Sjálfsbjörg - 01.07.1966, Blaðsíða 27

breytingu, — og ef ég verð skáld, vil ég
verða skáld, sem að henni stefni“.
„Og þú heldur, að þig skorti ekki til
þess líkamsþrek, hvað sem öðru líður?“
Hann hleypti brúnum og hvassti á mig
augun:
„Hvað heldurðu það hafi kostað af vilja,
já, af líkamsþreki, að öðlast trú á sjálfan
sig — eins og maður er og eins og allt
var í kringum mann í bernsku? Jafnvel
veill og bæklaður líkami getur dugað, ef
sá andi, sem honum er íklæddur, er nógu
stálviss um rétt sinn til lífsins og hlut-
verk sitt í lífinu. Og andi, sem hefur ekki
aðeins vaðið eld sárustu þjáninga heldur
staðið í honum árum saman á viðkvæm-
asta skeiði ævinnar, hérvistar sinnar,
mundu þeir segja trúmennirnir, og ekki
látið bugast, — hann mundi mikils megn-
ugur, þegar hann hefur gei-t sér grein
fyrir því, að hann eigi sér mikið og göfugt
hlutverk“.
Ég þagði andartak, mælti síðan:
„En þeir, sem ekki eru gæddir þinni
greind, þínu skapi, þínum vilja?“
„Þeir eru allir meira og minna bækl-
aðir og lamaðir, sem ekki gera sér grein
fyrir rétti sínum, manngildi sínu, skyld-
um sínum gagnvart sjálfum sér og sínum
nánustu og þar með samfélagi sínu, fólkið,
sem vinnur og stríðir, lotið og beygt engu
síður en þeir, sem eru kallaðir bæklaðir,
— því að vilji og manndómur hinna er
lamaður og í sumum tilfellum bæklaður“.
Hann reis allt í einu á fætur, lét hækjuna
liggja í grasinu, en studdist við stafinn.
Svo hvessti hann á mig augun. Þau sindr-
uðu ekki. Nú brá rauðum bjarma yfir sjá-
öldrin. Hann studdist ekki lengur við staf-
inn, hann hélt honum á lofti. Og nú hélt
hann áfram — í hvösum, dálítið hvellum
tón:
„Þú skalt sjá, að sá tími kemur og er
ekki ýkja langt undan, þegar allir, sem^
gæddir eru heilbrigðri skynsemi og ekki
eru gersamlega lamaðir líkamlega, verða
góðir og gildir þegnar samfélagsins, gædd-
ir sjálfstrausti og sjálfsvirðingu og metnir
að verðleikum, en þeir, sem lífið hefur
neitað um getu til starfa, njóta hjúkr-
unar og andlegrar endurnæringar, eftir því
sem framast eru tök á — og án þess, að
þar komi til sú ógeðslega þurfamanna-
miskunnsemi, sem hefur verið mörgum
þurfandi og þjáðum meira kvalræði en
sjálfur skorturinn, vanheilsan eða van-
getan. Þú skalt sjá . . .“ Nú veifaði hann
stafnum: „ . . . Að hér mun það verða dag-
legur atburður, að blindir fái sýn og haltir
gangi — ekki aðeins í líkamlegri merk-
ingu, heldur líka og fyrst og fremst í
andlegri“. Allt í einu brosti hann, sé ofur-
lítið saman í hnjám og herðum, horfði út
til hafsins og sagði svo: „Þú kallar þetta
kannski hillingar“.
„Ja, já“, sagði ég, „en hillingar eru líka
veruleiki“.
Hann leit á ný til mín, var hugsi, kink-
aði síðan kolli.
„Já, máski þurfum við alltaf að sjá það
í hillingum, sem seinna verður að virkum
veruleika í lífi okkar og samfélagsins . . .
En hvað er þetta? Þarna er þá Óli Varmá
kominn“.
Félagi minn og samstarfsmaður var Vil-
hjálmur S. Vilhjálmsson.
Svo getur þá hver, sem vill, borið hill-
ingar saman við hinn virka veruleika.
□
ÞUNGIR DÓMAR
Up'pgjöri skal aldrei kvíða,
þó oft séu glöp hjá manni sjálfum.
En það er hart að þurfa tíða,
þyngsta dóma af verstu bjálfum.
Egill Helgason.
SJÁLFSBJÖRG 27