Þeirra börn eru a) Skúli
Jón, f. 1988. Sambýliskona hans
er Jennifer Berg Pinyoch, f.
1991. Sonur þeirra er Malcolm
Berg, f. 2021. b) Birna, f. 1991.
Elskuleg tengdamóðir mín,
Birna Friðgeirsdóttir, hefur nú
kvatt okkur eftir stutta sjúkrahús-
legu. Það eru ófá skiptin sem hún
var viss um að komið væri að
kveðjustund, en þó að líkaminn
yrði fyrir skakkaföllum þá var
hugurinn sterkur, hún náði vopn-
um sínum á ný og lífið hélt áfram.
Það var fyrir þrjátíu og sex ár-
um sem ég kom inn í líf þeirra
hjóna og fann strax að ég var vel-
komin. Þau voru forvitin um þessa
rúmlega tvítugu stelpu, vissu ein-
hver deili á fólkinu mínu og sýndu
mér áhuga þannig að þessi fyrsta
heimsókn varð mun auðveldari en
ég þorði að vona. Ég man enn eftir
okkar fyrsta fundi við hádegis-
verðarborðið á Gunnólfsgötunni
þar sem læri og „tilbehör“ var á
boðstólum og ís í eftirrétt. Ferð-
irnar okkar á Ólafsfjörð í gegnum
árin hafa verið ófáar og alltaf var
passað upp á að það væri nóg að
borða. Börnin okkar minnast oft á
kvöldkaffið með sælubrosi á vör.
Hún tengdamóðir mín fæddist
ekki með silfurskeið í munni og
var mikil fátækt á hennar æsku-
heimili. Hún var skarpgreind og
fékk tækifæri til að mennta sig,
fyrst á Laugum í Reykjadal en
síðar í Kennaraskólanum. Eftir
Kennaraskólann réð hún sig til
starfa við Grunnskólann á Ólafs-
firði sem var mikið gæfuspor, því
að á Ólafsfirði kynntist hún hon-
um Sigga sínum, Sigurði Guð-
mundssyni. Hún kenndi við
Grunnskólann á Ólafsfirði bæði al-
menna kennslu og handavinnu og
hafði alla tíð mikinn áhuga á skóla-
starfi. Sjálf kenndi ég í mörg ár og
ræddum við Birna oft um mennta-
kerfið og skólamál almennt. Það
var skemmtilegt að skiptast á
skoðunum við hana um hvaðeina,
hvort heldur var um lífið og til-
veruna, barnauppeldi eða þjóðmál-
in, enda var hún rökföst og hafði
sterkar skoðanir. Þegar við kynnt-
umst þá sat hún í bæjarstjórn
Ólafsfjarðar og átti þar sæti í tólf
ár, þar af var hún forseti bæjar-
stjórnar í tvö ár. Fyrsta konan til
að gegna því embætti fyrir bæinn.
Birna var mikil hannyrðakona
og liggja eftir hana mörg meistara-
stykkin, hekluð og saumuð. Við
höfum öll fengið að njóta þeirra og
prýða verk eftir hana okkar heimili.
Ég verð tengdamóður minni æv-
inlega þakklát fyrir allar stundirn-
ar sem við áttum saman, þær voru
innihaldsríkar og gefandi, en ekki
síst þeim stundum sem hún gaf
börnunum okkar. Hún var einstak-
lega ánægð og áhugasöm um allt
sitt fólk og fylgdist með því allt til
síðasta dags. Ég minnist tengda-
móður minnar með mikilli hlýju.
Elsku Birna, takk fyrir allt og allt.
Ragnhildur Skúladóttir.
Árið var 1983. Það var hávetur,
allt á kafi í snjó og ég á leið í fyrstu
heimsókn mína til Ólafsfjarðar að
hitta tilvonandi tengdaforeldra.
Hnútur í maganum eins og hjá
flestum í þeim aðstæðum. Á Ólafs-
firði biðu Birna og Siggi án efa líka
spennt að sjá þessa stelpu sem
Gummi ætlaði að kynna fyrir þeim.
Allur kvíði minn var óþarfi. Frá
fyrstu mínútu var mér tekið með
mikilli hlýju.
