Sjálfsbjörg - 15.09.1959, Page 20

MILHAIL SOSTSCHENKO:
LÖGREGLUHUNDURINN GÓÐI
Loðkápunni hans Jeremias Babkin hafði
verið stolið. Hún var úr þvottabjarnar-
skinni og honum sárnaði þetta óvænta tjón
eins og þið munuð skilja. „Loðkápan,"
sagði hann, „hún var falleg, félagi. Það
angrar mig. Ég mun hvorki spara fé né
annað, til þess að finna hann, þjófinn. Ég
hræki framan í þann herjans þrjót og
óþokka.“ — Og Jeremias Babkin lét kalla á
lögregluhundinn. Það kom maður með der-
húfu og vafða fótleggi, og með honum kom
hundurinn. Feikna stór, mórauður hundur
með langt og mjótt trýni, sem skaut fólki
skelk í bringu.
Maðurinn sýndi dýrinu sporin við dyrn-
ar og sagði: „Pss, pss,“ og gekk til liliðar.
Hundurinn þefaði smávegis út í loftið, leit
á leigjendurna, sem auðvitað voru allir
saman komnir og stökk strax í áttina til
gömlu konunnar Fjóklu. Kerlingarskarið
hljóp skíthrædd til baka. Hundurinn á eftir
henni. Þá sá gamla konan, Fjókla, að þýð-
ingarlaust var, að flýja undan þessum
hræðilega hundi og hún fleygði sér á kné
fyrir framan lögreglumanninn.
„Hann hefur komið upp um mig,“ sagði
hún, „þetta undradýr. Ég vil ekki ljúga.
Fimm skjólur af brennivíni og þar að auki
apparatið. Og allt falið í ruslakompunni.“
I.eigjendurnir ráku upp stór augu. „Urn
loðkápuna," svaraði hún, „veit ég ekki
neitt. Ég hef aldrei séð hana. En hitt er allt
satt. Nei, ég þræti ekki fyrir neitt.“ Og
kerlingargreyið, Fjókla, var tekin og flutt í
varðhald.
Lögreglumaðurinn tók hundinn sinn
aftur, ýtti trýninu á honum í sporin og
sagði: „Pss, pss,“ og gekk til hliðar. Hund-
urinn leit stutta stund á leigjendurna, þef-
aði út í loftið og stökk allt í einu í áttina
til félaga húsvarðar.
Hann náfölnaði. „Bindið mig, heiðruðu
félagar, ég hef heimtað inn hjá ykkur vatns-
gjáld, en notað peningana í sjálfs míns
þágu.“ Hundurinn og loðkápan voru
gleymd, með reiðiópum réðust allir á hús-
vörðinn.
Jeremias Babkin deplaði augunum.
Ottasleginn leit hann í kringum sig. Síðan
tók hann, í mesta flýti, nokkrar rúblur úr
vasa sínum og fékk þær lögreglumanninum.
„Farðu,“ sagði hann, „burtu með hund-
inn þinn, norður og niður. Látum loðkáp-
una eiga sig. Fjandinn eigi hana.“
En þá var hundurinn kominn. Stóð fyrir
framan Jeremias Babkin, dinglaði skottinu
og fitjaði illilega upp á trýnið. Kaupmaður-
inn fór að titra. „Já,“ sagði hann, hásum
rómi, „guð veit sannleikann. Ég er sjálfur
óþokkinn, þorparinn. Bróðir minn á loð-
kápuna. Hann bað mig að geyma hana og
ég stal henni. Ég er þrjóturinn.“
Fólkið hljóp í allar áttir. Hundurinn
hafði ekki einu sinni tíma til þess að þefa
út í loftið. Tveimur eða þremur náði hann
þó og hélt þeim föstum.
Þessir játuðu líka. Annar hafði eytt ríkis-
fé í spilum, hinn hafði lamið nokkra góða
félaga með straujárni og sá þriðji hafði sagt
eitthvað hræðilegt, sem ekki má endurtaka.
Fólkið var horfið. Garðurinn var auður.
Aðeins hundurinn og lögreglumaðurinn
voru eftir. Allt í einu gekk hundurinn í átt-
ina til lögreglumannsins og dinglaði skott-
inu. Og nú fölnaði einnig lögreglumaður-
inn og féll á kné fyrir framan undrahund-
inn. „Bíttu mig, félagi,“ stundi hann, „ég
fæ þrjár Tscherwonzen mánaðarlega til að
18 s’jálfsbjörg