Morgunblaðið - 07.10.2021, Side 36

✝
Valdimar
Ólafsson fædd-
ist 18. október 1933
í Reykjavík. Hann
lést 16. september
2021 á LSH á
Hringbraut. For-
eldrar hans voru
Ólafur Sigurjón
Dagfinnsson,
verkamaður í
Reykjavík, f. 21.
sept. 1900 í Reykja-
vík, d. 24. febrúar 1975 í Reykja-
vík og Þórlaug Valdimarsdóttir,
húsfreyja í Reykjavík, f. 24. júní
1903 á Sóleyjarbakka, Hruna-
mannahreppi í Árnessýslu, d. 9.
mars 1972 í Reykjavík. Systkini
Valdimars eru Helga Ólafs-
dóttir, húsfreyja í Reykjavík, f.
5. október 1934 í Reykjavík,
Unnur Ólafsdóttir, skrifstofu-
maður og húsfreyja í Reykjavík,
f. 21. júní 1936 í Reykjavík og
Dagfinnur Halldór Ólafsson,
húsasmíðameistari, síðar bif-
reiðarstjóri í Reykjavík, f. 23.
ágúst 1942 í Reykjavík.
Eftirlifandi eiginkona Valdi-
mars er Gígja Jóhannsdóttir,
fiðluleikari og fiðlukennari í
Reykjavík, f. 15. nóvember 1932
á Akureyri. Foreldrar hennar
heimili í Reykjavík og gekk í
Laugarnesskóla og svo Verzl-
unarskóla Íslands þar sem hann
lauk verslunarprófi. Hann sótti
námskeið í verslunarfræðum við
Kaupmannahafnarháskóla og
New York University á árunum
1956-1957. Skrifstofumaður var
hann hjá Feldi hf. í Reykjavík
1953-1956 og eigandi og fram-
kvæmdastjóri Þrifa hf. 1959-
1962. Starfsmaður og síðar lög-
giltur endurskoðandi og eigandi
hjá Endurskoðunarskrifstofu N.
Manscher og Co., síðar Price-
waterhouseCoopers hf., frá
1962 til ársins 2001 er hann lét
af störfum vegna aldurs.
Félags- og trúnaðarstörf: Í
stjórn FLE 1974-1976. Í stjórn
Endurskoðunarskrifstofu N.
Manscher & Co. 1969-1998, þar
af formaður 1981-1982. Formað-
ur stjórnar Samtaka psoriasis-
og exemsjúklinga (SPOEX)
1980-1985.
Eftir að hafa látið af störfum
hjá PricewaterhouseCoopers
árið 2001 vann Valdimar áfram
sjálfstætt við ráðgjöf og skatta-
uppgjör fyrir ýmis fyrirtæki og
einstaklinga allt fram á loka-
dag, ásamt því að skrásetja nið-
ur allt mögulegt er viðkom hans
aðaláhugamáli, ættfræði.
Útför Valdimars fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 7. október
2021, kl. 13.
voru Jóhann Frið-
geir Steinsson, tré-
smíðameistari á
Akureyri, f. 4. nóv-
ember 1892 á Kálf-
skinni, Árskógs-
hreppi í Eyjafirði,
d. 18. júlí 1973 á
Akureyri og Sigríð-
ur Guðbjörg Jó-
hannsdóttir, hús-
freyja og klæðskeri
á Akureyri, f. 19.
nóvember 1894 á Siglunesi við
Siglufjörð, d. 19. febrúar 1962 á
Akureyri.
Sonur Valdimars og Gígju er
Jóhann Friðgeir, óperusöngvari
og lögg. fasteignasali í Reykja-
vík, f. 12. desember 1967 í
Reykjavík, eiginkona hans er Ír-
is Björk Viðarsdóttir, skrifstofu-
stjóri í Reykjavík, f. 8. desember
1968 í Reykjavík. Börn þeirra
eru: 1) Valdimar Viktor, við-
skiptafræðingur í Svíþjóð, f. 6.
júlí 1987 í Reykjavík, maki hans
er Ragnhildur Hauksdóttir,
læknir í Svíþjóð, f. 31. október
1990 í Reykjavík. 2) Viðar Snær,
f. 6. apríl 1997 í Reykjavík. 3)
Gígja Björk, f. 17. apríl 2007 í
Reykjavík.
