Sjálfsbjörg - 01.07.1966, Blaðsíða 30

SPJ ALLAÐ
. . . í tuttugu ár hef ég afhent konunni
minni launaumslagiö um hver mánaöamót,
en nú hefur hún komist aö því að ég fæ
borgað út vikulega.
•
Konan við manninn, sem kemur seint
heim: Ég á nú ekki lengur orð til yfir það,
hvernig þú hagar þér.
Maðurinn: Þakka þér fyrir elskan mín,
það gleður mig að heyra þetta.
Olsen — Olsen — OLSEN.
Rakaraneminn var að byrja að vinna
sjálfstætt, en var óneitanlega í meira lagi
klaufskur. I stólinn hjá honum settist
farlama maður, sem var einhendur. Þegar
pilturinn hafði sápað hann, tók gamanið
að kárna, þegar hann fór að handfjatla
hnífinn. Hnífurinn fór aftur og aftur inn
úr hörundinu og það tók að blæða ískyggi-
lega mikið úr andliti mannsins. Neminn
varð æ taugaóstyrkari því lengur sem á
leið, en til þess að leyna óstyrkleik sínum
og bera sig mannalega, ákvað hann að
hefja samræður við fórnarlamb sitt og
sagði:
„Hef ég ekki einhvern tíma rakað yður
áður?“
„Nei“, sagði hinn farlama viðskipta-
vinur, „handlegginn missti ég í sögunar-
vél“.
•
Rithöfundur einn tileinkaði konu sinni
bók sína með svofelldum orðum:
„Bók þessa tileinka ég eiginkonu hinni.
Hefði hún ekki verið á ferðalagi, hefði ég
aldrei getað skrifað hana“.
30 SJÁLFSBJÖRG