Þetta var fyrsta heimsóknin af
ótal mörgum. Smám saman kynnt-
ist ég Birnu betur og fór að gera
mér grein fyrir hversu öflug kona
hún var. Það var ekki sjálfgefið
þegar hún var að alast upp að stúlk-
ur færu í framhaldsnám en Birna
siglir suður og fer í Kennaraskól-
ann. Það hefur þurft kjark til þess.
Á Ólafsfirði var hún í bæjarpólitík-
inni og um tíma forseti bæjar-
stjórnar. Hún lét til sín taka í hin-
um ýmsu málefnum. Ég hef alltaf
litið upp til hennar fyrir þennan
styrk og hefur hún verið mér fyr-
irmynd í mörgu.
Það voru ófá jólin sem við
Gummi eyddum á Gunnólfsgöt-
unni. Fyrst mættum við tvö. Síðan
stækkaði fjölskyldan og að lokum
urðum við átta sem mættum til að
fagna hátíðinni með Birnu og
Sigga. Alltaf var jafn yndislegt að
keyra úr stressinu í borginni til
Ólafsfjarðar. Á Gunnólfsgötunni
var allt tilbúið, búið að þrífa,
skreyta og að sjálfsögðu baka smá-
kökurnar. Melrakkasléttan var í
huga Birnu dýrðarstaður og lærði
ég fljótt að meta fegurð Sléttunn-
ar. Ganga með Birnu um æsku-
stöðvar hennar í Kötlu er mér
minnisstæð. Eftir þá göngu skildi
maður aðeins betur hvernig lífið
var á þeim tímum sem Birna var
að alast upp. Við sem lifum á tím-
um allsnægta eigum erfitt með að
setja okkur í hennar spor, þegar
lífið snerist um að lifa af og það
var ekki sjálfgefið að börnin
kæmust til manns. Samt virtist
alltaf vera stutt í gleðina.
Margar minningar á ég úr
sumarbústaðnum Systraseli en
þann bústað áttu Birna og Siggi
með systur Birnu og mági. Á
þann dýrðarstað komum við oft
saman og nutum náttúrunnar. Í
leiðinni var alltaf keyrt út á Rauf-
arhöfn til að heilsa upp á syst-
urnar Hollu og Helgu. Þá var nú
oft glatt á hjalla og Sléttuandinn
sveif yfir vötnum.
Þegar Birna varð áttræð
ákváðu börnin hennar ásamt
okkur tengdabörnunum að bjóða
foreldrunum í borgarferð og
mátti Birna velja borgina. Að
sjálfsögðu valdi hún París. Þetta
var yndisleg ferð þar sem þessi
átta manna hópur sigldi meðal
annars á Signu og naut franskrar
matargerðar. Einnig var ógleym-
anleg ferðin til Barcelona sem
þessi sami hópur fór á áttræðisaf-
mæli Sigga.
Tengdamamma hefur í gegn-
um tíðina oft glímt við erfið veik-
indi en með ótrúlegri þrautseigju
hefur hún alltaf náð sér aftur. Ég
hef lengi sagt að hún eigi níu líf
eins og kötturinn. En nú er þess-
um lífum lokið og Birna okkur
horfin. Elsku Siggi, þinn missir
er mikill. Innilegar samúðar-
kveðjur til þín og fjölskyldunnar
allrar. Við sitjum nú og yljum
okkur við góðu minningarnar
sem eru svo ótrúlega margar og
dýrmætar.
Elsku Birna, ég kveð í síðasta
sinn og faðma þig í huganum.
Takk fyrir allt.
Þín tengdadóttir,
Sigurborg (Borga).
Elsku amma Birna, það er
ótrúlega erfitt að hugsa til þess
að þú sért farin frá okkur.
Ferðirnar okkar norður til
ykkar afa eru einhverjar bestu
minningar sem við eigum. Þó svo
að við höfum ekki alist upp fyrir
norðan, þá höfum við alla tíð upp-
lifað þá tilfinningu að við værum
komin heim þegar við keyrðum út
úr Múlagöngunum, því við viss-
um að okkar beið hlýr og opinn
faðmur ykkar afa í forstofunni.
Það skipti ekki máli hversu seint
við mættum á svæðið, þú varst
alltaf búin að hafa til kvöldkaffi,
eins og reyndar öll önnur kvöld
þegar það voru gestir í húsinu og
alltaf voru kræsingarnar heima-
tilbúnar.