Valdimar ólst upp á ástríku
Minn besti vinur er fallinn frá,
faðir minn. Sá allra besti ráðu-
nautur og ráðgjafi í öllu sem bar
að í dagsins amstri, alla tíð gat ég
leitað til hans og borið undir hann
hin ýmsu mál allt til lokadags.
Lífið hans á seinni árum var ekki
auðvelt þar sem hann var með
parkinson-sjúkdóm, ásamt öðr-
um öldrunarsjúkdómum. Hann
var samt alltaf lífsglaður og mjög
viljugur að vera með okkur, litlu
fjölskyldunni sinni, nánast í öllu
því sem við tókum okkur fyrir
hendur.
Pabbi naut þess að vera innan
um fólk og ræða málin, hann var
viskubrunnur og gat rætt við fólk
um allt milli himins og jarðar, en
alltaf bar hann upp sömu spurn-
ingu til allra þeirra sem hann
kom að máli við: „Hvaðan ert þú
og hverra manna ertu?“ Hann
gat setið við tölvuna tímunum
saman að grúska í ættfræði sem
var hans aðaláhugamál.
Pabbi var mikill húmoristi og
oft var stutt í grínið hjá honum.
Eitt sinn var ég með honum á
mannamóti og fín frú spurði mig
hversu mörg systkini ég ætti, ég
svaraði að bragði að ég væri bara
einn, þá sneri pabbi sér við, greip
fram í og sagði: „Hvað heldurðu
að þú vitir um það drengur!“
Það var mikið um veislur á
heimilinu alla tíð, pabbi hafði un-
un af því að borða góðan mat og
bjóða til sín fjölskyldu og vinum á
góðum stundum. Hann var sann-
kallaður grillmeistari og með
móður mína sér við hlið voru allir
vegir færir fyrir honum í mat-
seldinni, en hún sá um allt nema
að grilla matinn, sem hann sá að
sjálfsögðu um og var mjög gaman
að standa honum við hlið við grill-
ið og spjalla um öll heimsins mál.
Hann hafði mjög gott minni og
sem dæmi gat ég fyrir nokkrum
dögum ómögulega munað eitt
eftirnafn á gömlum fjarskyldum
ættingja, hringdi ég þá í pabba
sem var á Landakoti og spurði
hann um eftirnafnið á viðkom-
andi, hann svaraði á augabragði
án umhugsunar og var með eft-
irnafnið á hreinu, þetta var ein-
mitt ekta pabbi, hann hafði alltaf
svör við öllum spurningum. Hann
tók vinnu sína alltaf mjög alvar-
lega og þegar forvitnir voru að
spyrja hann um atriði varðandi
viðskiptavini hans sem þeir vissu
að hann var að vinna fyrir, þá
þóttist hann aldrei muna neitt og
hélt trúnað alla tíð. Nú síðustu
árin var oft erfitt að skilja elsku
pabba minn, þennan fróða mann,
sökum parkinson-sjúkdómsins
og alveg sérstaklega ef hann var
ekki með tanngóminn uppi í sér,
hann var vel meðvitaður um
þetta og fannst mér mjög sárt að
horfa upp á hann vera farinn að
veigra sér við að tala við fólk.
Alltaf vildu þau pabbi og
mamma koma og fylgja mér
hvert sem ég fór um heiminn að
syngja og alltaf sagði sá gamli við
mig með húmor að „hann“ hefði
nú getað sungið þetta betur og
svo var slegið upp veislum með
hljómsveitarstjórum, umboðs-
mönnum og öðrum sem voru í
kringum okkur og alltaf krafðist
hann þess að fá að borga reikn-
inginn, tók ekki annað í mál.