Eldhúsið var í raun sá staður í
húsinu sem við eyddum hvað
mestum tíma með þér. Yfirleitt
var hægt að finna þig í eldhús-
króknum þar sem þú sast og lagð-
ir kapal. Við gripum þá oft tæki-
færið og plötuðum þig til þess að
spila við okkur. Þú kenndir okkur
allskyns spil og í þeim kom
keppnisskapið þitt heldur betur í
ljós.
Þú kenndir okkur ýmislegt
annað en að spila enda varstu
kennari að mennt. Nægjusemin
stendur þar helst upp úr en þú
varst með eindæmum nægjusöm.
Það gekk það langt eitt sinn að
eitt okkar neitaði að henda ónýt-
um tannbursta því að þú hafðir
kennt okkur að nýta hlutina vel
og helst fleygja ekki að óþörfu.
Þessu var tekið of bókstaflega og
það kom síðar í ljós að nægjusem-
in átti betur við á öðrum stöðum
og því fékk gamli tannburstinn að
víkja fyrir nýjum.
Við höfum alltaf litið upp til þín
og munum alla tíð gera. Það er
ekki vegna þess að okkur fannst
þú svo hávaxin hér áður fyrr,
heldur vegna einlægrar góð-
mennsku þinnar og væntum-
þykju sem hefur alla tíð fylgt þér.
Samband ykkar afa hefur verið
afar fallegt og eruð þið okkur al-
gjörar fyrirmyndir. Þér og ykkur
hefur alltaf verið annt um að búa
okkur barnabörn ykkar sem og
börn undir lífið og erum við ykkur
ævinlega þakklát.
Við erum uppfull af fallegum
minningum um þig sem okkur
Birna
Friðgeirsdóttir
✝
Stefanía Guð-
rún Jónsdóttir
fæddist í Nesi í
Fljótum í Skaga-
firði 12. mars 1925.
Hún lést 14. sept-
ember 2021 á Heil-
brigðisstofnun
Norðurlands Sauð-
árkróki.
Foreldrar henn-
ar voru Jón Stef-
ánsson, bóndi og
verkamaður, f. 1. des. 1894, d. 1.
mars 1964 og Sigurbjörg Jóns-
dóttir húsfreyja, f. 5. júní 1884, d.
19. júní 1954. Systkini Stefaníu
voru Anna Sigurbjörg, f. 1921,
Arnbjörg, f. 1928, hálfbróðir
þeirra systra var Björn, f. 1925,
móðir hans var Rósa Jóakims-
dóttir. Björn ólst upp með þeim
26.3. 1952, kvæntur Margréti
Guðmundsdóttur og eiga þau tvö
börn, Jónu Rut og Birki Rafn.
Fyrir á Jón soninn Magnús Þór.
4) Björgvin Margeir, f. 12.4.
1954, kvæntur Margréti Björgu
Pétursdóttur og eiga þau fjögur
börn, Katrínu Evu, Efemíu
Hrönn, Stefaníu Fanney og Vikt-
or Sigvalda. 5) Guðmundur Örn,
f. 17.8. 1955, kvæntur Ernu Bald-
ursdóttur, eiga þau eina dóttur,
Ísabellu, fyrir á Guðmundur
dótturina Eddu Hrund og Erna
soninn Baldur. 6) Steinn Márus,
kvæntur Guðrúnu Jónu Gunn-
arsdóttur og eiga þau þrjú börn,
Gunnar Frey, Guðmund Vigni og
Bergnýju Heiðu. 7) Hólmfríður
Dröfn, f. 29.5. 1960, sambýlis-
maður hennar er Hjörtur Sævar
Hjartarson, Hólmfríður á tvö
börn, Stefán Friðrik og Ragn-
hildi.
12 ára gömul flutti Stefanía
með foreldrum sínum til Hofsóss
og bjó fjölskyldan lengst af í Há-
askála. Stefanía gekk í barna-
skóla á Hofsósi og vann ýmis til-
fallandi störf eftir að hún komst
á fullorðinsár. Fyrstu búskapar-
árin sín bjuggu Stefanía og Guð-
mundur í Bræðraborg á Hofsósi
og þar fæddust tvö elstu börnin.
1949 byggðu þau íbúðarhúsið
Birkihlíð, þar fæddust hin börnin
og var hún heimavinnandi hús-
móðir þar til börnin komust á
legg. Eftir það vann hún á hrað-
frystihúsinu og síðar á sauma-
stofu Hofsóss sem saumaði m.a.