Sólargeislar hans og þeirra
hjóna voru og eru börnin okkar,
Valdimar Viktor, sem ólst mikið
til upp á heimili þeirra, Viðar
Snær sem kom í heiminn tíu árum
síðar og svo Gígja Björk sem rak
lestina. Hann elskaði þau alveg út
af lífinu og spurði hann alltaf um
þau öll daglega með hann lá á
sjúkrahúsinu, en sökum Covid
gátu þau ekki heimsótt hann.
Mikið tómarúm myndast nú í
huga mér, innan um ástkærar
minningar mínar sem ég mun
geyma í hjarta mínu alla tíð um
ástríkan föður minn.
Elsku pabbi, hvíldu í friði, ég
mun passa mömmu og við mun-
um hittast seinna.
Takk fyrir allt.
Þinn sonur,
Jóhann Friðgeir.
Í dag kveð ég minn elsku hjart-
ans Valda tengdó í hinsta sinn.
Ég var einungis 16 ára þegar ég
kynntist honum og man ég þann
dag enn sem gerst hafi í gær. Há-
vær og glaðlyndur að grilla stór-
kostlega sumarmáltíð, kjötveisla
langt fram á kvöld með öllu til-
heyrandi meðlæti sem streymdi
út úr eldhúsinu frá Gígju tengda-
mömmu. Þannig var Valdi, ein-
staklega mikil félagsvera, hafði
mikla ánægju af að fá fólk í mat
og veislur, svo ég tali nú ekki um
að spila brids og félagsvist líka,
en hann fór á kostum í hvoru-
tveggja og spiluðu hann og Gígja
reglulega við systkini hans og
maka. Valdi var mjög vel lesinn,
manni fannst hann stundum
hreinlega vita allt og þegar ég
hugsa til baka til tímans fyrir
Google þá má eiginlega segja að
tengdapabbi hafi verið mitt
„Google“, ég gat flett upp í hon-
um nánast í hverju sem var og
sjaldnast kom maður að tómum
kofunum þar. Hann var okkar
vizkubrunnur, ráðagóður og
skynsamur en umfram allt þá var
hann með mjög sterka réttlætis-
kennd, hafði ákveðnar skoðanir
sem hann fór alls ekki leynt með.
Það var á stundum er ég kom inn
í forstofuna á Kleifó og heyrði há-
vaða innan úr stofu að ég hélt það
væru gestir, en svo var ekki, held-
ur Valdi á fullu að skammast og
rífast með vísifingur á lofti að tala
til pólitíkusanna í sjónvarpinu
þegar honum var misboðið yfir
einhverju sem þar fór fram. Ætt-
fræðin var hans helsta áhugamál
og minni hans og þekking á heilu
ættartrjánum var alveg með ólík-
indum, hann var fljótur að kom-
ast að tengslum milli fólks á
mannamótum og gat iðulega rak-
ið skyldleikann langt aftur í tím-
ann og já, allir voru jú annað-
hvort frændur manns eða frænk-
ur.
Þegar draga fór af elsku Valda
núna seinni árin og parkinson-
sjúkdómurinn búinn að taka sinn
toll þá kom að góðum notum hans
mikli viljastyrkur og seigla sem
fleytti honum áfram þegar líkam-
inn lét ekki að stjórn. Hann
mætti á mannamót þótt fæturnir
bæru hann ekki og röddin hlýddi
ekki, kom til okkar kvöld eftir
kvöld í mat þó að það þyrfti næst-
um því að bera hann inn, svo mik-
ill var viljinn að hitta fólkið sitt og
fá að vera með.
Þær eru margar sögurnar, æv-
intýrin, gleði- og sorgarstundir
sem við áttum saman, en nú er
komið að hinstu kveðjustund og
kveð ég með virðingu og þakklæti
mjög svo mætan mann, elsku
tengdapabba minn.
Nú árið er liðið í aldanna skaut
og aldrei það kemur til baka,
nú gengin er sérhver þess gleði og
þraut,
það gjörvallt er runnið á eilífðar braut,
en minning þess víst skal þó vaka.