íslenska fánann.
Árið 1979 fluttu Stefanía og
Guðmundur til Sauðárkróks og
bjuggu fyrst á Víðigrund 14 og
síðar á Hólavegi 8. Fljótlega eftir
að þau fluttu á Sauðárkrók hóf
hún störf á saumastofunni Yl-
rúnu og þar stafaði hún þar til
hún lét af störfum. Fljótlega eftir
að Guðmundur lést flutti hún á
Víðigrund 22 og bjó þar til 2014
að hún flutti á Heilsustofnun
Norðurlands Sauðárkróki, fyrst
á deild VI og síðar á deild II.
Útför Stefaníu fer fram í dag,
24. september 2021, frá Sauðár-
krókskirkju kl. 14.
systrum til fullorð-
insára. Uppeldis-
bróðir þeirra var
Óskar Björnsson, f.
1917. Þau eru öll
látin.
Stefanía giftist
Guðmundi V.
Steinssyni, f. 24.
des. 1921, þann 30.
des. 1945, hann lést
25. júní 1993. Börn
þeirra eru sjö: 1)
Sigmundur Einars, f. 12.7. 1945,
kvæntur Amalíu Sigurðardóttur
og eiga þau þrjá syni, Sigurð Úlf-
ar, Brynjar Örn og Hólmar Loga.
2) Anna Steinunn, f. 21.9. 1946,
gift Ragnari Inga Tómassyni,
Ragnar lést 2009, eiga þau þrjú
börn, Guðmund Stefán, Tómas
Inga og Sunnu Apríl. 3) Jón, f.
Nú kveð ég elsku Stebbu
tengdamömmu þakklát fyrir að
hafa átt hana að, yndisleg kona
sem var óspör á að dreifa frá sér
kærleik, gleði, umhyggjusemi og
góðvild, með því snart hún hjörtu
okkar samferðafólks hennar. Í
orði og verki sýndi hún svo mikinn
náungakærleik.
Man að oft hafði hún á orði
hversu rík hún væri að eiga öll
þessi börn sín og stolt var hún af
þeim og þakklát guði fyrir að eng-
an hefði hún misst.
Gleði og kátína var hennar að-
alsmerki alltaf stutt í brosið og
hnyttin tilsvör.
Þakka henni fyrir allt, það er
gott að eiga minningu um svo ynd-
islega konu sem með mennsku
sinni hefur kennt mér svo margt.
Kærleikskveðja,
Erna Baldursdóttir.
Enginn veit hvað átt hefur fyrr
en misst hefur, er máltæki sem
margir tengja við.
Í þetta skipti tengi ég sáralítið
við þetta máltæki þar sem ég veit
nákvæmlega hvað það var sem ég
missti þegar ég fékk þær fréttir
að amma Stebba væri farin frá
okkur. Amma var einstakt eintak
af manneskju, með lúmskan húm-
or, þolinmóð, hjartahlý og svo má
ekki gleyma hvað hún var mikil
drottning og töffari. Gullfalleg
bæði að innan sem og utan.
Það hefur alltaf verið gaman að
setjast niður með ömmu og spjalla
um daginn og veginn. Hún sagði
alltaf það sem henni fannst og
hvort sem maður var sammála
eða ekki þá gátum við hlegið að
vitleysunni sem kom stundum
upp í þessum samtölum. Ég mun
aldrei gleyma síðasta samtalinu
sem við áttum saman, en þá var ég
að segja henni frá því að von væri
á lítilli dömu í fjölskylduna. Svarið
frá henni var: „Auðvitað! Ég hafði
fulla trú á þér! Ég vissi að þú
myndir redda þessu.“
Ég mun halda fast í allar þær
minningar með ömmu sem ég
geymi núna í hjarta mínu. Þær
minningar sem eru mér kærastar
eru öll þau skipti sem ég stoppaði
við hjá ömmu og afa á Hólaveg-
inum eftir sundferðirnar mínar.
Dró ég þá oftar en ekki vinkonu-
hópinn með mér í heimsókn og
fengum við alltaf hafragraut hjá
ömmu eftir sundið.
Amma sá sér þar leik á borði
þar sem ég var farin að koma oft
og reglulega og kenndi mér að
gera hafragraut þá aðeins 6 ára
gömul. Í mínum huga er þessi
grautur sem hún kenndi mér að
gera þarna sá allra besti hafra-
grautur sem gerður hefur verið.
Hólavegurinn hjá ömmu og afa
var í minningunni alltaf fullur af
fólki og var sannkallað athvarf
fyrir okkur afkomendur, alltaf
stuð og alltaf gleði. Svo það kemur
manni ekki á óvart að amma hafi
verið staðráðin í að mæta í 100 ára
afmælið hans afa í draumaland-
inu. Eins og henni einni er lagið þá
mun hún ná að mæta tímanlega í
það partí og aðstoða við undirbún-
inginn.
Elsku amma, ég bið að heilsa í
partíið. Þangað til næst,
þín
Stefanía Fanney
Björgvinsdóttir (Stefý).
Elsku langamma. Mikið ósköp
sakna ég þín mikið. Þegar ég átti
heima á Sauðárkróki fyrir mörg-
um árum var alltaf svo gott að
koma í heimsókn til þín þegar ég
var einmana og átti ekki vini. Þú
varst alltaf svo góð við mig og
skemmtileg og hlóst hátt og mikið
og það var alltaf gleði í kringum
þig. Pönnukökurnar og kleinurn-
ar sem þú gerðir voru þær bestu í
heimi. Ég man eftir að ég fékk
stundum að hvíla mig í litlum
gömlum sófa heima hjá þér á
Hólaveginum og þú sagðir við mig
að ég yrði að vakna um leið og þú
kallaðir. Og þegar þú gerðir brá
mér svo mikið að ég datt ég á gólf-
ið og veltist þar um og við hlógum
bæði hátt og mikið. Ég mun alltaf
sakna þín. Takk fyrir mig elsku
langamma mín. Þinn
Ragnar Darri.
Ég á ótal sögur og minningar af
Stebbu ömmu sem gaman verður
að rifja upp með fjölskyldunni. Þú
kenndir mér um kærleikann og
gafst mér mörg heilræði sem ég
verð ævinlega þakklát fyrir. Ég
kveð þig elsku amma með bæn-
inni sem þú kenndir mér. Þessa
bæn fer ég með með börnunum
mínum og hugsa ávallt til þín.
Nú er ég komin í hvílu mína
kann mig snerta engin pína.
Jesús sendir engla sína
allt í kringum mig og mína.
Elska þig amma, hvíldu í friði.
Katrín Eva
Björgvinsdóttir.
Elsku amma mín. Það eru for-
réttindi að hafa átt þig að sem
ömmu í rúma hálfa öld. Þótt sorgin
hafi nú knúið dyra þá er efst í huga
mér þakklæti fyrir að hafa átt þig
að allan þennan tíma. Það var ekki
ónýtt fyrir lítinn strák að hafa átt
athvarf á Hofsósi hjá ykkur Munda
afa í Birkihlíð á sumrin. Þegar ég
var líklega 6 eða 7 ára og dreymdi
illa var gott að fá að skríða upp í ör-
yggið til ykkar afa. Í minningunni
var alltaf gott veður á Hofsósi og
sumarkvöldin voru böðuð blóð-
rauðu sólarlagi svo lýsti upp Þórð-
arhöfðann. Maður einhvern veginn
rann saman við náttúruna á Hofs-
ósi. Allir dagar voru ævintýri enda
Hofsós einn stór leikvöllur; úti að
leika svo tíminn týndist, spila fót-
bolta eða renna fyrir fisk á bryggj-
unni og reyna að veiða eitthvað
annað en marhnút. Það var því
ekki lítið stoltur 10 ára afa- og
ömmustrákur sem veiddi myndar-
legan sjóbirting og færði ömmu
sinni eitt sinn. Frelsið var algert á
Hofsósi nema þú krafðist þess að
maður borðaði það sem lagt var á
borð. Án undantekninga. „Skelltu
þessu í andlitið á þér drengur og
þegiðu,“ hef ég orðrétt eftir þér
eitt sinn þegar ég var með eitt-
hvert matar-andóf og er enn sem
greypt í minni mér áratugum síð-
ar. Síðan þá hef ég borðað allan
mat og jafnvel helst til of mikið en
ég hlýddi. Þú kunnir að aga mann
en ávallt með mildi og húmor. Þú
varst ekki há í loftinu en það heyrð-
ist þeim mun hærra í þér þegar á
þurfti að halda og það komst eng-
Stefanía Guðrún
Jónsdóttir