(Valdimar Briem)
Takk fyrir allt, elsku Valdi.
Megir þú hvíla í friði. Þín tengda-
dóttir,
Íris Björk.
Elsku Valdi frændi minn er
látinn. Hann var elstur fjögurra
systkina, þau fæddust öll á 9 ára
tímabili.
Það er óhætt að segja að það
hafi verið einstakur kærleikur og
vinskapur á milli systkinanna.
Þau hittust og spiluðu reglulega,
þá var oft glatt á hjalla. Valdi var
sterkur karakter og hafði oft hátt
þegar honum lá eitthvað á hjarta.
Ættfræði var honum hugleikin
og hafði hann gaman af því að
fræða nánustu ættmenni um alla
sem voru skyldir okkur og oft á
tíðum vorum við krakkarnir
sannfærð um að allir landsmenn
væru náskyldir okkur. Ég var svo
heppin að fá að alast upp í faðmi
þeirra systkina þar sem móðir
mín var mjög ung þegar ég fædd-
ist, en ég var mikið hjá ömmu og
afa. Valdi var fyrirmynd í mínu
lífi og var ég ákveðin í að finna
mann sem væri eins flottur og
klár og hann. Hann var alltaf til
staðar þegar þurfti að hressa upp
á kunnáttu mína í bókhaldi og
reikningi, það voru ófáar stundir
sem hann sat með mér yfir náms-
bókunum. Eiginmaður minn og
Valdi voru í sömu starfsstétt og
voru margar skemmtilegar sam-
komur þar sem við vorum saman.
Þá fór hann stoltur með mig á
milli manna og kynnti litlu
frænku sína sem hafði gert hon-
um ýmiskonar grikki þegar hann
var að fara á stefnumót með
henni Gígju sinni. Ein sagan var
að hann hafði staðið í langri röð
til að ná í bíómiða til að bjóða
Gígju að sjá einhverja stórmynd,
ég hafði náð í miðana og gæddi
mér á þeim með bestu lyst og
náði hann hálfétnum miðunum út
úr mér og að hans sögn gat hann
sannfært miðavörðinn þannig að
þau misstu ekki af myndinni.
Valdi var mikill fjölskyldumað-
ur og var hann stoltur af sínu
fólki, sérstaklega var hann stolt-
ur þegar nafni hans, Valdimar
Viktor, var ráðinn í vinnu hjá
Deloitte og ætlaði að feta í fót-
spor hans.
Elsku Gígja, Jóhann, Íris og
fjölskylda. Við Vaddi sendum
ykkur okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Valda frænda verður minnst
með virðingu og söknuði.
Þórlaug Ragnarsdóttir.
Valdi hefur kvatt okkur og
minningarnar koma upp í hug-
ann. Valdi var maðurinn hennar
Gígju móðursystur minnar, pabbi
hans Jóhanns frænda míns og hef
ég þekkt hann alla mína ævi.
Valdi rifjaði það oft upp að ég hafi
byrjað að ganga í fjögurra vikna
pössun hjá honum og Gígju sum-
arið 1967. Þá fylgdi sögunni að
hann hefði aldrei kynnst krakka
sem jafn auðvelt var að gefa að
borða, en ég grét á milli skeiða
því þetta gekk ekki nægilega
hratt fyrir sig, svo skellihló hann
þegar þetta var rifjað upp. Valdi
og Gígja reyndust móður minni
einstaklega vel þegar faðir minn
veiktist og studdu þau hana og
okkur systkinin með ráðum og
dáð. Hann sýndi ávallt áhuga á
því sem ég var að gera og hvernig
mér gengi í lífinu, en Valdi var
líka hreinn og beinn í samskipt-
um ef honum fannst að eitthvað
mætti gera öðruvísi. Síðustu ár
reyndust Valda erfið vegna veik-
inda og lífsgæðin fóru þverrandi
en alltaf var hann jákvæður og
engin uppgjöf í hans huga. Ég
þakka Valda fyrir allt sem hann
hefur gert fyrir mig og mína fjöl-
skyldu sem er ómetanlegt. Einn-
ig þakka ég fyrir kærleikann,
umhyggjuna, samfylgdina og þol-
inmæðina. Elsku Gígja, Jóhann,
Íris, Valdimar Viktor, Viðar
Snær, Gígja Björk og Ragnhild-
ur, ég votta ykkur mína innileg-
ustu samúð.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
Þín vinartryggð var traust og föst
og tengd því sanna og góða,
og djúpa hjartahlýju og ást
þú hafðir fram að bjóða.
Og hjá þér oft var heillastund,
við hryggð varst aldrei kenndur.
Þú komst með gleðigull í mund
og gafst á báðar hendur.
Svo, vinur kæri, vertu sæll,
nú vegir skilja að sinni.
Þín gæta máttug verndarvöld
á vegferð nýrri þinni.
Með heitu, bljúgu þeli þér
ég þakka kynninguna,
um göfugan og góðan dreng
ég geymi minninguna.
(Höf. ókunnur)
Sigríður Þórdís Valtýsdóttir.
Það besta í lífinu er fólkið okk-
ar, að eiga góða samheldna fjöl-
skyldu er ómetanlegt. Valdimar
frændi minn var þar fremstur í
flokki.
Ein af bestu æskuminningum
mínum eru samverustundirnar
með föðurfjölskyldunni í Hólm-
garðinum hjá afa og ömmu. Þar
hittumst við alltaf á sunnudögum
og enduðum á að horfa á Stund-
ina okkar með munninn fullan af
súkkulaði. Eftir að afi og amma
féllu frá hittumst við stórfjöl-
skyldan reglulega og þá var spil-
uð félagsvist. Það var alltaf smá
stress að spila á móti Valda því
maður varð að standa sig. Hann
taldi spilin og gat rakið hvað
maður hafði sett út í hverjum
leik. Síðasta spilaboð var haldið
rétt áður en faraldurinn skall á
og þar stóð Valdi uppi sem sig-
urvegari 86 ára gamall.
Skemmtilegu partíin þar sem
systkinin komu saman eru einnig
eftirminnileg. Þar var sungið
hátt, hlegið hátt og talað hátt.
Valdi talaði stundum um
námstímann sinn í New York
sem hefur verið ómetanlegur tími
í hans lífi, hann lagði mikið upp úr
menntun og hafði mikil áhrif á að
ég valdi að fara fyrst í Kvenna-
skólann og svo í Verslunarskól-
ann sem voru góðar ákvarðanir.
Hann fylgdist alltaf vel með sínu
fólki, hafði einlægan áhuga á lífi
okkar og gaf okkur góð ráð.
Valdimar var mikill gæfumað-
ur í einkalífinu með Gígju sína
sér við hlið. Þau voru glæsileg
hjón sem sópaði að. Það var alltaf
líf, fjör og tónlist á heimilinu.
Einkasonurinn Jóhann var
þeirra stolt. Jóhann, Íris og börn-
in þeirra hafa hugsað einstaklega
vel um Valdimar og Gígju sem
bjuggu enn á heimili sínu þrátt
fyrir veikindi síðastliðin ár.
Nú er komið að kveðjustund,
góður frændi, bróðir, eiginmað-
ur, tengdapabbi og afi er farinn
og skilur eftir sig stórt skarð í
fjölskyldunni. Hans verður sakn-
að.
Þóra.
Ef eitthvað er öruggt í þessu
lífi okkar þá er það dauðinn sjálf-
ur að leiðarlokum. En samt, fyrir
þá sem eftir lifa, er það svo erfitt
að missa ástvin. Valdi hafði verið
svo heilsulítill um langt skeið.
Síðast þegar ég heimsótti Ísland,
í júlí 2019, vorum við saman í fjöl-
skylduboði. Og rödd hans var
mjög óstyrk, næstum óheyran-
leg, þegar hann sagði við mig
þessi orð er við kvöddumst: „Já,
Hulda mín, þetta er nú í síðasta
sinn sem við munum sjást.“ Orð
hans komu einsog þruma yfir mig
og ég ákvað að ég skyldi sko
sanna fyrir honum að hann hefði
rangt fyrir sér! En, nei, þetta var
einmitt það sem átti eftir að ger-
ast. Við sáumst ekki aftur.
Valdi var mjög vitur, skarp-
skyggn og hafði mikið innsæi.
Aldrei hef ég kynnst neinum með
víðari þekkingu á íslensku landi
og tungu. Ættfræði var hans
áhugamál og hann gat rakið ættir
manns fram og til baka, í marga
ættliði. Hann, og ástkær lífsföru-
nautur hans, hún Gígja frænka,
voru miðpunktarnir í fjölskyldu-
lífinu. Hátíðisdagar, afmæli og
veisluhöld voru tíðir viðburðir á
Kleifarveginum, þar sem sterk
og hljómmikil rödd Valda ríkti yf-
ir, með sögum og skörpum at-
hugasemdum. Það var gott að
þiggja góð ráð frá þeim og hjálp
veittu þau án þess að beðið væri
um. Það er mikil auðna að hafa
átt hann Valda að og ég er inni-
lega þakklát fyrir allt sem hann
hefur kennt mér og verið mér.
Hann mun lifa í okkur sem eftir
erum og eigum minningarnar um
hann. En hans verður saknað og
ég votta elsku Gígju, Jóhanni, Ír-
isi og öllum barnabörnunum inni-
lega samúð mína.
Hulda.
Kveðja frá Pricewater-
houseCoopers ehf.
Valdimar Ólafsson endurskoð-
andi starfaði hjá því fyrirtæki
sem nú heitir Pricewaterhouse-
Coopers ehf. (PwC) frá árinu
1962 óslitið til síðustu aldamóta.
Stærstan hluta þess tímabils bar
félagið heitið N.Manscher & Co.
Valdimar keypti reksturinn
ásamt félögum sínum árið 1969
og var eftir það einn af eigendum
þess og sat í stjórn frá árinu 1969
til 1998. Hann átti því bæði lang-
an og farsælan starfstíma hjá
fyrirtækinu.
Valdimar féll kannski ekki að
þessari hefðbundnu staðalmynd
af endurskoðanda. Það gustaði af
honum hvert sem hann fór. Hann
talaði hátt, lét skoðun sína í ljós
og kunni manna best að gleðjast
á góðri stund.
Þegar undirritaður hóf störf
hjá N.Manscher, rúmlega tvítug-
ur, í upphafi árs 1988, fékk hann
aðstöðu við hliðina á skrifstofu
Valdimars. Á þessum tíma voru
að eiga sér stað viðamiklar breyt-
ingar á skattkerfinu með upp-
töku virðisaukaskatts og stað-
greiðslu skatta á launatekjur.
Valdimar hafði umsjón með
stórum hópi viðskiptavina, bæði
stórra og smárra, og það var mik-
ill lærdómur fyrir ungan mann í
viðskiptafræðinámi að heyra ráð-
leggingar hans til viðskiptavina
því símtölum rigndi yfir hann frá
þeim. Þar fékk ungur maður svo
sannarlega viðbótarkennslu í
skattskilum og það fór ekki milli
Valdimar Ólafsson
36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. OKTÓBER 2021
Vesturhlíð 2 | Fossvogi | s. 551 1266 | utfor@utfor.is | utfor.is
VIÐ ÞJÓNUM ALLAN SÓLARHRINGINN
Útfararþjónusta
í yfir 70 ár
Sigurður Bjarni Jónsson útfararstjóriMagnús Sævar Magnússon útfararstjóri
Guðmundur Baldvinsson útfararstjóriJón G. Bjarnason útfararstjóri
Minningarkort á
hjartaheill.is
eða í síma 552 5744